25/12/2011

Sound of 2011

Oh, what a year.
Το 2011 ήταν:
Η χρονιά που... μείναμε ταπί. Που αλλάξαμε κυβέρνηση χωρίς να ψηφίσουμε. Που απολυθήκαμε/παραιτηθήκαμε/πάψαμε να πληρωνόμαστε/το κλείσαμε το μαγαζάκι. Που αρχίσαμε να χρωστάμε, να ξεχρεώνουμε και να ξαναχρωστάμε - “τύπου Inception”.
Η χρονιά που πέθανε η Amy Winehouse. Που έγινε ο royal wedding. Που όλοι ερωτεύτηκαν παράφορα τον Ryan Gosling. Που διαλύθηκαν οι R.E.M., οι White Stripes και οι Faithless. Που ήταν παντού Νο1 η Adele. Που κέρδισε η PJ Harvey στη Blogovision.
Βέβαια, για μένα, το 2011 θα είναι πάντα η χρονιά που έκλεισα τα 30.
Που συνειδητοποίησα πως μεγάλωσα. Και -σε αντίθεση με ό,τι νόμιζα στα 20- δεν έχω κάνει καριέρα, δεν έχω λεφτά στην άκρη, δεν βιάζομαι να ντυθώ νυφούλα ή να γίνω μαμά, βαριέμαι το μαγείρεμα και αρνούμαι να περιορίσω τα ξενύχτια.
Κάπου στα τέλη Σεπτέμβρη -μετά τα γενέθλιά μου- πατήθηκε ένα διακοπτάκι κάπου μέσα μου (ΚΛΙΚ) και τα ‘γραψα όλα. Μπήκα σε μία μεγάλη φούσκα, όπου δεν με μπορούσε να με αγγίξει τίποτα, ήμουν και πάλι 18, χαμογελούσα όλη μέρα και χόρευα How Deep Is Your Love.
Μια μέρα πάτησα μία καρφίτσα. Και η φούσκα έσκασε (ΠΟΠ). Note to self.
Σ’αυτό το κλίμα έφτιαξα φέτος τη λίστα μου με τα καλύτερα τραγούδια του 2011. Έχει απ’όλα μέσα, χαρά, χορό, ροκιές, κατάθλιψη, καλήμέρες, καληνύχτες.
Άκου αυτό και καλές γιορτές.
Sound of 2011 by Akou Auto on Grooveshark
ΥΓ: Χίλια ευχαριστώ σε όλους όσους έστειλαν λίστες. Ήταν πάρα πολλά τα τραγούδια φέτος και η playlist βγήκε τεράστια. Τα άκουσα ΟΛΑ, ό,τι μου στείλατε, ακόμα και τη μεγαλύτερη "ψαγμενίλα" και το πιο καταθλιπτικό indie track που έχει λιγότερο από 100 views στο YouTube. Κάθε φορά που "έκοβα" ένα τραγούδι από τη λίστα το έκανα με πόνο ψυχής. Αλήθεια.
ΥΓ2: Το Rolling In The Deep της Adele απουσιάζει -guess what- δεν υπάρχει στο Grooveshark.
ΥΓ3: Όποιος θα ήθελε να μάθει τις επιλογές των υπολοίπων δεν έχει παρά να μου στέιλει ένα mail. Και πάλι ευχαριστώ.
Sound Of 2010
Sound Of 2009

03/12/2011

Sound of 2011


Θα σας πω κάτι και δεν θα με πιστεύετε, αλλά το 2011 άκουσα πάρα πολλή μουσική. Μη βλέπετε που είμαι η χ ε ι ρ ό τ ε ρ η blogger παγκοσμίως και ανέβασα μέσα σε έναν ολόκληρο χρόνο μόνο 17 (ντροπή δηλαδή) posts. Μουσική άκουγα. Συνέχεια. Και παντού. Στο σπίτι, στο δρόμο, στο γραφείο, στο αυτοκίνητο (ναι, me so proud, το έβαλα το τικ στη λίστα με τα Τhings to do before you're 30: #6 Buy your first car, βέβαια δεν το αγόρασα ακριβώς εγώ, αλλά δε βαριέσαι, στα χαρτιά δικό μου είναι.). Το 2011 λοιπόν βγήκαν, που λέτε, κομματάρες.
Για του λόγου το αληθές, και καθώς επιβάλλεται να τηρούμε τα έθιμα, βοηθήστε μας και φέτος να φτιάξουμε μία PLAYlist με τα καλύτερα τραγούδια της χρονιάς να την έχουμε να παίζει τα Χριστούγεννα, να θυμόμαστε αυτή την πραγματικά... υπέροχη χρονιά #NOT. Στείλτε τις επιλογές σας στο akouauto@gmail.com μέχρι τις 15/12. 
ΥΓ1: Αυστηρούς κανόνες δεν έχουμε, δεν έχει σημασία αν ακούσατε κάτι στο ραδιόφωνο ή στο youtube, αν κυκλοφόρησε σε single ή όχι, αλλά ΟΚ, ψάχνουμε τον ήχο του '11, οπότε, ναι, ΟΚ μη μας στείλετε προπέρσινα.

ΥΓ2: Μέχρι 20 tracks, καλά είναι.

ΥΓ3: Για τα καλύτερα albums της χρονιάς, τα ξέρετε, blogovision.

Sound Of 2009
Sound Of 2010

21/11/2011

Rodrigo y Gabriela (live review)


Πότε: Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011, Gazarte

Πώς μπορούν δύο ακουστικές κιθάρες να κάνουν τόσο σαματά.

Ήταν Μάιος του 2007 -τσεκαρισμένο, μόλις κοίταξα το calendar- όταν είδα για πρώτη φορά τους Rodrigo y Gabriela live, στο Shepherd's Bush Empire στο Λονδίνο. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το self-titled album τους -'Rodrigo y Gabriela'- και έκαναν περιοδεία σε όλη την Ευρώπη για να το προωθήσουν. Πήγαμε με την D. και τον Τ., χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα δούμε, χωρίς να έχουμε καν ακούσει τη δουλειά τους. Θυμάμαι ότι ήμασταν πολύ κοντά στη σκηνή, έβλεπα τα μαγικά δάχτυλα της Gabriela πάνω στην κιθάρα και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, -πέρασα έτσι όλη το live, σα χάνος- έπειτα κατέβασα το CD και το άκουγα για ένα δίμηνο τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.


Όταν μάθαμε ότι έρχονται Αθήνα, αποφασίσαμε να πάμε ξανά οι τρεις μας, όπως τότε. Δεν είχα ξαναδεί τον συναυλιακό χώρο του Gazarte, ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σ'αυτή την αίθουσα. Χλίδα. Χαμηλά τραπέζια, δερμάτινοι καναπέδες, κεριά, κολωνάτα ποτήρια, απαγορεύεται το κάπνισμα (yes!) κι έτσι. Εμείς είχαμε εισιτήρια για όρθιους κι έτσι μείναμε στο πλάι, δίπλα ακριβώς από τη σκηνή.

Δεν έχω λόγια. Γύρισα σπίτι κι ένιωθα σαν να είχα μόλις γυρίσει από κάποιο ταξίδι όπου γνώρισα τυχαία δυο τύπους από το Μεξικό και τα 'χαμε περάσει... γαμώ. Πόσο συγκινητικά αυθεντικοί! Δεν θα σχολιάσω καν τη μουσική, ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, το setlist τα 'χε όλα, τρελή χημεία μεταξύ τους, ο τέλειος συντονισμός. Αυτό που πραγματικά τους κάνει αξέχαστους όμως ήταν η επαφή τους μαζί μας.

Είμαστε συνηθισμένοι στις ντίβες. Να μας λένε δυο λόγια με το ζόρι και να το θεωρούμε και τιμή μας. Είχαν απίστευτη όρεξη (και άκρως μεταδοτική), μας είπαν -με σπασμένα αγγλικά, γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον συνέχεια- όλη τους την ιστορία, πώς γνωρίστηκαν στο Μεξικό κι έπαιζαν μαζί σε μια metal μπάντα - "με τεράστια... αποτυχία" - πώς τους την έδωσε και φύγανε και ήρθαν στην Ευρώπη και κυνήγησαν την τύχη τους στην Ιρλανδία, πώς συνδυάζουν το "latin" με το heavy metal, πώς στο νέο τους album "11:11" αποτίουν φόρο τιμής στις μεγαλύτερες επιρροές τους (βλ. Santana, Jimi Hendrix, Pink Floyd κ.α.), πόσο τους άρεσε στην Ελλάδα (είναι και οι δύο vegan) "the fava beans and the horta".

