12/09/2009

Archive (live review)


Πότε: Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου, θέατρο Badminton
Πσσσσσςςς αυτό ήταν live.
Στο θέατρο Badminton δεν είχα ξαναπάει, έφτασα κατά τις 9 καπάκι από τη δουλειά, έβρεχε, βούτηξα σε κάτι λακούβες, βράχηκαν τα παπούτσια μου, ήμουν ακόμα κρυωμένη, μπουκωμένη και κομμάτια από την εβδομάδα που είχε προηγηθεί. Με το καθίσαμε και έσβησαν τα φώτα και έπεσαν οι πρώτες νότες του Controling Crowds τα ξέχασα όλα. That was pure music bliss.
Στο θέατρο Badminton δεν πας για να δεις μια συναυλία, πας για να δεις μία παράσταση. Μπαίνεις στο χώρο περνώντας από μία αίθουσα στρωμένη με χαλί, σου δείχνουν ποια είναι η θέση σου, περνάς, κάθεσαι (πολύ άνετα, οφείλω να ομολογήσω) και ακούς. Εκεί δεν πας για να πιεις, να καπνίσεις και να τα πεις με τους φίλους σου, πας για να ακούσεις μουσική.
Και ήταν όντως μία παράσταση. Στα όρια της τελειότητας. Όλα ήταν προσεγμένα μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ο φωτισμός, τα χρώματα, ο ήχος ήταν τ έ λ ε ι ο ς, τα visuals από πίσω πολύ επιβλητικά και ατμοσφαιρικά, ακόμα και το που στεκόταν τα μέλη της μπάντας στο κάθε τραγούδι είχε προαποφασιστεί και σκηνοθετηθεί.
Δεν έχω αγαπημένη στιγμή, ήταν ένα χορταστικό σχεδόν δίωρο trip που έκλεισε με όλον τον κόσμο στο κατάμεστο θέατρο Badminton όρθιο να χειροκροτάει και να φωνάζει "μπράβο". Έχω πει πολλές φορές ότι τους Archive τους λατρεύω γιατί τα τραγούδια τους θυμίζουν κινηματογράφο: έχουν αρχή, μέση κορύφωση και τέλος, έχουν 'genres' (άλλα είναι δράματα, άλλα είναι θρίλερ, άλλα είναι μυστηρίου). Χθες αυτό το συναίσθημα ήταν ακόμα πιο έντονο γιατί είχαν και σκηνοθεσία, και φώτα, και σκηνογραφία και οπτικά εφφέ.
Δεν με νοιάζει που δεν είναι πια μαζί τους ο Craig Walker, δεν με νοιάζει που δεν μας μίλησαν πολύ κατά τη διάρκει του show, δεν με νοιάζει που δεν είπαν το Fuck You, ή το Goodbye ή το You Make Me Feel. Είπαν το Controling Crowds και το Bullets και το Collapse/Collide με τα γυναικεία φωνητικά σε playback με εικόνα και ήχο, αλλά και το Numb και το Again σε μία 20λεπτη σπαρακτική εκτέλεση (εδώ απόσπασμα).
Δεν με νοιάζει. Από εμένα... Όσκαρ.

No comments:

Post a Comment