So... here it is... Για άλλη μία χρονιά, παραβλέψαμε την εμμονή όλων με τα countdowns, δε βάλαμε τίποτα σε σειρά, δεν μετρήσαμε από το 100 μέχρι το 1, αγνοήσαμε τον ψυχαναγκασμό μας και δεν πετύχαμε καν στρογγυλό αριθμό. Εν αναμονή των αποτελεσμάτων της blogovision που θα ορίσει τα καλύτερα albums του 2010, αυτά είναι, για εμάς, τα κομμάτια που σημάδεψαν τη χρονιά που έφυγε.
Προτείνουμε να ακούσετε τη λίστα όπως έχει στηθεί και όχι σε shuffle. Όχι τυχαία, ο ήχος του 2010 ξεκινάει με κάτι Ελληνικό και τελειώνει με κάτι "mainstream".
Άκου Αυτό και καλές γιορτές:
(αν το παρακάτω widget κολλάει -*&^%*&$!@&$*- ακούστε ολόκληρη τη λίστα εδώ - Play all - kudos to Daffy)
Ευχαριστούμε τους: @fotobill, @missMac_D, @jsclavos, @ludens, @serpentinepadd, @fangyuanriot, @sugarenia, george ziampakas, michael benson, @apas, @amaryllisgr και όσους άλλους μας έστειλαν τις λίστες τους.
Trivia: Είναι μόνο 21 χρονών. Σπουδάζει μουσική και πιάνο από πολύ μικρή ηλικία και ειδικεύεται στη σύνθεση μουσικής για τον κινηματογράφο. Έχει κάνει μαθήματα ηχοληψίας και μουσικής παραγωγής, ενώ εδώ και λίγο καιρό παρακολουθεί ένα course (film scoring) στο Berklee της Βοστώνης, εξ αποστάσεως. Έχει καταγωγή από τη Σάμο, πηγαίνει συχνά στην Τουρκία, (μιλάει Τούρκικα), βλέπει πάρα πολλές ταινίες (από "κουλτούρα" μέχρι καμμένες blockbusterιές), του αρέσουν οι αστυνομικές σειρές και τα ρολόγια χειρός (!) και κόβει φλέβα για οτιδήποτε κατασκευάζει η Apple. Όταν ήταν μικρός (ερμ, μικρότερος) άλλαζε συχνά σχολείο γιατί μετακόμιζαν από τη μία πόλη της Ελλάδας στην άλλη.
Κάποιος θα περίμενε ότι ένας άνθρωπος που εμπνέεται από τον "Ονειροπόλο" του Καρυωτάκη για να ονομάσει τον τελευταίο του (ambient/ορχηστρικό) δίσκο "Daydreamer" θα ήταν (ψευτο)κουλτουριάρης και χαμένος στον κόσμο του. Ο Νίκος, αντιθέτως, έχει πλήρη επαφή με την πραγματικότητα -και την γενιά του- και, παρά τις κλασικές σπουδές του και την λατρεία του για τον Yann Tiersen και τον Alexander Desplat, έχει τόσο ανοιχτό και ακομπλεξάριστο (μουσικό) μυαλό που καταφέρνει somehow (ακόμα απορώ!) να συνδυάζει όπερες και σονάτες του Chopin με Usher, Rihanna, David Guetta και... μπουζούκια.
Mε τον Νίκο δουλεύουμε μαζί. Θα θελα να συνεχίσουμε να δουλεύουμε μαζί για καιρό, γιατί είναι ένας από τους πιο εύστροφους ανθρώπους που έχω γνωρίσει. Μέσα μου όμως ελπίζω σύντομα να με "παρατήσει" και να συνεχίσει να γράφει μουσική.
Πότε: Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010, Ελληνικός Κόσμος.
Σκάσαμε στο plissken (με ταξί*) κατά τις 7 και. Πολύ "χλιδή" ο χώρος, parking, security, τέσσερα ταμεία για ποτό, πολύ πολιτισμένη η κατάσταση, σε σημείο ανησυχητικό. Μπήκαμε μέσα - ψυχή. Δεν ξέρω πώς κατάφερα σε έναν τόσο άδειο χώρο να βρω εκεί 1) παρέα 2) τρεις φίλους από τη δουλειά 3) μία φίλη από προηγούμενη δουλειά 4) τους μισούς bloggers της φετινής #blogovision5) μερικούς από τους αγαπημένους μου twitterers.
Είδα τρία bands που ήθελα πολύ να δω (Handsome Furs, Chew Lips & These New Puritans) και ένα hip-hop σχήμα που γέμισε το κενό των Cinematics, οι οποίοι ακύρωσαν - λόγω κακοκαιρίας από ό,τι πήραντα αυτιά μου.
Τι θα μου μείνει: Οι Ισπανικές (!) amstel (15% más!) που αγοράσαμε απέξω (καθώς το half pint μέσα έκανε 4 ευρώ). H τύπισσα των Handsome Furs (και "lovely wife" του τραγουδιστή του σχήματος, Dan Boeckner βλ. Wolf Parade) να παρουσιάζει πάνω στα decks ολόκληρη χορογραφία aerobic σε κάθε κομμάτι (συνήθως χοροπηδώντας στο ένα πόδι με το άλλο σηκωμένο πίσω σε τέλεια γωνία 90 μοιρών). Το αμφιλεγόμενο φόρεμα της κατά τα άλλα απολαυστικής Tigs από τους Chew Lips που, όπως είπε και η Κ., "Rosin-ίζει". Ο μικρός κήπος που αράζαμε στα διαλείμματα. Τα τσαλίμια του Π. όταν οι (πωωω βαρέθηκα) These New Puritans έπαιξαν το Attack Music και η διαπίστωση "να δεις που το κομμάτι της χρονιάς είναι τσιφτετέλι".
Ποιός: Οι Tame Impala (MySpace) είναι μια μπάντα από το Perth της Αυστραλίας.
Genre: psychedelic rock, dream pop. Δηλώνουν ως βασική επιρροή τους τούς Cream.
Trivia: Παλιότερα είχαν άλλο drummer και λέγονταν Dee Dee Dums. Με αυτό το όνομα είχαν βγει δεύτεροι στο Ampfest του 2005. Impala σημαίνει μικρή αντιλόπη. Έχουν παίξει ως support για τους Black Keys, τους MGMT και τους Yeasayer. To debut album τους Innerspeaker κυκλοφόρησε το Μάιο του 2010 και προτάθηκε για 5 βραβεία ARIA.
