18/07/2013

Ejekt Festival 2013 (live review)

Πότε: Τρίτη 16 Ιουλίου 2013, Πλατεία Νερού
Λες και ήταν συνεννοημένοι: την ίδια εβδομάδα που ο Roger Waters πηγαινοερχόταν από το ΟΑΚΑ στο Terra Vibe και τα ίσα πίσω, οι Palma Violets ακύρωσαν την εμφάνισή τους στο Ejekt, και οι (ήδη εκνευρισμένοι με την αποχώρηση των Happy Mondays από το line-up) φεστιβαλιστές κατέφθαναν την Τρίτη στην πλατεία Νερού, νιώθοντας προδομένοι, αλλά ευγνώμονες που τουλάχιστον δεν ακύρωσαν οι Pet Shop Boys ή ο James Blake –αναλόγως τα γούστα.
Τα Ελληνικά acts τα είδε, όπως ήταν αναμενόμενο, πολύ λίγος κόσμος, καθώς πέρα από το ότι ήταν Τρίτη –εργάσιμη- δυστυχώς η πρόσβαση στο χώρο γίνεται (αν δεν έχει κάποιος αυτοκίνητο) με τα δύο πιο αργά μέσα συγκοινωνίας, το τραμ και το λεωφορείο. Οι Wedding Singers, που αντικατέστησαν τελευταία στιγμή τους Palma Violets, οι Bittersweet, οι Jamming Funkers και οι Viper Vikings παρουσίασαν από ένα 15λεπτο σετ ο καθένας και προθέρμαναν όσους φρόντισαν να έρθουν από τις 8 παρά για τον James Blake.

