18/06/2015

Sworr.

Ποιος: Οι Sworr. (Facebook | SounCloud | YouTube) είναι ο Γιάννης, ο Θανάσης, ο Robin, ο Γιάννος κι η Άννα.
Genre: electronica / lo-fi  / R'n'B
Trivia: Αντί βιογραφικού, θα σας πω μια ιστορία: Μια φορά κι έναν καιρό ήρθε ένα μήνυμα στο Άκου Αυτό στο Facebook "είπαμε να σου στείλουμε κι εμείς τη μουσική μας, άκουσέ μας αν θέλεις!". (Πάντα ακούω ό,τι μου στέλνουν στο inbox και πάντα χαίρομαι τρομερά όταν αυτό συμβαίνει) Μπήκα λοιπόν στο SoundCloud των Sworr. και βρήκα, μεταξύ άλλων, ένα κομμάτι που μου θύμιζε Chet Faker κι ένα remix σε τραγόυδι της . (Στη ΜØ, για φαντάσου!) Άκουσα τα κομμάτια τους ξανά και ξανά και μετά από δύο μήνες περίπου έτυχε να 'ρθει η σειρά μου (ως μέλος της συντακτικής ομάδας) να προτείνω καλλιτέχνη στο διαγωνισμό του Jumping Fish. (Well, guess what.)
Όταν οι Sworr. πέρασαν στη 2η φάση -και αφού ανταλλάξαμε (χωρίς να γνωριζόμαστε) αρκετά μηνύματα "ναιιιιι!" στο Facebook- συνειδητοποιήσαμε ότι θα τα λέγαμε και από κοντά, στο live τους στον En Lefko (μέρος της διαδικασίας, για όλους τους υποψήφιους του διαγωνισμού). Κατέβηκα στο stage λοιπόν να πω γεια και βρήκα τέσσερα παιδιά 10 και 14 χρόνια μικρότερα από μένα, άπειρα αλλά ώριμα για την ηλικία τους, cool αλλά καθόλου ψωνισμένα, ταλαντούχα αλλά πάρα πολύ προσγειωμένα.
Την ώρα του live, πέντε διαφορετικά άτομα (συμπεριλαμβανομένης μιας παραγωγού του En Lefko, αλλά και της διευθύντριας προγράμματος) με ρώτησαν "μα πού τους βρήκες;;;!!!" και με κοιτούσαν με ανοιχτό στόμα κάθε φορά που ο Robin πλησίαζε το μικρόφωνο (κι έβγαινε αυτή η μπάσα, ζεστή φωνή, που σε βρίσκει όντως απροετοίμαστο). "Ρε μου έκανε πάρα πολλή εντύπωση που αναφέρετε σαν επιρροή σας τον Chet Faker" "Από σένα τον μάθαμε!" :) (Συνειδητοποιείτε τον κύκλο συμπτώσεων, έτσι;) Μέσα σ'όλα, ένα από τα κομμάτια που παρουσίασαν live ήταν το 'Night Cruising' (οι τύποι πήραν το 'Shake It Off' της Taylor Swift, ένα από τα μεγαλύτερα pop hits των τελευταίων μηνών και του άλλαξαν τα φώτα) Ήταν η 4η φορά, ever, που οι Sworr. εμφανίζονταν κάπου ζωντανά. Δεν έχουν ολοκληρωμένο δίσκο, δεν έχουν deal με δισκογραφική, δεν έχουν κάποιο επίσημο video clip. Όλα αυτά θα τα καταφέρουν αν τους ψηφίσετε στο www.jumpingfish.gr μέχρι τις 30 Ιουνίου. Περισσότερα εδώ κι εδώ.
Άκου Αυτό: Το καλύτερο πράγμα με το να είσαι 20κάτι, είναι ότι βιώνεις συνεχώς πράγματα για πρώτη φορά. Την Τρίτη 9 Ιουνίου οι Sworr. ένιωσαν για πρώτη φορά (το 'βλεπες στα μάτια τους) πως -πού ξέρεις;- μπορεί όλα αυτά που σκεφτόμαστε, να γίνουν πραγματικότητα. Εν πάσει περιπτώσει κι ανεξαρτήτως διαγωνισμού, band to watch -εδώ θα 'μαστε.



Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

13/06/2015

Bop English

Ποιος: Bop English (Facebook | SoundCloud) είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του James Petralli των White Denim.
Genre: "60s jazz, classic rock'n'roll, country, huge '70s pop and piano belters" [via] "deliriously easy to listen to " [via]
Trivia:  Τι κι αν διαρκεί μόνο 35 λεπτά, ο Petralli δούλευε -σε συνεργασία με μέλη των White Denim, αλλά και των Shearwater- τον πρώτο αυτόν δίσκο του ως Bop English, για 4 ολόκληρα χρόνια. Από τα 25 κομμάτια που ηχογράφησε, κράτησε τελικά 10 και τo άλμπουμ κυκλοφόρησε από την Blood and Biscuits τον Απρίλιο.  Είναι μακράν ο καλύτερος κιθαριστικός δίσκος που έχω ακούσει φέτος -και στα top της χρονιάς, μέχρι στιγμής (δεν είμαι μόνη).
Άκου Αυτό: Είναι Ιούνιος κι είμαι κλεισμένη σπίτι με πυρετό κι αυτός ο δίσκος μου έφτιαξε τη διάθεση τόσο πολύ που μόλις έκλεισα τις καλοκαιρινές μου διακοπές -yay :)

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

Jaakko Eino Kalevi

Ποιος: Ο Jaakko Eino Kalevi (Facebook | SoundCloud) είναι ένας πρώην οδηγός τραμ από την Φινλανδία.
Genre: "darkly disorienting dream-pop" [via]
Trivia: Αν ακούτε En Lefko 87.7, τον γνωρίζετε από το "When You Walk Through Them All". Αν πήγατε στο Plisskën, τον είδατε την ώρα που έπεφτε ο ήλιος στη Republic, λευκοντυμένο, με το ψάθινο καπέλο του και η πράα, αέρινη μορφή του σας αποτυπώθηκε στο μυαλό σαν φωτογραφία. Είναι Φινλανδός. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην πόλη Jyväskylä, έμενε για χρόνια στο Helsinki, πλέον έχει έδρα του το Βερολίνο. Εντοπίζει τις μεγαλύτερες μουσικές επιρροές του στην progressive metal των Dream Theater, στην hip-hop, τη reggae, την disco και την techno. Αν και έχει ήδη κυκλοφορήσει μια σειρά singles και EPs (με πιο σημαντικό το "Dreamzone" του 2013), η νέα του κυκλοφορία φέρει το όνομά του και παρουσιάζεται ως ντεμπούτο. Ο ίδιος λέει: "I played the 'self-titled' card this time because for many people this album will be their first encounter with my music. Also, I get my name misspelled so often that I think it’s good to focus on that at this point." To "Jaakko Eino Kalevi" -πίσω από την παραγωγή του οποίου βρίσκεται ο Nicolas Vernhes (βλ. The War On Drugs και Run The Jewels) κυκλοφορεί επισήμως από την θυγατρική της Domino, Weird World, στις 15 Ιουνίου. Για την ώρα μπορείτε να το streamάρετε ολόκληρο στο Dummy, εδώ
Άκου Αυτό: Η απάντηση για το πώς προφέρεται το όνομά του, στο τρίτο video αυτού του post. "Break the self/ And build it again/ Again and again / Again and again"

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

08/06/2015

Primavera Sound Festival 2015 (live review)


the 'dear diary' version...

Πότε: 28 - 30 Μαΐου, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία.

Στο Jumping Fish (Day 1 | Day 2 | Day 3) εντυπώσεις από τις συναυλίες του φετινού Primavera Sound Festival. This is not a review.

Πριν φύγουμε για Βαρκελώνη φέτος, ήμουν ένα περιφερόμενο πτώμα. Για την ακρίβεια, είχα γίνει σχεδόν ναρκοληπτική -ήθελα να κοιμάμαι συνέχεια, δεν χόρταινα ύπνο με τίποτα.