Άκου Αυτό: γιατί είναι "weed" (ναι κι εγώ τώρα το 'μαθα, η λέξη χρησιμοποιείται και ως επιθετικός προσδιορισμός). Εδώ το "hitάκι" τους Solitude Is Blissκαι το σίγουρα-σαν-από-άλλη-εποχή Jeremy's Storm (στο repeat, ενώ κάνεις κάτι mind-numbing).
suggestion by DG Ποιός: Η Hindi Zahra (MySpace) είναι μία μουσικός από το Μαρόκο
Genre: folk, blues, acoustic
Trivia: Είναι 31 χρονών. Μένει στο Παρίσι. To μικρό της όνομα σημαίνει τύχη στα Αραβικά. Ξεκίνησε την καριέρα της κάνοντας δεύτερα φωνητικά σε ένα συγκρότημα hip-hop. Το debut album της "Handmade" κυκλοφόρησε φέτος και κέρδισε to γαλλικό βραβείο Constantin (αντίστοιχο του Βρετανικού Mercury Prize)
Άκου Αυτό: και σχεδίασε ένα μακρινό ταξίδι σε άλλη ήπειρο.
Κακά τα ψέματα. Φέτος το blog άρχισε ν'αργοπεθαίνει... Λίγο οι άπειρες ώρες στο γραφείο, λίγο τα πήγαιν' - έλα εδώ κι εκεί, λίγο η (απότομη, επικίνδυνη) στροφή προς το mainstream (λόγω δουλειάς), λίγο η μετακόμιση, λίγο η συγκατοίκιση... χρόνος για posts δεν υπήρχε. Συν ότι έχασα και λίγο τον ενθουσιασμό μου με το blog, απομακρύνθηκα από το twitter, σιχάθηκα τις ατελείωτες ώρες μπροστά στο PC, δεν το 'χα φέτος. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι οι καλύτεροι bloggers είναι αντικοινωνικοί, σπιτόγατοι, αγύμναστοι (!) και single. Αυτήν την περίοδο δεν είμαι τίποτε από αυτά.
Παρ'όλ'αυτά το 2010 φτάνει στο τέλος του και επιβάλλεται να τηρούμε τα έθιμα. Βοηθήστε μας και φέτος να φτιάξουμε μία PLAYlist (όχι άλλες λίστες!) με τα καλύτερα τραγούδια του 2010 να την έχουμε για soundtrack τα Χριστούγεννα. Στείλτε τις επιλογές σας στο akouauto@gmail.com μέχρι τις 15/12.
2010 is ending. Help us build a PLAYlist with the best songs of 2010. Send your picks to akouauto@gmail.com by December 15th.
ΥΓ1: (φωτό) για κάποιο περίεργο λόγο έχω πάνω από 1.700 followers στο twitter...
ΥΓ2: Mε albums δεν θα ασχοληθούμε. Για αυτά υπάρχει η (επικών πλέον διαστάσεων, must check-out) blogovision.
Ποιός:Baths είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του 21χρονου Will Wiesenfeld από το Los Angeles
Genre: experimental, lo-fi, dream pop, chillwave μια μείξη Passion Pit και Boards Of Canada.
Trivia: Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου όταν ήταν τεσσάρων. Στα 13 άρχισε να γράφει δική του μουσική. Έμαθε να παίζει βιόλα, κοντραμπάσο και κιθάρα, αυτοαποκαλέστηκε [Post-Foetus] και ξεκίνησε τα live. Ως Baths έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα album, το "Cerulean" (2010), που ήδη φιγουράρει στις λίστες με τα καλύτερα του 2010.
Άκου Αυτό: γιατί λέγεται ♥ και θα μπορούσε να το είχε γράψει ο Yann Tiersen, μεθυσμένος.
Ποιός: Η Μαριέτα Φαφούτη (MySpace) το πρωί ασχολείται με τη διαφήμιση και το βράδυ με τη σύνθεση.
Genre: acoustic / minimalist / pop... σε κάποια κομμάτια, η αισιόδοξη version των Bat For Lashes.
Trivia: Έχει γράψει μουσική για ταινίες, ντοκιμαντέρ, τηλεοπτικές παραγωγές, διαφημίσεις, θεατρικές παραστάσεις, μιούζικαλ και άλλα. Είναι η "αόρατη μαγική ορχήστρα" στον "Παραμυθά" του @cpil και σε άλλα projects του. Κρύβεται πίσω από την ARTificial city bankit. Μπορεί να θυμάστε κι αυτή τη διαφήμιση. To πρώτο της album "Try a little romance" κυκλοφόρησε το Φθινόπωρο του 2010 από την Inner Ear Records.
Ποιός: O Tziko είναι ένας τύπος από την Κέρκυρα. ("Ποιός είναι αυτός γαμώτο;")
Genre: indie rock, acoustic, folk
Trivia: H μπάντα του λέγεται Rock For Food. To πρώτo του album "Love & Popcorn" βρίσκεται στο MySpace, "ξεχασμένο" στα bar των Εξαρχείων και στα ράφια του Metropolis, όπου το 'χει παρατήσει ο ίδιος ο Tziko - στο έτσι. Tην Τετάρτη που μας πέρασε έπαιξε με την μπάντα του στο Κ44 και μοίρασε το CD - τζάμπα. Δηλώνει αποφασισμένος να συνεχίσει τον "ανταρτοπόλεμο" με "πολλή αγάπη για τη μουσική και το κοινό καλό (ή το καλό κοινό)". Έχει παίξει στο Six D.o.g.s, το An Club, το Κύτταρο, το Πάρκο Ναυαρίνου, το Anorak Festival κ.ά. Το Madame Krouela έχει χρησιμοποιηθεί σε τηλεοπτική διαφήμιση στην Κύπρο. Έχει εμφανιστεί στα video clips 'Cyanna - Shine' και 'Akira Rabelais - Then the substanceless blue'. Ανεβάζει DIY videos στο YouTube. Τώρα ηχογραφεί ένα ακόμα album (ελληνόφωνο με ιντριγκαδόρικο στίχο) και επιστρέφει με νέες συναυλίες. Στη συνέχεια η τρελοπαρέα "πακετάρει τα κλαπατσίμπαλά της και ετοιμάζει ταξίδια σε Ισπανία και Βέλγιο. Και για όσους αγωνιούν, πλέον ο Tziko θέλει ένα μόλις μάθημα για να τελειώσει τη Νομική. "
Άκου Αυτό: και διάδοσέ το στα free press. (Το MySpace του Love and Popcorn μετράει λιγότερο από ένα μήνα ζωής.) Προσωπικά αγαπημένα το αφηγηματικό Billy και το θεατρικό Make Some Music. Δώσε βάση, αν μη τι άλλο, γιατί ένα από τα καινούργια τραγούδια του λέγεται Αν παίξει αυτό στο ράδιο θα χάσω το μυαλό μουκαι ξεκινά με τον στίχο "στο δρόμο όταν ξεκίνησα να παίζω για τα φράγκα, μας έφαγαν η Μόνικα, ο Boy και ο Κάφκα".
Ποιός: Ο George Nikas γράφει μουσική, τραγουδάει, του αρέσει η indie και ήταν στους Zebra Tracks.
Genre: indie, folk, acoustic a la Jack Johnson, Ben Harper και Ryan Adams.
Trivia: Με τους Zebra Tracks ο Γιώργος έχει παίξει στο Ejekt Festival του 2010, ως support των Bad Religion και Faith No More, αλλά και στο Exit Festival της Σερβίας, το Alarm Festival των Σκοπίων και το Urban Fest στην Κροατία. Το 2007 είχαν εμφανιστεί Athens Open Air Festival με τους Kaiser Chiefs, τους Long Blonde και τους Good Shoes. Την ίδια χρονιά ο Molko τους είχε επιλέξει για να ανοίξουν τη συναυλία Placebo στην Αθήνα.
Φέτος ξεκινάει δισκογραφικά ως solo artist, με το "How to Live in Open Spaces" που κυκλοφορεί από την περασμένη εβδομάδα και αν κρίνω από τα δείγματα που βρήκα στο MySpace θα ακούγεται ολόκληρο, απολαυστικά, μονορούφι.
Άκου Αυτό: αν σου αρέσει να ρεμβάζεις, όπως οι γάτες, στο φως του ήλιου. (μεταξύ μας, η αρχή του Can't Go Home είναι ίδια με εκείνη του First Day Of My Life των Bright Eyes αλλά μην το πείτε παραέξω)
Genre: υπέροχη νοσταλγική psychedelic pop/folk εμπνευσμένη από τα 60's.
Trivia: Σχηματίστηκαν το Μάιο του 2010 "στην κορυφή ενός λόφου στην Αθήνα". O Σπύρος "κυκλοφορεί" online ως psychosoul. Έχει το blog psychedelicsoundsformysoul.blogspot.com και τις Δευτέρες τα μεσάνυχτα παίζει στον poplie, από τις "συχνότητες" του οποίου άρχισε να διαδίδεται και η μπάντα. Ηχογραφούν τα κομμάτια τους -ακουστική κιθάρα και φωνή μόνο- μια κι έξω. Διασκευάζουν τραγούδια που τους αρέσουν, από Shocking Blue μέχρι Βlack Keys και αν ακούσεις το cover που έχουν κάνει στο Σαν Με Κοιτάς του Γιάννη Σπανού, θα λυώσεις.
Άκου Αυτό: αν σου αρέσει η μουσική με (psycho) ψυχή (soul). Άκου το πρώτο τους demo track Paper Planes και δες τους live & unplugged στο Closer στις 12 Νοεμβρίου. Εγώ θα είμαι εκεί.
Έφτασα στο Gagarin την ώρα που οι His Majesty The King Of Spain έπαιζαν το Space Oddity του David Bowie. Συνειδητοποίησα ότι η προηγούμενη φορά που άκουγα αυτό το τραγούδι ήταν στο ΟΑΚΑ, στο live των U2.
Ήταν ωραία στο Gagarin την Πέμπτη, δεν ήταν πήχτρα στον κόσμο, δεν πέθαινες από τη ζέστη, δεν μπούκωνες από την κάπνα, ο ήχος ήταν αρκετά ικανοποιητικός (ειδικά όταν έπαιζαν οι Travel Mind Syndrome) και το crowd ήταν πολύ... πώς να το πω, "φρέσκο".
Οι Travel Mind Syndrome -δηλώνω groupie, οπότε μπορεί να μην είμαι πολύ αντικειμενική- ήταν για άλλη μία φορά απολαυστικοί και τα έδωσαν όλα - highlights το "Breeze Of Light", το "For Your Love" και το "Sex, Drugs & Alcohol" - ο Φίλιππος μπήκε με κότσο και βγήκε ξεμαλλιασμένος. Περιμένω πώς και πώς να βγει το EP τους "East Acton to Saint Friday" τέλος Νοέμβρη. Ερώτηση προς το συγκρότημα: το τελευταίο κομμάτι του setlist πώς λέγεται; έχω ακόμα κολλημένο τo tune που έπαιζε ο Παύλος στο κεφάλι μου - brilliant.
Μετά τους TMS, έσκασαν οι "πιο-hipster-πεθαίνεις" (2 στους 3 είχαν μουστάκι) Radio Dept., άραξα στα σκαλάκια, τους άκουσα, μοιράστηκα μια μπίρα, πήγε μεσάνυχτα, έφυγα.
Ποιός: Τον Peter Nalitch τον άκουσες πρώτη φορά στη Eurovision. Μη σταματάς να διαβάζεις το ποστ και θα καταλάβεις που το πάω. Αν και τα άσματα στον ευρωπαϊκό μουσικό διαγωνισμό είναι συνήθως της οκάς και τις περισσότερες φορές περιορισμένης αισθητικής, δεν πρόκειται για την περίπτωση του Peter. Ο Peter είναι χαρισματικός.
Φτάνω στο Gagarin στις 20:30 όπου έχει ήδη μαζευτεί κόσμος. Μέσος όρος ηλικίας τα 30. Αρκετοί Ρώσοι μουσικόφιλοι με τα παιδιά τους και μια όμορφη ξανθή με λουλούδια και κορδέλες στο κεφάλι. Ναι, δεν είχε hipsters σε αυτό το live.
Τον Nalitch τον είχα ακούσει μόνο στο youtube και είχαμε περάσει μαζί αρκετά βράδια να τραγουδάμε παρεάκι.
Στο support ήταν οι Tootsie Babes. Αρκετά παραπάνω από συμπαθείς! Εύθυμοι και ακομπλεξάριστοι. Κατάφεραν να δώσουν μια ομογενή κίνηση στο σχετικά ανομοιογενές κοινό. Τα τραγούδια τους μας θύμισαν κάτι από Παλίρροια και λίγο Locomondo. Αρκετός ισπανικός στίχος και CDaki for free. Καλό το ζέσταμα (είχαμε ξεπαγιάσει με τον απαράδεκτο κλιματισμό).
Βγαίνει ο Peter. O κόσμος να τρελαίνεται... Ξεκινάει με το Guitar… Αυτό ήταν! το κοινό ανεβοκατέβαινε ρυθμικά εκστασιασμένο! Ακόμη και στα καινούρια του κομμάτια το κοινό συνέχιζε απτόητο την κατακόρυφη ελατηριακή σχεδόν συμπεριφορά. Παύσεις μόνο στις μπαλάντες, οι νέιτιβ τις σιγοτραγουδούσαν κιόλας. Εμείς οι υπόλοιποι σε νιρβάνα από την υπέροχη φωνή του. Χαλαρός και υπερκεφάτος κρατούσε το line-up σε ένα κομμάτι χαρτί. Ξεχωρίσαμε το σαξόφωνο (Yura Kostenko) που γέμιζε τόσο τον ήχο που ήθελες να ανέβεις και να σφηνώσεις μέσα του να μη σου φύγει νότα. Στο τελευταίο encore η 9μελής μπάντα (!!!) τραγούδησε σύσσωμη ένα άσμα εμβατηριακό. Η διπλανή μου έκλαιγε! Κι εγώ ήθελα… καιρό έχω να ακούσω κάτι τόσο αυθεντικό.
suggestion by superlila Ποιός: Οι Fight Like Apes (ή αλλιώς FLApes) είναι μια μπάντα από την Ιρλανδία.
