20/06/2013

En Lefko Festival (live review)

the 'dear diary' version...

Πότε: Παρασκευή 14 Ιουνίου, Τεχνόπολις, Γκάζι.

*Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ο Εν Λευκώ (ναι, φέτος, κρίση μπλα μπλα) μας έκανε πλύση εγκεφάλου τη Ware και τον Talabot, έκλεισε κι άλλα δύο not-so-hot-right-now-αλλά-τι-πειράζει ονόματα για να γεμίσει το line-up, έβαλε και 2-3 φίλους να παίξουν στο 5|25 stage του και ωπ! τίγκα η Τεχνόπολη. Αν ήμουν στη θέση τους θα ένιωθα πολύ μάγκας. Και η διοργάνωση (on-the-clock τελείως) ήταν στ'αλήθεια πολύ καλή. Και οι μπίρες έκαναν 3 ευρώ (αυτό βοηθάει, πάντα). Τέλος πάντων. Στο ζουμί.

Έφτασα απόγευμα με το μετρό. Όσο ανέβαινα τις σκάλες σκεφτόμουν α) ότι είχα αργήσει στο ραντεβού μου και β) τι ωραία να πηγαίνεις σε συναυλία με συγκοινωνία και τι εύκολα, τι ωραία, τι καλά, καμία ταλαιπωρ-- Τη σκέψη μου διέκοψε μία μεγάααλη ουρά έξω από την Τεχνόπολη, όπου όλοι όσοι είχαν κλείσει τα εισιτήριά τους μέσω Internet (επειδή ακριβώς είναι μεγάλη διευκόλυνση και δε χρειάζεται να στηθείς σε καμία ουρά, απλά εκτυπώνεις το e-ticket σπίτι σου και τέλος) περίμεναν να παραλάβουν το "κανονικό" εισιτήριο από το ταμείο. [εχμ, δε με βλέπετε αλλά έχω τη φάτσα που έχουν τα σκίτσα του Αρκά στο τελευταίο καρέ]. Έτσι κάποιοι που ήθελαν να προλάβουν και το live της Ειρήνης Σκυλακάκη δεν τα κατάφεραν ποτέ και η υπάλληλος πίσω από το γκισέ χρειάστηκε να τσακωθεί με εκατοντάδες έξαλλα άτομα. Την καημένη.
Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα και μας υποδέχτηκαν 4-5 δίμετρες χαμογελαστές οπτασίες της Nescafe Espresso με πολύ ψηλά πόδια και πολύ ψηλά τακούνια και πολύ κοντά εφαρμοστά φορέματα και για λίγα δευτερόλεπτα εγώ ένιωσα όπως τότε, που περάσαμε μια φάση να βγαίναμε στα clubs της παραλιακής και ένιωθα μονίμως under-dressed, άσχημη και κοντή. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι εκείνες θα 'πρεπε να στέκονται για ώρες στα 10ποντα, εγώ πάλι όχι, οπότε πήρα τον καφέ μου, τις προσπέρασα χοροπηδώντας επιδεικτικά χοπ-χοπ-χοπ και πήγα με τους άλλους να χαζέψω.
Δεν έχω καλή σχέση με την Τεχνόπολη, σπάνια ευχαριστιέμαι μουσική, συνήθως αυτό που μου μένει πάντα είναι ότι είδα πολύ κόσμο, τα είπαμε, τα ήπιαμε, γελάσαμε, οκ πλάκα είχε -και μέχρι εκεί. Το En Lefko festival δεν ήταν εξαίρεση - είχε πάρα πολύ κόσμο, είδα όλους μου τους φίλους, χαιρέτισα όλους μου τους γνωστούς -η φίλη μου η Ε. ερχόταν συνέχεια από πίσω μου και όταν τελείωνα με τον καθένα με δούλευε: "γεια σουυυυ τι κάνειιιιις όλα καλάααα"- τα είπαμε, τα ήπιαμε, ακούσαμε μουσικούλα, πλάκα είχε, μέχρι εκεί.
