24/07/2014

Kiesza

Ποιος: Kiesza (Facebook | SoundCloud) είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της 25χρονης Kiesa Rae Ellestad από τον Καναδά.
Genre: dance pop / "steampop" / retro pop
Trivia: Ο πατέρας της είναι Νορβηγός (εξ'ου και το Ellestad). Γράφει μουσική, τραγουδά, χορεύει. Όταν ήταν μικρή έκανε για χρόνια μαθήματα μπαλέτου, μέχρι που στα 15 της τραυματίστηκε και αναγκάστηκε να διακόψει. Έχει φοιτήσει στο Berklee College of Music με υποτροφία. Έχει υπηρετήσει στο ναυτικό (whaaa?), έχει συμμετάσχει στο διαγωνισμό ομορφιάς Miss Universe Canada και είναι το πρόσωπο της Fendi για τη νέα σειρά γυαλιών της. Έγραψε το πρώτο της τραγούδι στα 18 της όταν χώρισαν οι γονείς της. Έχει γράψει τραγούδια για την Kylie, τη Rihanna και τις Icona Pop. To video clip του πρώτου της προσωπικού single "Hideaway" (εδώ το ομώνυμο EP) ανέβηκε στο YouTube τον Φεβρουάριο του 2014 και τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές έχει πάνω από 60 εκατομμύρια views. Το κομμάτι -το οποίο η ίδια έχει αποκαλύψει πως γεννήθηκε μέσα σε 90 λεπτά- έγινε Νο1 στα UK charts από την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του και γρήγορα σκαρφάλωσε στα top 10 πολλών ευρωπαικών χωρών. Έχει διασκευάσει το "What Is Love?" του Haddaway και το "Take Me To Church" του Hozier. Πριν από δύο ημέρες έδωσε την πρώτη της συναυλία στην Αμερική.
Άκου Αυτό: σαν να μην έφτανε η φωνάρα, she can pull off that look.

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

21/07/2014

Alvvays

suggestion by @thetruant1
Ποιος: Oι Alvvays (Facebook) είναι μια πρωτοεμφανιζόμενη μπάντα από το Toronto του Καναδά. 
Genre: beach-pop / surf-rock /file next to: Best Coast.
Trivia: Προφέρονται "always". H τραγουδίστρια λέγεται Molly Rankin και είναι -λέει- κόρη ενός γνωστού Καναδού μουσικού που πέθανε σε αυτοκινητιστικό όταν εκείνη ήταν μόλις 12 ετών. "Alcoholism, depression and parties and relationships seem to always exist in whatever I write." Το debut album τους λέγεται "Alvvays", έχει 9 τραγούδια, διαρκεί μόλις 33 λεπτά και μπορείτε να το ακούσετε ολόκληρο εδώ. "This is the sound of pristine pop music blasted through cheap, blown-out headphones." [via]. Επισήμως κυκλοφορεί στις 22 Ιουλίου. Πώς περνάει έτσι αυτός ο μήνας.
Άκου Αυτό: έπιασε βροχή, αγάπη καλοκαιρινή.

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

19/07/2014

Woman's Hour

Ποιος: Oι Woman's Hour (Facebook | SoundCloud | YouTube) είναι ένα indie σχήμα με γυναικεία φωνητικά από το Λονδίνο.
Genre: indie pop, dreampop, minimalist pop / μια μείξη Jessie Ware, London Grammar, Beach House και The xx.
Trivia: Πρόκειται για την Fiona Burgess, τον αδελφό της William και δυο φίλους τους. Σχηματίστηκαν το 2011, αλλά δεν υπήρχαν ουσιαστικά μέχρι πέρσι, που κατάφεραν να βρεθούν στο Νο.6 της λίστας του Hype Machine με τους πιο blogged about καλλιτέχνες του 2013. Παίρνουν το όνομά τους από την ομώνυμη γυναικείας θεματικής εκπομπή του BBC. Το debut album τους "Conversations" κυκλοφόρησε από την Secretely Canadian στις αρχές του μήνα και μαζεύει εννιάρια και δεκάρια από δω κι από κει.
Άκου Αυτό: παιδιά η κοπέλα είναι τελείως τσευδή, αλλά τέλος πάντων.

