30/11/2013

#Blogovision: ένας πρόλογος

Πέρυσι ήταν η πρώτη χρονιά που πήρα μέρος στη Blogovision. Πριν ξεκινήσω, είχα γράψει, την τελευταία μέρα του Νοέμβρη, μια μια μικρή εισαγωγή, γιατί είχα νιώσει την ανάγκη να εξηγήσω την εμμονή μου με τις λίστες
"Εμένα, να. Αυτό μ'αρέσει. Να φτιάχνω λίστες."
Ε λοιπόν, εγώ φέτος έτσι την έβγαλα.  Όλη τη χρονιά έφτιαχνα λίστες 
Η "Κυριακίλα" ήταν ό,τι πιο σημαντικό συνέβη στον μικρόκοσμό μου το 2013. Τη συνήθισα εγώ, τη συνήθισαν κι άλλοι (συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, γνωστοί, άγνωστοι -όλοι τους απερίγραπτα συγκινητικοί) και πλέον δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη χαζή αυτή λέξη (που δεν υπάρχει) χωρίς να σκεφτώ τις mixtapes που στήνω κάθε Κυριακή. 
Χαζεύω το tracklist κάθε Κυριακίλας και περνάει από μπροστά μου όλο το 2013. Άκου αυτό: 
Η #11 έχει Alexandre Desplat γιατί ήταν προ-Οσκαρική περίοδος και έβλεπα συνέχεια ταινίες, η #18 ξεκινά με το 'Black Mirror' και το 'Girls' γιατί σ'εκείνη τη φάση είχα κολλήσει με αυτές τις δύο σειρές, η #25 ξεκινά με το 'Sixteen Tons' γιατί περνούσα φάση 'Mad Men', η #26 έχει το 'Blood Like Lemonade' και το 'Strawberry Fields Forever' γιατί είχε συμβεί αυτό, η #30 είναι γεμάτη τοπωνύμια γιατί έλειπα ταξίδι στη Βαρκελώνη, η #35 έχει μόνο μπάντες που έπαιξαν στο Werchter. Aπό την #31 μέχρι την #43 ήταν καλοκαίρι. Η #32 ξεκινάει με το 'I Might Be Wrong' γιατί κάποια πράγματα τα είχα δεδομένα και δεν έπρεπε. Η #45 έχει το 'One Lifestand' γιατί παντρεύτηκαν δυο φίλοι. Η #33 ξεκινά με το '57 Channels and Nothing On' γιατί έκλεισε η ΕΡΤ, η #48 με το 'Arrested' γιατί συνέλαβαν τον Μιχαλολιάκο, η #51 με το "Why Don't You Find Out For Yourself" γιατί μόλις είχε κυκλοφορήσει η αυτοβιογραφία του Morrissey #53 έχει το 'Venus In Furs' γιατί πέθανε ο Lou Reed...
Καμία από τις 57 Κυριακίλες (που έχω φτιάξει μέχρι σήμερα) δεν ήταν απλά "μερικά τραγούδια στη σειρά" -κάτι, πάντα, ήθελα να πω.
Έτσι και τα albums. Δεν είναι απλά "μερικά τραγούδια στη σειρά". Το θέμα είναι αν αυτό που θέλουν να πουν, εσένα θα σου μιλήσει ή όχι.
"Οι 200 μεγαλύτεροι καλλιτέχνες όλων των εποχών"
"Οι 100 ταινίες που θα σου αλλάξουν τη ζωή"
"Οι 50  σημαντικότερες τηλεοπτικές σειρές"
"Οι 30 συνταγές που πρέπει να δοκιμάσεις"
 "Τα 20 καλύτερα albums της χρονιάς" 
"Καλύτερα". Αδύνατον να αρέσουν σε όλους μας τα ίδια. Ακόμα κι αν ένα album είναι άρτιο καλλιτεχνικά, αφήνει άλλη γεύση στον καθένα. Αυτό που λες σε κάποιον "μιλάμε, τρελαίνομαι για μύδια" κι η απάντηση είναι: "μπλιαχ". Κι εσύ δεν μπορείς καν να το συλλάβεις και γίνεσαι έξαλλος: "μα ΠΩΣ γίνεται να μη σ'αρέσουν τα μύδια;"  

