Ποιός: Οι JJ είναι ένα νέο συγκρότημα από την Σουηδία.
Genre: indie pop
Trivia: Δεν έχουν site ούτε MySpace και γενικά πλανάται ένα μυστήριο γύρω από το όνομά τους. Το πρώτο τους single "jj n° 1" κυκλοφόρησε αρχές του 2009. Τον Ιούλιο βγήκε και το πρώτο τους album "jj n° 2" από την Σουηδική ανεξάρτητη δισκογραφική Sincerely Yours. Και τα δύο συμπεριλήφθηκαν στην ενότητα Best New Music του Pitchfork Media και βαθμολογήθηκαν με 8 και 8.6 αντίστοιχα.
Άκου Αυτό: στο YouTube στο κανάλι του Serge2k5. Θα σε προϊδέασε και το τρίφυλλο του εξώφυλλου: άκου το Ecstasy, με sample από το Lollipop του Lil Wayne.
Ποιός: Η Lisa Hannigan (MySpace) είναι μία τραγουδίστρια ακουστικής folk από την Ιρλανδία
Genre: ακουστική folk, κιθάρα, πλήκτρα, ακορντεόν, όχι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, αλλά ό,τι πρέπει για απογευματινό φραπεδάκι σπίτι με air condition και κλειστά παντζούρια.
Trivia: Είναι 28 χρονών. Πριν ξεκινήσει την σόλο καριέρα της, έκανε τα γυναικεία φωνητικά στους δίσκους του Damien Rice, "O" και "9". Έληξαν τη συνεργασία τους τον Μάρτιο του 2007. Ο πρώτος δίσκος της "Sea Sew" κυκλοφόρησε στην Ιρλανδία τον Σεπτέμβριο του 2008. Προτάθηκε για Choice Music Prize και για Μeteor Music Award.
Άκου Αυτό: γιατί έχει προταθεί φέτος για Mercury Price. Άκου το I Don't Know και το Lille.
ΥΓ: Οι υποψήφιοι για το Mercury Price του 2009 είναι οι Glasvegas (Glasvegas), Bat For Lashes (Two Suns), Lisa Hannigan (See Sew), The Horrors (Primary Colours), Kasabian (West Rider Lunatic Pauper Asylum), Led Bib (Sensible Shoes), The Invisible (The Invisible), La Roux (La Roux), Friendly Fires (Friendly Fires), Sweet Billy Pilgrim (Twice Born Men), Speech Debelle (Speech Therapy) και Florence and The Machine (Lungs).
Υποστηρίζω Florence and The Machine. Προβλέπω Bat For Lashes...
"Welcome my friends". Με αυτό το καλοσυνάτο καλωσόρισμα μας υποδέχτηκε ο Jonathan Donahue την Τετάρτη το βράδυ. Και πράγματι βρισκόταν ανάμεσα σε φίλους τόσο λόγω του μικρού αριθμού των παρευρισκομένων (δεν είμαι καλός στους υπολογισμούς αλλά δεν νομίζω να ξεπερνούσαν τα 200-250 άτομα) όσο και του μικρού αλλά συμπαθέστατου κηποθεάτρου του Παπάγου (δημοτικό θεατράκι με τα δικά του καλοκαιρινά events, από παραστάσεις μέχρι και τις all time classic Μαχαιριτσας-Τσακνής συναυλίες, που όμως τα τελευταια χρόνια το ψάχνει λίγο παραπάνω, με Mercury φέτος, Liz Wright πέρυσι κ.ο.κ)
Σ' αυτη την οικογενειακή ατμόσφαιρα οι Mercury Rev αισθάνθηκαν σα στο σπίτι τους, και εντελώς απελευθερωμένοι μας παρέσυραν για ακόμη μια φορά στην παλίρροια τους. Αν ήταν ταινία θα ήταν μονόπλανο, τα κομμάτια να διαδέχονται το ένα το άλλο χώρις τυπική ενδιάμεση παύση. Βάλθηκαν να (μου) αποδείξουν πως το τελευταίο τους album (Snowflake Midnight) έχει μια απίστευτη δυναμική και λόγο ύπαρξης στη δισκογραφία τους, που προχωράει την μπάντα ακόμη πιο μπροστά. Το Snowflake in a hot world αποτέλεσε το ιδανικό εναρκτήριο και τη γέφυρα για ένα καταιγιστικό Funny Bird και εκείνο με τη σειρά του σε ένα ξεσηκωτικό You're my queen, που οδήγησε τους πρώτους να αφήσουν τις θέσεις τους για να γεμίσουν το μικρό κενό που χώριζε κοινο και μπάντα. Οι μελωδίες των Endlessly, Holes και Tonite it shows, σε εντελώς διαφορετικές εκτελέσεις, ήθελαν να μας πουν πως θα ακουγόταν το Deserter's songs αν το ηχογραφούσαν σήμερα (εξίσου καταπληκτικό!).
Όσο περνούσε η ώρα το χαμόγελο του Donahue και το δικό μας μεγάλωνε, ο Grasshopper ξεσπούσε πάνω στην κιθάρα του είτε με δοξάρι είτε παίζοντας με τα πετάλια του, ο Mercer σε συνεχείς αυτοσχεδιασμούς στα πλήκτρα του και το Dream of a young girl as a flower, το καλύτερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι από το τελευταίο album, προσέφερε το ιδανικό έδαφος γι΄αυτούς. To επικό Dark is rising ξεκινάει με το ορχηστρικό του crescendo, αλλάζει με νότα αιδιοσοξίας το always σε sometimes στο στίχο "but dreams are always wrong" , δένει με το κιθαριστικό ξέσπασμα του "Senses on Fire", κλείνοντας το main set. Οι δικές μας αισθήσεις να δεις...! To Goddess on Highway του encore βρήκε σχεδόν όλον τον κόσμο ένα με την μπάντα και μένα να σκέφτομαι στο τέλος το στίχο από το Holes "Bands that funny little plans that never work quite right". Και όμως αυτή η μπάντα δουλεύει εξαιρετικά καλά, δεν σταματάει να σε εκπλήσσει και να σε κάνει να αδημονείς τόσο για την επόμενη κυκλοφορία όσο και για το επόμενο live τους, που ποιος ξέρει μπορεί να γίνει στην αυλή σου...