Genre: punk, shoegaze, new wave, "like it's some kind of pop exorcism"
Trivia: Γεννήθηκαν το 2006 στο Δουβλίνο. Για την ακρίβεια η Mary-Kate Geraghty (aka "MayKay"), και ο Jamie Fox (aka "Pockets") όταν ήταν ακόμη έφηβοι γνωρίστηκαν σε διακοπές στην Ισπανία, όπου συνειδητοποίησαν ότι τα σχολεία τους ήταν κοντά το ένα στο άλλο και ότι "αντιμετώπιζαν τη ζωή με τον ίδιο κυνικό τρόπο". Έχουν συνεργαστεί με τους Ting Tings, τους Prodigy και τους Kasabian, έχουν εμφανιστεί σε μεγάλα φεστιβάλ όπως το T in the Park και Glastonbury και έχουν προταθεί για Choice Award. Έχουν κυκλοφορήσει 2 albums και 2 EPs και τα 4 με τίτλους εμπνευσμένους από Β-movies.
Άκου Αυτό: γιατί ο τελευταίος τους δίσκος λέγεται "The Body Of Christ and the Legs of Tina Turner". (όχι, αλήθεια.) 'Εδώ το Battlestations από το "How Am I Supposed to Kill You If You Have All the Guns?" - θυμίζει punk διασκευή από soundtrack σε B-movie των 80's.
Ναι είχε πάρα πολύ κόσμο. Ναι στην είσοδο επικρατούσε το απόλυτο χάος. Ναι μέσα έκανε ασύλληπτη ζέστη. Ναι ο χώρος ήταν φίσκα από ιδρωμένους άνδρες χωρίς T-shirt. Ναι δεν έβλεπες τίποτα, ο ήχος ήταν κακός και δεν μπορούσες να αναπνεύσεις.
Και ναι, ήταν γαμάτα.
Ουσιαστικά, από τις 9 μέχρι τις 10 πίναμε και από τις 10 μέχρι τις 12 χοροπηδάγαμε πάνω-κάτω χωρίς σταματημό. Πριν φτάσουμε στο Φάληρο εγώ ήμουνα κομμάτια, αλλά ευτυχώς εκτονώθηκα και έφυγε από πάνω μου όλη η κούραση της εβδομάδας. Στον (άθλιο) χώρο του Tae Kwon Do χθες γίναμε όλοι ένα, αγκαλιαζόμασταν και ιδρώναμε μαζί, σαν μία μεγάλη συναυλιακή... παρτούζα*.
Δεν πρόσεχα και πολύ τι έπαιζαν (κανείς δεν πρόσεχε νομίζω) αλλά σίγουρα άκουσα τα Breathe, Voodoo People, Poison, Firestarter και Out of Space (αυτό ανέβηκα και το τράβηξα από τον εξώστη για να σας δείξω τι γινόταν - see below, skip to 03:02).
Highlight ήταν εννοείται το Smack My Bitch Up, έγινε της κολάσεως -εγώ τότε βρήκα το ζώον να πάω τουαλέτα, οπότε τσακίστηκα να γυρίσω πίσω, έσπρωξα, πάτησα, ζουμπήχτηκα, μέχρι που ξέφυγα από την ανθρώπινη μάζα και κατάφερα να ξαναβρώ το "ξέφωτο" της παρέας μου. (διευκρίνηση: όχι δεν ήμουν high.)
Δεν με πείραξε καθόλου το "απολίτιστο" του πράγματος κατά τη διάρκεια του live. Το βρήκα διασκεδαστικό. Μέχρι που είδα στο Village σπασμένα τζάμια και κάτι τρομοκρατημένους υπάλληλους που εξηγούσαν στους πεινασμένους/μεθυσμένους που έβγαιναν από τη συναυλία ότι δεν θα τους άφηναν να μπουν. Τελικά έμαθα τι έγινε (...)
*Μεταμεσονύχτιο μπάνιο στο σπίτι. Μέχρι και τα αυτιά μου καθάρισα.
Πότε: Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010, Τεχνόπολις, Γκάζι
Just a quick note γιατί από το Ark απλά πέρασα για λίγες ώρες, δεν πρόλαβα τους Burger Project και έφυγα πριν τελειώσει το set της η Μόνικα.
Το είχα γράψει και παλιότερα άλλωστε, μετά τη συναυλία των MGMT. H Τεχνόπολις είναι ωραίος χώρος αλλά ο κόσμος που μαζεύεται εκεί δεν πάει για να ακούσει μουσική αλλά για να δει τους φίλους του και να πιει καμιά μπίρα. Πόσο μάλλον τον Σεπτέμβρη που όλοι είχαν να δουν τις παρέες τους από πριν τις διακοπές και είχαν catch-up τριών μηνών να κάνουν.
Σ'αυτό το setting, οι Maraveyas Illegal και οι balkan ρυθμοί τους ταίριαζαν μια χαρά, η Μόνικα όχι.
Τα ίδια τραγούδια που στο Λυκαβηττό με είχαν κάνει να ανατριχιάσω ολόκληρη και να σκέφτομαι το live της για πολλές μέρες αργότερα, χθες με άφησαν παντελώς αδιάφορη. Και η ίδια προλόγιζε τελείως διαφορετικά το κάθε της κομμάτι, σαν να ένιωθε και εκείνη πως ο κόσμος από κάτω μπορεί και να βαριόταν και λίγο... Παράδειγμα: στο Our Love (Or How We Lost It)στο Λυκαβηττό μας είχε βάλει απόλυτα στο κλίμα, λέγοντας ότι είναι ένα κομμάτι πολύ προσωπικό που δυσκολεύεται να το τραγουδάει μπροστά σε πολύ κόσμο, το είχαμε βουλώσει όλοι και δε βγάλαμε άχνα μέχρι τη τελευταία νότα. Στην Τεχνόπολη μας είπε "προσοχή να μην κοιμηθούμε" (...) και όλοι συνέχισαν να πίνουν μπίρες και να μιλούν ακατάπαυστα, ενώ περίμεναν το hit-άκι της Over The Hill, που ήταν και η μόνη στιγμή που επιτέλους σταμάτησαν να μιλάνε και άρχισαν... να τραγουδάνε.
Κρίμα. Και απόδειξη του πόσο μετράει ο συναυλιακός χώρος.
Ποιός: Οι Of Montreal (MySpace) είναι ένα indie band από την Αθήνα της Georgia
Genre: Baroque pop, indie pop, indie rock, neo-psychedelia, psychedelic pop
Trivia: Φήμες λένε ότι ο Kevin Barnes ονόμασε έτσι το συγκρότημα το '99, μετά από μία αποτυχημένη σχέση με μία κοπέλα από το Montreal του Καναδά. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει 10 albums, με τελευταίο το "False Priest", που αναμένεται την επόμενη εβδομάδα. Στο δίσκο μεταξύ άλλων συμμετέχει ένα από τα πιο πολυσυζητημένα νέα πρόσωπα της χρονιάς, η Janelle Monáe. Στα side projects των μελών των Of Montreal (που αλλάζουν κατά περιόδους) φιγουράρουν ονόματα όπως MGMT, Caribou, Born Ruffians, Bright Eyes και Yeasayer. Τραγούδια τους έχουν χρησιμοποιηθεί σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές διαφημίσεις, τηλεοπτικές σειρές (Weeds) και κινηματογραφικές ταινίες (High Fidelity).
