Primavera Sound Festival (live review)

San Miguel stage, Primavera Sound 2012, credits: Dani Canto 

Πότε: Πέμπτη 31 Μαΐου - Σάββατο 2 Ιουνίου 2012, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία

Θέλω να ξεκινήσω με το εξής: πιστεύω πως πρέπει να γκρεμίσουμε όλες τις συναυλιακές εγκαταστάσεις μας στην Ελλάδα και να πάμε τα μπάζα για ανακύκλωση. Νιώθω πως μέχρι τον ήχο του Parc Del Forum ήμουν κουφή. Επίσης πριν από το συναυλιακό μου τριήμερο στο Primavera νόμιζα: 1) πως σε φεστιβάλ μπορείς να φας μόνο σουβλάκια και hot-dogs 2) πως δεν νοείται καθαρή χημική τουαλέτα. 

Δεν έχω πάει σε άλλα φεστιβάλ στην Ευρώπη αλλά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως έχουν οτιδήποτε περισσότερο να προσφέρουν από το Primavera γιατί, σε αντίθεση με τον Βορά, στην Ισπανία έχει τέλειο καιρό (με εξαίρεση την βροχερή Κυριακή που επιστρέψαμε Ελλάδα, όλες τις μέρες του φεστιβάλ είχε πάνω από 25 βαθμούς) και ο συναυλιακός χώρος -πέρα από το ότι είναι τεράστιος- είναι ΔΙΠΛΑ στη θάλασσα. Για τρεις μέρες λοιπόν την βγάζεις εκεί. Αν δεν είσαι ψυχαναγκαστικός να θέλεις να προλάβεις όσο περισσότερα live γίνεται, πηγαίνεις γύρω στις 6 το απόγευμα, πίνεις καθιστός τη μπυρίτσα σου ακούγοντας ένα από τα πρώτα acts της ημέρας και μετά περιφέρεσαι από σκηνή σε σκηνή (η μεγαλύτερη απόσταση είναι ένα τέταρτο με τα πόδια) με το πρόγραμμα στο χέρι (δείτε εδώ το μαγικό Excel). Ο χώρος είναι ΤΕΛΕΙΑ οργανωμένος (να δεις που όλοι οι διοργανωτές είναι Παρθένοι) και προσφέρει ό,τι φαγητό τραβάει η όρεξή σου και σχετικά φθηνά ποτά (μικρή μπύρα 3€, μεγάλη 4,50€, από πλανόδιο μπυράνθρωπο 5€, ποτό 6,50€, red bull για τις δύσκολες ώρες 2,50€). Και το καλύτερο: το μετρό είναι ΔΙΠΛΑ στο χώρο του φεστιβάλ (ακούς, Μαλακάσα;) 

Για μένα, το φεστιβάλ είχε άλλο feeling μέχρι να δύσει ο ήλιος και άλλη ατμόσφαιρα μετά τις 10:00 που έπεφτε το σκοτάδι. Το απόγευμα κυρίως χάζευες κόσμο: αναρωτιόσουν για παράδειγμα γιατί να θέλει κάποιος να έχει τατουάζ μία τεράστια χελώνα στην πλάτη του, προσπαθούσες να φωτογραφίσεις στα κρυφά τον μουσάτο με το μπλε κολάν με λευκό πουά και την ασορτί... φούστα, έβριζες τις τύπισσες που είχαν επιλέξει να φορέσουν τακούνια (#asemaskouklitsamou), έβαζες στοίχημα αν θα δεις side-boob μέσα από τα σχεδόν διαφανή νυχτικάκια που φόραγαν μερικές-μερικές, προσκυνούσες τον τύπο με το jacket από το “Drive” τέτοια. Το βράδυ, όταν πια δεν έβλεπες μπροστά σου, είτε από το πολύ σκοτάδι, είτε από το πολύ αλκοόλ, απολάμβανες περισστερο τη μουσική και το vibe και έδινες λιγότερη σημασία στην εκκεντρικότητα των γύρω σου. 

Σκεφτόμουν να γράψω ένα review για κάθε μέρα αλλά η αλήθεια είναι ότι μετά από τόσες συναυλίες δυσκολεύεσαι να θυμηθείς αναλυτικά τι είδες – πιο πολύ σου μένει ένα συνολικό συναίσθημα ευτυχίας (καθώς και ένα συνολικό αίσθημα ασύλληπτης σωματικής κόπωσης). Είδα (ή έστω πέρασα από) 21 μπάντες στο φεστιβάλ (Friends, Grimes, Mazzy Star, Death Cab For Cutie, Beirut, The xx, Franz Ferdinand, Rufus Wainwright, Girls, The Cure, Wavves, M83, The Rapture, AraabMUZIK, Kings Of Convenience, Beach House, Saint Etienne, Chromatics, Wild Beasts, Yo La Tengo, Justice) και άλλες δύο στη δωρεάν συναυλία στο Arco del Triunfo την Τετάρτη (The Walkmen, Black Lips). Ήταν όλοι τους από αξιοπρεπείς μέχρι εξαιρετικοί, με εξαίρεση τους Mazzy Star που βαριόντουσαν (γιαυτό κι εμείς τους παρατήσαμε μετά από 4 τραγούδια μόνο) και τους Yo La Tengo, που δεν ξέρω αν φταίει το σημείο που καθόμουν αλλά έχω την αίσθηση ότι είχαν πολύ μέτριο ήχο. Μια άλλη ατυχία ήταν το ότι ο Alex Kapranos ήταν άρρωστος κι έτσι στα μισά του live των Franz Ferdinand έχασε τη φωνή του, αλλά το χειρίστηκε σαν επαγγελματίας, δεν πτοήθηκε καθόλου και ούτε κι εμείς που συνεχίσαμε να τραγουδάμε παράφωνα μέχρι τέλους.  