Στο τέλος του live όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι και χόρευαν μαζί τους, μπροστά μια παρέα αγοριών, παραμέρισε τα κολωνάτα ποτήρια και χτυπούσε παλαμάκια στη Gabriela σαν να ήταν στα μπουζούκια.

Στο βάθος ένα ζευγάρι φιλιόταν με πάθος.
 
ΥΓ: Note to self: όταν τραβάμε video δεν βάζουμε τα δαχτυλάκια μας πάνω στο μικρόφωνο της κάμερας. 
ΥΓ2: Είχα να γράψω 4 μήνες. Μου λείπει. Πολύ. Θα επανέλθω. Promise. Μέχρι τότε, Άκου Αυτό.

21/07/2011

Bon Jovi (live review)


Πότε: Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011, ΟΑΚΑ

Εγώ σ'αυτά τα "μαζικά" που σνομπάρουν οι κουλτουριάρηδες πηγαίνω πάντα, ξέρετε. Δε λέω, κι εγώ προτιμώ το... σινεμά της γειτονιάς, μία στο τόσο όμως χρειάζεται κι ένα... blockbuster σε multiplex. Έτσι όταν βρέθηκα, απρόσμενα, με δύο προσκλήσεις για το live των Bon Jovi στην Αθήνα, δε με χάλασε καθόλου. Η πλάκα όμως είναι ότι μέχρι και την ημέρα της συναυλίας νόμιζα ότι τα εισιτήριά μου ήταν για αρένα. Κι έφυγα από το σπίτι έτοιμη για ταλαιπωρία, ζέστη, ιδρώτα, ποδοπάτημα και ξενύχτι. Αλλά φίλε, τα εισιτήριά μου ήταν για καθήμενους! [στιγμή ευτυχίας 1] Και μάλιστα VIP! [στιγμή ευτυχίας 2] Με open bar! [υπέρτατη ευτυχία] Και τσάμπα φαί! [απόλυτη ευτυχία]





Μην πιστεύοντας την τύχη μας και νιώθοντας σαν χωριατάκια που πάνε πρώτη φορά στην πόλη, περάσαμε τη θύρα τη στιγμή που ξεκινούσε το live και αντικρύσαμε χιλιάδες κόσμου να χειροκροτά σεληνιασμένο τον μαυροντυμένο Jon. "Finally we're here! This isn't television! We're really here!"

[χαμός]

Όποιος έχει δει εκείνο το επεισόδιο του How I Met Your Mother με το "get psyched mix" του Barney, ξέρει ότι μόνο η φράση "Shot through the heart and you're to blame - you give love a bad name" αρκεί. Περάσαμε όλη τη συναυλία έτσι. "Psyched".

Οι Bon Jovi δεν πουλάνε μούρη. Δεν είναι cool. Δεν νομίζουν ότι μπορούν να σώσουν τον κόσμο (βλ. U2). Δεν προσποιούνται. Έρχονται από μία άλλη εποχή, πιο αγνή, πιο απλή, πιο happy. Όταν τραγουδούσα με όλη τη δύναμη της φωνής μου το "Always" δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο πολύ, αλλά κόντεψα να τα μπήξω και να γίνω ρεζίλι στο... "V.I.P." entourage μου. Δε βαριέσαι..., σίγουρα κι εκείνοι έκαναν πάρτυ στο σχολείο και περίμεναν μέχρι το τέλος "πότε θα βάλει μπλουζ". (μετά μεγαλώσαμε, γίναμε too cool και κόψαμε τα blues στα πάρτυ.)

Στα 49 του, ο Jon Bon Jovi, περιφερόταν -με δερμάτινο, μακρυμάνικο πουκάμισο- στη σκηνή με άνεση τριαντάρη, χοροπηδούσε, μιλούσε συνέχεια στο κοινό "I've always wondered what it'd be like to make a Greek girl scream!" [χαμός] "Ο μόνος άνδρας που έχει το δικαίωμα να τραγουδά το I'll be there for you, χωρίς να θεωρείται φλώρος" ήταν άψογος επαγγελματίας, είχε εξαιρετική χημεία με όλο το συγκρότημα και κυρίως: χαμογελούσε... Και οι από κάτω; Τον αποθέωσαν, τον τράβηξαν με τις κάμερες και τα κινητά τους, του πέταξαν λουλούδια (!) στο "Bed Of Roses", τον χειροκρότησαν με όλη τους τη δύναμη όταν έσκασε στη μέση της αρένας με μία ελληνική σημαία που έγραφε "Livin' On a Prayer" και ακολούθησαν όλες τις προσταγές του "χέρια ψηλά - πάμε - δεξιά αριστερά - εεεε- οοοο".