Άκου Αυτό: γιατί κανένα κομμάτι δεν θυμίζει το προηγούμενο. Εδώ, από το νέο δίσκο τους, το Coquet Coquette -που θα μπορούσε άνετα να διασκευαστεί από τους Pet Shop Boys- και το Id Engager από το "Skeletal Lamping".
Ποιός: Οι The Balconiesείναι μια μπάντα από τον Καναδά.
Genre: alternative/indie rock
Trivia: Γνωρίστηκαν ως φοιτητές στο τμήμα κλασσικής μουσικής του Ottawa University. Ποιος θα φανταζόταν ότι η Jacquie και ο Liam θα παρατούσαν τις κλασσικές σπουδές τους και μαζί με τον αδερφό της Jacquie, Stephen, θα προτιμούσαν τα concerts σε underground μπαράκια διασκεδάζοντας μεθυσμένους φοιτητές. Οι Βalconies έχουν συνεργαστεί με Mother Mother, Dog Day, and Land of Talk και συμμετείχαν στα Ottawa Bluesfest, North by Northeast, Canadian Music Fest, and Pop Montreal. Το debut album τους με τίτλο το όνομά τους κυκλοφόρησε το 2009.
Άκου Αυτό: Το κομμάτι τους Serious Bedtime γιατί είναι απίστευτα infectious.
[Ref: Never Mind the Bollocks, Here's the Sex Pistols]
Το akouauto.gr και οι Djs g-diak και m@d_sm@ck ξύπνησαν από τον θερινό τους λήθαργο, συνειδητοποίησαν ότι τέλειωσε το καλοκαίρι και ένιωσαν μια μοναξιά... (εδώ κλαίμε) Πήγαν μια βόλτα από τα γνωστά λημέρια (σνιφ) για να αναπολήσουν τα parties στους πεζόδρομους (κλαψ) και βρήκαν το Trova (λυγμ) και ήταν (γκαγκάν!) α ν α κ α ι ν ι σ μ έ ν ο!
Παρτάρουμε ξανά εκεί που παρτάραμε παλιά, για να τα πούμε και να τα πιούμε και να γιορτάσουμε το τέλος του καλοκαιριού. Ναι, τέλειωσε, τώρα θα πήξουμε, ξεπεράστε το.
Πότε: Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου στις 23:00 Που: Trova, Αθηνάς & Βλαχάβα 9, Μοναστηράκι Είσοδος ελεύθερη (κι ωραία) Αυστηρά open.
Κι από μουσικές οι παλιές, καλές, γνώριμες των: g-diak & m@d_sm@ck
suggestion by superlila Ποιός: O Ben Howard (MySpace) είναι ένας μουσικός από το Devon της Κορνουάλης.
Genre: acoustic folk με ιδιαίτερα φωνητικά, θυμίζει José González και Fink.
Trivia: Είναι 23 χρονών και είναι γνωστός για τον ιδιαίτερο τρόπο που παίζει κιθάρα στα live του (τη χρησιμοποιεί ταυτόχρονα ως έγχορδο και ως κρουστό). Με την acoustic/folk μελωδία και τη mellow φωνή του έχει καταφέρει να συνεργαστεί σε live με καλλιτέχνες όπως Xavier Rudd, Fink, Brett Dennen και Angus and Julia Stone.
Άκου Αυτό: γιατί είχες καιρό να απολαύσεις τόσο καθαρή μουσική. Εδώ το The Wolves και το These Waters live.
Ποιός: Oι Motorama (MySpace) έρχονται από το Rostov-on-Don της Ρωσίας
Genre: alternative/indie rock, dancey post-punk, και "μια φωνή που σπαράζει στο σκοτάδι"
Trivia: Αν και κατάγονται από τη Ρωσία, με το πρώτο τους ολοκληρωμένο album "Alps" είναι σαν να είναι γεννήθηκαν στο Manchester. Οι ίδιοι χαρακτηρίζουν τον ήχο τους ως "cold static dance in Siberia".
Άκου Αυτό: αν σου αρέσουν οι Joy Division, οι Smiths και οι Editors. Εδώ τα Wind in Her Hair (η εισαγωγή θυμίζει το Ηeaven Κnows Ι'm Μiserable Νow) και Alps (θα σου ρθουν στο μυαλό οι Εditors αλλά εδώ αρχίζεις να στριφογυρνάς και δεν σκέφτεσαι τις συγκρίσεις).
Ποιός: Οι Best Coast είναι ένα μουσικό τρίο από το Los Angeles.
Genre: lo-fi surf pop με αλλοιωμένα. φασαριόζικα φωνητικά α λα Wavves.
Trivia: Η drummer της μπάντας Ali Koehler, πριν γίνει μέλος των Best Coast έπαιζε με τις Vivian Girls. Η frontwoman, τραγουδίστρια και στιχουργός των Best Coast, Bethany Cosentino, έπαιζε παλιότερα με ένα band ονόματι Pocahaunted (εμπνευσμένο or what?) και σύμφωνα με το jumpingfish βασικά τα έχει με τον τύπο από τους Wavves. Το debut album των Best Coast "Crazy For You" κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2010 και έκτοτε έχει πουλήσει πάνω από 10.000 αντίτυπα φτάνοντας το Νο.36 του Billboard 200 albums chart πράγμα που σημαίνει ότι αρέσει πολύ στα Καλιφορνεζάκια.
Άκου Αυτό: γιατί όλοι έχουν λυσσάξει ότι είναι ο δίσκος του 2010, αλλά εσύ είσαι πεπεισμένος ότι σε μερικά χρόνια θα λες: μα τι μαλακίες ακούγαμε το 2010!
Πρόλογος: Αυτό που όλοι ξαφνικά άρχισαν να σνομπάρουν τους U2 και σε κοίταζαν με ύφος όταν έλεγες ότι θα πας στη συναυλία δεν το πιάνω. OK ούτε εμένα είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα ever, αλλά σε ένα live πας για την όλη εμπειρία, και το show, τον κόσμο, την ατμόσφαιρα, το συναίσθημα. Κι ένα γεγονός που τραβάει πολύ κόσμο και τις κάμερες του Star δεν είναι απαραιτήτως για φτύσιμο. Είναι σαν τα multiplex: κι εγώ προτιμώ τα μικρά σινεμά της γειτονιάς, αλλά μία υπερπαραγωγή καλύτερα να την βλέπεις σε αίθουσα IMAX...