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

Glass Animals

Ποιος: Oι Glass Animals (Facebook | SoundCloud | YouTube) είναι μια μπάντα από την Οξφόρδη.
Genre: indie psychedelic pop (oh well, δεν έχω ιδέα πώς λέγεται αυτό το είδος, εγώ το έχω στο κεφάλι μου ως post Britpop κάπως) με φωνητικά που θυμίζουν Alt-J.
Trivia: Τα τέσσερα μέλη της μπάντας γνωρίζονται από τα 14 τους, αλλά δεν έγιναν επισήμως συγκρότημα παρά το 2013 όταν ήταν όλοι τους πρωτοετείς φοιτητές στις σχολές τους. Πρόκειται για ένα από τα πρώτα σχήματα που υπέγραψαν με τη Wolf Tone, τη δισκογραφική του παραγωγού Paul Epworth (βλέπε Adele, Florence and the Machine, Coldplay, Bruno Mars, Crystal Castles, Bloc Party, Primal Scream κ.α.). Έχουν διασκευάσει Kanye West. Έχουν περιοδεύσει με την St Vincent. Το debut album τους 'ZABA' κυκλοφόρησε στις 9 Ιουνίου και είναι "sleek, sexy, and irrefutably odd". [via]
Άκου Αυτό: αν σου αρέσουν οι Alt-J και οι Wild Beasts.

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

Monika (live review)

Πότε: Τετάρτη 16 Ιουλίου 2014, Ηρώδειο

Η Μόνικα στο Ηρώδειο. Ανάλογα με το χρωματισμό της φωνής που διαβάζει αυτές τις λέξεις, η φράση αποκτά διαφορετική σημασία. Η Μόνικα στο Ηρώδειο! (Τέλεια! Να πάμε!) Η Μόνικα στο Ηρώδειο... (Χα, καλό κι αυτό!) Η Μόνικα στο Ηρώδειο; (Αν είναι δυνατόν!) κ.ο.κ. Εν μέσω αυτού του κλίματος, η μία και μοναδική συναυλία της Μόνικας για το 2014, ναι, στο Ηρώδειο, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου και με αφορμή την κυκλοφορία της νέας της δισκογραφικής δουλειάς "Secret In The Dark" έγινε sold out. Και πλέον η φράση διαβάζεται με ύφος "βρε τη Μόνικα στο Ηρώδειο!", με μια λογική "εγώ την παραδέχομαι". Όχι επειδή έκλεισε το Ηρώδειο, αλλά επειδή έστησε εκεί ένα δικό της, καταδικό της πάρτυ, ακριβώς όπως το είχε φανταστεί στο κεφάλι της, με τον ενθουσιασμό και τον αυθορμητισμό ενός παιδιού που του έχουν χαρίσει το καλύτερο δώρο που φανταζόταν ποτέ και με την ενέργεια ενός ανθρώπου που βρίσκεται στην πιο χαρούμενη, πιο δημιουργική, πιο ευτυχισμένη του φάση.

Το πάρτυ της Μόνικας, λοιπόν, ήταν και για μικρούς και για μεγάλους, είχε ντίσκο, αλλά και έντεχνο, χορό, αλλά και συναίσθημα, ροκ ξεσπάσματα, αλλά και ακουστικές στιγμές, έγχορδα, πνευστά, κρουστά, backing vocals, ένα μεγάλο λευκό πιάνο, ντισκομπάλες, μια πίστα-καθρέφτη που άλλαζε χρώμα ανάλογα με το φωτισμό, προβολείς, σκιές, δεσμίδες laser που σάρωναν το κοινό του Ωδείου, πολύχρωμα κομφετί, πίδακες φωτός που δημιουργούσαν ατμόσφαιρα, 16 άτομα επί σκηνής (17 μαζί με τον Andrew Wyatt που εμφανίστηκε για τα "Shake Your Hands" και "Secret In The Dark") - ήταν στιγμές που δεν ήξερες πού να πρωτοκοιτάξεις.