Μετά από 2,30 ώρες μουσικής αναδρομής (εδώ το setlist) οι Bon Jovi υποκλίθηκαν, μας χαιρέτισαν και αποσύρθηκαν στα παρασκήνια (υποψιάζομαι για ένα παγωμένο ντους).

Φύγαμε τραγουδώντας, με χαμόγελο στα χείλη.

ΥΓ: Από τα πιο εντυπωσιακά video wall που έχω δει ποτέ, respect στις live κάμερες, το σκηνοθέτη και όλο το στήσιμο και μοντάζ. Απίθανο.

"Have a nice day".

23/06/2011

Ejekt Festival 2011 (live review)

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011, πλατεία Νερού, Φάληρο.

Στην Πλατεία Νερού έφτασα μόνη μου - και παρέμεινα μόνη για πολλή ώρα. Δεν πρόλαβα τους Monovine. Είχε πολύ ήλιο. Και ζέστη. Οι Baby Guru έπαιζαν ήδη το πρώτο κομμάτι του set τους μπροστά σε μερικές δεκάδες άτομα που είχαν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή - άλλοι άραζαν εδώ κι εκεί, προσπαθώντας να κρυφτούν σε κάποια σκιά. Πήγα πήρα μια μπίρα, κάθισα στον ήλιο κι απόλαυσα τη ψυχεδέλεια.

Προτιμώ να μη γράψω "review" και να καταγράψω το χθεσινό Ejekt σαν ένα νοερό album με φωτογραφίες:
1. Μια κοπέλα είναι ξαπλωμένη πλάι στη φίλη της. Φοράει γυαλιά ηλίου, κι ενώ οι Baby Guru παίζουν το "Marilu" εκείνη παίζει με τα μαλλιά της και διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
2. Ο Justin Young των Vaccines κατεβαίνει από τη σκηνή και τραγουδά ανάμεσα στο κοινό πριν ακόμα πέσει ο ήλιος
3. Τα μαλλιά της Φωτεινής.
4. Ο Σποτ, ο σκύλος.
5. Οι πρώτες νότες του "Blackfield" - νύχτωσε - τα μπαλόνια της Heineken - αεράκι.

5. "I wrote this next song for my parents": Fuck you fuck you fuck you, you don't care. Go to hell, go to hell, go to hell
6. Ο Aviv Geffen χωρίς μπλουζάκι τραγουδά φορώντας μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι.
7. Η διασκευή του "Rehab" από τη Joy Malcolm - τρίτο τραγούδι στο set του Moby - μας θυμίζει την Amy- γελάμε και δαγκωνόμαστε.
8. Να χορεύουμε το "Go", το "Bodyrock", το "Extreme Ways", το "Disco Lies", το "Honey", το "Lift Me Up"
9. Να τραγουδάμε το "Why Does My Heart Feel So Bad", "We Are All Made Of Stars", το "Porcelain", το "In This World", το "Natural Blues".
10. Η στιγμή που ο Moby σταμάτησε να μας βγάλει φωτογραφία.


In the back of my head, η συναυλία που δεν έγινε/δεν θα ξαναγίνει ποτέ (όχι, το video δεν είναι από το φιάσκο στο Βελιγράδι):



ΥΓ1: ωραίος χώρος, ωραία ατμόσφαιρα, ωραίος ήχος, να ξαναπάμε.
ΥΓ2: του χρόνου να ρθουν και οι"κολλημένοι".
ΥΓ3: What's Up: το πιο ενοχλητικό/αποτελεσματικό branding, ever.

09/06/2011

Interpol (live review)


Τρίτη 7 Ιουνίου 2011, Entertainment Stage, Ιερά Οδός.
Θα το πω. Φανατική των Interpol δεν είμαι. Τα albums τους, ναι, τα έχω ακούσει, αλλά όχι, δεν ξέρω όλους τους στίχους απέξω, ούτε έχω αποστηθίσει την σειρά των tracks σε κάθε δίσκο. Έτσι όταν η Ντ.,η Μ. και ο Β. έκλειναν εισιτήρια για να τους δουν live στο Βερολίνο τον Νοέμβριο, το είχα θεωρήσει κομματάκι υπερβολικό. Όταν δε έμαθα ότι στο Primavera στη Βαρκελώνη, τον Μάιο, έχασαν το live του Caribou για να τους ξαναδούν (ενώ ήξεραν ότι θα ερχόντουσαν και στην Αθήνα μερικές μέρες μετά) σκέφτηκα ότι είναι αρρωστάκια με το συγκρότημα - και μόνο έτσι εξηγείται. Ε, χθες λοιπόν συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι όλοι οι fans των Interpol.