Κάτι που δεν συνειδητοποιούν πολλοί είναι πως το να αποκομίσεις την καλύτερη δυνατή εμπειρία σε ένα live δεν εξαρτάται μόνο από τον καλλιτέχνη, τη θέση σου στο χώρο και τον ήχο, αλλά σε μεγάλο βαθμό και από το κοινό. Όπως μπορεί να σου τη χαλάσει ένας μεθυσμένος που πέφτει συνέχεια πάνω σου και ξεφωνίζει ασυναρτησίες, το ίδιο μπορεί να σε αποσυντονίσει και μια παρέα που κανονίζει δίπλα σου τις καλοκαιρινές διακοπές της και δεν προσέχει καθόλου τι συμβαίνει on stage. Δε θέλω να βγάλω τον εαυτό μου απέξω (γιατί κι εγώ μίλαγα αρκετά κατά τη διάρκεια του live) αλλά δεν μπορώ να μην κάνω και τη σύγκριση με την πρόσφατή μου εμπειρία στο Werchter, όπου το set του Blake είχε εντελώς διαφορετική δυναμική, σε κλειστό χώρο, με πολύ πιο «φρόνιμο» κοινό και μες στα σκοτάδια, με τα laser -που εδώ χάνονταν στο φως της ημέρας- να κινούνται στο ρυθμό του εκκωφαντικού (με την καλή έννοια) μπάσου. Σε αντίθεση με το κοινό του Ejekt, τόσο ο Blake όσο και οι συνεργάτες του, που τον συνόδευαν στα drums και την κιθάρα, ήταν πλήρως προσηλωμένοι σ’αυτό που είχαν έρθει να παρουσιάσουν και η φωνή του ακόμα και στα δύσκολα γυρίσματα ήταν αψεγάδιαστη –ταλέντο από τα λίγα. Λιώσαμε με τα "I Never Learnt To Share", "To The Last" και "I Am Sold", σπρώξαμε τους μπροστινούς μας για να τον χαζεύουμε από ακόμα πιο κοντά στο "Limit To Your Love", χορέψαμε στο "Voyeur" και τραγουδήσαμε τα "Wilhem Scream" και "Retrograde", κοιτάζοντάς τον με στοργή. (Μετά από σύντομο poll σε δείγμα του γυναικείου κοινού, όχι, δεν τον βρίσκουμε καθόλου φλώρο.)
Η επόμενη εμφάνιση κατέληξε να είναι η πιο πολυσυζητημένη και προσωπικά ακόμα δεν έχω αποφασίσει ποια είναι η σωστή απάντηση. Δεν ξέρω καν αν υπάρχει σωστή απάντηση, εδώ που τα λέμε. Η αλήθεια πάντως είναι πως όταν μάθαμε πως ο Peter Hook να καλύψει το κενό που δημιούργησαν στο line-up οι Happy Mondays, δεν είχαμε ιδέα τι να περιμένουμε και νομίζαμε πως θα πηγαίναμε για μπίρες περιμένοντας να περάσει η ώρα μέχρι τους Pet Shop Boys. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε για μπίρες, αλλά γυρίσαμε τρέχοντας γιατί το πρώτο τραγούδι ήταν το "Love Will Tear Us Apart" (το οποίο μάλιστα προλόγισε εντελώς γραφικά λέγοντας "ο Bez (σ.σ.: των Happy Mondays) μου είπε να σας πω πως είναι πολύ στεναχωρημένος που δεν μπόρεσε να είναι εδώ απόψε και να σας παίξω ένα γ*μάτο τραγούδι".
Ναι, όλο αυτό που συνέβαινε ήταν κάπως αστείο. Ναι, δεν είχε φωνή. Ναι, ήταν αχρείαστα ποζεράς στη σκηνή. Αλλά. Ήταν καλοκαριάκι, ήμασταν με τους φίλους μας, από πάνω μας είχαμε τον ουρανό, λίγο πιο πέρα τη θάλασσα, μπροστά μας είχαμε τον μπασίστα των New Order και τραγουδούσαμε "I used to think that the day would never come, I’d see delight in the shade of the morning sun" ("True Faith") και "tell me how does it feel to treat me like you do" ("Blue Monday"). Ας θυμηθούν οι έξαλλοι με τον Peter Hook ότι πέρυσι στο Ejekt είχαμε (πάλι) James. Πρόπερσι (πάλι) Aviv Geffen. Ε φέτος ζήσαμε αυτό –ας είναι.
Μετά ήταν σαν να διεκόπη η συναυλία για διάλειμμα για διαφημίσεις. Ο Faith SFX μετέτρεψε το στόμα του σε beatbox και για 20 λεπτά ήταν σαν να παρακολουθούμε το «Ελλάδα έχεις ταλέντο» -ειδικά όταν έβαλε το μικρόφωνο στο λαιμό του και συνέχισε το beatboxing με το στόμα κλειστό σαν εγγαστρίμυθος (που πέρα από πολύ τρομακτική λέξη είναι και πολύ τρομακτική ικανότητα). Αν μου έμεινε κάτι από τα τραγούδια αυτό είναι το "I Like To Move It" που δε λέει να ξεκολλήσει από το κεφάλι μου ακόμα και μία ολόκληρη μέρα μετά.
Το show των Pet Shop Boys (που ξεκίνησε με καθυστέρηση 40 περίπου λεπτών) ήταν μια φαντασμαγορική μουσικοχορευτική extravaganza που περιλάμβανε από εκκεντρικά κοστούμια και σουρεαλιστικά καπέλα, μέχρι video art υπερπαραγωγές, χορευτικά της Pina Bausch (κλεμμένο) φώτα, laser show και δύο χορευτές ντυμένους Μινώταυρους. Ο 53χρονος Chris Lowe στα synthesizers και ο 60χρονος αλλά ακμαιότατος Neil Tennant, με φωνή καμπάνα (ίδια και απαράλλακτη με τα albums –απίστευτο), παρουσίασαν αρχικά κομμάτια από το νέο τους δίσκο "Electric" και αφιέρωσαν το τελευταίο μισάωρο σε όλα τα dance anthems που τους καθιέρωσαν: "Love etc'", "Rent", "Domino Dancing", "It's a Sin", "Always On My Mind", "Go West" (aka «οέ τριφυλλάρα μου»), "West End Girls" και στο τέλος μας έλουσαν κομφετί. Οι fans έφυγαν κατενθουσιασμένοι, οι λιγότερο fans εντυπωσιασμένοι, οι haters από την άλλη γκρίνιαζαν επειδή, λέει, είναι playback.
 
Το ζουμί; Το φετινό Ejekt έκανε ομολογουμένως κάποιες αψυχολόγητες κινήσεις στην προσπάθειά του να κλείσει ένα line-up με «λίγο απ’όλα», αλλά σε επίπεδο event ήταν, όπως πάντα, πολύ καλά οργανωμένο και έτοιμο να φιλοξενήσει πολύ περισσότερο κόσμο από αυτόν που δυστυχώς τελικά παρεβρέθηκε. Όσο για τα live, πάντα θα βρεθεί κάποιος να γκρινιάζει, οπότε ας συμφωνήσουμε όλοι τουλάχιστον ότι η Πλατεία Νερού είναι ο καλύτερος θερινός συναυλιακός χώρος που έχουμε αυτή τη στιγμή στην Αθήνα και με μερικές παρεμβάσεις (ένα πιο οργανωμένο parking) και βελτιώσεις (πχ βρύσες για να μπορείς να πλύνεις τα χέρια σου) δεν θα έχει σε τίποτα να ζηλέψει αντίστοιχους χώρους του εξωτερικού.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου 
also published on jumpingfish.gr
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

14/07/2013

Rock Werchter (live review)

the 'dear diary' version... 
Πότε: 4 - 7 Ιουλίου 2013, festivalpark Werchter, Leuven, Βέλγιο
Κριτική για τα live (Sigur Rós, James Blake, The National, Blur, Richard Hawley, Asaf Avidan, Ben Howard, Jake Bugg, Alt-J κ.α.) μπορείτε να διαβάσετε στο Jumping Fish. This is not a review.
Στο Werchter πήγα επειδή είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Δηλαδή -πόσο εξωφρενικό- δεν είχα δημοσιογραφικό πάσο, αλλά το εισιτήριο ήταν δώρο. Και για τα αεροπορικά πλήρωσα ελάχιστα, γιατί ταξίδευα με frequent traveler και είχε μίλια. Και για διαμονή δεν πληρώσαμε καθόλου, γιατί ένας παλιός μου συνάδελφος *τυχαίνει* να μένει σε μια βιλάρα στη μέση του πουθενά, κοντά στο Leuven όπου γίνεται το φεστιβάλ. Είμαι, στ' αλήθεια, πολύ τυχερός άνθρωπος. Μια μέρα να δεις που θα μου συμβεί κάτι πάρα μα πάρα πολύ κακό.
Στο Βέλγιο πήγα με αντροπαρέα. Το μυστικό για να δέσεις με μια αντροπαρέα αν είσαι κορίτσι είναι να μην τους σπας ποτέ τα αρ*δια. Και να μην υστεριάζεις για θέματα προγραμματισμού, καθαριότητας, αργοπορίας ή για οτιδήποτε έχει να κάνει με junk food, αλκοόλ, απερισκεψίες και καταχρήσεις. Με λίγα λόγια, το μυστικό για να δέσεις με μια αντροπαρέα αν είσαι κορίτσι είναι, βασικά... να ξεχάσεις ότι είσαι κορίτσι.
Σουρεαλισμοί και άλλα που συνέβησαν στο Werchter:
Πολλοί φεστιβαλιστές έμειναν στο camping:
Εμείς μείναμε εκεί:
Στο χωλ, μας περίμενε η Flossy ♥.
Στην πορεία μάθαμε ότι τη σπιταρόνα την έχει αγοράσει ο πρώην συνάδελφος μαζί με τη γυναίκα του, η οποία είναι υπερ-διάσημη ηθοποιός γιατί πρωταγωνιστεί σε μία υπερ-δημοφιλή κωμική σειρά που λέγεται "F.C. De Kampioenen" και παιζόταν στη Βέλγικη τηλεόραση από το 1990 μέχρι το 2011. Κατέληξα ότι η μόνη αναλογία που θα μπορούσα να επιχειρήσω είναι να πω πως ήταν λίγο σαν να έμεινα στο σπίτι της Βελγίδας Δήμητρας Παπαδοπούλου, που όσο να πεις, καλή φάση.