Φτάσαμε στο ΟΑΚΑ άνετοι και χαλαροί κατά τις 7 και αλλά όσο έπαιζε ο Aviv Geffen χαζολογούσαμε απέξω. Αργότερα αυτό αποδείχτηκε μαλακία μας, γιατί χάσαμε τα 3 πρώτα τραγούδια των Snow Patrol - και εξηγώ: φτάνουμε στην πύλη 35 (btw εισιτήρια πήραμε... προχθές, των 65) και μας λέει μία ευγενέστατη κοπελίτσα ότι τέλος πάντων η πύλη αυτή δεν θα χρησιμοποιηθεί τελικά γιατί τοποθετήθηκε εκεί μία τεράστια οθόνη. Πηγαίνετε στην εξυπηρέτηση πελατών και θα σας πούνε τη νέα σας θέση. Και πάμε στην εξυπηρέτηση πελατών και ένας ευγενέστατος κύριος μου χαμογελάει, μου δείχνει το σχεδιάγραμμα και μου λέει: -ορίστε! πού θα 'θελες να κάθεσαι; -Πλάκα μου κάνεις! του λέω εγώ. -Πες! επιμένει εκείνος. Να μην σας τα πολυλογώ, αναβαθμιστήκαμε (Yeah!) και μας στείλανε στη θύρα 27. Βέβαια μέχρι να βρούμε τη θύρα 27, χρειάστηκε να μιλήσουμε σε άλλους 5-6 ευγενικούς κυρίους και να κάνουμε το γύρο του σταδίου 3 φορές ενώ έπαιζαν ήδη οι Snow Patrol αλλά χαλάλι, δε βαριέσαι.
Δε θα σταθώ στους Snow Patrol καθόλου, κατ'εμέ ήταν τόσο λίγοι, που ήταν σαν να το κάνουν επίτηδες για να φανούν μετά τιτανοτεράστιοι οι U2. O Lightbody έχασε αρκετές φορές τα λόγια του και είπε και κάτι του στυλ, δεν πειράζει εγώ είμαι εδώ απλά για να σας προθερμάνω για τους U2. Εμένα πολύ μ'αρέσουν οι σνόου πάτρολ [sic.] και τα τραγούδια τους αλλά δεν μου έμεινε τίποτα από το live τους, sorry.
Και μετά περιμέναμε για καμιά ώρα. Όταν το ρολόι στην περιβόητη οθόνη 36ο μοιρών έδειξε μεσάνυχτα άρχισε να ακούγεται στα μεγάφωνα το "Space Oddity" του David Bowie και έσκασαν από μία γέφυρα οι U2, με αργό περπάτημα υπερήρωα, ο Bono δε με ύφος "έχω-τα-πιο-βαριά-αρχ*δια-εδώ-μέσα" - απόλαυση.
Τώρα τι να σας πω; Το setlist ήταν χορταστικό μέχρι σκασμού, ο ήχος ήταν κρύσταλλο, η φωνή του Bono και η performance του ήταν αψεγάδιαστη, η κατασκευή-διαστημόπλοιο-360 μοίρες είναι ΤΟΣΟ μπροστά που ανά φάση με έπιανα να χάσκω με το στόμα ανοιχτό και ένα ύφος 10χρονου: ωωωωω ουάουυυ! Beautiful Day, Ι Will Follow, Get On Your Boots, Magnificent, Mysterious Ways, Elevation, Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride, In a Little While, Vertigo, Discotheque, Sunday Bloody Sunday, Walk On, One, Where the Streets Have No Name, Hold Me Thrill Me Kiss Me, With or Without You, Moment of Surrender και κάποια που ξεχνάω. Και videos, και visual effects, και φώτα, και υπότιτλοι, και κινούμενα σχέδια, οι γέφυρες να πηγαινοέρχονται, πασαρέλες, ένας αστροναύτης, κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Bono να υπερίπταται, παντού οθόνες κινητών και flash μηχανής, όλο το ΟΑΚΑ να τραγουδάει "Άι κεν λίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιβ γουιθ ορ γουιδάουτ γιουυυυυυυ - γουιθ ορ γουιδάουτ γιουυυυυ - οοοοοοο οοο οο οοοοοοοοοοο" Απόλαυση.
Περίφημα τα περάσαμε, αυτά τα shows είναι σπάνια στην Ελλαδίτσα, κακώς που σνομπάρατε. Να σας δω όταν έρθει η Lady Gaga.
Genre: κατατονική indie με δόσεις post rock και ιδιαίτερα, αναγνωρίσιμα φωνητικά α λα National.
Trivia: Σχηματίστηκαν το 2004. Αναδείχτηκαν σε ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα της Δανίας, με τρία album στο ενεργητικό τους: το "I Got You On Tape"(2006), το "2"(2007) και το "Spinning For The Cause"(2009). Η χαρακτηριστική, σχεδόν υπνωτική φωνή του συγκροτήματος ανήκει στον Jakob Bellens που μπορεί να αναγνώρισες και στο 'Young Again' του Kasper Bjørke (παρακάτω).
Άκου Αυτό: ενώ βλέπεις παλιές φωτογραφίες που βρήκες τυχαία τις προάλλες που κατέβηκες στην αποθήκη.
Interpol Interpol Release: 7 September 2010 - Matador "When artists self-title albums, it's often a statement of purpose or of redefinition, but that's not the case here." - Spin
Blonde Redhead Penny Sparkle Release: 7 September 2010 - 4AD "Songs on the record drift beautifully from one to the next like an over-exposed photographic dream of shifting ideas . " - Cheese on Toast
Of Montreal False Priest
Release: 7 September 2010 - Polyvinyl "Of course, the biggest angle folks are taking on False Priest is the participation of Janelle Monáe." - Stereogum
The Charlatans Who We Touch Release: 7 September 2010 - Cooking Vinyl " Who We Touch reeks of melancholy, but like the cape Burgess is seen wearing in the Love is Ending video, it just doesn’t fit" - The Skinny
The Drums The Drums Release: 7 September 2010 - Island "After years of landfill indie's dispiriting predictability, the Drums' pallid mithering is certainly different, but it feels like a pose, and a limited one at that" - The Guardian
The Vaselines Sex With An X Release: 7 September 2010 - Sub Pop
"Everything from punk to rockabilly, from jingle jangle moments to wired road-movie country… this is one of the best releases of the year." - Hecklerspray
The Walkmen Lisbon Release: 14 September 2010 - Fat Possom "Lisbon is the sound of band going through the motions. After a few listens you'll have wished they hadn't even bothered." - Snob Music
Brandon Flowers Flamingo Release: 7 September 2010 - Universal "even in its quietest moments, it's an insidiously believable, soul-stirring event that never goes soft" - Music Radar
Weezer Hurley Release: 7 September 2010 - Epitaph Records "Fans of cover-boy Jorge Garcia from LOST can feel free to search for clues and unravel the mystery..." - Kik axe music
UNKLE The Answer Release: 28 September 2010 - Relapse "The constantly shape shifting musical entity known as UNKLE's continues its prolific streak by bringing another special guest-filled effort to life" - Prefixmag
Also out this month: James - The Morning After The Night Before, Flying Lotus - Pattern+Grid World, Manic Street Preachers - Postcards From A Young Man, Bad Religion - The Dissent Of Man, Jimmy Eat World - Invented, Pete Yorn - Pete Yorn, Neil Young - Le Noise and more
Πότε: Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010, θέατρο Βράχων Μελίνα Μερκούρη
Review σημαίνει κριτική αλλά σημαίνει και ανασκόπηση. Κριτική δεν έχω να κάνω. Δεν πρόσεξα πως ήταν ο ήχος, τα φώτα, οι μουσικοί.