Σκόπιμα άφησα για το τέλος το αποθεωτικό Tides of the Moon, για να σε αγγίξει λίγο η μαγεία του έστω και μέσα από μια απλή ψηφιακή. (thanks nadine για τη λήψη!)
Το Σάββατο 25 Ιουλίου οι δύο ανερχόμενες ομάδες Dj, αλλά και παραγωγών, Sp+Poka (MySpace) και Digital Riot (Blog) συνεργάζονται και σας προσκαλούν σε ένα party με με ότι πιο σύγχρονο έχει να παρουσιάσει η γαλλική και όχι μόνο ηλεκτρονική σκηνή σήμερα, στο Swing ( Ιάκχου 8,Γκάζι-ΜΕΤΡΟ Κεραμεικός/ΕΞΟΔΟΣ Τεχνόπολις).
Genre: indie pop και catchy μελωδίες, θυμίζουν Blur αλλά στο δεύτερο άκουσμα συνειδητοποιείς ότι έχουν ένα τελείως δικό τους στυλ. Oι ίδιοι χαρακτηρίζουν τη μουσική τους lyrical/soul/pop.
Trivia: Τα τραγούδια τους είναι μία μείξη... απαγγελίας και soul. Τα μέλη του γκρουπ είναι ο 20χρονος Matt Abbott και ο... μυστήριος συνθέτης/παραγωγός MiNI dOG. Ξεκίνησαν τη συνεργασία τους τον Μάιο του 2007 και τον Νοέμβριο βρέθηκαν να παίζουν στο BBC Radio 1 και την εκπομπή του Steve Lamacq. Διέθεσαν τα demos τους ως free download. Τον Μάρτιο του 2008 τα είχαν κατεβάσει 10,000 χρήστες. Υπέγραψαν με την Mercury Records και τον Ιούνιο του 2008 πήγαν στην Νέα Υόρκη για να ηχογραφήσουν με την μπάντα της Amy Winehouse στα Daptone Studios στο Brooklyn. Ο πρώτος τους δίσκος 'Love, And Other Catastrophes' ολοκληρώθηκε στο Λονδίνο και θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο του 2009.
Άκου Αυτό: γιατί είναι oh so Brittish. Άκου τα singlάκια This Song Is Definitely Not About You (οποιαδήποτε ομοιότητα με το Αυτό το τραγούδι δεν είναι για σένα των Διάφανων Κρίνων κρίνεται τυχαία) και το πανέξυπνο Free Shots, Fishbowls, Four-for-one, που προβλέπω να φιγουράρει σε λίστες τύπου 'songs to dance to when home alone and getting ready' ή 'songs to hear in the car before a night out'. Εδώ το 'χαζούλι-αλλά-θα-γίνει-ραδιοφωνική-επιτυχία' Red Lipstick.
Ποιός: Οι A Hawk and a Hacksaw (MySpace) (aka AHAAH) είναι ένα folk συγκρότημα από το Albuquerque του New Mexico.
Genre: κυρίως instrumental folk, με επιροές Ανατολικής Ευρώπης - ζήτω τα Βαλκάνια!
Trivia: Έχουν κάνει τουρνέ με τους Beirut. Το πρώτο τους άλμπουμ με τίτλο "A Hawk and a Hacksaw" (The Leaf Label, 2002) χρησιμοποιήθηκε ως soundtrack για το Σλοβάκικο ντοκυμανταίρ Zizek! Έκτοτε κυκλοφόρησαν άλλους τρεις δίσκους. Το νέο τους άλμπουμ "Délivrance" αναμένεται μέσα στη χρονιά.
Το όνομά τους προέρχεται από μία σκηνή στον Hamlet (Act II, scene ii): "I am but mad north-north-west: when the wind is southerly I know a hawk from a handsaw."
Άκου Αυτό: γιατί το πρώτο κομμάτι στο MySpace τους λέγεται Foni Tu Argileκαι ναι, είναι διασκευή του γνωστού Ρεμπέτικου. Τσέκαρε το site τους, έχει fun design και free downloads.
Η ιδέα γεννήθηκε από έναν συνάδελφο αφασία λάτρη των U2 που με “έψηνε”να κλείσουμε εισιτήρια για να πάμε. Δεν μας ενδιέφερε η πόλη, η μοναδική προϋπόθεση ήταν να είναι Σάββατο η συναυλία για να την κοπανήσουμε μόνο Σαββατοκύριακο χωρίς να χρειαστούν έξτρα άδειες. Η επιλογές ήταν Παρίσι, Βαρκελώνη και Βερολίνο λοιπόν. Ο Σταύρος έχει πάει Μπάρτσα, εγώ έχω πάει Παρίσι (στα 14 μου αλλά δεν έχει σημασία) οπότε προτιμήσαμε το Βερολίνο μιας και δεν έχει πάει κανείς μας. Στην πορεία ψηθήκανε και 2 φίλοι του οπότε γίναμε 4 (ζωή να ʻχουμε).
Aegean τα αεροπορικά €230 ο καθένας. Το εισιτήριο για τη συναυλία είχε €108 καθιζόμενοι σε πολύ καλές θέσεις (όπως θα διαπιστώσετε και από τα videos και τις φωτογραφίες). Ξενοδοχείο Maritime €130 το δίκλινο (€65 το άτομο). Tip: προφανώς λόγω εξαερισμού επειδή ζητήσαμε δωμάτια καπνιζόντων μας βάλανε στον τελευταίο (11ο) όροφο και είχαμε όλο το Βερολίνο πιάτο. Θεωρούσα πως θα ταλαιπωρηθώ με το ταξίδι μέσα σε ένα 24ωρο αλλά με ηλεκτρονικό check-in (τυπωμένο το boarding card από το σπίτι) και χωρίς αποσκευές η όλη εμπειρία και ελευθερία κινήσεων ήταν το κάτι άλλο. Λες και μπαίνεις σε ταξί ένα πράγμα.
Φτάσαμε στο Βερολίνο στις 10 και το πρωί του Σαββάτου με όλη τη μέρα μπροστά μας. Κοντά στο ξενοδοχείο η Alexanderplatz όπου διπλασιάσαμε το ΑΕΠ της Γερμανίας από τα λουκάνικα και τις μπύρες που καταναλώσαμε. Σύντομα θα υπάρχει άγαλμά μας στην συγκεκριμένη πλατεία επειδή γλίτωσε η Γερμανία την κρίση με την ενέργειά μας αυτή. Το κρύο αναμενόμενο (είχαμε πάρει μακρυμάνικα) αλλά δεν έφταναν οπότε ψωνίσαμε και από ένα φουτεράκι (χορηγός της εκδρομής η Adidas). Μετά τις μπύρες και τα λουκάνικα επειδή δεν έβρισκα διαθέσιμο κλαρκ για να σηκώσω τους υπόλοιπους 3 (εγώ είμαι χαρακτηριστικά αδύνατος) έπρεπε να βρω έναν τρόπο να δω όσο πιο πολύ Βερολίνο μπορώ με το λιγότερο δυνατό περπάτημα. Έτσι πήραμε ένα τουριστικό λεωφορείο από αυτά τα διόρωφα που σε πάει σε όλα τα αξιόλογα σημεία της πόλης και με ακουστικά στα αυτιά σου κάνουνε ξενάγηση (€20). Ένιωθα αρχικά λίγο Ιάπωνας λίγο εκδρομή της ενορίας αλλά το ξεπέρασα σύντομα και όντως η ξενάγηση και η βόλτα ήταν πολύ καλή. Όπου ήθελες κατέβαινες (για μπύρες) και έπαιρνες το επόμενο τουριστικό.
Μʼ αυτά και μʼ αυτά πέρασε η μέρα και ήρθε η ώρα της συναυλίας. Ταξί από το ξενοδοχείο στο στάδιο (€20) στα τελευταία 500 μέτρα βούλωσε το πράγμα λόγω κίνησης οπότε το πήραμε με τα πόδια. Εντυπωσιακό το πόσο προσωπικό είχε το στάδιο κατά τον έλεγχο εισητηρίων, δεν υπήρχε ο παραμικρός συνωστισμός. Αφού ψωνίσαμε τα απαραίτητα λουκάνικα και μπύρες (μιας και είχαμε καιρό να φάμε και να πιούμε) βρήκαμε τη θύρα μας (10) και το διάζωμά μας (1) και ήδη ακουγόντουσαν οι Snow Patrol που έκαναν support.
Μόλις μπήκαμε στο στάδιο αν έβλεπε κάποιος τα πρόσωπά μας το πιθανότερο ήταν να μιάζαμε με cartoons που έχει κρεμάσει το σαγόνι ως το πάτωμα. Το stage ήταν λες και φτιάχτηκε στο μέλλον. Εντελώς φουτουριστικό look και το στάδιο κατά 80% γεμάτο. Οι Snow Patrol συμπαθητικοί αλλά κανείς δεν τους άκουγε με προσοχή, έβλεπες την ανυπομονησία στα πρόσωπα του κόσμου. Μου έκανε εντύπωση το πόσο “ζεστοί” είναι οι Γερμανοί με παιχνίδια στην εξέδρα. Άπειρα κύμματα, πολύ δόνηση από το χτύπημα των ποδιών και γιούχα και σφυρίγματα από τη μια πλευρά της εξέδρας στην άλλη αν κάποιος “θαλάσσωνε” το κύμμα.
Τελείωσαν σχετικά σύντομα οι Snow Patrol μας χαιρέτησαν, και σαν μυρμύργκια το ατελείωτο crew της συναυλίας άρχισε να ξεντύνει και να σετάρει το stage. Κυλινδρικό με έναν εσωτερικό κύκλο για θεατές (τα πιο ακριβά εισιτήρια) και δύο περιστροφικές γέφυρες από το κέντρο του κύκλου στην περίμετρό του όπου όταν θα έπαιζαν οι U2 πάνω στη γέφυρα οι τυχεροί θεατές θα τους έβλεπάν από πάνω τους.
Η ώρα περνούσε, οι U2 άφαντοι, ο κόσμος ξεκίνησε ένα ατελείωτο σφύριγμα/χειροκρότημα μέχρι που εμφανίσθηκε ο The Edge και άρχισε να ανεβαίνει στη σκηνή. Ντελίριο... Λίγο μετά εμφανίσθηκαν και ο Adam Clayton με τον Larry Mullen. Δεν θα μπορούσα να φανταστώ περισσότερο θόρυβο και ενθουσιασμό όταν θα έβγαινε ο Bono. Κι όμως διαψεύθηκα πλήρως. Με το που εμφανίστηκε στη σκηνή τα decibel από τον κόσμο διπλασιάστηκαν. Η ατμόσφαιρα επική.
Highlights: όταν ο Bono σήκωσε 3 άτομα από το κοινό οι οποίοι κρατούσαν ένα πλακάτ (το οποίο δεν ξέρουμε τι έγραφε) και σταματάει τους άλλους 3, και βάζει τα παιδιά από το κοινό στα όργανα...! Απευθήνεται σε εμάς έπειτα και λέει... this is an experiment... Τα παιδιά παίξανε αξιόλογα, τους σιγοντάρησαν όμως και οι U2 (ήρθανε έξτρα κιθάρα και μπάσο στη σκηνή) και κάπου εκεί ο Bono τραγούδησε και λίγο Michael Jackson σε ένα ποτ πουρί με Man In The Mirror και Donʼt Stop ʻtill You Get Enough. Λίγο πριν στο φινάλε του Beautiful Day τραγούδησε Here Comes The Sun από τους αξεπέραστους Beatles.
Πιο μετά ήρθε το ακτιβιστικό μέρος που όλοι περιμέναμε (πριν το Walk On) όπου μίλησε για μια κοπέλα Ιρανή που είναι χρόνια φυλακισμένη (συγχωρέστε με δε μπορώ να θυμηθώ το όνομα) και πάλι άτομα από το κοινό κατακλύσανε την περιφέρεια της σκηνής φορώντας μάσκες με το πρόσωπό της.
Στο One σβήνουν εντελώς τα φώτα (απόλυτο σκοτάδι) και μας ζητάει ο Bono να ανάψουμε τα κινητά μας in order to turn this place into the Milkyway. Δείτε το αντίστοιχο βίντεο το οποίο δεν είναι ολόκληρο διότι μου τελείωσε το memory card.
Άρχισα να σβήνω μανιωδώς φωτογραφίες που είχαν τραβήξει οι αδερφές μου χωρίς να το ξέρω για να προλάβω ό,τι απομείνει αλλά δεν πρόλαβα. Ακόμα σκέφτομαι την ενέργεια που έβγαινε εκείνη την ώρα από το στάδιο και ανατριχιάζω.
Στο δε With Or Without You και ενώ έχουμε συνηθίσει σε χαμηλό φωτισμό της στιγμή που γίνεται γρήγορο το τραγούδι φωταγωγείται όλο το στάδιο (δείτε το βίντεο επίσης - ολόκληρο αυτή τη φορά) και η αδρεναλίνη και η ευτυχία χτυπάνε κόκκινα.
Μας χαιρέτησαν, τους ευχαριστήσαμε έντονα και γράφτηκε μια φανταστική ανάμνηση μόνιμα στο μυαλό μας. Είναι από τις συναυλίες που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Χωρίς να είμαι μεγάλος fan των U2 εντυπωσιάστηκα από την σκηνική τους παρουσία και φυσικά από την υπερπαραγωγή που οργανώσανε. 153 φορτηγά χρειάζονται για να μεταφερθεί το stage από πόλη σε πόλη...
Μου άφησε πολύ όμορφα και έντονα συναισθήματα. Δεν μπορώ να τη συγκρίνω με το Live8 στο Λονδίνο το 2005 όπως μου ζήτησαν όλοι μου οι γνωστοί γιατί εκεί ήταν το όλο concept διαφορετικό + το ό,τι είδα τους Pink Floyd (άπειρο κλάμα ο δικός σου). Είναι πάντως μέσα στο Top 5 μου (Live8, Simon & Garfunkel, James, U2, Loreena McKennitt - όχι με κάποια σειρά).
Αν έχετε τη δυνατότητα να πετύχετε κάπου το συγκεκριμένο tour κάντε το χωρίς ενδοιασμούς. Αξίζει τον κόπο ακόμα κι αν χρειαστεί να ξοδέψετε μερικά ευρώ παραπάνω. Συναισθήματα και εικόνες που χαράζονται μέσα στο στάδιο την ώρα του One και του With or Without You - Αξία: Ανεκτίμητη.
Τους ΝΙΝ τους είχα ξαναδεί στο Λονδίνο τον Μάρτιο του 2007, και παρόλο που το Brixton Academy είναι ένας από τους αγαπημένους μου συναυλιακούς χώρους, η χθεσινή βραδιά στο θέατρο Βράχων ήταν άλλο πράγμα.
Έφτασα στο θέατρο κατά τις 8 παρά με καινούργια παρέα που 'τσίμπησα' στο δρόμο (ψοφάω να γνωρίζω άτομα σε συναυλίες - βλέπεις ένα συγκρότημα που γουστάρεις, μιλάς για μουσική, μαθαίνεις και την ιστορία κάποιου, τι άλλο θες!) και στη σκηνή ήταν ο Alec Empire που βάραγε πολύ ωραία (αλλά ήταν πολύ νωρίς).
Με Jane's Addiction δεν είχα ασχοληθεί ποτέ (πληροφορήθηκα ότι μπορεί να φταίει ότι την δεκαετία του '90 που τους έλυωνε ο -τότε στα καλύτερά του- Rock FM, εγώ ζούσα ακόμα στο Ηράκλειο - κι εκεί Rock FM, γιοκ) Έτσι από όλο το setlist, ήξερα μόνο το Been Caught Stealing(shoot me). Highlights σίγουρα οι ανεκδιήγητες ατάκες του Perry Farrell 'Ι love ouzo! And I love sex!', 'Ι wanna kiss a Goddess' pussy!', 'Next year Jane's Addiction and Yanni!'(αυτό ήταν το καλύτερο), 'I hate the fucking Nazis and I love the fucking Greeks' (um..wtf;;;). Ο τύπος ήταν ο ορισμός του 'ό,τι να 'ναι', see-through μπλουζάκι, κρόσια στη μέση, 'τσιφτετελιές', κουνήματα, πηδήματα, κατέβηκε στο κοινό και τραγουδούσε κάτω, στην αρένα, φώναζε, χόρευε, παραλληρούσε - είναι 50 χρονών! (δεν ξέρω τι είχε πάρει, ίσως 'rufies' :P) Μαζί του και ο (εξαρχής) topless 'έκανα-ένα-φεγγάρι-και-στους-Red Hot Chili Peppers' Dave Navarro, σε τρελά κέφια. Έκλεισαν με το Jane Says στις 21:30. Το κοινό τους αποθέωσε. Άκουσα ότι αρκετοί χθες είχαν έρθει 'κυρίως' για να δουν τους J.A.
Φωτό: Φημολογείται ότι η κυρία με το καυτό σορτσάκι και τα τακούνια στιλέτο είναι γυναίκα του Farrell.
Λίγο πριν τις 22:30, ο φωτισμός άλλαξε, το κοινό σεληνιάστηκε και στη σκηνή βγήκε ο Robin Finck με την κιθάρα του - σε λίγο έσκασε ο Trent Reznor. Μ'ένα βήμα τόσο αγέρωχο και cool, που όσο και να πεις... ψάρωνες. Δεύτερο τραγούδι ήταν το Terrible Lie, από εκεί και μετά υπνωτίστηκα, λίγο τα φώτα (στο Λονδίνο δεν είχα δει τίποτα, ήμουνα στην αρένα και όλοι φόραγαν industrial κοθόρνους.. έλεος είμαι 1,60 με το ζόρι!), λίγο τα βράχια, λίγο το πώς συμπεριφερόταν ο Reznor πάνω στη σκηνή, οι κιθάρες, τα πλήκτρα, τα φωνητικά... ήμουν σαν zombie μέχρι το τέλος της συναυλίας.
Ο μόνος λόγος να μην σου άρεσαν οι ΝΙΝ χθες είναι να μην αντέχεις τον θόρυβο του industrial rock και να βρέθηκες εκεί κατά λάθος (να έφευγες! να πήγαινες αλλού!). Ο ήχος ήταν τ έ λ ε ι ο ς (ο ηχολήπτης, επίσης!), το setlist ήταν σχεδόν ιδανικό (αν και δεν είχε όλα τα 'χιτάκια', δεν παρέλειψε τα The Becoming, Fragile, Wish, The Hand That Feeds, Head Like a Hole - στα τρία αυτά έγινε της κολάσεως, πραγματικά όλο το θέατρο έκανε headbanging, τρομερή ατμόσφαιρα). Μας μίλησαν ελάχιστα 'it's not raining, it's really pleasant, we're happy to be here', αλλά δεν χρειαζόταν κάτι παραπάνω, η παρουσία τους και μόνο ήταν αρκετή. Μας απογείωσαν, μας ταξίδεψαν, δεν 'σκηνοθέτησαν' encore, μας προσγείωσε ο Reznor με το Hurt και μας σηκώθηκε η τρίχα κάγκελο.
Εpic fail της βραδιάς: πήρα μηχανή (δεν μου την κατέσχεσαν) και ξέχασα την κάρτα μνήμης.
Ευχαριστίες: many many thanks postwave.gr για την πρόσκληση, @DukeOGlue για τις φωτογραφίες, @javapapo για την φωτό με το γκομενάκι σε αποκλειστικότητα (Cake rule!), @madvil, VeeCee και New Slang για την παρέα :)
Συμπέρασμα: 1) το θέατρο Βράχων είναι ίσως ο καλύτερος συναυλιακός χώρος της Αθήνας. 2) το industrial rock είναι sexy ;-)
Ποιός: Οι Duke Abduction είναι ένα τετραμελές σχήμα από την Αθήνα
Genre: πειραματικό psychedelic rock
Trivia: Σχηματίστηκαν τον Φεβρουάριο του 2008. Η μουσική τους κυμαίνεται ανάμεσα στο "acid rock και το post punk, με soul- funk αισθητική και ατμοσφαιρικά jazz-y, ψυχεδελικά jams..." Aυτή τη στιγμή βρίσκονται στο στούντιο με τον Blend (aka Mishkin) και ηχογραφούν τον πρώτο τους δίσκο με την Cast-a-Blast (δισκογραφική της Sugahspank!).
Άκου Αυτό: γιατί σου αρέσουν οι πειραματισμοί και οι αντισυμβατικές μελωδίες. Ρίξε μια ματιά στο MySpace τους και watch out για τον νέο δίσκο.
Trivia: Είναι πιτσιρίκια. Για την ακρίβεια είναι "μεγαλύτεροι από το Ghostbusters 2 αλλά μικρότεροι από το Ghostbusters". Σχηματίστηκαν στο Εδιμβούργο το 2003. Η πρώτη τους συναυλία ήταν κατά τη διάρκεια του διαγωνισμού 'battle of the bands' στον οποίο και βγήκαν πρώτοι. Μετακόμισαν στην Γλασκόβη, όπου άρχισαν να παίζουν σε "κανονικά" μπαρ αφού πλέον ενηλικιώθηκαν και τους επιτρεπόταν η κατανάλωση αλκοόλ (!) Τον Σεπτέμβριο του 2008 έπαιξαν ως support των Frightened Rabbit. Tους τσίμπησε η Fat Cat Records στο MySpace και τους έβγαλε δίσκο ("These Four Walls", Ιούνιος 2009)
Άκου Αυτό: γιατί να λες ότι τους έμαθες πρώτος, πριν αρχίσουν όλοι να μιλάνε για το Roll Up Your Sleeves και το Quiet Little Voices.
Ποιός:St. Vincent είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Annie Clark από την Tulsa της Oklahoma.
Genre: indie pop με γυναικεία φωνητικά
Trivia: Γεννήθηκε στην Tulsa, μεγάλωσε στο Dallas και τώρα ζει στο Brooklyn. Παίζει πολλά όργανα, τραγουδάει και γράφει μουσική. Έχει κάνει τουρνέ με τον Sufjan Stevens και έχει παίξει support για συγκροτήματα όπως οι The National, Arcade Fire, Andrew Bird, Death Cab for Cutie κ.α. To debut album της "Marry Me" κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2007 με την Beggars Banquet Records. Το όνομα του δίσκου προέρχεται από ατάκα της γνωστής Αμερικανικής τηλεοπτικής σειράς Arrested Development. Το 2008 προτάθηκε για τρία βραβεία PLUG Independent Music Awards: New Artist of the Year, Female Artist of the Year, και Music Video of the Year. Κέρδισε το δεύτερο. Ο δεύτερος δίσκος της "Actor" με την 4AD records κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2009.
Άκου Αυτό: αν σου αρέσουν οι Bat For Lashes,"here is a record to listen to with your eyes closed." Άκου από το MySpace της όλη την λίστα, δώσε βάση στο Paris is Burning και το Actor Out Of Work.
Θα το δηλώσω εξαρχής: στην προετοιμασία μου για την συναυλία του Paul Weller, ήμουν το απόλυτο φυτό. Δηλαδή ξαναδιάβασα όλη τη βιογραφία του Modfather, τσέκαρα παλιές του setlists, για να ξέρω τι να περιμένω και έλυωσα όλη την εβδομάδα το Wild Wood. Επίσης, ήταν Τρίτη και το μόνο που ήθελα ήταν να χαλαρώσω με καλή μουσική (και όχι να τα 'δώσω όλα' στην αρένα)
Έτσι χθες στο θέατρο Βράχων πέρασα μία πάρα πολύ όμορφη βραδιά, ...with no surprises. Όπως βλέπεις καμιά φορά μία ταινία και λες 'πολύ καλή, αλλά αναμενόμενη'΄; Έτσι!