Κάθε πρωί η αντροπαρέα έφτιαχνε scrambled eggs με crispy bacon και τρώγαμε όλοι σαν γουρούνια, αλλά εγώ μόνο μία λωρίδα bacon γιατί είμαι ενοχικός τύπος.
Μετά παίρναμε τα ποδηλατάκια μας και περνούσαμε από δάση και λιβάδια μέχρι να φτάσουμε στο φεστιβάλ.
Κάθε βράδυ παίρναμε πάλι τα ποδηλατάκια μας και γυρίζαμε σπίτι. Και δε μας ένοιαζε η κούραση, ούτε το κρύο, ούτε η ομίχλη. Γιατί ήταν σαν θρίλερ και γουστάραμε άπειρα.
Στο χώρο του φεστιβάλ συμβαίνουν ταυτόχρονα πάρα πολλά πράγματα και δεν ξέρεις που να πρωτοκοιτάξεις.
Το σκηνικό θυμίζει αρκετά το "Βρες το Γουόλυ". (το μόνο Γουόλυ που ξέραμε πριν το WALL-E.)
Παρεμπιπτόντως, τον βρήκαμε:
Μια μέρα φάγαμε σε μία pub που λέγεται Napoleon's Bed, γιατί, λέει, κάποτε εκεί ήταν το σπίτι ενός αγρότη κι έμεινε ένα βράδυ ο Ναπολέοντας και του πήδηξε και την κόρη κι εκείνοι αντί να του το κρατήσουν αμανάτι, κράτησαν το κρεβάτι και το μετέτρεψαν σε τουριστική ατραξιόν.
Στο Βέλγιο έχει φανταστικές μπίρες - εγώ ήξερα μόνο τη Leffe αλλά δοκίμασα και La Chouffe και Tripel Karmeliet και ήταν απίθανες (και τρομερά δυνατές, πίνεις μία γουλιά και είναι σαν να έχεις κατεβάσει σφηνάκι ουίσκυ). Παρ'όλ'αυτά στο φεστιβάλ πίναμε Jupiler η οποία είναι σαν νερό βρύσης με γεύση ξεθυμασμένης Fix. :(
Επίσης στο φεστιβάλ όλοι έτρωγαν ένα πράμα που λέγεται  "frieten met stoovlees" (φρίτεν μετ στούβλις) και πέρα από το ότι είναι όσο τερατόμορφο όσο ακούγεται, με έκανε να γκρινιάξω στην αντροπαρέα για πρώτη φορά, πράγμα που δεν εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως.
Βέβαια, την επόμενη μέρα, έβγαλα σε ανύποπτο χρόνο από την τσάντα μου σάντουιτς για όλους (που είχα φτιάξει το πρωί στο σπίτι) κι αυτό εκτιμήθηκε δεόντως.
Η δεύτερη φορά που γκρίνιαξα στην αντροπαρέα ήταν όταν ένα πρωινό έκαναν χίλια χρόνια να ξεκουβαληθούν από το σπίτι και χάσαμε τους Disclosure. Όταν φτάσαμε, το γρασίδι ήταν γεμάτο ημίγυμνα κορίτσια, οπότε η διαμαρτυρία μου έγινε αμέσως παρελθόν.
Θα μπορούσα να γράψω κατεβατά για το πως μου φάνηκαν τα συγκροτήματα, αλλά α) βαριέμαι β) δεν έχω χρόνο και γ) όλες οι φωτογραφίες που τράβηξα με το κινητό είναι κάπως έτσι:
Το καλύτερο live πάντως (πέρα από τους Blur, που, ΟΚ.. πάλι Blur;) ήταν εκείνο των Sigur Ros όπου μεταξύ άλλων κάναμε και τα γενέθλια του ντράμερ, σβήσαμε και κεράκια και απ'όλα.
Γενικά τα περάσαμε πάρα πολύ ωραία, πράγμα που θα μπορούσα να αποδείξω συνοπτικά στο Instagram (αν είχα Instagram) με τις ακόλουθες φωτογραφίες:
Την τελευταία μέρα η Flossy κατάφερε να ισορροπήσει στη μύτη της ένα κεφτεδάκι.
Κλείνω με τη φωτογραφία ενός άντρα που ποτίζει μερικά λουλούδια στην κεντρική πλατεία του Leuven με το πιο μεγάλο ποτιστήρι του πλανήτη -γιατί μπορώ.