Η Bebe δεν κατάλαβα ποτέ τι γύρευε σ'αυτό το φεστιβάλ (φανταστικά πάντως φάνηκε να περνούσε μόνη της -εμείς της φωνάζαμε από μακριά "shhh" γιατί κάτι σημαντικό αναλύαμε και λίγο μας ενοχλούσε, εκείνη συνέχιζε να περνάει φανταστικά). H Jessie Ware απ'την άλλη ήταν -πέρα από φωνάρα- συμπαθέστατη, χαμογελαστή, προσιτή και καθόλου σνομπ και καθόλου κυρία, ντίβα ή οτιδήποτε τέτοιο (μας είχε ξεγελάσει η εταιρεία της κανονικότατα). Στο Primavera σκεφτόμουν ότι αυτό που είχε επιλέξει να φορέσει ήταν τραγικό, αλλά αυτό που έβαλε εδώ ήταν ανεκδιήγητο (Jessie, ποτέ τέτοιο εσώρουχο με αυτό το ύφασμα), με αποκορύφωμα τα πιο ντεκαβλέ -συγγνώμη κιόλας- παπούτσια που μπορεί να φορέσει γυναίκα (κόκκινες, πλαστικές πλατφόρμες, αλήθεια, ΓΙΑΤΙ). Αν τύχει και πάτε Σκόπελο και την πετύχετε πουθενά (apparently πηγαίνει κάθε καλοκαίρι από τα 6 της), πείτε της καμιά κουβέντα.
Στους Archive βαρέθηκα πάρα πολύ -κυρίως χάζευα τα μπαλόνια που έφευγαν στον ουρανό και αναρρωτιόμουν τι θα γίνουν όλα αυτά τα φωτεινά λαμπάκια που είχαν μέσα, όταν εκείνα σκάσουν και αν θα μας πέσουν μετά από μέρες στο κεφάλι όλα μαζί. ο_Ο
John Talabot, καλή φάση, τρεις κι ο κούκος ήμασταν (σχέση με πριν) γιατί οι περισσότεροι μετά τους Archive την έκαναν ("δεν είμαστε για τέτοια") -εγώ κουνήθηκα, μ'αρέσει πολύ και το 'Destiny', δεν ήταν μόνος του στη σκηνή ήταν δύο, εννοείται ειπώθηκε... "ποιος είναι ο Τζων και ποιος ο Τάλαμποτ".
Όταν τελείωσαν τα live, είχαν after party οι παραγωγοί του Εν Λευκώ και μπήκαμε μέσα σε μία χάλια αίθουσα, με απαίσιο φωτισμό και τραγικό ήχο, αλλά ήμασταν σίγουροι ότι that was the place to be γιατί ήταν εκεί και ο Στάθης ο Παντού. Αν με ρωτήσεις, εγώ θα προτιμούσα να τη βγάλουμε στο πίσω δωμάτιο που είχε ένα video installation πάνω σε ένα μεγάλο γλυπτό-τσούχτρα και βάραγε πολύ καλύτερα.
ΥΓ: να κάνει κάποιος ένα πάρτυ και να 'ρθουν να παίξουν ο Φανταστικοί Ήχοι -αυτός είναι ένας, μόνος του- και ο ΝΤΕΙΒΙΝΤ. Τους φωνάζαμε "άλλο ένα-άλλο ένα" -τζίφος. Γενικά κανείς, όλο το βράδυ, δεν είχε περιθώρια για encore -στην Τεχνόπολη, όλα πρέπει να γίνουν όλα by-the-book: διαδικαστικά, βιαστικά, με το ρολόι, χωρίς απρόοπτα. Μπορεί να φτάνεις εύκολα με το μετρό, καμία ταλαιπωρ-- στον εξωτερικό χώρο όμως απαγορεύεται η μουσική μετά τα μεσάνυχτα, σόρι.

ΥΓ2: είμαι σίγουρη ότι το φεστιβάλ θα επαναληφθεί, οπότε να χουμε το νου μας ποιο θα είναι το επόμενο "χαλί" του Εν Λευκώ.

Τις φωτογραφίες τις έκλεψα από το mixgrill, το avopolis και το Instagram.


"Κανονικό" review εδώ.

Άντε και του χρόνου (φέρτε τους MS MR και τους Disclosure).

