15/07/2014

The Brian Jonestown Massacre (live review)

Πότε: Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014, Fuzz Club

Την ύπαρξη των Brian Jonestown Massacre την αγνοούσα παντελώς, μέχρι που πριν από μία δεκαετία, κάποιος (δεν θυμάμαι ποιος, αλλά υποψιάζομαι) μου πρότεινε να δω το (φανταστικό μουσικό ντοκυμαντέρ) "Dig!" (περίληψη εδώ). Έτσι έμαθα για τη φιλία και έπειτα κόντρα ανάμεσα στους BJM και τους The Dandy Warhols, εκεί είδα τις περιπέτειες του Anton Newcombe με τα drugs, από εκεί ενημερώθηκα για το "Not If You Were The Last Junkie On Earth" και την απάντηση "Not If You Were The Last Dandy On Earth".

Βασικά τo "Dig!" ήταν και ο λόγος που υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πάω να τους δω στο Fuzz -κι ας ήταν Ιούλης μήνας. Κι ας ήταν Δευτέρα.

Ήταν φίσκα. Όλο το κάτω και ο εξώστης πάνω. Εγώ ήμουν πίσω, πολύ πίσω μαζί με δύο πολύ ψηλούς τύπους (story of my life) και ίσα που έβλεπα πατώντας στις μύτες στο ποδιών μου τα σπιράλ visuals να στροβιλίζονται πίσω από τη σκηνή και τον Joel Gion (αυτή την ατομάρα) να βαράει το ντέφι του (και αργότερα να μονολογεί στο "Got My Eye On You"). Ευτυχώς έπαψε να με απασχολεί από πολύ νωρίς το ότι δεν έβλεπα σχεδόν τίποτα και αφέθηκα στη μουσική (και την επίδραση της μπίρας στο άδειο στομάχι μου).

Αγοράσαμε τρία rounds -όπως κάνουν οι Άγγλοι- o ήχος ήταν τέλειος, γεμάτος, συναυλιακός, όπως πρέπει να είναι. Το δεύτερο round ήταν δικό μου, πήγα στο μπαρ σχεδόν ρομποτικά, μόλις έπεσαν οι πρώτες νότες του "Anemone" (αναμενόμενα το highlight του gig). Εξακολουθούσα να μη βλέπω και πολύ τι γίνεται στη σκηνή -χάζευα τους γύρω μου και απολάμβανα την ατμόσφαιρα. Δίπλα μου ήταν μια παρέα που ήξερε όλους τους στίχους απέξω και το βρήκα απίθανο γιατί μου φάνηκαν πολύ μικρότεροι ηλικιακά από εμένα. Κάποια στιγμή, εντελώς ξαφνικά, ακριβώς μπροστά μας ένας τύπος σωριάστηκε στο πάτωμα και έσκασαν οι των πρώτων βοηθειών. Τελικά σηκώθηκε ξανά και επέστρεψε στην παρέα του και εμείς αυτομάτως ξανακλείσαμε τον κύκλο που είχε δημιουργηθεί, σαν να μην έγινε τίποτα. Λίγο αργότερα ο Newcombe προσπάθησε να πει ένα ανέκδοτο που "μάλλον δεν θα καταλαβαίναμε γιατί βγάζει νόημα μόνο στα αγγλικά" -όντως το είπε και κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον αμήχανα, αλλά είμαι σίγουρη ότι είχε να κάνει με την Τουρκία και την Ελλάδα και ένα λιπαντικό "like grease, not Greece the country, but grease, as in oil" -well, that was awkward, αλλά το προσπεράσαμε και προσποιηθήκαμε πως ούτε αυτό συνέβη ποτέ.

Οι 4 κιθάρες στη σκηνή έπαιζαν για δύο χορταστικές ώρες, έκλεισαν με το πιο δυνατό κομμάτι του σετ (δεν ξέρω τον τίτλο) -κράτησε πολλά λεπτά, δεν ήθελες να τελειώσει, τα φώτα αναβόσβηναν στη σκηνή, οι από κάτω ήταν σε παραλήρημα, κι εγώ είχα ξεχάσει πως έξω ήταν καλοκαίρι και πως κάποιοι κάπου έπιναν πολύχρωμα κοκτέιλ με καλαμάκια, ενώ εμείς είχαμε κλειστεί στο Fuzz και χορεύαμε σκυφτοί προσκυνώντας τα παπούτσια μας.

Όταν γύρισα σπίτι, μπήκα στο twitter account του Newcombe και είδα ότι είχε κάνει retweet και πιάσει ψιλή κουβέντα με όλους όσους του απηύθυναν το λόγο online. Και ότι έφαγε πίτσα στο Ciao. Και ότι όταν ξαναρθεί Ελλάδα, θα φέρει το γιο του. Που τον λένε Wolfgang.

Πανέμορφος σουρεαλισμός για Δευτέρα.






Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

No comments:

Post a Comment