Άκου αυτό ♫: June 2022

Πότε: 9-11 Ιουνίου, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία.

«Είμαι σίγουρος πως κάτι έχω ξεχάσει...»
«Ιδέα σου θα'ναι...»
(Cabin crew arm doors and cross-check)

Εγώ ήμουν βέβαιη πως δεν είχα ξεχάσει τίποτα. Αντιθέτως αυτή τη φορά ήμουν πιο οργανωμένη και πιο προετοιμασμένη από ποτέ, περίμενα αυτό το ταξίδι μήνες ολόκληρους, για την ακρίβεια τα εισιτήρια τα είχαμε βγάλει ακριβώς έναν χρόνο πριν και για αυτό είμαι απολύτως σίγουρη γιατί ένα από τα πρώτα μηνύματα που θα βρει κανείς στο What's App group "Primavera 2022" εστάλη την 1η Ιουνίου του 2021 και λέει «ΜΑΛΑΚΕΣ ΠΗΡΑ 4».

Στον έναν αυτό χρόνο σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές και μεταλλάξεις -λόγω αυτού άλλαξε αρκετά και η αρχική σύνθεση του γκρουπ- έτσι -χωρίς να θέλω να επεκταθώ- ένα από τα πράγματα που μου έμαθε το Primavera του 2022 είναι το να μην επενδύω τόσο πολύ συναισθηματικά σε μακροπρόθεσμα σχέδια γιατί μέσα σε ένα χρόνο συμβαίνουν πολλά, πάρα πολλά -ενδεικτικά μέσα σε αυτό το διάστημα, εντός της παρέας που κίνησε αρχικά για το φεστιβάλ γεννήθηκαν δύο μωρά (και -για φαντάσου- δεν ήταν καν τα μωρά που επηρέασαν τα αρχικά πλάνα).

Τη στιγμή της απογείωσης ένα πράγμα με ενδιέφερε πλέον: η πενταήμερη αυτή παρένθεση στη Βαρκελώνη να μου αφήσει το ίδιο συναίσθημα πληρότητας και ευδαιμονίας που μου είχε χαρίσει όλα τα προηγούμενα (5, σύνολο) χρόνια που είχα επισκεφθεί το καταλανικό φεστιβάλ. Θα επέστρεφα πάλι on a high ή θα απομυθοποιούσα κάτι που είχα αποθεώσει στο παρελθόν; Θα απολάμβανα την πολυκοσμία όπως παλιά ή μου είχε αφήσει η πανδημία κουσούρια; Θα κατάφερνα να αφεθώ στον ρυθμό των ημερών ή θα ένιωθα, too old for this shit?

Ως προς το τελευταίο, δεν είχα αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους. Πλακώθηκα στο pilates για να είμαι σε καλή φυσική κατάσταση. Επένδυσα σε αθλητικά παπούτσια με αφρό στη σόλα για να μην με πιάσει η μέση μου. Επέμεινα να διαλέξουμε Airbnb σε στρατηγικό σημείο, ώστε η διαδρομή προς και από το φεστιβάλ να γίνεται με ποδήλατο, από την παραλιακή, για μίνιμουμ ταλαιπωρία. Είχα προαποφασίσει να πιω ελάχιστο αλκοόλ γιατί πλέον με χαλάει. Κοροϊδέψτε με όσο θέλετε, αλλά δεν θα βγαινε διαφορετικά το τριήμερο: φεστιβαλισμός μετά τα 40, like a pro.

Και έφτασε εκείνη η Πέμπτη. Πασαλείψαμε τα πρόσωπά μας με glitter. Κάναμε πετάλι. Φτάσαμε στο Parc del Fòrum. Μας φόρεσαν τα βραχιολάκια. Περάσαμε την πύλη. Και πουφ! Μαγεία.

Έχετε παρατηρήσει τι κάνει η μουσική στους ανθρώπους; Στις συναυλίες συνήθως κοιτάζουμε προς την σκηνή ή την οθόνη και ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας. Σ'αυτό το Primavera ελάχιστα με απασχόλησε τι συνέβαινε on stage. Χάζευα συνεχώς τον κόσμο. Τον κόσμο που για δύο χρόνια -ΔΥΟ γαμημένα χρόνια- βρισκόταν σε μερικό ή ολικό lockdown, δεν γιόρταζε, δεν χόρευε και δεν γλεντούσε. Που κάλυπτε το χαμόγελό του με μάσκα. Που δεν βρισκόταν με τους φίλους του. Που δεν έβρισκε πια τίποτα ενδιαφέρον να συζητήσει. Που δεν ερωτευόταν και δεν έκανε σεξ. Που έχανε τον ύπνο του. Που υπέφερε από υπαρξιακό στρες.

Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι που μέχρι πριν από λίγους μήνες λούζονταν αντισηπτικό και σάπιζαν στους καναπέδες τους σκρολάροντας στην οθόνη εις το διηνεκές, τώρα αγκαλιάζονταν ιδρωμένοι στους Gorillaz, συνειδητοποιούσαν ότι ήξεραν απέξω όλα τα κομμάτια της Dua Lipa, χόρευαν με τα μάτια κλειστά στους BICEP, τα έσπαγαν σαν έφηβοι στο Juicebox των Strokes, έκαναν vogueing στο What's Your Pleasure? της Jessie Ware, πυροβολούσαν στον αέρα στο Paper Planes της M.I.A., ράπαραν στο Oh La La των Run The Jewels, φώναζαν παράφωνα στο Green Light της Lorde, χάνονταν στην πολύχρωμη ψυχεδέλεια των Tame Impala, χοροπηδούσαν σε έκσταση στο Heads Will Roll των Yeah Yeah Yeahs, πέθαιναν από ευτυχία βλέποντας πυροτεχνήματα στον ουρανό και τον ήλιο να ανατέλει και να βάφει φούξια τον ορίζοντα στο closing set του DJ Coco.

View this post on Instagram

A post shared by Evi X. (FKA «η Άκου Αυτό») (@akouauto)

Είμαστε το καθεμέρα μας, οι συνήθειές μας, οι παραξενιές μας, οι ρυτίδες μας, οι δουλειές μας, τα χόμπι μας, το relationship status μας, οι οικογένειές μας, οι υποχρεώσεις μας, τα άγχη μας, το παρελθόν μας, οι καταβολές μας, οι εμμονές μας, οι φοβίες μας, τα ρούχα που φοράμε, τα χρήματα που ξοδεύουμε, οι ρόλοι που υποδυόμαστε. Για να δραπετεύσει κανείς ουσιαστικά από όλα αυτά και να βάλει παύση στο συνεχές, χρειάζεται πού και πού να παίρνει τον εαυτό του -και τη ζωή- λιγότερο στα σοβαρά. Η απάντηση βρίσκεται στο glitter.