Franz Ferdinand, Primavera Sound credits: Dani Canto

Τον περισσότερο κόσμο –τύπου ασφυξία- τον είχε στους Cure, αλλά εμείς είμαστε μάγκες και χωθήκαμε μπροστά από το πλάι και ήμασταν δίπλα στον Robert Smith. 

 The Cure, Primavera Sound credits: Evi

Πριν σας παρουσιάσω επιγραμματικά το γενικό απολογισμό μου, απλά θέλω να πω ένα-δυο πράγματα. Πρώτον, όσο κι αν προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου να εκτιμήσει έναν καλλιτέχνη επειδή απλά «το λέει το  Pitchfork» ή επιμένουν οι δισκοκριτικοί, είναι μάταιο. Έτσι πολλοί από την παρέα εγκατέλειψαν τους Beach House στη μέση -γιατί δεν υπήρξε κάτι να τους πείσει πως είναι δικαιολογημένο το hype γύρω από το όνομά τους- κι εγώ, για τον ίδιο λόγο, βαρέθηκα τη ζωή μου στον Wavves, παρόλο που από ό,τι έλεγαν άλλοι «τα έσπασε», γιατί απλά δεν μου αρέσει αυτό το θορυβώδες είδος μουσικής και δεν μπορώ να με κάνω να μου αρέσει με το ζόρι. Δεύτερον, παρόλο που κόβω φλέβα για The xx και έχω ακούσει το καινούργιο των Beach House περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άλμπουμ φέτος, τα live τους δεν με άγγιξαν καθόλου. Αν και σίγουρα ήταν μέρος του concept να εμφανιστούν minimal, ψυχροί και απόμακροι -σχεδόν απόκοσμοι- στο stage, εμένα δεν κατάφεραν να με ανατριχιάσουν. Tα φωνητικά τους μπορεί να ήταν αψεγάδιαστα, αλλά η μουσική και των δύο είναι τόσο εσωτερική που προτιμώ να τους ακούω με ακουστικά και το volume στο τέρμα, παρά δίπλα σε χιλιάδες μαστουρωμένους hipsters.  

  Beach House, Primavera Sound credits: Damia Bosch

Τρίτον, άκουσα indie-rock, surf-rock, indie-pop, euro-pop, ηλεκτρονική, experimental, dubstep... σαν την ορχήστρα πνευστών των Beirut, τίποτα.

Απολογισμός:

Καλύτερα live: Beirut, M83, The Rapture, Justice

Χειρότερα live: Mazzy Star, Yo La Tengo

Απρόσμενα καλά live: Grimes, Chromatics

Περισσότεροι gay σε live: Rufus Rainwright, Saint Etienne (εμμηνόπαυση 2012)

Πειρρισότεροι hipsters σε live: Girls, Beach House

Περισσότερα drugs σε live: AraabMUZIK, Justice

Live που έχασα και είναι κρίμα: Wilco, The Field, Lower Dens, Sleigh Bells, SBTRKT, Washed Out και Yann Tiersen (στη δωρεάν συναυλία του Arco del Triunfo την Κυριακή)

Live που άφησα στη μέση και το μετάνιωσα: τους Cure για να δω Wavves, τους Wild Beasts για να δω Yo La Tengo

Μπάντες που θα πλήρωνα να ξαναδώ: Beirut, M83, Franz Ferdinand

Μπάντες που θα βάζω να ακούω Κυριακές στον ήλιο με εφημερίδα: Kings Of Convenience, Wild Beasts

Καλύτερο τατουάζ: μια τρομπέτα στον καρπό του τραγουδιστή των Beirut, Zach Condon

   Beirut, Primavera Sound credits: Evi

Πιο «προχώ» hipster αξεσουάρ: ωτασπίδες, βραχιολάκια από προηγούμενα φεστιβάλ

Πιο απρόσμενο φαγητό σε φεστιβάλ: «βρώμικο» sushi

Σύμπτωμα που εμφανίστηκε σε όλους μας: το αλκοόλ δεν «πιάνει».

Too-good-to be true στιγμή: πεντακάθαρη χημική τουαλέτα που μυρίζει λεμόνι και ΕΧΕΙ χαρτί στις 4 τα ξημερώματα

Η καλύτερή μου φίλη: η κοπέλα που είχε μαζί της υγρά μαντηλάκια και μοίραζε σε όσες περίμεναν μαζί της στην ουρά για τουαλέτα

Brand new information: H Valerie Legrand των Beach House είναι ίδια ο Robert Plant 

Εμμονές που απέκτησα στο Primavera: να κάνω τατουάζ, να μάθω Iσπανικά

Αγαπημένες στιγμές: τα χαμόγελα ευτυχίας γύρω μου όταν οι Beirut έπαιξαν το Nantes, 4 hipsters χορεύουν σαν 5χρονα, απόγευμα, πάνω στο stage υπό τους ήχους του Genesis της Grimes, να χοροπηδάμε πάνω-κάτω στο Take Me Out των Franz, χιλιάδες άτομα να ουρλιάζουν How Deep Is Your Love?  στους Rapture, να ακούω με κλειστά τα μάτια το A Forest και να ευγνωμωνώ τους Cure που έχουν γράψει τέτοιο κομμάτι, οι Justice να σταματούν σαν αγάλματα με το δεξί χέρι προτεταμένο κι ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα και με το που πέφτει η τελευταία στάχτη να σκάει το We Are Your Friends. Δεν περιγράφω άλλο.

Setlists για όλα τα live στο www.setlist.fm

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook