30/11/2014

#Blogovision: ένας πρόλογος

"Εύη, εγώ να σου πω την αλήθεια, δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι η Blogovision."

Blogovision (2007 - ... ) : το χρονικό διάστημα από την 1η μέχρι την 20ή Δεκεμβρίου, γνωστό και ως η περίοδος που ξυπνάνε όλα τα μουσικά blogs από την πολύμηνη νάρκη τους και μοιράζονται -με ένα post κάθε μέρα, από το 20 μέχρι το 1- τα αγαπημένα τους άλμπουμ από τη χρονιά που πέρασε. Συχνά το countdown συνοδεύεται από κάποιο art project, ή από μακροσκελή κείμενα (μουσικού ή και εξομολογητικού περιεχομένου).

Στην πραγματικότητα η όλη διαδικασία αφορά 100 πυροβολημένους (μαζί τους κι εγώ) που έχουν ψύχωση με τις λίστες και λατρεύουν το βάσανο του να κρατάς αρχείο του εαυτού σου.

Φέτος, που ο καημένος ο Μάρκος (ο ιδρυτής του θεσμού) το έθιξε αυτό -το "ας είμαστε, αυτή τη φορά, αυτοί οι 100 που πραγματικά νοιαζόμαστε"- έπεσαν όλοι πάνω του να τον φάνε. Δεν εννοούσε βέβαια ο άνθρωπος ότι αν δήλωναν συμμετοχή 105 θα "έκοβε" πέντε άτομα σαν κάνας πορτιέρης σε κυριλάδικο -εννοούσε ότι ήθελε να το πάρουμε λίγο περισσότερο στα σοβαρά. Να "παίξουμε" μόνο όσοι όντως έχουμε διάθεση να μπούμε στη διαδικασία και που θα το αντιμετωπίσουμε με συνέπεια, ανεβάζοντας όντως ένα post κάθε μέρα, όπως λένε οι κανονισμοί. Κατά τα άλλα προφανώς και μπορεί να συμμετάσχει όποιος γουστάρει, είτε ακούει metal, είτε τη βρίσκει με Taylor Swift, είτε θέλει να ρίξει την ψήφο του σε μια πειραματική μπάντα από ένα χωριό 100 κατοίκων κάπου στη Φινλανδία.

"Εύη, εγώ να σου πω την αλήθεια δεν έχω καταλάβει ακριβώς τι είναι η Blogovision."

H Blogovision είναι ένα παιχνίδι. Και στο τέλος βγαίνει ένα top 20.


Ας είναι οι κόντρες μας μόνο μουσικές...

Κατά τα άλλα, έχω τρομερή περιέργεια για τα φετινά αποτελέσματα. (Το 2013 δείχνει το 2014 με το δάχτυλο και γελάει δυνατά.) Προσωπικά, ελάχιστα άλμπουμ άκουσα περισσότερο από μία φορά, και ονόματα που πριν από 1-2 χρόνια αποθέωνα, με τις νέες κυκλοφορίες τους, πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Ανέτρεξα όμως στα excelόφυλλά μου και βρήκα 20 δίσκους (εντελώς διαφορετικούς μεταξύ τους) που με έκαναν να δυναμώσω τον ήχο και να προσέξω.

Ας παίξουμε λοιπόν: τις επόμενες 20 μέρες θα σας πω τι άκουγα.

Και στο μεταξύ, θα φτιάξουμε -όπως κάθε χρόνο- και μια playlist.
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

24/11/2014

Cat Power (live review)

Πότε: Παρασκευή 21 Νοεμβρίου 2014, Fuzz Live Club
Για να φτάσει ο θεατής μίας παράστασης (θεατρικής, μουσικής κτλ) ή μιας προβολής να φύγει από μία αίθουσα, σημαίνει πως είτε αυτό που βλέπει τον κάνει (για οποιοδήποτε λόγο) να αισθάνεται δυσφορία ή/και ανία, είτε πως δεν το κατανοεί και άρα το απορρίπτει ως έργο καλλιτεχνικής έκφρασης. Ε λοιπόν την Παρασκευή το βράδυ στο Fuzz, ο κόσμος άρχισε να αποχωρεί ήδη μετά την πρώτη ώρα της συναυλίας και όσοι παρέμειναν (μαζί τους κι εγώ), βρίσκονταν εκεί κάπως μαζοχιστικά, από περιέργεια και μόνο να δουν πώς θα καταλήξει αυτό το φιάσκο -με εξαίρεση τους πολύ φανατικούς της Cat Power που ήταν βέβαια εκ των προτέρων πεισματικά αποφασισμένοι να της δικαιολογήσουν οποιαδήποτε συμπεριφορά. Δεν τους καταλαβαίνω. Γιατί δεν ακούσαμε μουσική, μόνο drama. Τέτοια υπέροχη, μοναδική φωνή, τόσα πολλά, πανέμορφα τραγούδια και να τα ακούς live και να μην σου μένει ούτε μισή νότα. Απίστευτο. 
Βλέπετε, η Cat εξομολογήθηκε ότι είναι έγκυος κι έπειτα άρχισε να γκρινιάζει για τα πάντα: για τον ήχο, για τα φώτα, για το ότι δεν βλέπει τα μαύρα πλήκτρα (μόνο τα άσπρα!), να φυσάει να ξεφυσάει και να μεταδίδει στο κοινό το απίστευτο άγχος ενός ανθρώπου που έχει συνεχώς πλήρη συνείδηση της κατάστασής του και δεν νιώθει ασφάλεια ποτέ και πουθενά. Και η ίδια συνειδητοποιούσε πως δεν ήταν η βραδιά της: "Sometimes you have it, sometimes you don't. Ανυπομονούσα τόσο πολύ να παίξω στην Αθήνα, πίστευα ότι θα ήταν τέλεια. Αλλά δεν είναι...
Το live διακόπηκε άπειρες φορές (τις δύο για να δείξει η ίδια η Power στους υπεύθυνους πρώτων βοηθειών δύο άτομα που είχαν λιποθυμήσει), δεν υπήρχε καμία ροή, καμία ατμόσφαιρα, κανένα συναίσθημα, δεν θυμάμαι καν τι τραγουδούσε, οι μισοί είχαν πιάσει την κουβέντα και οι άλλοι μισοί κοιτούσαν τις οθόνες των κινητών τους, ο ήχος όσο απομακρυνόσουν από τη σκηνή ήταν άθλιος, η κιθάρα ακουγόταν μπουκωμένη, στο πιάνο εκείνη ξεχνούσε συνέχεια τις νότες, κάποια στιγμή αισθάνθηκα κι εγώ αδιαθεσία, βγήκα έξω, μου μέτρησαν την πίεση, μου είπαν πως βρήκαν το οξυγόνο μου χαμηλό, επέστρεψα στην αίθουσα για λίγο, έφυγα πριν τελειώσει. Δεν είχα πια άλλες δικαιολογίες, ούτε υπομονή. Νομίζω δεν χρειάζεται να πω τίποτε άλλο για να εξηγήσω πως η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη ως η χειρότερη συναυλία που έχω πάει ποτέ. 
Όπως δημοσιεύτηκε (μαζί με άλλα τρία reviews) στo JumpingFish.gr. 

Φωτογραφίa: την έκλεψα από την Popaganda (που τα πέρασε φανταστικά)
 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

16/11/2014

Public Service Broadcasting (live review)

Πότε: Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2014, six d.o.g.s.
Φαντάζομαι ένας εύκολος τρόπος για να περιγράψεις τους PSB (εδώ όχι... Pet Shop Boys) είναι το (παράδειγμα βγαλμένο από τη ζωή) "κάτι... ψαγμένα". Σύμφωνοι, δεν είναι εύκολο να περιγράψεις τη μουσική τους. Γιατί όμως να ταυτίζεται το πειραματικό με το ακατάληπτο; Οι PSB δεν είναι πειραματικοί με την έννοια του "δύσκολοι", αλλά αποτελούν ένα νέο μουσικό είδος από μόνοι τους επειδή κάνουν κάτι που δεν κάνει κανένας άλλος.
Οι Wrigglesworth και J. Willgoose, Esq.-ο "αριστερά" και ο δεξιά"- ανέβηκαν (με τα κοτλέ τους και τα παπιγιονάκια τους και τα γυαλάκια τους, σαν oldschool preppy Brits) στη σκηνή του six d.o.g.s. γύρω στις 11 -ο αριστερά στα drums και ο δεξιά "on everything else", όπου "everything else" είναι ένας υπολογιστής, synths, δύο κιθάρες και ένα μπάντζο. Από πίσω, σε μια μεγάλη οθόνη, video clips από το επίσημο αρχείο του BBC και του GPO μας θυμίζουν τα πρώτα αυτοκίνητα, τις πρώτες πτήσεις με αεροπλάνο, τις πρώτες τηλεοράσεις, τα πρώτα ραδιόφωνα, το βρετανικό ταχυδρομικό τρένο (Night Mail), την κατάκτηση του Everest... Κι η μουσική που ντύνει αυτό το ταξίδι στο παρελθόν είναι μια μείξη electronica, post-rock και... μπάντζο που, αν δεν σε έχει προϊδεάσει κάποιος, σε αφήνει πραγματικά έκπληκτο.
(Το παρακάτω video παραείναι φωτεινό και αδικεί κάπως αυτό που είδαμε -στο σκοτάδι τα visuals ήταν γαμάτα, σαν να βλέπεις ασπρόμαυρα ντοκιμαντέρ με live μουσική

Εκείνο που κάνει όλο αυτό το act προσιτό και ανθρώπινο είναι ότι αυτοί οι δύο τύποι χαμογελάνε συνέχεια (και στο κοινό και μεταξύ τους) και ότι ανάμεσα στα τραγούδια (χθες μάλιστα ίσως λίιιγο πιο συχνά από ό,τι θα 'πρεπε, επειδή δεν είχαν μαζί τους VJ κι έτσι έκαναν τις αλλαγές των clips μόνοι τους και προέκυπταν κενά) απευθύνονται στο κοινό -με χιούμορ- με ηχογραφημένες λέξεις μέσα απ'το κομπιούτερ. Έτσι αισθάνεσαι πως παρά τη βαρύγδουπη δήλωσή τους ότι "θέλουν να διδάξουν τα μαθήματα του παρελθόντος μέσα από τη μουσική του μέλλοντος", τελικά δεν παίρνουν τον εαυτό τους τόσο στα σοβαρά (άσε που είναι δύο αξιολάτρευτα nerds, δεν γίνεται να μην τους συμπαθήσεις).
Όπως έγραφα και πέρσι, κανείς δεν ξέρει πόσο μακριά μπορεί να πάει ένα τέτοιο συγκρότημα -επαναλαμβάνοντας στα επόμενα άλμπουμ του μια ιδέα που θα έχει πάψει πια να είναι ριζοσπαστική-  το "Inform - Educate -Entertain" είναι πάντως ένα εντυπωσιακό ντεμπούτο και, προσωπικά, πάρα πολύ ευχαριστήθηκα χθες και το live και το ότι άτομα που βρέθηκαν στην Αβραμιώτου χωρίς να ξέρουν τι ακριβώς θα δουν, χαρακτήρισαν τους PSB "αποκάλυψη". Πάντα τέτοια, Arte Fiasco. 

Φωτογραφίa: την έκλεψα από το Instagram
 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

15/11/2014

Sound of 2014

 
Ξεκινάμε λίγο νωρίτερα φέτος γιατί ο Δεκέμβρης μου είναι overbooked και δεν θα προλάβω. Και, ξέρετε, αν δεν φτιάξω για άλλη μία φορά την playlist με τον ήχο της χρονιάς, θα διαταρραχτεί η ισορροπία του σύμπαντος και θα βρεθούμε όλοι μετέωροι μες στη σκουληκότρυπα του Interstellar, να κοιταζόμαστε σα χάνοι, και κανείς μας δεν το θέλει αυτό. Εμ;
So here it goes:
Θα βοηθήσετε; Να φτιάξουμε -όχι μια λίστα- αλλά μια playlist με τα τραγούδια που σημάδεψαν το 2014; 
Στείλτε τις επιλογές σας στο akouauto@gmail.com μέχρι τις 30/11.  
Αν έχετε έτοιμη δική σας playlist στο με best of 2014, pls κάντε μου την ένα fwd στο inbox στο Spotify
ΥΓ1: Αυστηρούς κανόνες δεν έχουμε, του τύπου αν κυκλοφόρησε σε single ή όχι, αλλά ΟΚ, ψάχνουμε τον ήχο του '14, οπότε, ναι, ΟΚ μη στείλετε προπέρσινα.
ΥΓ2: Μέχρι 10 tracks, please, ο καθένας όχι παραπάνω, ε. :)
ΥΓ3: Για τα καλύτερα albums της χρονιάς, τα ξέρετε, Blogovision και φέτος. Ξεκινάμε 1η Δεκεμβρίου.
Φχαριστώ :)


Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

09/11/2014

Flight Facilities

Ποιος: Οι Flight Facilities (Facebook | SoundCloud | YouTube) είναι ένα δίδυμο παραγωγών από το Sydney της Αυστραλίας.
Genre: electronica / disco / "housάκια" (κάτι που θα έπαιζε συνέχεια, μα συνέχεια στον Best) - "The Only Cliché Thing About Flight Facilities Is That Their Music Sounds Good on a Plane"
Trivia: Τα ονόματά τους είναι Hugo Gruzman και James Lyell. Όταν αναλαμβάνουν τα decks ως djs, παίζουν ως Hugo & Jimmy. Κατά πάσα πιθανότητα τους ξέρεις από το ραδιόφωνο. Tα "Crave You" και "Clair De Lune" (μα τι ωραίο κομμάτι) κυκλοφόρησαν aaages ago (το πρώτο το 2010, συγκεκριμένα) και έχουν βγει και σε ό,τι dance / deep house / dubstep remix θες. Το debut album τους, όμως, "Down to Earth" -όπως διάβασα- κυκλοφόρησε μόλις τον Οκτώβριο, περιλαμβάνει 14 κομμάτια και μεταξύ των guests στα vocals βλέπουμε ονόματα όπως Emma Louise ("my head is a juuungle juuungle"), Reggie Watts (φέτος τον ακούσαμε και στο "We Got A Love" του Shit Robot και το 'The Classic' της Joan As Police Woman), Bishop Nehru (για το hip-hop της υπόθεσης) και Kylie Minogue (αυτή, κράχτης, γιατί συμμετέχει μόνο σε ένα "reprise" του "Crave You" και μάλιστα a capella). Στην Αυστραλία σκίζουν στα charts. Στις 13 και 14 Νοεμβρίου εμφανίζονται στη Μελβούρνη και στις 20 Νοεμβρίου στο Sydney (όχι ότι, εχμ, θα πηγαίναμε..! αλλά είναι ήδη sold-out.)
Άκου Αυτό: Φρέσκο -radio-friendly- υλικό για Blogovision*, for anyone interested (και για μένα, αν προλάβω να τ̶ο̶ ̶α̶κ̶ο̶ύ̶σ̶ω̶ το αγαπήσω αρκετά μέσα στις επόμενες 20 μέρες).


*Ανυπομονώ, φυσικά, όπως κάθε χρόνο... What's not to like -αφού τρελαίνομαι για νέες μουσικές, Excelόφυλλα, λίστες, χαβαλέ στο Twitter, ...ανασκόπηση, ...ενδοσκόπηση... και blogging.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

08/11/2014

Sébastien Tellier (live review)

Πότε: Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2014, Fuzz Live Music Club 
Πράγματα που αποδεικνύονται χρήσιμα σε συναυλία του Sébastien Tellier: α) να έχεις μαζί σου φίλη που, λόγω μακροχρόνιας σχέσης με Γάλλο, είναι συνηθισμένη σε αγγλικά με γαλλική προφορά. β) να έχεις μαζί σου τον εν λόγω Γάλλο. 
Την Παρασκευή η D & o D ανέλαβαν χρέη μετάφρασης: η πρώτη τις στιγμές που ο Sébastien μονολογούσε μεθυσμένος: "uh oh, γουί 'αβ ε τεκνικάλ πγομπλέμ" "μάι φγεντ όβεγ δεγ, χι ιζ μεξικάν - ντου νότ απλώντ 'ιμ, χι 'αζ νταν μένι μπαντ θινγκζ ιν χιζ λάιφ" και ο δεύτερος με πολύ ενδιαφέρουσες παρεμβολές όπως: "αυτό που λέει τώρα είναι διασκευή ενός πολύ γνωστού τραγουδιού, του La Dolce Vita του Christophe, αν ήμασταν στη Γαλλία, θα έκαναν sing-along όλοι από κάτω." ή... "Oursinet είναι ένα χαζό όνομα που δίνουν τα παιδάκια στα αρκουδάκια τους -l'ours είναι η αρκούδα... Δεν άκουσες που είπε ότι αυτό το τραγούδι (το "Comment revoir Ousinet?" από το "L'Aventura") το έχει γράψει φογ 'ιζ τέντι μπέαγ;" 

Μια φωτογραφία που δημοσίευσε ο χρήστης Mirella Alexou (@mirella.al) on

Ο Sébastien Tellier είναι ένα (αξιαγάπητο) μουρλοκομείο. Έσκασε στη σκηνή αξύριστος (για μήνες), με καπέλο, γυαλιά ηλίου, φλοράλ πουκάμισο, φουλάρι και κάτι που έμοιαζε με κιμονό ("I love his layering" που είπε και το @Foteineli) κατέβαζε τις μπίρες του τη μία μετά την άλλη, σε κάποια φάση ζήτησε ένα ποτήρι κόκκινο κρασί "μπικόζ άι εμ Φγεντς!", μετά το ξαναγύρισε στην μπίρα, κάπνιζε -"δισ ιζ νοτ ε σιγκαγέτ, ιτ ιζ ε σιγκαγίγιο"- και πέταγε τα αποτσίγαρα εδώ κι εκεί στη σκηνή, πήγαινε πάνω κάτω, έκανε χαβαλέ με τους μουσικούς του (θεούλης ο τύπος στα πλήκτρα αριστερά, με καπέλο L.A. και T-shirt... Slipknot) άνοιγε τα χέρια με ύφος "αποθεώστε με", έκανε (συνειδητά) τον καραγκιόζη, τον entertainer, τον γραφικό. 


Ένιωθες ότι μπροστά σου είχες κάτι ανάμεσα σε Τζίμη Πανούση και ZZ Top (όπως πολύ εύστοχα έγραψε κάποιος στο Instagram) έναν ημίτρελο καλλιτέχνη που είχει έρθει εκεί να κάνει την πλάκα του, με μοναδικό σκοπό να περάσει καλά ο κόσμος (ο οποίος παρεμπιπτόντως έμοιαζε να τα περνάει φανταστικά).
Δεν είχε τύχει να τον ξαναδώ live -και η αλήθεια είναι ότι είχα πάει λίγο προδιατεθειμένη αρνητικά, έχοντας ακούσει πως μεθάει πολύ, πως δεν του βγαίνει η φωνή, πως η φάση του είναι "ό,τι να 'ναι" και δεν ακούς ακριβώς μουσική-  αλλά το live της Παρασκευής ήταν μία από τις πιο fun συναυλίες που έχω πάει ποτέ. Είχε ακριβώς τη σωστό ballance ανάμεσα στο "χαζοχαρούμενο" και το "καλλιτεχνικό", είχε τρομερή setlist -το "Divine" της Eurovision ήταν δεύτερο ή τρίτο κομμάτι, ό,τι πρέπει για warm-up... 

A video posted by @fragisar on

...έπαιξε αρκετά από  το 'L'Aventura' (πόσο τέλειο live το "Ricky l'adolescent") , αλλά και το υπέροχο "Roche"...

A video posted by anastasia 👹 (@bukikuki) on


...το "L'amour et la violence", το "Cochon ville"... και έκλεισε το main set με αυτό το α ρ ι σ τ ο ύ ρ γ η μ α το "La Ritournelle", στο οποίο κόντεψα να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση (τι υπερευεσθησίες είναι αυτές τελευταία, δεν ξέρω) -έλιωσαν μέχρι και τα τσιμέντα του Fuzz.

A video posted by dimitris bog (@dimitrisbog) on


Για το encore, φόρεσε (άλλο ένα layer) μια χρυσή κάπα με κουκούλα και σαν φουτουριστική μπάντα από το διάστημα έκλεισαν με μία καταιγιστική εκτέλεση του "Sexual Sportswear" και του "Fingers Of Steel" -για extra... sexuality.
  
A photo posted by Christina K. (@ckdoesla) on
 
Φωτογραφίες & video: τα έκλεψα από το Instagram
 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!