Το μόνο που με ένοιαζε ήταν ότι ήμουν εκεί και ότι δίπλα μου μου χαμογελούσαν, ιδρωμένα, τα ίδια πρόσωπα που αντίκρυσα 10 χρόνια πριν στην Καλαμιώτου, στα ΜΜΕ, όταν άφησα την Κρήτη και ήρθα στην Αθήνα.
Χθες δεν ήμουνα στο θέατρο Βράχων αλλά στις αρχές των 00's, κάπου στη Νεάπολη στο τότε. Που δεν είχαμε πρωινό ξύπνημα, που γελάγαμε περισσότερο, που πηγαίναμε για καφέ και καθόμασταν 3 ώρες, που διαβάζαμε μαζί τελευταία στιγμή για το μάθημα της επομένης, που αντιγράφαμε όλοι στην εξεταστική και έπιαναν μόνο εμένα, που βαριόμασταν μαζί μπροστά στην τηλεόραση, που τρώγαμε μακαρόνια με έτοιμη σάλτσα raguletto, που το ψυγείο είχε πάντα υλικά για τοστ, που γυρίζαμε τον καναπέ για να θρίλερ στην οθόνη του υπολογιστή, που πίναμε κρασί από το ψιλικατζίδικο, που μιλάγαμε στο τηλέφωνο με τις ώρες, που περπατάγαμε όλη την Ιπποκράτους μεσημέρι με ντάλα ήλιο, που καπνίζαμε camel lights, που μοιραζόμασταν τα πάντα κι ακόμα πιο πολλά, γύρω από ένα τραπεζάκι του καφέ, με μία αιώνια playlist στο winamp. "Βάλε το φάκελο easy listening".
Τα πράγματα έχουν αλλάξει κάπως από τότε. O φάκελος όμως εκείνος υπάρχει ακόμα.
Και έχει Cranberries.
what's in your head? why don't you stay here a while? stay here a while, stay with me suddenly something happened to meas I was having my cup of tea... cos it’s not, not what it seems, oh no it’s not, not what it seems, salvation, salvation, salvation is free it was just my imagination my mother, my mother, she hold me, she hold me, when I was out there. my father, my father, he liked me, oh, he liked me. does anyone care?
oh, my life is changing everyday, in every possible way.
Serotonin Release: 5 July 2010 - Rough Trade "A varied, touching, excitable and witty third album from the ambitious Londoners." - BBC
Big Boi Sir Lucious Left Foot: The Son of Chico Dusty Release: 6 July 2010 - Def Jam "Repeatedly delayed, this Big Boi solo outing feels precisely like it has been drifting around for a while, waiting for momentum. " - Guardian
How To Destroy Angels
How To Destroy Angels Release: 6 July 2010 - The Null Corporation "Trent Reznor’s new band with his wife Mariqueen Maandig, as well as longtime Nine Inch Nails producer/collaborator Atticus Ross." - Antiquiet
Autechre
Move Of Ten Release: 12 July 2010 - Warp Records " yet another strangely compelling full-length from the glitch dissonance duo" - Levi Watson
Danger Mouse And Sparklehorse
Dark Night Of The Soul Release: 13 July 2010 - Capitol Records "Dark Night of the Soul has been pitched as a marquee collaboration without precedent" - Pitchfork
M.I.A.
/\/\/\Y/\ Release: 13 July 2010 - Interscope Records
"M.I.A. stands alone in her own world of pop firing out her mercurial messages, which are as complex as they are captivating." - Clash Music
Panda Bear
Tomboy Release: 13 July 2010 - Paw Tracks "Animal Collective's Panda Bear new solo album.Lennox obliquely cites both Kurt Cobain and Bach as inspirations." - Pitchfork
The High Confessions
Turn Lead Into Gold With High Confessions Release: 20 July 2010 - Relapse "a supergroup featuring members of Sonic Youth, Ministry/Revolting Cocks and Minsk. Their debut album draws inspiration from much of the droning, noisy and eerie work the members have done elsewhere" - pahardcore
Ποιός:Wild Nothing είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Jack Tatum από την Virginia.
Genre: dream pop, shoegaze, indie pop, tweegaze με επιρροές My Bloody Valentine, Shop Assistants και Cocteau Twins.
Trivia: Παλιότερα έπαιζε με μία surf rock μπάντα ονόματι Facepaint. Υπήρξε τραγουδιστής και στιχουργός στο indie pop project Jack & The Whale. Το καλοκαίρι του 2009 φοιτητής στο τμήμα τεχνολογίας Virginia College, αποφάσισε να δημιουργήσει το δικό του solo project. Ανέλαβε o ίδιος κιθάρα, μπάσο, synthesize και drums. Ηχογράφησε ολόκληρο το album στο studio του σπιτιού του. Την ίδια χρονιά έκανε αίσθηση με τη διασκευή του Cloudbusting' της Κate Bush. To πρώτο του studio album κυκλοφορεί αυτές τις μέρες με τίτλο ''Gemini''.
Το πόσο της πάει της Monika ο Λυκαβηττός δε λέγεται. Και πόσο μου είχε λείψει... η ανηφόρα, το λαχάνιασμα, οι φοιτητές στα βραχάκια, οι πλαστικές τσάντες γεμάτες μπίρες, το καλαμπόκι, η θέα, οι πλαστικές κερκίδες, οι τουαλέτες στο υπόγειο, το κατηφόρισμα με όλο το μπουλούκι, το "σχόλασε ο Λυκαβηττός;" του ταξιτζή.
Πέρασα μία πολύ δύσκολη εβδομάδα λόγω δουλειάς, το χθεσινό βράδυ ήταν σίγουρα το highlight μου. Για δύο ώρες δεν νομίζω ότι έβγαλα κουβέντα. Ήμουν ψηλά στις κερκίδες, ένιωσα επιτέλους λίγη δροσιά μες στον καύσωνα των ημερών, έπινα την μπίρα μου, άκουγα πραγματικά καλή μουσική και δεν ήθελα τίποτ' άλλο. Bliss.
Με τη Monika είχα θυμώσει. Ένιωσα ότι με το 'Exit' και τα webisodes της Archangel και το υπερβολικό promo και τις ορχήστρες και τα Βερολίνα ότι ρε παιδί μου, σαν να μην ήταν fair για τους άλλους μουσικούς. Σαν να μας έλεγε "δείτε είμαι γαμάτη, έχω ταλέντο και κάνω κι ό,τι θέλω και πρέπει και να το εκθειάσετε γιατί δεν υπάρχει άλλη σαν εμένα."