Ε, κάπως έτσι και στη Blogovision.
Φέτος είναι πάρα πολύ δύσκολο να εντοπίσεις τα καλύτερα (ή έστω τα αγαπημένα σου) albums. Και πέρα από αυτό, δεν υπάρχει λογική κατάταξης. Ο μέσος όρος βαθμολογίας των περισσότερων δίσκων που κυκλοφόρησαν μες στο 2013 πρέπει να ήταν 8/10 -είναι αδιανόητο το πόσο πολλές και πόσο καλές κυκλοφορίες ακούσαμε.
Λοιπόν εγώ αποφάσισα το εξής. Τα 20 albums που θα ανεβάσω τις επόμενες μέρες θα είναι εκείνα τα 20 που εμένα μου μίλησαν περισσότερο. Που τα άκουσα πιο πολύ. Που πήρα κομμάτια τους και τα έβαλα στις Κυριακίλες μου. Που τα έχω συνδυάσει με το 2013. Και στην κορυφή θα βάλω εκείνο που, όποτε στο εξής το ακούω, θα με γυρίζει από την πρώτη του νότα, ακαραιαία, σ'αυτήν την απίστευτη, απίστευτη χρονιά.

24/11/2013

Public Service Broadcasting

suggestion by @Pi_Vi
Ποιος: Οι Public Service Broadcasting (Facebook | SoundCloud | YouTube)  είναι δυο φοβεροί τύποι από το Λονδίνο.
Genre: retro-futuristic, electronic, krautrock, postrock, synth-pop, drum'n'bass και πειραγμένα samples από παλιά ντοκυμαντέρ, αρχειακό ακουστικό υλικό και προπαγανδιστικές ταινίες από τον Β' Παγκόσμιο. Το concept τους είναι ότι θέλουν να  "διδάξουν μαθήματα του παρελθόντος μέσα από τη μουσική του μέλλοντος".
Trivia: Τα ονόματά τους είναι J Willgoose Esq (κιθάρα, πιάνο, banjo, electronics) και Wrigglesworth (drums, electronics). Προκειμένου να υλοποιήσουν την ιδέα τους, ζήτησαν πρόσβαση σε δεκάδες audio archives του BBC και του British Film Institute. Τα δύο τους πρώτα EPs, "One" και "The War Room" κυκλοφόρησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα. To debut album τους, "Inform - Educate - Entertain" κυκλοφόρησε μόλις στις 19 Νοεμβρίου και έχει προβληματίσει τους κριτικούς, με τους μισούς να βρίσκουν το όλο project "thrilling" και τους υπόλοιπους να αναρωτιούνται πώς μια ένα τόσο εξειδικευμένο και niche μουσικό genre μπορεί να επιβιώσει ή/και να εξελιχθεί. Προσωπικά όλο αυτό το ταξίδι στο χωροχρόνο που βγάζει ο ήχος τους (άκου ενδεικτικά το 'Everest') και το ασπρόμαυρο feel από το υπερπέραν που σου προκαλεί, το βρίσκω συναρπαστικό . Παρά τους όσους προβληματισμούς, το ντεμπούτο τους έχει φτάσει μέχρι και το Νο21 των UK charts και η πρόσφατη εμφάνισή τους στο Kentish Town Forum στο Λονδίνο (τι τέλεια φωτογραφία) έγινε sold-out.
Άκου Αυτό: μισώ το τρέξιμο, αλλά αν έτρεχα, θα προτιμούσα να τρέχω βράδυ, στα ακουστικά θα έβαζα αυτό και θα 'φευγα σφαίρα.
suggestion by @Pi_Vi
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

17/11/2013

Torres (live review)

Πότε: Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013, six d.o.g.s.
- Where's your band?
- Uhm, they're in America. It's too expensive to fly a band to Greece...
- You don't need them!

Όντως. Μόνο τυχερούς μπορώ να μας θεωρήσω που είδαμε την (22χρονη) Torres, μόνη της, με την κιθάρα της, να γεμίζει τη σκηνή του six d.o.g.s. με περισσότερο νεύρο από όλες τις μπάντες που έχω δει να παίζουν εκεί.