Το live του Paul Weller ξεκίνησε με μισή ώρα καθυστέρηση, αλλά τους το συγχωρούμε γιατί το θέατρο Βράχων είναι decent συναυλιακός χώρος και είσαι άνθρωπος, χαζεύεις τον κόσμο, αράζεις και στις κερκίδες - κυριλέ πράγματα, όχι... terra vibe!!! 'Eνας κυριούλης από την detox productions μας είπε λίγα λόγια από τον καλλιτέχνη "Χαίρεται πάρα πολύ που βρίσκεται εδώ, σας ευχαριστεί όλους που ήρθατε, θα ξεκινήσει με έξι καινούργια τραγούδια και θα συνεχίσει με όλα τα παλιά" - κι έτσι έγινε.
Highlights: το Changingman (που σε μεταφέρει με τη μία σε άλλη εποχή, σε κάποιο road movie about sex, drugs & rock'n'roll), τα slow χιτάκια Empty Ring, You Do Something To Me και Wild Wood (με χαμηλό φωτισμό και τον Weller στα πλήκτρα), αλλά και τα άκρως συναυλιακά From The Floorboards Up και Come On(που σε επιστρέφουν μουσικά στο σήμερα και ενδείκνυνται για χοροπηδητά και headbanging).
Και ναι, ο 50άρης Weller έπαιξε κιθάρα, πιάνο και ... ντέφι (!), έκανε όχι ένα αλλά δύο encore, έκλεισε με το A Town Called Maliceκαι υποκλίθηκε με όλους τους μουσικούς του.
Ατάκα της βραδιάς: "It is an old crowd here, isn't it? But I love it! It's exactly the kind of crowd who would think you are cooler if you played air-guitar than if you didn't." - Tom.
Εδώ μία πολύ κακή λήψη της Canon Ixus 70 μου - αγνόησε την εικόνα, απλά άκου αυτό:
Πού: παραλία Αγίου Νικολάου, Λαγονήσι (39ο χιλιόμετρο λεωφ. Αθηνών-Σουνίου, 200μ. πριν από το ξενοδοχείο Grand Resort). Το Ε22 από Σίνα φτάνει σε 30 λεπτά.
Γιατί: live gigs από unsigned ελληνικά και ξένα συγκροτήματα, dj sets με κάθε είδος μουσικής, skateboard shows, real-time graffiti, ήλιος, θάλασσα, μπανάκι, ποτάκι. Τι άλλο θες;
Ποιός: Οι The Mummers (MySpace) είναι ένα γκρουπάκι από το Brighton της Αγγλίας.
Genre: πειραματικό ορχηστρικό ποπ με γυναικεία φωνητικά, εμπνευσμένο από παιδικά παραμύθια, πανηγύρια, ορχήστρες και πλανόδιες μπάντες. Ο ήχος τους έχει παρομοιαστεί με "αστικό ορχηστρικό πανηγύρι" ενώ οι ίδιοι λένε ότι μετατρέπουν τα "εγκόσμια σε παραμύθια". Το Q είπε: "perfect orchestral pop where The Flaming Lips meet Goldfrapp".
Trivia: Το όνομα της τραγουδίστριας του συγκροτήματος που γράφει και τα κομμάτια είναι Raissa Khan-Panni και οι ρίζες της κρατούν από...(wait for it) Αγγλία, Κίνα, Ινδία και Μεξικό. Το όνομά τους προέρχεται από τις ομάδες μίμων που έδιναν παραστάσεις από πόρτα και πόρτα την εποχή του Μεσαίωνα. Η Raissa παίζει πιάνο και όμποε, έχει κάνει μουσικές σπουδές στο Bristol και το 2000 κυκλοφόρησε το "Believer" ως solo artist με την Polydor Records.
Το 2001 τη βρήκε να σερβίρει τραπέζια σε ένα εστιατόριο στο Brixton. Συνέχισε να γράφει στίχους και να ελπίζει ότι θα ξανασχοληθεί με τη μουσική, μέχρι που τελικά ο ορχηστρικός συνθέτης Mark Horwood και ο παραγωγός Paul Sandrone ανέλαβαν την ηχογράφηση του πρώτου δίσκου των Mummers. Η ηχογράφηση του "Tale to Tell" (Iούνιος 2009) πήρε δύο χρόνια και χρειάστηκε συνολικά 20 μουσικούς συμπεριλαμβανομένης μίας μπάντας πνευστών κι ενός κουαρτέτου εγχόρδων.
Άκου Αυτό: αν σου αρέσει η Bjork καιοι Frou Frou. Εδώ το Wonderland και το March of the Dawn.
Ποιός: Οι The Dead Weather είναι ένα ροκ συγκρότημα από το Tennessee και νέο project του Jack White από τους White Stripes.
Genre: alternative rock, garage rock revival
Trivia: Tα μέλη της μπάντας είναι η Alison Mosshart (των The Kills), ο Dean Fertita (των Queens of the Stone Age), ο Jack Lawrence (των The Raconteurs) και ο Jack White (των White Stripes). Το πρώτο τους album "Horehound" αναμένεται στις 14 Ιουλίου 2009. Η μπάντα εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο opening των νέων γραφείων της Third Man Records στο Nashville στις 11 Μαρτίου 2009, όπου και έπαιξε ζωντανά.
Άκου Αυτό: το πρώτο τους single "Hang You from the Heavens"αλλά και όλο το άλμπουμ σε μορφή streaming στο... Facebook!
Trivia: Tελείωσε τις μουσικές του σπουδές το 1996 όταν ήταν 19 χρονών και δημιούργησε το συγκρότημα «Στρογγυλό Κίτρινο» με τους οποίους ηχογράφησε δύο άλμπουμ με την υπογραφή της Lazy Dog. To 1999 άφησε την Ελλάδα και ξεκίνησε μία περιοδεία στην Ευρώπη. Το 2001 μετακόμισε στη Βαρκελώνη, όπου δημιούργησε και το πρόζεκτ Cayetano. Εκεί έκανε επίσης τις πρώτες του συνθέσεις για ταινίες και θεατρικές παραστάσεις. Μετά από αρκετές περιοδείες στην Ισπανία επέστρεψε στην Ελλάδα και κυκλοφόρησε στο τέλος του 2003 το πρώτο του άλμπουμ ως Cayetano στη δισκογραφική Kinky Lounge.