Μέσα σ'όλο αυτό, η Μόνικα ήταν καθ'όλη τη διάρκεια κατενθουσιασμένη, περνούσε συνέχεια από όλα τα μέλη της μπάντας για να ανεβάσει τα επίπεδα ενέργειας, τραγουδούσε σε ούτε ξέρω πόσες οκτάβες, χόρευε (με το δικό της χαρακτηριστικό τρόπο), πήγαινε από την κιθάρα στο πιάνο και πάλι πίσω με απίστευτη άνεση, έκανε λαθάκια και τα διόρθωνε, έχανε το tempo και το ξανάβρισκε με χαμόγελο, έβαζε το κοινό μέσα στη χαρά της, αλλά και στο άγχος της, μιλούσε μισά ελληνικά, μισά αγγλικά, έφευγε από τη σκηνή με ένα απρόσμενο παιχνιδιάρικο "άντε γεια" κι έτρεχε από τη μία άκρη της τέρμα-πάνω κερκίδας μέχρι την άλλη, σαν σκυταλοδρόμος και έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι της (και το μικρόφωνό της) για να διασκεδάσουν οι καλεσμένοι της, που λόγω θέσεων για καθήμενους δεν μπορούσαν να πάρουν ενεργά μέρος στο ξεφάντωμα.

 Πέρα από ένα multi-instrumental πέρασμα από πολλά από τα καινούργια της κομμάτια ("Babyboy", "Lonely World", "We Came Into This World (To Beat Them)", "Give Us Wings" κ.ά., καθώς και τα δύο προαναφερθέντα ήδη radio hits της), στο setlist χώρεσε μεταξύ άλλων το "Bloody Sth" (ξεκινώντας μόνη στο πιάνο και συνεχίζοντας με όλη την ορχήστρα), το "Show Me, Come On" (απολαυστική η παραμόρφωση της κιθάρας, live), το "Babe" και το "Over The Hill" (τραγουδούσε όλο το θέατρο), το "Away From My Land", το "Exit" (η εικόνα της στο μέσο της πίστας να ανοίγει τα φτερά της είναι η καλύτερη post-promo αφίσα της παράστασης), μια ακουστική εκτέλεση του "Hallelujah", το "Yes I Do" (α καπέλα, ανάμεσα στις κερκίδες), το δικό της "Σε Ποιον Έρωτα Ζω" και το "Φύγε Λοιπόν, Μη Στέκεσαι" της Πόλυς Πάνου, το "Let It Me Roll It" του Paul McCartney, μια διασκευή που παίζει με την μπάντα της από την εποχή των πρώτων της συναυλιών και με την οποία και έκλεισε τη συναυλία, σε παραλήρημα, ευχαριστώντας μέχρι και τον ουρανό, μέχρι και τους αρχαίους, μέχρι και την Αμερική.

"Give us wings, give us wings, we want to see the world". Η Μόνικα άνοιξε τα φτερά της, διέσχισε τον Ατλαντικό, είδε τον κόσμο, έκανε καινούργιους φίλους, πειραματίστηκε με νέους ήχους, βρήκε νέους συνεργάτες, τους έβαλε σε μια βαλίτσα, τους έφερε στην Ελλάδα, τους ανέβασε στο Ηρώδειο, φόρεσε το σορτσάκι της και τα αρβυλάκια της για να νιώθει άνετα και μοιράστηκε το όνειρό της με πάνω από 4.000 άτομα.