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

11/06/2013

Banks

Ποιος: H Banks (Facebook | YouTube | SoundCloud) είναι μια ανερχόμενη (και αινιγματική) μουσικός από το Los Angeles.
Genre: electronica / electro-pop
Trivia: Είναι αρκετά νέα, αρκετά όμορφη, αρκετά ταλαντούχα και από ό,τι φαίνεται αρκετά έξυπνη για να γράφει στο Facebook της "Hello world! I like making connections outside of a computer screen. Twitter, Facebook and Instagram have never really been my thing. So my manager is going to run the Social Media stuff. If you ever want to talk call me - (323) 362-2658 - BANKS". Το πρώτο της EP, "Fall Over" κυκλοφορεί από την IAmSound και το νέο της κομμάτι λέγεται "Warm Water". Κάπου εκεί τελειώνει το research (γράψε εσύ "Banks" στο Google να σε δω).
Άκου Αυτό: "sounds like Massive Attack doing a Bond theme" [via] -ωραία φωνή, ωραία trip-hop, ωραία κι η καψούρα, ά ν ε τ α στην επόμενη Παπακαλιάτιδα.
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

Gold Panda

post by plats
Ποιος: O Gold Panda (Facebook | SoundCloud) είναι ένας 32χρονος παραγωγός από το Λονδίνο. 
Genre: electronic / glitch / folktronica / microhouse / minimal techno / post-dubstep / wonky / ambient / chillwave - "he's making nostalgia work for him without consuming him" [via] 
Trivia: (by plats) Το κανονικό του όνομα δεν το έχω μάθει ακόμη (μαλλον Derwin Panda). Κυκλοφόρησε το πρώτο του 7" το 2009 και το 2010 ακολούθησε πρώτο του άλμπουμ με τίτλο "Lucky Shiner". Το δεύτερό του άλμπουμ έχει τίτλο "Half of Where You Live" βγήκε χθες, 10 Ιουνίου -μπορείς να το streamάρεις ολόκληρο εδώ. To πρωτάκουσα πριν 2 μήνες με ακουστικά στο δρόμο και για κανένα μισάωρο τουλάχιστον με ταξίδεψε τόσο που νόμιζα ότι είμαι σε live του. O ίδιος δήλωσε για το πρώτο άλμπουμ του ότι είναι η πρώτη φορά που είναι πραγματικά χαρούμενος μετά τα 20 του.
Άκου Αυτό: (by plats) όλο το νέο δίσκο με ακουστικά ή δυνατά ηχεία απαραίτητα. Σε παραλία με ηλιοβασίλεμα προαιρετικά. Εδώ το "We Work Nights", αλλά και το "Vanilla Minus" από το πρώτο του.


post by plats
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

10/06/2013

Street Spirit Party by Άκου Αυτό♫

[voc. spirit (n.) ~ a mood or an emotional state / the holy spirit / an alcohol solution] 
Φέτος το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος δεν έχετε να πάτε πουθενά. 
To Σάββατο 22 Ιουνίου, το Άκου Αυτό♫ αναλαμβάνει τα decks στο Six D.O.G.S. (και το μπούρου-μπούρου στον πεζόδρομο) και σας θέλει όλους εκεί.  
Ποιοι: ηθοποιοί, μουσικοί, μοντέλα, παρουσιάστριες, δημοσιογράφοι, ραδιοφωνικοί παραγωγοί, φωτογράφοι, μαγαζάτορες, start-up owners, πολυτεχνίτες, δημοσιοσχεσίστες, fashionίstas, επιστήμονες, καλλιτέχνες, αθλητές, γυμναστές, ψυχολόγοι, bankers, managers, interns, φοιτητές, μπαμπάδες, MILFs, ξένοι, bloggers, βαθύ twitter, celebrities, cewebrities, σινεκριτικοί, δισκοκριτικοί και Κρητικοί.  
DJs:

Gig space:
[indie, electro, pop, rock, dance]
Eve & Vicky (www.poplie.eu) - @EveOfDes / @vikonika
Zacharias Gketsis (www.offradio.gr) - @ZacGk
Fang Yuan - @fangyuanriot
Steve Bacaliaros - @bacaliaros
Άκου Αυτό♫ - @AkouAuto

Bar:
[freestyle, break beats, drum & bass, dubstep]
Blast'em Bop / after hours: ManJah

Trivia: Σάββατο 22 Ιουνίου 2013. Six D.O.G.S, Αβραμιώτου 6-9, Μοναστηράκι (μην τη βγάλετε στον πεζόδρομο, να μπείτε μέσα να χορέψουμε.) Doors open: 21:00. Τι να περιμένετε: good times, ωραίες μουσικές, νέες γνωριμίες, hangover και ντροπιαστικές φωτογραφίες την επομένη. Είσοδος ελεύθερη (κι ωραία). Αυστηρά open.  
Άκου Αυτό♫: Street spirit ακμαιότατον. We don’t fade out.