Mε το ψευδώνυμο Cayetano έγραψε μουσική για ταινίες και θεατρικά έργα, έκανε remixes σε διάσημους διεθνείς καλλιτέχνες και με τον Leo Veilis (bass player των «Στρογγυλό Κίτρινο») έφτιαξαν ένα studio ηχογράφησης και δημιούργησαν τη δισκογραφική: Sala Sonora Records. Είναι επίσης ιδρυτής των “In A Heartbeat” sessions, που προωθούν την nuJazz, Funk και Freestyle μουσική στο ελληνικό κοινό, με καλεσμένους όπως οι Paul Murphy, Parov Stelar, Dj Bootsie, Bonobo, Dj Regal, Karuan, Dave The Sheik (Brazilectro), Mod X και πολλούς άλλους… Το καινούργιο του άλμπουμ "The Big Fall" κυκλοφόρησε μόλις τον Ιούλιο.
Άκου Αυτό: γιατί είναι καλοκαίρι και γυρνάς στα lounge bar και πίνεις cocktails με περίεργα ονόματα. Εδώ το Doppelhanger. Τσέκαρε και τα Nothing left to do και The Secret στο MySpaceτου.
Ποιός: Ο Fink (aka Fink Greenall) είναι ένας μουσικός, τραγουδιστής, μουσικός παραγωγός και dj από το Brighton της Αγγλίας.
Genre: bluesy φωνητικά, finger-picking ακουστική κιθάρα και electro πινελιές
Trivia: Γεννήθηκε στην Κορνουάλη και μεγάλωσε στο Bristol. O πατέρας του ήταν τραγουδιστής της folk και η μητέρα του music manager. Όταν ήταν έφηβος τρελαινόταν για house, acid jazz και Orbital. Έχει τελειώσει Ιστορία και Αγγλική Φιλολογία στο Leeds. Ξεκίνησε την καριέρα του με remixes, DJ sets και ηλεκτρονική hip hop. Το 2001 κυκλοφόρησε το "Fresh Produce" με την Ninja Tune. Το 2006 ήρθε το "Biscuits For Breakfast" που τον έκανε ευρέως γνωστό, ενώ το "Distance and Time" ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα. Οι Zero 7 τον κάλεσαν την ίδια χρονιά να παίξει support στο UK tour τους. Έχει δική του δισκογραφική, την Folklaw Records με έδρα το Brighton. Το "Sort of Revolution" κυκλοφόρησε μόλις τον Μάιο του 2009, και σε κάποια κομμάτια συνεργάστηκε με τον John Legend.
Άκου Αυτό: αν σου αρέσει ο José González και ο Υoav. Άκου όλο το MySpace του με παγωμένο φραπέ και θέα τη θάλασσα, την ώρα που πέφτει ο ήλιος. Εδώ το This Is The Thing, αλλά και το Sort of Revolution από τον καινούριο δίσκο. Τσέκαρε και το If You Stayed Over που έχει γράψει για τον Bonobo.
ΥΓ: φωτογραφία με τσιγαράκι για να είμαστε και επίκαιροι...
Μετά το Rockwave 2009, το Schoolwave 2009. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε πραγματοποιήθηκε το 5ο Schoolwave στο Θέατρο Βράχων στα πλαίσια του 23ου Φεστιβάλ Υμηττού. Συνολικά πήραν μέρος 21 μαθητικά συγκροτήματα απ’ όλη την Ελλάδα, επιλεγμένα ανάμεσα σε 227 που δήλωσαν συμμετοχή (χαμός!)
Εδώ μπορείς να δεις τα 21 μαθητικά συγκροτήματα του Schoolwave 2009. Στο πολύ καλοστημένο αυτό section του Schooligans θα βρεις φωτό και info για όλες τις μπάντες, ατάκες, αγαπημένα συγκροτήματα, αγαπημένα κομμάτια και links για τα MySpace τους.
Ποιός: Οι Broken Records (MySpace) είναι ένα επταμελές (!) συγκρότημα από το Εδιμβούργο της Σκωτίας
Genre: alternative rock/indie folk με βιολί, κιθάρα, ακορντεόν, πιάνο, τσέλο, τρομπέτα, κρουστά και μπάσο.
Trivia: Μέσα στο 2007, έδωσαν 60 συναυλίες. Έχουν κάνει ηχογράφηση με το BBC Radio 1. Μετά από ενθουσιώδεις δημοσιεύσεις σε μουσικά περιοδικά όπως το NME και το Q, υπέγραψαν με την ανεξάρτητη δισκογραφική 4AD. Το βιολί και το ακορντεόν δίνουν μία έντονη κέλτικη χροιά στις μελωδίες τους και στις ζωντανές εμφανίσεις τους το κοινό επιδίδεται σε ξέφρενους Σκωτσέζικους χορούς. To debut album τους "Until the Earth Begins to Part" κυκλοφόρησε την 1η Ιουνίου. O frontman Jamie Sutherland είπε ότι ο δίσκος μιλάει για όλες τις 'μαλακίες που κάνουν οι άντρες' ("based around all the shit things men do"
Άκου Αυτό: αν σου αρέσουν οι Arcade Fire και οι Beirut. Άκου στο MySpace τους το If the News Makes You Sad, Don't Watch It (η φωνή θα σου θυμίσει τον Brandon Flowers των Killers). Εδώ το Lies και το ομώνυμο του δίσκου.
Ποιός: Οι We are scientists είναι ένα γκρουπάκι από το Brooklyn της Νέας Υόρκης.
Genre: "rock music of the thoughtful, sometimes epic, often loud, vaguely danceable, implicitly humanist variety".
Trivia: Γνωρίστηκαν ως φοιτητές. Σχηματίστηκαν το 2000. Είναι γνωστοί για το χιούμορ τους και τις ατάκες που πετάνε σε συνεντεύξεις και σε live. Kανείς δεν ξέρει σίγουρα από πού προέκυψε το όνομα της μπάντας αλλά η πιο διαδεδομένη (αν και αναληθής) ιστορία είναι ότι επειδή η τράπεζα δεν τους έδινε δάνειο για να αρχίσουν συγκρότημα,αποφάσισαν να πουν ότι είναι επιστήμονες και χρειάζονταν χρήματα για ένα project! Το official site τους, τα video clips τους και το YouTube Channel τους είναι φίσκα στον σουρεαλισμό. Έχουν κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ, με τελευταίο το "Brain Thrust Mastery" του 2008.