Σαν να είχαν τελειώσει οι μπαταρίες μου, αισθανόμουν πως είχε κοκκινήσει πάνω στο κούτελό μου ένα αγχωτικό 3% και χρειαζόμουν επειγόντως φόρτιση. Θα σκεφτόταν κανείς πως σε τέτοια κατάσταση, ένα τριήμερο φεστιβάλ θα έπεφτε πολύ βαρύ στον οργανισμό μου. Κι όμως. Για τρεις μέρες, το κεφάλι μου γέμισε μουσική, τα μάτια μου ξεκουράστηκαν μακριά από την οθόνη του υπολογιστή, το μυαλό μου πήρε ανάσα και το σώμα μου ξαναβρήκε τη ζωντάνια του. Το ταξίδι στη Βαρκελώνη ήταν το απινιδωτικό σοκ που χρειαζόμουν για να συνέλθω.

Φέτος ήταν διαφορετικά. Δεν μείναμε στο σπίτι της Α. & του Α., αλλά σε air b'n'b στο κέντρο (η Α. μας έλειψε όμως πολύ). Δεν ξεκινούσαμε τα πρωινά μας σαν χαμένοι, αλλά είχαμε ακριβές πλάνο για τι ώρα θα φάμε και πού (τα tips του Γ. όλα ένα κι ένα). Δεν πεινάσαμε ποτέ, γιατί στις τσάντες μας βάζαμε μπαγκέτες (η μία με ζαμπόν, η άλλη με γαλοπούλα, η άλλη με προσούτο, της D. χωρίς βούτυρο, του S. χωρίς ντομάτα). Δεν πιεστήκαμε να δούμε στο φεστιβάλ όλοι τα ίδια, ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε και μετά δίναμε ραντεβού στις στάνταρντ θέσεις που είχαμε μαρκάρει σε κάθε σκηνή. Δεν χαθήκαμε ποτέ μεταξύ μας, είχαμε όλοι 3G στα κινητά. Και κυρίως: φέτος δεν βραχήκαμε, δεν κρυώσαμε και δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου. Άντε τώρα να πείσουμε τους εαυτούς μας δηλαδή πως ήταν σωστή η απόφασή μας να είναι η φετινή #pentaimeri η τελευταία...
 

  
 
 
  

Primavera 2015 in fast forward:
Συγκλονιστικά χειροποίητα μακαρόνια με γέμιση τυρί και λεμόνι στο Las Fernandez, ένα επικό gin σε μεγάλο στρογγυλό κολονάτο ποτήρι στο Manila, να μαζευόμαστε στο σαλονάκι με τους λευκούς δερμάτινους καναπέδες πριν ξεκινήσει η μέρα, να πηγαινοερχόμαστε στο διάδρομο συνέχεια, γιατί το ψυγείο ήταν στο σαλόνι (?),  να περιμένουμε το τραμ, το φαγητό στο La Monroe, ο μπασίστας των Ought, η γριά που βύζαινε ένα γουρούνι στο video wall των Anthony & The Johnsons, να χασμουριόμαστε στους Black Keys, να χορεύουμε στους Jungle, να περπατάμε εξουθενωμένοι με τον Θ. τον Α. και την παρέα τους για χιλιόμετρα και να μην έχει ταξί και μετά να στρίβουμε σε έναν δρόμο με λουλούδια που μύριζε παραδισένια και να εμφανίζονται πράσινα φωτάκια ("ελεύθερος") το ένα μετά το άλλο, το σκοτάδι του Auditori Rockdelux, το χαμόγελο της D. στους Belle & Sebastian, η ατάκα του S "αυτή είναι σαν την μαμά μου! μπράβο μαμά!" στο ίδιο live, η έκφραση στα πρόσωπά μας, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι μια τύπισσα είχε κατεβάσει το βρακί της και κατουρούσε, δίπλα στις φίλες της, μες στη μέση του κόσμου στους Run The Jewels, να ανταλλάζουμε μήνυμα "playlist με mp3s στο Winamp, 1ο έτος!" στην Tori Amos, να γελάμε στους Foxygen, να τραγουδάμε στους Strokes, να σπρώχνω εγώ κι ο Τ. αποφασιστικά τους χιλιάδες μπροστινούς μας και να φτάνουμε δίπλα σε όλους τους φίλους, κάγκελο στον Caribou, την ώρα που έπαιζε το 'Our Love'.

Travel notes:
Las Fernandez
Cafe Manila
La Monroe
Milk Bar & Bistro Restaurant
La Robadora


Περισσότερα:
Jumping Fish

Φωτογραφίες by D. & S.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!