Φωτογραφία: Θοδωρής Μάρκου

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

17/07/2014

Of Montreal (live review)

Πότε: Τρίτη 15 Ιουλίου 2014, Six D.O.G.S

Πράγματα που γνώριζα για τους Of Montreal πριν τους δω στο Six D.O.G.S.: κανείς τους δεν είναι από το Μόντρεαλ, αλλά από την Αθήνα της Τζόρτζια (το όνομα της μπάντας αναφέρεται στην καταγωγή του πρώτου κοριτσιού που ερωτεύτηκε ποτέ ο τραγουδιστής τους Kevin Barnes). Έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 10 δίσκους,με πιο πρόσφατο το 'Lousy With Sylvianbriar' του 2013, και έχουν πειραματιστεί με psychedelic pop, funk, glam, μέχρι και krautrock αντλώντας έμπνευση από Talking Heads, Prince, Bowie και άλλους. Είναι λίγο τσίρκο, ντύνονται πολύχρωμα, βάφονται, ξέρουν πώς να στήσουν ένα σόου. Και έχουν γράψει ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια της τελευταίας δεκαετίας.

Όταν είχε ανακοινωθεί το live τους στο Six D.O.G.S. η πρώτη αντίδραση όσων έχουν έρθει σε απερίγραπτο eargasm με το 'The Past Is A Grotesque Animal' ήταν "θα πεθάνουμε". Επειδή ο χώρος είναι μικρός, επειδή θα ήταν Ιούλιος, επειδή μας αρέσουν οι υπερβολές. Τελικά ο χώρος αποδείχτηκε ιδανικός (τουλάχιστον για την πρώτη από τις δύο ημερομηνίες που ανακοινώθηκαν, την Τρίτη 15 Ιουλίου), ήταν παρεΐστικα και μυσταγωγικά, σαν intimate secret gig για λίγους.

Δυστυχώς έχασα τους My Wet Calvin που άνοιξαν τη συναυλία ντυμένοι μέδουσες σε τρομερό comeback έμπνευσης, προφανώς. Οι Of Montreal έσκασαν στη σκηνή λίγο μετά τις 23:30 με το "Triumph of Desintegration" από το τελευταίο τους άλμπουμ. O (ευτραφής) keybordίστας αριστερά φόραγε κελεμπία και ένα headpiece σαν μαύρη τιάρα, ο ντράμερ μια περίεργη γραβάτα/φουλάρι, ο κιθαρίστας ένα ψυχεδελικό πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι πάνω, ο μπασίστας πιο διακριτική παρουσία κρυμμένος πίσω δεξιά -στο background καθ'όλη τη διάρκεια έπαιζαν video προβολές: ψυχεδέλεια, ποδήλατα να τρέχουν σε stop motion, νεκροκεφαλές με λουλούδια στα μάτια, χρωματιστά καλειδοσκόπια.

Και τώρα πρέπει να μιλήσουμε για τον Kevin. Είναι μάλλον σχιζοφρενής. Στο πρώτο μισό της συναυλίας έβλεπες μπροστά σου ένα χαριτωμένα ψευδό και ντροπαλό παιδάκι που απολάμβανε την gay pop του και τα φαλσέτο του και μετά από κάθε τραγούδι τίναζε τη φράντζα του και ευχαριστούσε το κοινό χαμογελαστός. Και κάπου στα μισά, στον "παίζει blues τώρα, γδύσε με" ρυθμό του 'St Exquisite's Confessions' (που ξεκινά με τους στίχους "I'm so sick of sucking the dick of this cruel, cruel city") άρχισε να ξεκουμπώνει αργά το πουκάμισο-ποδιά που φορούσε και να λικνίζεται με τρομερή αυτοπεποίθηση από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη. Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς ανώτερο με 'Gronlandic Edit', 'Coquet Coquette' και άλλα παλιότερά τους - την είχαμε όλοι καταβρεί και αρχίσει να χοροπηδάμε και να χορεύουμε χαζοχαρούμενα, ακολουθώντας τον παράξενο αυτόν σεξουλιάρη μετροσέξουαλ με τη φράντζα. Όλο αυτό βέβαια δεν ήταν παρά build-up για το πολυαναμενόμενο encore. Και τότε τα πράγματα σοβάρεψαν.

