17/07/2014

Of Montreal (live review)

Πότε: Τρίτη 15 Ιουλίου 2014, Six D.O.G.S

Πράγματα που γνώριζα για τους Of Montreal πριν τους δω στο Six D.O.G.S.: κανείς τους δεν είναι από το Μόντρεαλ, αλλά από την Αθήνα της Τζόρτζια (το όνομα της μπάντας αναφέρεται στην καταγωγή του πρώτου κοριτσιού που ερωτεύτηκε ποτέ ο τραγουδιστής τους Kevin Barnes). Έχουν κυκλοφορήσει πάνω από 10 δίσκους,με πιο πρόσφατο το 'Lousy With Sylvianbriar' του 2013, και έχουν πειραματιστεί με psychedelic pop, funk, glam, μέχρι και krautrock αντλώντας έμπνευση από Talking Heads, Prince, Bowie και άλλους. Είναι λίγο τσίρκο, ντύνονται πολύχρωμα, βάφονται, ξέρουν πώς να στήσουν ένα σόου. Και έχουν γράψει ένα από τα πιο συγκλονιστικά κομμάτια της τελευταίας δεκαετίας.

Όταν είχε ανακοινωθεί το live τους στο Six D.O.G.S. η πρώτη αντίδραση όσων έχουν έρθει σε απερίγραπτο eargasm με το 'The Past Is A Grotesque Animal' ήταν "θα πεθάνουμε". Επειδή ο χώρος είναι μικρός, επειδή θα ήταν Ιούλιος, επειδή μας αρέσουν οι υπερβολές. Τελικά ο χώρος αποδείχτηκε ιδανικός (τουλάχιστον για την πρώτη από τις δύο ημερομηνίες που ανακοινώθηκαν, την Τρίτη 15 Ιουλίου), ήταν παρεΐστικα και μυσταγωγικά, σαν intimate secret gig για λίγους.

Δυστυχώς έχασα τους My Wet Calvin που άνοιξαν τη συναυλία ντυμένοι μέδουσες σε τρομερό comeback έμπνευσης, προφανώς. Οι Of Montreal έσκασαν στη σκηνή λίγο μετά τις 23:30 με το "Triumph of Desintegration" από το τελευταίο τους άλμπουμ. O (ευτραφής) keybordίστας αριστερά φόραγε κελεμπία και ένα headpiece σαν μαύρη τιάρα, ο ντράμερ μια περίεργη γραβάτα/φουλάρι, ο κιθαρίστας ένα ψυχεδελικό πουκάμισο κουμπωμένο μέχρι πάνω, ο μπασίστας πιο διακριτική παρουσία κρυμμένος πίσω δεξιά -στο background καθ'όλη τη διάρκεια έπαιζαν video προβολές: ψυχεδέλεια, ποδήλατα να τρέχουν σε stop motion, νεκροκεφαλές με λουλούδια στα μάτια, χρωματιστά καλειδοσκόπια.

Και τώρα πρέπει να μιλήσουμε για τον Kevin. Είναι μάλλον σχιζοφρενής. Στο πρώτο μισό της συναυλίας έβλεπες μπροστά σου ένα χαριτωμένα ψευδό και ντροπαλό παιδάκι που απολάμβανε την gay pop του και τα φαλσέτο του και μετά από κάθε τραγούδι τίναζε τη φράντζα του και ευχαριστούσε το κοινό χαμογελαστός. Και κάπου στα μισά, στον "παίζει blues τώρα, γδύσε με" ρυθμό του 'St Exquisite's Confessions' (που ξεκινά με τους στίχους "I'm so sick of sucking the dick of this cruel, cruel city") άρχισε να ξεκουμπώνει αργά το πουκάμισο-ποδιά που φορούσε και να λικνίζεται με τρομερή αυτοπεποίθηση από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη. Το δεύτερο μέρος ήταν σαφώς ανώτερο με 'Gronlandic Edit', 'Coquet Coquette' και άλλα παλιότερά τους - την είχαμε όλοι καταβρεί και αρχίσει να χοροπηδάμε και να χορεύουμε χαζοχαρούμενα, ακολουθώντας τον παράξενο αυτόν σεξουλιάρη μετροσέξουαλ με τη φράντζα. Όλο αυτό βέβαια δεν ήταν παρά build-up για το πολυαναμενόμενο encore. Και τότε τα πράγματα σοβάρεψαν.

 Το 'The Past Is A Grotesque Animal' είναι όσο πομπώδες όσο ο τίτλος του. Ικανό να σου αλλάξει τη ζωή, την κοσμοθεωρία, τον τρόπο που αντιμετωπίζεις την ύπαρξη και άλλες μεγαλοστομίες. Δεν ξέρω ποια αλλόκοσμη δύναμη κατέβαλλε τον Barnes για να το γράψει, αλλά όποτε ακούω τους ιδιοφυείς στίχους του τον φαντάζομαι σε ένα άδειο δωμάτιο, σε έκσταση, να εκσφενδονίζεται από τον ένα τοίχο στον άλλο και να τους γράφει στα γρήγορα με ακαταλαβίστικα γράμματα, ενώ το ριφ της κιθάρας του 'χει τρυπήσει το μυαλό και δε θέλει να χάσει την έμπνευση -να ξεσπάει σε κλάματα, να πέφτει στο πάτωμα, να τρέμει-κι έπειτα να έρχεται το τέλος του κόσμου. Κάπως έτσι ήταν και στο Six D.O.G.S. για 15 ολόκληρα λεπτά, ένα τσούρμο ανδρών άρχισε να χορεύει μανιασμένα, έναν τον σήκωσαν στα χέρια ("Let's tear the fucking house apart / Let's tear our fucking bodies apart / But let's just have some fun") και όλοι οι υπόλοιποι πιο πίσω απολαμβάναμε το male bonding (κι ήταν σαν να παίρναμε μέρος σε κάποιο ανώμαλο μουσικό όργιο, όλοι μαζί) "none of our secrets are physical now".

Από τα καλύτερα - αν όχι το καλύτερο live που έχω δει ποτέ στο Six D.O.G.S. .


Και τώρα κάπως να βρούμε τρόπο να δούμε κι αυτό.

Also published on JumpingFish.gr
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

No comments:

Post a Comment