Άκου αυτό: (από Penny Lane) γιατί είναι φοβεροί μουσικοί, γιατί είναι τυπάκια, γιατί αν δεις στο ΥouΤube Channel τους και δεις τα σκετσάτσια που φτιάχνουν, θα πεθάνεις στο γέλιο! Άκου το After Hours.
Πότε: Τετάρτη 01 Ιουλίου 2009, Ολυμπιακό γήπεδο tae kwon do
Τα δεδομένα: H συναυλία έγινε ημέρα Τετάρτη. Το line-up (εκτός από τους Flakes και Le Page που πέρασαν στον τελικό του Coca Cola Soundwave) συμπεριλάμβανε δύο φίρμες (Bloc Party, Primal Scream) και dj set από τον Pat Mahoney των LCD Soundsystem. Το εισιτήριο έκανε μόνο 8 ευρώ. Σπόνσορας ήταν η Coca Cola. Tο γήπεδο του tae kwon do είναι κλειστός χώρος.
Τα γεγονότα: οι Primal Scream ήταν να εμφανιστούν στις 20:45 αλλά τελικά ξεκίνησαν στις 21:30. Έτσι, οι Bloc Party ξεκίνησαν στις 23:30 και το dj set στη 01:00 (δεν μείναμε, δυστυχώς, too late for a 'schoolnight'). Παρά την τιμή του εισιτηρίου, η προσέλευση ήταν μέτρια (γενικά θεωρώ ότι δεν έγινε και τόοοσο πια promo του φεστιβάλ - ίσως, όπως είπε και μία φίλη να φταίει ότι δεν της είχε μείνει της Coca Cola marketing budget γιατί έπρεπε να δώσει ένα σκασμό λεφτά για να κλείσει τις μπάντες). Στις κλειστές εγκαταστάσεις του γηπέδου του tae kwon do είχε πολύ κακό ήχο, έβλεπες τη σκηνή μόνο από τις κερκίδες (γιατί όλη η αρένα ήταν επίπεδη) και είχε τρομερή ζέστη.
Το αποτέλεσμα: (είδαμε Primal Scream, Flakes και Bloc Party). Αντικειμενικά, ο ήχος δεν ήταν καθόλου καλός, το κοινό ήταν αμμέτοχο ανά φάσεις, ο κλειστός χώρος καλοκαιριάτικα ήταν λίγο ψυχοπλάκωμα και πολλοί είχαν έρθει μόνο για να δουν κόσμο και να πιουν μια μπίρα και όχι επειδή ήταν fans των συγκροτημάτων. Παρά τις αντίξοες συνθήκες, και τα τρία bands είχαν πολλή ενέργεια και έκαναν ό,τι μπορούσαν να την μεταδόσουν so, respect.
Highlights: Ο Bobby Gillespie μετά από κακό ξεκίνημα του τρίτου νομίζω κομματιού να δηλώνει ατάραχος "Ok we fucked up, we'll start again". Tα Swastika Eyes, Moving On Up και Get Your Rocks Off. Το Wish από Flakes. Η so British προφορά του Kele Okereke. Το σχόλιο μιας φίλης "δεν ήξερα ότι είναι μαύρος!" Τα Banquet, So Here We Are, One More Chance, Mercury, The Prayer και Helicopter. Epic fail της βραδιάς: η απαγόρευση καπνίσματος σε κλειστούς χώρους (μια εικόνα, χίλιες λέξεις) Ατάκα της βραδιάς: 'Thank you Pepsi fest!' (!!!) (um, Kele.. Coca cola mate. Coca cola.)
Genre: ακουστικό, easy-listening rock με αγγλικό στίχο
Trivia: Οι Sunken Butterflies δημιουργήθηκαν τον Οκτώβρη του 2006 ύστερα από τη μακρόχρονη φιλία των τριών μελών του γκρουπ. Με επιρροές κυρίως βρετανικής καταγωγής, η μπάντα προσφέρει στον κόσμο pop μελωδίες με δυναμισμό και συναίσθημα που αγγίζουν μια rock φιλοσοφία και τρόπο ζωής –και με σκοπό να γίνουν όλα αυτά «αφορμή για χαρά, μελαγχολία, έρωτα και απρόβλεπτες καταστάσεις».
Ο drummer Γιάννης παίζει και με τους Blondie--G--D and The Pilots.
Άκου Αυτό: γιατί έχουν σαφείς επιρροές Smashing Pumpkins. Γιατί τα κομμάτια τους έχουν πολύ συναίσθημα και σε μελαγχολούν χωρίς να σε ψυχοπλακώνουν. Γιατί έχουν ρίξει πολλή δουλειά. Άκου το Lethal Grace and Mortal Wings και το Be My Lover. Εδώ η funky διασκευή του I believe in all των Oasis.
'Sometimes we get carried away when that rush comes it's already late to regret..no.. we won't be ashamed for ourselves .. yes..we are what we make..'
"the 16 tracks here are epitomised by Isolate, a slightly woozy Boards of Canada-esque number that trots along as pleasantly and inoffensively as an afternoon country stroll" - BBC
Stellastarr* Civilized Release: 7 July 2009 - Bloated Wife "While there are casual, light songs such as “Tokyo Sky” and some mid-paced rockers such as “Freak Out,” the real strength is that these guys can flat out play fast." - Static Multimedia
Daughtry Leave This Town Release: 14 July 2009 - RCA "highly anticipated sophomore record " - Wikipedia
Sugar Ray Music For Cougars Release: 21 July 2009 - Vagrant Records "Continuing the recent stream of "bands that were popular in the late-nineties/early aughts that have decided to get back together because why," is Sugar Ray with their sixth studio album" - Prefixmag
Wye Oak The Knot Release: 21 July 2009 - Merge Records "Occasionally an album comes along that knocks your socks off by asserting its own personality rather than chase whatever trends are popular at the time. " - Ventvox