Μέχρι που χθες άκουσα live το σπαραχτικό "Our love or how we lost it". Και κοκκάλωσα. Και ξανάζησα όλους μου τους χωρισμούς από την εφηβεία μέχρι τώρα. Και δάκρυσα. Και τη χειροκρότησα με όλη μου τη δύναμη.
Έπαιξε πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν, τραγούδησε στα χαμηλά, τραγούδησε στα ψηλά, τόλμησε το "Bohemian Rhapsody", αναγνώρισε το "Σαν θυμηθείς τ'όνειρό μου" ως ένα από τα ωραιότερα Ελληνικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, χόρεψε, γέλασε, μας ευχαρίστησε.
Δίπλα ένα κοριτσάκι 6-7 χρονών τη φώναζε με τ'όνομά της.
Λευκά μπαλόνια ελευθερώθηκαν και έφυγαν ψηλά. Ένα έμεινε μόνο του πιο πίσω κι ακολούθησε δειλά τα υπόλοιπα. "Misery loves company".
Τα φώτα άναψαν, ...σχόλασε ο Λυκαβηττός. Καλοκαίρι.
Ποιός: Οι Audio Bullys(MySpace) είναι ένα ηλεκτρονικό δίδυμο από την Αγγλία.
Genre: elements of breaks, hip-hop, punk, garage and house with clever beats and samples.
Trivia: Τα ονόματά τους είναι Simon Franks και Tom Dinsdale. Παλιότερα manager του group ήταν ο DJ και παρουσιαστής George Lamb. Το debut album τους "Ego War" κυκλοφόρησε το 2003 και οι δυο τους χαρακτηρίστηκαν ως ένα από τα καλύτερα new acts στη dance μουσική σκηνή. Το 2005 ακολούθησε το "Generation", το οποίο περιλάμβανε μεταξύ άλλων το Shot You Down -βλ. Nancy Sinatra - Bang Bang (My Baby Shot Me Down). Ωστόσο το "Generation" δεν έλαβε πολύ καλές κριτικές και ο ίδιος ο Simon Franks υπονόησε σε συνέντευξή του ότι για αυτό έφταιγε η δισκογραφική τους, η Virgin. Το τρίτο τους album "Higher Than The Eiffel" κυκλοφόρησε τέλη Μαρτίου και το Only man θα σας βγάλει από τη νωχέλεια.
Άκου Αυτό: στο αυτοκίνητο οδηγώντας προς την παραλία. Headbanging απαραίτητο.
Πότε: Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010, Τεχνόπολις, Γκάζι.
Χθες το βράδι ένιωσα απελπιστικά συντηρητική. Άβαφη, με το παντελονάκι μου, και το τιραντάκι μου, και το συμβατικό μου παπουτσάκι των 20 ευρώ από τα ZARA. Βρέθηκα, καπάκι από τη δουλειά -as you do on a Friday- σε έναν κόσμο όπου ΟΛΟΙ οι άντρες φορούν κοκκάλινα μαύρα γυαλιά και έχουν φράντζα (ή αφάνα. ή μουστάκι. ή μούσια μακριά, τύπου παπαδίστικα - είναι hot-right-now αυτό) και ΟΛΕΣ οι γυναίκες φοράνε ρούχα που έχουν φτιάξει μόνες τους και πάνω τους έχουν ράψει από κουμπιά και φιόγκους κάθε λογής μέχρι την παιδική τους Barbie. Αυτό πλέον δεν λέγεται καραγκιόζης, λέγεται hipster και είναι ΤΟΣΟ μπροστά.
Με αυτό το κοινό λοιπόν από κάτω ανέβηκε στη σκηνή η Peaches - "τι κ*λα ήταν αυτή!"
Τα μάτια μου δεν άφησαν δευτερόλεπτο τη σκηνή, συνέβαιναν τόσα αναπάντεχα πράγματα που ήμουν όλη την ώρα με το στόμα ανοιχτό σαν αποβλακωμένη. Όλη η συναυλία ήταν ένα συνεχές highlight: με την Peaches να ξεκινά το live ραπάροντας με μία φιγούρα που ένας προτζέκτορας έφερε πάνω σε ένα τελάρο/σεντόνι τη ήταν αυτό...
Να κάνει stage-diving από το δεύτερο κομμάτι και έπειτα να ζητάει από τις μπροστινές σειρές να την σηκώσουν στα χέρια τους για να περπατήσει πάνω τους "Cause if Jesus walks on water, Peaches walks on you" "Come on you pussies give me your hands! Don't drop me Athens! Cause if you do, it will be the first time ever, and you will feel ashamed not only for your city, but for your country! C'mon! Greece has enough to be ashamed of already!" (ναι το 'πε κι αυτό)..
Mε την Peaches να σκαέι στη σκηνή με ένα τεράστιο... ματσούκι που άναβε σαν... λαμπατέρ και έμοιαζε με "the weirdest musical instrument ever".
Με την Peaches να αλλάζει κορμάκια σε χρόνο dt, να βγαίνει στη σκηνή με πετσέτα σαν να τέλειωσε μόνο το μπάνιο της και να τραγουδάει "I don't wanna lose you", να ανοίγει την πετσέτα και στις "φτερούγες" της να προβάλλονται δύο πρόσωπα που τραγουδούν..
Με την Peaches να τελειώνει το set με το Fuck the pain away φορώντας στο στήθος μόνο μία ταμπέλα με το logo της και στο... βρακί (!) της ένα φωτάκι που αναβόσβηνε (ας το πούμε φουτουριστικό φύλλο συκής)..
Με την Peaches να επιστρέφει για encore φορώντας ψεύτικα βυζιά και ένα τεράστιο κολιέ που μπορούσε να γυρίζει στο λαιμό της με δύναμη σαν χούλα-χουπ...
Με την Peaches να ανεβαίνει στη σκαλωσιά και να τραγουδάει από ψηλά, να επιστρέφει, να χοροπηδάει, να πέφτει, να αρνείται να την σηκώσουν, να ουρλιάζει, να μας ζητάει να βγάλουμε τα μπλουζάκια μας για να "συναγωνιστούμε τα άλλα φεστιβάλ και το κοινό τους".
Και την πιο φανταστική υπόκλιση ever με όλο το group να σκύβει το κεφάλι και να αποχωρεί τη σκηνή με μικρά βηματάκια σαν τα κόμιξ του Αστερίξ και το "σχήμα χελώνα" των λεγεωναρίων...
Αυτό δε λέγεται τσίρκο λέγεται Synch Festival και είναι ΤΟΣΟ μπροστά.
ΥΓ: Πήγα σε διάφορα stages, αλλά δεν έμεινα μέχρι αργά γιατί είμαι old and boring. Fuck Buttons ήθελα πολύ να δω. Δεν μπορούσα να αναπνεύσω εκεί μέσα, έφυγα στο 2ο κομμάτι.