08/06/2013

The Rubens

suggestion by @TheGus_ 
Ποιος: Οι The Rubens (Facebook) είναι μια τετραμελής μπάντα από ένα μικρό χωριό κοντά στο Sydney της Αυστραλίας.
Genre: soulful blues rock α λα Black Keys (των οποίων έχουν υπάρξει opening act στη Νέα Ζηλανδία).
Trivia: Το συγκρότημα αποτελείται από τα αδέλφια Margin -Zaac, Sam και Elliott- κι έναν παιδικό τους φίλο, τoν Scott Baldwin. Σχηματίστηκαν το 2011. To debut single τους "Lay It Down" έφτασε το No.57 του Triple J’s Hottest 100, ενώ το "My Gun" τράβηξε την προσοχή του βραβευμένου με Grammy παραγωγού David Kahne (βλ. Regina Spektor, Paul McCartney και The Strokes) ο οποίος τους κάλεσε στην Νέα Υόρκη και τους βοήθησε να ηχογραφήσουν το debut album τους. Ο δίσκος, με τίτλο "The Rubens", κυκλοφόρησε στην Αυστραλία τον Σεπτέμβριο του 2012, ενώ στην Αμερική αναμένεται φέτος το καλοκαίρι. Το album έφτασε το Νο3 των Αυστραλέζικων charts και προτάθηκε για J Award, ενώ κάποια από τα τραγούδια χρησιμοποιήθηκαν στις τηλεοπτικές σειρές "Supernatural" και "Grey's Anatomy". Στην Αυστραλία είναι huge, οι συναυλίες τους γίνονται sold out και τα media τους λατρεύουν. Αυτήν την περίοδο κάνουν promo tour: απόψε παίζουν στην Νέα Υόρκη και την επόμενη Κυριακή στο Manchester.
Άκου Αυτό: και make out in a car. (@TheGus_ said so)



Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

04/06/2013

Cloud Boat

Ποιος: Οι Cloud Boat (Facebook | YouTube | SoundCloud) είναι ένα νέο μουσικό δίδυμο από το Λονδίνο.
Genre: dreamy electronica, post-dubstep, experimental. Beats μπλεγμένα με instrumental και folky φωνητικά (ενίοτε και γυναικεία). Λίγο James Blake meets Burial meets Andy Stott meets... "...an apparent sense of calm only comparable to being inside the womb when listening." [via]
Trivia: Τα ονόματά τους είναι Sam Ricketts και Tom Clarke. Γνωρίζονται από τα 15 τους. Κυκλοφόρησαν το πρώτο τους single, "Lions On The Beach" το 2011. Έδωσαν το πρώτο τους live ως support του James Blake. To debut album τους λέγεται "Book Of Hours" είναι από τα πιο ιδιαίτερα albums που έχω ακούσει φέτος, διαρκεί μόλις 39 λεπτά και κυκλοφορεί από την R&S. Προς το παρόν, μπορείτε να το stremάρετε ολόκληρο εδώ. "Cloud Boat craft a dreamscape of their own, but not of the lush, blissful variety. This is the dream recalled in a half-wakened state – disorienting, blurry, and just beyond reach of your addled memory." [via] Βρίσκω την ακολουθία "Drean" (soft, μελωδικό, ακουστικό, folky) και "Amber Road" (σκοτεινό, dub electro, ατμοσφαιρικό, βαρύ, καμία σχέση), φανταστική. Και το "Pink Grin II", κομματάρα.
Άκου Αυτό: σήμερα γαμήθηκε η ψυχολογία μου (και δεν αναφέρομαι στο GoT S03E09). Για να θυμάμαι τι έγινε θα τη σημερινή μέρα "η μέρα που άκουγα στο repeat το ντεμπούτο των Cloud Boat."
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

03/06/2013

Boardwalk

Ποιος: Οι Boardwalk (Facebook | SoundCloud) είναι ένα νέο σχήμα από το Los Angeles.
Genre: dream pop με γυναικεία φωνητικά
Trivia: Έλαβα αυτό το e-mail: "We're a new band recently signed to Stones Throw. Would you please take a second to listen to our brand new single?" Δεν έχω ιδέα πως με βρίσκουν ξένες μπάντες αλλά κάθε φορά που αυτό συμβαίνει χαμογελάω σαν 8χρονο που ετοιμάζεται να φάει παγωτό-πύραυλο. Το debut album τους, "Boardwalk", κυκλοφορεί φέτος από την Stones Throw Records και το πρώτο single τους λέγεται "I'm To Blame".
Άκου Αυτό: To καλύτερό μου είναι να βρίσκω συγκροτήματα που δεν ξέρει κανείς και να παρακολουθώ την πορεία τους. Τον Φεβρουάριο του 2012 είχα πετύχει κάπου τους Jagwar Ma, ένα χρόνο αργότερα τους πόσταρε η Guardian και σήμερα streamάρει το debut album τους στο NPR και οι Times του έβαλαν 5 αστεράκια (proud mama). Που ξέρεις, μπορεί να γίνει το ίδιο και με τους Boardwalk. :)
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

02/06/2013

Primavera Sound Festival 2013 (live review)

the 'dear diary' version...

Πότε: 24 - 26 Μαΐου, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία.

Κριτικές και απόψεις για το φετινό Primavera μπορείτε να διαβάσετε στο Jumping Fish, τη Lifo, το Βήμα, την Καθημερινή, την Ελευθεροτυπία κι εδώ. This is not a review.
 γραφική φωτογραφία Νο1

Ψοφήσαμε στο κρύο, χάσαμε ένα κινητό και μία ζακέτα και, φυσικά, τσακωθήκαμε για το ποια live άξιζαν και ποια όχι / ΝΤΡΟΠΗ σου / δεν σου ξαναμιλάω σοβαρά για μουσική.

Shoot me. Εγώ από την ημέρα της ανακοίνωσης του φεστιβάλ είχα πει ότι το line-up φέτος δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου (πέρυσι ήταν πολύ πιο "κοριτσίστικο" με Beirut, Beach House, The xx, M83, The Rapture, Chromatics, Grimes..) Αλλά είχε Blur. BLUR! Και μερικά νέα ονόματα -με ένα μόνο album- που ήθελα πολύ να δω: Savages, Jessie Ware, Peace, Daughter, Phosphorescent, Django Django. Δεν προσχεδίασα τις διαδρομές μου στο Parc del Forum. Δεν μ'έπιασε υστερία να τα δω όλα (και δεν θα έχω ποτέ γνώμη για μπάντες όπως οι Swans και οι Death Grips, που δεν αντέχω στα αυτιά μου λεπτό). Παρόλ'αυτά, μέσα σε 3 μέρες κατάφερα να δω καμιά εικοσαριά ονόματα  (6-7 την ημέρα) και να ζήσω μία από τις πιο δυνατές συναυλιακές στιγμές της ζωής μου, χαμένη μέσα σε ένα τεράστιο moshpit, λίγα μόνο μέτρα από τον Damon Albarn.
Μία εβδομάδα μετά, ακόμη τσακωνόμαστε για το ποιος είδε περισσότερες μπάντες, ποιο live ήταν πιο επικό, ποιος κοιμήθηκε λιγότερες ώρες, ποιος έφαγε τα καλύτερα tapas και αν είναι ποζεριά να φοράς ακόμα το βραχιολάκι -εγώ προσπαθώ ακόμα να αναρρώσω και αύριο ξεκινά η προπώληση για το '14.

Dear Diary,

Στο dropbox, ο Β. ονόμασε τον κοινό μας φάκελο "αριστερό ηχείο".

Για άλλη μία φορά, μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους η Α. & ο Α.
Στο σαλόνι μας περίμενε ο Bati ♥.
Day 1: 

Savages: Κάτι συνέβη με την κιθάρα και τον ενισχυτή και η Gemma είχε ξενερώσει τη ζωή της,  -ήθελα να ανέβω πάνω να της πω «Δεν πειράζει ρε κορίτσι» - η άλλη στα drums είχε πάρει φωτιά, η frontwoman  θεά -αβίαστα υπερ-cool, αυθεντικά punk - αν ήμουν gay θα τις ερωτευόμουν όλες.
Tame Impala: Stoner feel, ψυχεδέλεια στο videowall – όταν έπαιξαν το “Feels Like We Only Go Backwards” γύρισα και κοίταξα την "Coachellική" ρόδα του Heineken stage, μου φάνηκε πολύ ταιριαστό -για λίγο νόμισα πως πήγαινε όντως ανάποδα.
Jessie Ware: ήταν ντυμένη σαν θείτσα αλλά είχε φωνάρα και μιλούσε σαν την Adele. Με τα κορίτσια αποφασίσαμε πως όλο αυτό το "κυρία" είναι μόστρα και πως στην πραγματικότητα είναι the girl next door (το door, έτσι "τραβηγμένο", με Βρετανική προφορά).
Postal Service: «ήττα». Έχασα τσάμπα τους Deerhunter (που apparently ήταν θεούληδες, ο Bradford Cox φορούσε φόρεμα και τέτοια) και δεν είδα και τίποτα γιατί κάπως καταφέραμε με την παρέα μου να χαθούμε (και να έχουμε ξεμείνει από μπαταρία), πράγμα που σημαίνει ότι τριγυρνούσα γύρω από τη Heineken για 40 περίπου λεπτά, μέχρι να επανασυνδεθούμε (με ένα υπεβολικά δραματικό «Νόμιζα πως δεν θα σε ξαναβρω ποτέ!!!») Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτό το live.
Grizzly Bear: Άντρες και γυναίκες πίσω από μικρόφωνα, μουσικά, όργανα και decks φαίνονται 50% πιο sexy από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό ΔΕΝ ισχύει στην περίπτωση του Ed Droste. Πολύ καλοί τεχνικά -δυστυχώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Μπορεί να έφταιγε και η ώρα (περασμένες μεσάνυχτα), μου φάνηκαν πολύ "corporate", bonding μηδέν.
Phoenix: έκπληξη! Στο “Love Like a Sunset” (κομματάρα) ο ουρανός γέμισε κομφετί, που όμως δεν ήταν κομφετί, ήταν ΛΕΦΤΑ και το φετινό δίσκο τους τον λένε “Bankrupt!” και σκεφτόμουν πόσο κινηματογραφικά τέλειο ήταν που είμαι τελείως ταπί αυτήν την περίοδο και σκάσανε έτσι λεφτά από τον ουρανό και προσπαθούσαμε να τα πιάσουμε και έπαιζε το “Love Like a Sunset” και ήμασταν πενταήμερη στη Βαρκελώνη.
Fuck Buttons: τρελό sprint μέχρι την ATP, πήρε το αυτί μας το “Surf Solar” και έπρεπε να το χορέψουμε οπωσδήποτε.

Four Tet: "Α δηλαδή αυτός είναι ένας; όχι τέσσερις;" Πάρα πολύ ωραία βάραγε και το ίδιο πίστευε και ένας stage assistant, που έσκαγε κάθε-τρεις και λίγο στη σκηνή με τη μπίρα του και το τσιγάρο του, τα δινε όλα και επέστρεφε backstage. Στο τέλος, με ένα πολύ ταπεινό ύφος, απλά πάτησε στοπ, έσκυψε, πήρε την backpack του χαιρέτισε χαμογελαστός και έφυγε. Aw.
Day 2: 
γραφική φωτογραφία Νο2

Peace: Tους ανακάλυψα κάπου στα τέλη του 2012 και ήθελα πολύ να τους δω γιατί παίζουν αυτήν την εύπεπτη ροκ που θα άκουγες σε μία teen movie (“I wanna get lovesick with you” και τέτοια) κι εμένα αυτή η μουσική μου λείπει γιατί όλοι τώρα τελευταία παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Ωραία τα πιτσιρίκια, αν ήταν schoolband θα ήταν η καλύτερη schoolband που έχεις δει ποτέ. Ο τραγουδιστής έσκασε με παλτό και γυαλιά ηλίου και ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, αλλά μετά άλλαξα focus γιατί παρατήρησα πως ο ντράμερ έμοιαζε σαν να έχει ξεπηδήσει από τους Hanson.
Django Django: "γάμησαν, γάμησαν".
The Jesus and Mary Chain: Μας φάνηκαν «παππούληδες», μετά θυμηθήκαμε ότι έχουμε πατήσει τα 30 και το βουλώσαμε. Θα μου μείνουν το “Cracking Up”, το "Reverence" και ο σταυρός.
Daughter: Η Vice ήταν γεμάτη (δεν το περίμενα) και η Elena Tonra ακουγόταν υπέροχη και όταν τραγουδούσε και όταν έλεγε “I really didn’t expect this, this is amazing, the biggest crowd we've ever played to, thank you so much”. Δεν έμεινα πολύ, άκουσα το “Landfill”, είχε και πανσέληνο, ήταν λίγο "ουφ" η φάση (το... ίδιο είπε και μια Γαλλίδα που περνούσε δίπλα μου εκείνη τη στιγμή: "bah, c'est ouf") δεν μ'άφησα να πέσω, φορτώθηκα ξανά την backpack και γύρισα τρέχοντας στη Heineken να πιάσω θέση για Blur.
Blur: εξωσωματική εμπειρία -δεν έχω λόγια, θα δανειστώ κάποιου άλλου.
The Knife: στη σκηνή συνέβαινε κάτι τέτοιο -πανηγυράκι κανονικό) και ξαφνικά η καλλιτεχνική τους παράκρουση άρχισε να βγάζει νόημα. Από μακριά τους είδα, αλλά "σεληνιάστηκα", όσο οι άλλοι έκαναν ουρά στα hot-dogs εγώ χόρευα σαν απροσάρμοστο.