 Το 'The Past Is A Grotesque Animal' είναι όσο πομπώδες όσο ο τίτλος του. Ικανό να σου αλλάξει τη ζωή, την κοσμοθεωρία, τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ύπαρξη και άλλες μεγαλοστομίες. Δεν ξέρω ποια αλλόκοσμη δύναμη κατέβαλλε τον Barnes για να το γράψει, αλλά όποτε ακούω τους ιδιοφυείς στίχους του τον φαντάζομαι σε ένα άδειο δωμάτιο, σε έκσταση, να εκσφενδονίζεται από τον ένα τοίχο στον άλλο και να τους γράφει στα γρήγορα με ακαταλαβίστικα γράμματα, ενώ το ριφ της κιθάρας του 'χει τρυπήσει το μυαλό και δε θέλει να χάσει την έμπνευση -να ξεσπάει σε κλάματα, να πέφτει στο πάτωμα, να τρέμει-κι έπειτα να έρχεται το τέλος του κόσμου. Κάπως έτσι ήταν και στο Six D.O.G.S. για 15 ολόκληρα λεπτά, ένα τσούρμο ανδρών άρχισε να χορεύει μανιασμένα, έναν τον σήκωσαν στα χέρια ("Let's tear the fucking house apart / Let's tear our fucking bodies apart / But let's just have some fun") και όλοι οι υπόλοιποι πιο πίσω απολαμβάναμε το male bonding (κι ήταν σαν να παίρναμε μέρος σε κάποιο ανώμαλο μουσικό όργιο, όλοι μαζί) "none of our secrets are physical now".

Από τα καλύτερα - αν όχι το καλύτερο live που έχω δει ποτέ στο Six D.O.G.S. .


Και τώρα κάπως να βρούμε τρόπο να δούμε κι αυτό.

Also published on JumpingFish.gr
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

15/07/2014

The Brian Jonestown Massacre (live review)

Πότε: Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014, Fuzz Club

Την ύπαρξη των Brian Jonestown Massacre την αγνοούσα παντελώς, μέχρι που πριν από μία δεκαετία, κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος, αλλά υποψιάζομαι) μου πρότεινε να δω το (φανταστικό μουσικό ντοκυμαντέρ) "Dig!" (περίληψη εδώ). Έτσι έμαθα για τη φιλία και έπειτα κόντρα ανάμεσα στους BJM και τους The Dandy Warhols, εκεί είδα τις περιπέτειες του Anton Newcombe με τα drugs, από εκεί ενημερώθηκα για το "Not If You Were The Last Junkie On Earth" και την απάντηση "Not If You Were The Last Dandy On Earth".

Βασικά τo "Dig!" ήταν και ο λόγος που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πάω να τους δω στο Fuzz -κι ας ήταν Ιούλης μήνας. Κι ας ήταν Δευτέρα.

Ήταν φίσκα. Όλο το κάτω και ο εξώστης πάνω. Εγώ ήμουν πίσω, πολύ πίσω μαζί με δύο πολύ ψηλούς τύπους (story of my life) και ίσα που έβλεπα πατώντας στις μύτες στο ποδιών μου τα σπιράλ visuals να στροβιλίζονται πίσω από τη σκηνή και τον Joel Gion (αυτή την ατομάρα) να βαράει το ντέφι του (και αργότερα να μονολογεί στο "Got My Eye On You"). Ευτυχώς έπαψε να με απασχολεί από πολύ νωρίς το ότι δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα και αφέθηκα στη μουσική (και την επίδραση της μπίρας στο άδειο στομάχι μου).

