Πότε: Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010, θέατρο Λυκαβηττού
"Ωραία εικόνα... καλωσήρθατε φίλοι μου"
Το πόσο της πάει της Monika ο Λυκαβηττός δε λέγεται. Και πόσο μου είχε λείψει... η ανηφόρα, το λαχάνιασμα, οι φοιτητές στα βραχάκια, οι πλαστικές τσάντες γεμάτες μπίρες, το καλαμπόκι, η θέα, οι πλαστικές κερκίδες, οι τουαλέτες στο υπόγειο, το κατηφόρισμα με όλο το μπουλούκι, το "σχόλασε ο Λυκαβηττός;" του ταξιτζή.
Πέρασα μία πολύ δύσκολη εβδομάδα λόγω δουλειάς, το χθεσινό βράδυ ήταν σίγουρα το highlight μου. Για δύο ώρες δεν νομίζω ότι έβγαλα κουβέντα. Ήμουν ψηλά στις κερκίδες, ένιωσα επιτέλους λίγη δροσιά μες στον καύσωνα των ημερών, έπινα την μπίρα μου, άκουγα πραγματικά καλή μουσική και δεν ήθελα τίποτ' άλλο. Bliss.
Με τη Monika είχα θυμώσει. Ένιωσα ότι με το 'Exit' και τα webisodes της Archangel και το υπερβολικό promo και τις ορχήστρες και τα Βερολίνα ότι ρε παιδί μου, σαν να μην ήταν fair για τους άλλους μουσικούς. Σαν να μας έλεγε "δείτε είμαι γαμάτη, έχω ταλέντο και κάνω κι ό,τι θέλω και πρέπει και να το εκθειάσετε γιατί δεν υπάρχει άλλη σαν εμένα."
Μέχρι που χθες άκουσα live το σπαραχτικό "Our love or how we lost it". Και κοκκάλωσα. Και ξανάζησα όλους μου τους χωρισμούς από την εφηβεία μέχρι τώρα. Και δάκρυσα. Και τη χειροκρότησα με όλη μου τη δύναμη.
Έπαιξε πιάνο, κιθάρα, ακορντεόν, τραγούδησε στα χαμηλά, τραγούδησε στα ψηλά, τόλμησε το "Bohemian Rhapsody", αναγνώρισε το "Σαν θυμηθείς τ'όνειρό μου" ως ένα από τα ωραιότερα Ελληνικά τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, χόρεψε, γέλασε, μας ευχαρίστησε.
Δίπλα ένα κοριτσάκι 6-7 χρονών τη φώναζε με τ'όνομά της.
Λευκά μπαλόνια ελευθερώθηκαν και έφυγαν ψηλά. Ένα έμεινε μόνο του πιο πίσω κι ακολούθησε δειλά τα υπόλοιπα. "Misery loves company".
Τα φώτα άναψαν, ...σχόλασε ο Λυκαβηττός. Καλοκαίρι.
Φωτό: mixgrill.gr
No comments:
Post a Comment