Day 3: 
Deerhunter: Οι Band Of Horses ακύρωσαν και το κενό γέμισαν οι Deerhunter οπότε κατάφερα κι εγώ να τους δω που τους έχασα την πρώτη μέρα. Ωραίοι. Αναρωτήθηκα αν πρέπει κι εγώ να βάζω τη φράντζα στη μούρη όπως ο Bradford Cox και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ακούσω και το φετινό "Monomania" που το αναβάλω συνεχώς. Αν "έμαθα" κάτι σ'αυτό το Primavera, αυτό ήταν οι Deerhunter.
Wu-Tang Clan: Δεν μου το ‘χα, αλλά πάρα πολύ γούσταρα όλο αυτό το hip-hop party που είχαν στήσει – μέσα στη γραφικότητά του (μικρόφωνα, break-dancing, “hands to the left / hands to the right”) ήταν τρομερά διασκεδαστικό, βρήκα χώρο κάτω από την αριστερή οθόνη and I shook it, κανονικότατα.

Nick Cave & The Bad Seeds: "He's a showman and a half - and a dirty old man". Η live εκτέλεση του “Jubilee street” ήταν να σου σηκώνεται η τρίχα, αλλά το setlist το βρήκα τρομερά ελλειπές. Δεν τον είχα ξαναδει live ποτέ -έμεινα με το απωθημένο να ακούσω το πιάνο του "As I Sat Sadly By Her Side"...
Phosphorescent: πολύ τον πάω αυτόν τον μουσάτο τύπο, εξαιρετικός ήταν, αλλά δεν πολυπρόσεχα γιατί βρήκα δυο φίλες που δεν είχα καταφέρει να δω καθόλου τρεις μέρες, οπότε αράξαμε πίσω και πίναμε και βγάζαμε φωτογραφίες και ανεβήκαμε και στη ρόδα για βόλτα –τουριστάκια κανονικά, ψοφήσαμε στο γέλιο.
My Bloody Valentine:  έμεινα για 2 τραγούδια μόνο, γιατί... βαρέθηκα. *σκύβει να αποφύγει αντικείμενα* Ε ναι, βαρέθηκα. Δεν είχα όρεξη για κάτι τέτοιο εκείνη την ώρα (ήταν 2:30 το πρωί), τα φωνητικά δεν ακούγονταν καθόλου, μου φαινόταν πολύ φλατ, είχα πιει τα ποτάκια μου, ήταν τελευταία μέρα, προτίμησα να πάω για patatas bravas στο εστιατόριο κι αυτό ήταν τρελό highlight γιατί στην Αθήνα βρίσκομαι σε μόνιμη δίαιτα. So there.

Hot Chip: "Για τέτοια είσαι μωρή... για ντίσκο". Μακάρι να μην ήμουν τόσο κουρασμένη, δεν τους είχα ξαναδει, χόρεψα και τραγούδησα με ό,τι δυνάμεις μου είχαν απομείνει -και ναι, όντως για τέτοια είμαι.
Ο μόνος μου FOMO είναι που αποφασίστηκε να φύγουμε αμέσως μετά τους Hot Chip και έχασα το ξημέρωμα.

La fin. 

Ο Bati νομίζω δεν ήθελε να φύγουμε.
Travel notes:
Mescladis
Bar del pla

Cera

"...and watch the world spinning gently out of time..."

Περισσότερα:
Athens Voice

Ni-Taf-Zita
Avaton Kortez
DOH!
Το κουλούρι

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!