Οι εκφράσεις του προσώπου της όταν σπάραζε στο 'Mother Earth, Father God' με το οποίο άνοιξε το set. Τα "ανδρικά" παπούτσια της. Η χωρίστρα στη μέση και τα μαλλιά πίσω από το αυτί. Το πώς σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της σαν να ήθελε να κατασπαράξει το μικρόφωνο. Το πώς χτυπούσε το πόδι της στο ρυθμό όταν ήθελε να βγάλει ένταση. Η φοβερά συγκινητική ερμηνεία του 'Come To Terms' (στο οποίο είχα δώσει ελάχιστη σημασία όταν άκουγα το δίσκο) και το πώς κουνιόταν με την κιθάρα αγκαλιά, λες και κράταγε στα χέρια της μικρό παιδί. Οι κραυγές της να εναλλάσσονται με γλυκά φωνητικά στο 'Honey'. Το 'Jealousy and I'. Ένα μικροσκοπικό σκυλάκι χωμένο στο φούτερ της ιδιοκτήτριάς του να κοιτάζει στη σκηνή με γουρλωμένα μάτια και τα αυτιά τεντωμένα ψηλά. Η φωτογράφος της βραδιάς, να έχει σχεδόν ξαπλώσει δίπλα στη σκηνή και να σιγοψιθιρίζει μαζί της το 'November Baby'.


"How come you flew all the way to Greece to play?" "My manager sent me here. - am not complaining!" "What did you mean by 'I saw the real Parthenon today'? As opposed to the... fake one?" "Yeah where I come from, Nashville, there's a fake Parthenon, it's awful, I hate it". "Where to next?" "I'm playing Dublin on Monday, then heading to Spain" "Crazy year?" "Tell me about it... I'm in Greece!"

ARTIST (με κεφαλαία) to watch. #diplis

Φωτογραφία: @johntikis 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

03/11/2013

Hozier

Ποιος: Hozier (Facebook | Bandcamp | Spotify) είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του "viral" Andrew Hozier Byrne από την Ιρλανδία.
Genre: folk, soul, rythm & blues
Trivia: Γεννήθηκε στο Wicklow της Ιρλανδίας. Έστησε το πρώτο του συγκρότημα όταν ήταν 15 χρονών. Αυτοδίδακτος στην κιθάρα και το πιάνο, αποφάσισε να ακολουθήσει μουσικές σπουδές και γράφτηκε στο Trinity College. Γρήγορα άρχισε να γράφει τη δική του μουσική και σύντομα ηχογράφησε το πρώτο του EP, με την Rubyworks, δισκογραφική και των Rodrigo y Gabriella (αγαπάμε). Το πρώτο του video ανέβηκε στο YouTube στις 25 Σεπτεμβρίου. Το κομμάτι λέγεται "Take Me To Church" (από το ομώνυμο debut EP του) -τόσο οι στίχοι, όσο και το (δυνατό) video αφηγούνται μια ερωτική ιστορία ανάμεσα σε δύο άνδρες και εμμέσως σχολιάζουν τις διαδηλώσεις που πραγματοποιούνται τους τελευταίους μήνες στη Ρωσία υπέρ των δικαιωμάτων της gay & lesbian κοινότητας, μετά το ψήφισμα του νομοσχεδίου "κατά της ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας". Το video γρήγορα τράβηξε την προσοχή των χρηστών και του μουσικού τύπου αλλά και του κωμικού Stephen Fry, που με ένα σχετικό retweet βοήθησε σημαντικά στη διάδοση του τραγουδιού. Το EP του Hozier βρίσκεται διαθέσιμο για streaming στο bandcamp ενώ το debut album του έχει προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον Αύγουστο του 2014.
Άκου Αυτό: και μετά διάβασε αυτό και προσπάθησε να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου.

"Every Sunday's getting more bleak / A fresh poison each week / 'We were born sick,' you heard them say it / My church offers no absolutes / She tells me 'worship in the bedroom' / The only heaven I'll be sent to Is when I'm alone with you / I was born sick, but I love it / Command me to be well / Amen. Amen. Amen"

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!