Η ατμόσφαιρα μέσα στο (εξαιρετικό, επιτέλους ένα decent live venue στην Αθήνα) Entertainment Stage ήταν η καλύτερη που έχω ζήσει σε συναυλία στην Ελλάδα - ever. Τέλειος ήχος, καθόλου στρίμωγμα, καμιά ταλαιπωρία, κανένα παράπονο, κι ένα κοινό τόσο καβ*μένο με τη φάση, σαν σε έκσταση. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο κόσμος συμμετείχε με όλο του το είναι, όλοι τραγουδούσαν , χόρευαν, "πάμε μωρέ Ιντερπολ αρρώστια!", χειροκροτούσαν, χοροπηδούσαν, αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον, φιλιόντουσαν, χέρια ψηλά - μπίρες στον αέρα, η μπάντα τα 'δινε όλα, σε ένα χορταστικό setlist που μπορεί να μην περιείχε (προς μεγάλη μου απογοήτευση) το PDA, κράτησε όμως μέχρι τα μεσάνυχτα - και θέλαμε κι άλλο.

Το συγκρότημα έδειξε να τα χάνει με το Αθηναϊκό κοινό, όσοι τους είχαν δει έξω επέμεναν πως "είναι πολύ καλοί, αλλά βγαίνουν, τα λένε και φεύγουν, δεν επικοινωνούν καθόλου με τον κόσμο".

"You're fucking beautiful" είπε ο Paul Banks "καλέ αυτοί τα πέρασαν καταπληκτικά!" είπε η Ντ.
True Story:

Υ.Γ.: "-Tι μυρίζει; -Μπάφος. -Όχι, όχι, είναι πολύ γλυκό για να 'ναι μπάφος. Νομίζω είναι μπάφος με κερί αποτρίχωσης."

Υ.Γ.2: Σ'αυτή τη ζωή υπάρχουν δύο οπτικές (γωνίες). Η δική σου και αυτή του @manolis.





28/05/2011

Roxette (live review)


Παρασκευή 27 Μαΐου 2011, Terra Vibe Park.

Ήταν μία υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα... Ο ουρανός ήταν βαθύ γκρι, τα σύννεφα πύκνωναν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας και νωρίτερα είχε κατεβάσει καρέκλες. Τέλειος καιρός για Μαλακάσα, δεν βρίσκετε;

Όπως πάντα έχασα το support (Μουζουράκης, ok, no biggie) και μπήκα στο Terra Vibe με τις πρώτες νότες του Dressed For Success το οποίο και άρχισα να τραγουδάω μόνη μου τρέχοντας χαρωπή στο λιβάδι να βρω την παρέα μου. Παρά τον καιρό και τις γκρίνιες και τη λάσπη, το Terra είχε πολύ κόσμο. Και όλοι έδειχναν να τα περνάνε... φανταστικά!

Με εξαίρεση κάτι μπαλλάντες και κανα δυο καινούργια, οι (52χρονοι) Roxette είπαν όλα τα... SOS, τα οποία και τραγουδήσαμε σε άπταιστη ελληνική προφορά και σε πολύ κακά, όπως παρατήρησε ένας φίλος, αγγλικά. Λογικό. Όταν κάπου στις αρχές του '90 άκουσες για 1η φορά το Must Have Been Love, ήσουν υπερβολικά μικρός για να καταλάβεις ότι ο στίχος "play a whisper on my pillow, leave the window on the ground" δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Και συνεχίζεις ακόμα και σήμερα να το τραγουδάς έτσι.