Travel notes:
La Porte Noire 
Bed Van Napoleon
Herberg In De Ster
Velo
Oude Markt

Περισσότερα:
jumpingfish.gr
oneman.gr
slag.gr
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

13/07/2013

The Underground Youth

suggestion by a_full _bounce
Ποιος: Οι Underground Youth (Facebook | Bandcamp) είναι μια μπάντα από το Manchester.
Genre: garage, psychedelic rock, shoegaze.
Trivia: Online βρήκα ελάχιστα πράγματα με πιο σημαντικό το ότι τον Οκτώβριο του 2012 εμφανίστηκαν στο six d.o.g.s.. "Με τα ελάχιστα των εκφραστικών μέσων στη διάθεση του, ο -ιθύνων νους- Craig Dyer, παλινωδεί ξεδιάντροπα ελκυστικά μεταξύ των αναφορών του, μεταβολίζοντας την εμμονή του στον ήχο των Velvet Underground, σε υπνωτιστικά καθηλωτικές μελωδίες ευφυώς ναρκοθετημένες στην κιθαριστική pop του Anton Newcombe (Brian Jonestown Massacre) και των αδερφών Reid (Jesus And Mary Chain), ενώ ενορχηστρώνει υπό την διαστημική εποπτεία του Peter Kember (Sonic Boom), έναν υψηλών προδιαγραφών νεοψυχεδελικό λυρισμό, προορισμένο να απογειώσει ιστορίες που αναπαύονται στην παράδοση της “ντυλανικής” τραγουδοποιίας." Σύμφωνα με τη σελίδα τους στο Facebook, έχουν κυκλοφορήσει ένα EP ("Low Slow Needle", 2011) και πέντε (!) LP ("Morally Barren", 2009, "Voltage", 2009, "Mademoiselle", 2010, "Sadovaya", 2010 και "Delirium", 2011). Το καινούργιο τους album, "The Perfect Enemy For God" κυκλοφορεί στις 2 Αυγούστου από την Fuzz Club Records. Ένα πρώτο δείγμα είναι το "Rodion".
Άκου Αυτό: σκύψε το κεφάλι και ανακάτεψε τα μαλλιά σου.


post by a_full_bounce
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

Bosnian Rainbows

suggestion byJohn Speakeasy
Ποιος: Οι Bosnian Rainbows (Facebook | Bandcamp) είναι μια μπάντα από το Texas.
Genre: alternative rock, experimental rock, electronic rock, art rock, art punk με γυναικεία φωνητικά
Trivia: Δύο από τα μέλη των Bosnian Rainbows -ο Omar Rodríguez-López (κιθάρα, back vocals) και ο Deantoni Parks (drums, keyboards)- ήταν παλιότερα μέλη των Mars Volta. Σχηματίστηκαν το 2012 όταν οι Mars Volta κυκλοφόρησαν το 6ο τους album και μετά από μερικές promo συναυλίες διαλύθηκαν. Ο Rodríguez-López δήλωσε πως έστησε την μπάντα επειδή είχε βαρεθεί θανάσιμα και ήθελε να περάσει σε άλλη φάση. Όταν επέλεξε τους συνεργάτες του.και επισημοποιήθηκε η μπάντα είπε: "Επιτέλους ένα συγκρότημα. Κάτι που δεν είχα εδώ και 11 χρόνια." Ouch. Το πρώτο single "Torn Maps" κυκλοφόρησε στις 23 Ιανουαρίου, με το "Turtle Neck" να ακολουθεί στις 12 Φεβρουαρίου. Το πρώτο album κυκλοφόρησε τον Ιούνιο, φέρει το όνομά τους και, σύμφωνα με τον Rodríguez είναι επηρεασμένο από Can, Siouxsie and the Banshees, Gang of Four, μέχρι και Led Zeppelin. Την τραγουδίστρια τη λένε Teri Gender Bender, ίσως το πιο φανταστικό όνομα που έχω ακούσει την τελευταία πενταετία.
Άκου Αυτό: "turtle neck, where have you been all my life, but I fear, turtle neck, that you're leaving me inside." Χμ.

post by John Speakeasy
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!