Αγοράσαμε τρία rounds -όπως κάνουν οι Άγγλοι- o ήχος ήταν τέλειος, γεμάτος, συναυλιακός, όπως πρέπει να είναι. Το δεύτερο round ήταν δικό μου, πήγα στο μπαρ σχεδόν ρομποτικά, μόλις έπεσαν οι πρώτες νότες του "Anemone" (αναμενόμενα το highlight του gig). Εξακολουθούσα να μη βλέπω και πολύ τι γίνεται στη σκηνή -χάζευα τους γύρω μου και απολάμβανα την ατμόσφαιρα. Δίπλα μου ήταν μια παρέα που ήξερε όλους τους στίχους απέξω και το βρήκα απίθανο γιατί μου φάνηκαν πολύ μικρότεροι ηλικιακά από εμένα. Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, ακριβώς μπροστά μας ένας τύπος σωριάστηκε στο πάτωμα και έσκασαν οι των πρώτων βοηθειών. Τελικά σηκώθηκε ξανά και επέστρεψε στην παρέα του και εμείς αυτομάτως ξανακλείσαμε τον κύκλο που είχε δημιουργηθεί, σαν να μην έγινε τίποτα. Λίγο αργότερα ο Newcombe προσπάθησε να πει ένα ανέκδοτο που "μάλλον δεν θα καταλαβαίναμε γιατί βγάζει νόημα μόνο στα αγγλικά" -όντως το είπε και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον αμήχανα, αλλά είμαι σίγουρη ότι είχε να κάνει με την Τουρκία και την Ελλάδα και ένα λιπαντικό "like grease, not Greece the country, but grease, as in oil" -well, that was awkward, αλλά το προσπεράσαμε και προσποιηθήκαμε πως ούτε αυτό συνέβη ποτέ.

Οι 4 κιθάρες στη σκηνή έπαιζαν για δύο χορταστικές ώρες, έκλεισαν με το πιο δυνατό κομμάτι του σετ (δεν ξέρω τον τίτλο) -κράτησε πολλά λεπτά, δεν ήθελες να τελειώσει, τα φώτα αναβόσβηναν στη σκηνή, οι από κάτω ήταν σε παραλήρημα, κι εγώ είχα ξεχάσει πως έξω ήταν καλοκαίρι και πως κάποιοι κάπου έπιναν πολύχρωμα κοκτέιλ με καλαμάκια, ενώ εμείς είχαμε κλειστεί στο Fuzz και χορεύαμε σκυφτοί προσκυνώντας τα παπούτσια μας.

Όταν γύρισα σπίτι, μπήκα στο twitter account του Newcombe και είδα ότι είχε κάνει retweet και πιάσει ψιλή κουβέντα με όλους όσους του απηύθυναν το λόγο online. Και ότι έφαγε πίτσα στο Ciao. Και ότι όταν ξαναρθεί Ελλάδα, θα φέρει το γιο του. Που τον λένε Wolfgang.

Πανέμορφος σουρεαλισμός για Δευτέρα.






Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

11/07/2014

Hamilton Leithauser

Ποιος: O Hamilton Leithauser (Facebook | YouTube) είναι ο τραγουδιστής των The Walkmen και μόλις κυκλοφόρησε την πρώτη solo δισκογραφική δουλειά του.
Genre: americana / παλιομοδίτικο ευδιάθετο rock'n'roll με τα χαρακτηριστικά φωνητικά του Leithauser.
Trivia: Οι Walkmen διαλύθηκαν (ή έπαυσαν εργασίες τέλος πάντων, ή όπως αλλιώς μεταφράζεται το "indefinite hiatus") το 2013. To debut solo album του frontman τους, με τίτλο"Black Hours", στο οποίο συμμετέχουν και μέλη των Vampire Weekend και Dirty Projectors, κυκλοφόρησε στις 6 Ιουνίου και είναι κάπως έτσι vintage, νοσταλγικό και αγαπησιάρικο, όπως ακριβώς και το εξώφυλλό του. Το ζουμί: "One of the Walkmen’s key strengths were their ability to conjure up an air of non-specific old-timiness, cobbled together from bits of old folk, country, garage rock, oddball '60s pop and the American songbook." [via]
Άκου Αυτό: το πρώτο κομμάτι του δίσκου λέγεται "5AM" και ξεκινά με τη φράση "listen. the summer is coming." και κάπως έτσι o Hamilton μου τράβηξε την προσοχή. Προβλέπεται να λιώσω το δίσκο μέσα στο καλοκαίρι.

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!