Συγκινηθήκαμε στο Fading Like a Flower (έβρι τάιμ άι σι γιου όου άι τράι του χάιντ εγουέι), κάναμε δεύτερες φωνές στο Spending My Time (γουότσινγκ δε ντέιζ γκόου μπάαααι), χτυπηθήκαμε σαν να μην υπάρχει αύριο στο Joyride (χαλόου γιου φουλ άι λοβ γιου), θυμηθήκαμε το Dangerous (χόλντ ον τάιτ, γιου νόου σιζ α λιτλ μπιτ ντέιντζερους) κρατήσαμε το ρυθμό στο The Look (νανανανανά νανανανανανά) και αφήσαμε την εφηβική καψούρα να διαπεράσει ξανά το κορμί μας στο Listen To Your Heart (γουεν χιζ κόλινγκ φορ γιου).

Απολαυστική, αξεπέραστη, απενοχοποιημένη φλωριά από τα 90's. Τότε που το μόνο μας πρόβλημα ήταν αν θα μας βγάλει το πρωί να πούμε προσευχή (κρύψε με, δεν θέλω) και κάτι απροειδοποίητα στα μαθηματικά. Τότε που ακούγαμε κασσέτες και χορεύαμε στα πάρτυ blues.

ΥΓ: Γαλότσες. Το απόλυτο αξεσουάρ Άνοιξη-Καλοκαίρι 2011.


ΥΓ2: There is a God. Άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς τη στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

13/03/2011

Jamie Woon

suggestion by jj kondilis

Ποιός: Ο Jamie Woon (MySpace) είναι ένας μουσικός, τραγουδιστής και παραγωγός από το Λονδίνο.
Genre: R&B, soul, dubstep
Trivia: Γεννήθηκε το '83, αποφοίτησε από το Brit School ένα χρόνο μετά την Amy Winehouse (για την οποία έχει παίξει ως support act), ενώ το 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο του EP "Wayfaring Stranger" - στο ομώνυμο track έχει κάνει remix ο Burial. Το 2010 τράβηξε τα βλέμματα με το single του Night Air. Στο poll του BBC για το Sound of 2011 βγήκε 4ος. Η μητέρα του, τραγουδίστρια της folk, στις μέρες της είχε κάνει backing vocals σε καλλιτέχνες όπως ο Michael Jackson, η Kylie Minogue και η Bjork. Το πρώτο του album ''Μirrorwriting'' κυκλοφορεί τον Απρίλιο από την Polydor Records.
Άκου Αυτό: γιατί R'n'B δεν είναι μόνο ο Usher.






Keep Shelly in Athens


Ποιός: Οι Keep Shelly in Athens είναι ένα μουσικό δίδυμο από την Αθήνα.
Genre: chillwave, down-tempo electronica, lo-fi
Trivia: Η Sarah P και ο RΠЯ μεγάλωσαν στην Κυψέλη (Keep Shelly). Αν και δεν έχουν ούτε 1 χρόνο ζωής (τουλάχιστον στο MySpace) κατάφεραν -με τη μουσική τους, και μόνο, αφού έχουν κρατήσει την ταυτότητά τους κρυφή μέχρι τώρα- να στρέψουν τα βλέμματα των bloggers πάνω τους και να γραφτούν, μεταξύ (πολλών) άλλων, στο Gorilla vs Bear, το Pitchfork, το NME και την Guardian. O ήχος τους έχει παρομοιαστεί με εκείνον των Air και των Saint Etienne, ενώ η Guardian έχει γράψει χαρακτηριστικά "they'll make you happy to feel sad". Επιμένουν να μη μιλούν για τη ζωή τους (η Sarah είναι σε σχολή ηθοποιίας και ο RΠЯ σπουδάζει κοινωνιολογία), λατρεύουν τη μυρωδιά της νεραντζιάς και την αυλή του 6 d.o.g.s. Χρησιμοποιούν το twitter υποδειγματικά (ποστάρουν μόνο άρθρα ή tweets άλλων που τους αφορούν). Αγαπημένοι της Lifo και του M.Hulot, έφτασαν και στα δικά μας αυτιά στα τέλη του 2010 και το Cremona Memories συμπεριλήφθηκε στην λίστα μας με τα καλύτερα της χρονιάς. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο τους EP "In Love With Dusk" καθώς και το single Hauntin' Me.
Άκου Αυτό: και δες τους live στο Bios στις 26 Μαρτίου (περισσότερα εδώ κι εδώ).

20/02/2011

Amanda Palmer

suggestion by superflores


Ποιός: Η Amanda Palmer (MySpace) είναι μία... τρελή από τη Μασαχουσέτη.

Genre: punk cabaret

Trivia: Είναι 35 ετών. Γράφει μουσική, τραγουδάει, παίζει πιάνο και συμμετέχει σε πειραματικές θεατερικές παραστάσεις. Όταν ήταν φοιτήτρια ντυνόταν λευκό άγαλμα και στεκόταν στους δρόμους ακίνητη για ώρες, για να βγάλει το χαρτζηλίκι της. Στη θέση των φρυδιών της έχει τατουάζ. Δεν ξυρίζει ποτέ τις μασχάλες της. Είναι bi, αλλά παντρεμένη με τον συγγραφέα Neil Gaiman. Είναι pesceterian (δηλαδή χοτροφάγος που τρώει θαλασσινά). Έγινε γνωστή μέσα από το μουσικό δίδυμο Dresden Dolls (μαζί με τον Brian Viglione). Τώρα ακολουθεί solo καριέρα αλλά έχει και ως side project τους Evelyn Evelyn (μαζί με τον Jason Webley). Έχει κυκλοφορήσει EP με διασκευές κομματιών των Radiohead με ukulele. Διατηρεί προσωπικό blog, όπου, μεταξύ άλλων, έχει αποκαλύψει ότι στα 17 της έκανε έκτρωση και στα 20 της υπήρξε θύμα βιασμού (date rape) για το οποίο έχει γράψει και τραγούδι. Τα video clips της είναι έργα τέχνης. Έχει φανατικό κοινό που την έχει θεά του. Σε τελετή απονομής Χρυσών Σφαιρών έχει βγάλει το βρακί της (as you do...). Το δεύτερο solo album της "Amanda Palmer Goes Down Under" κυκλοφόρησε μόλις τον προηγούμενο μήνα.

Άκου Αυτό: και νιώσε ντροπή που δεν την ήξερες μέχρι τώρα. Εδώ το video του Leeds United που την οδήγησε να παρατήσει την δισκογραφική της Roadrunner Records, το What's The Use Of Wondering (επικό video) με την Annie Clark και το Map Of Tasmania (κι άλλο επικό video) από το καινούργιο album.











suggestion by superflores

13/02/2011

Zoo Kid

suggestion by superlila
Ποιός: Ζoo Κid είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του 16χρονου Andy Marshall από το Λονδίνο.
Genre: indie rock, dub, new wave
Trivia: (by superlila) Aν και απόφοιτος του BRIT School, δεν ακολούθησε τα βήματα προηγούμενων alumnis στην brit pop μουσική σκηνή. Ο ήχος του είναι απλός, guitar-based με φωνή που σου δίνει την αίσθηση ότι έχει χαθεί σε μια σκοτεινή μουσική διάσταση. Το debut single του Out Getting Ribs κυκλοφόρησε από τη House Anxiety μόλις τον περασμένο Δεκέμβριο.
Άκου Αυτό: γιατί υπάρχουν κι αυτοί οι 16χρονοι (την ίδια στιγμή που ο Justin Bieber σε λίγες ώρες ίσως κερδίζει το πρώτο του Grammy*) Εδώ τo Out Getting Ribs και το Ocean Bed. Άφωνη.
*update: Kι όμως. Ο Bieber έχασε το Grammy καλύτερου πρωτοεμφανιζόμενου. Από την Esperanza Spalding. (την ποιά;) Άκου κι αυτό.

suggestion by superlila

05/02/2011

Phantogram

suggestion by superlila

Ποιός: Οι Phantogram είναι ένα electronic duo από τη Νέα Υόρκη.
Genre: electro-pop, psyche pop, trip-hop
Trivia: Οι Phantogram είναι ο Josh και η Sara. Ήταν φίλοι από το σχολείο. Ξεκίνησαν να παίζουν το 2007 ως Charlie Everywhere. Άλλαξαν όνομα το 2009 και κυκλοφόρησαν το πρώτο τους EP. Οι επιρροές τους περιλαμβάνουν από Serge Gainsbourg μέχρι Detroit hip-hop βλ. Madlib, RZA και Black Milk. Έχουν ανοίξει συναυλίες των The Antlers, Metric, Minus The Bear, Zero 7, The xx, Ra Ra Riot, Yeasayer και το Φεβρουάριο του 2010 κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album, "Eyelid Movies".
Άκου Αυτό: γιατί επανήλθαν στο προσκήνιο φέτος όταν κομμάτι τους χρησιμοποιήθηκε στο πρώτο επεισόδειο της νέας σειράς του MTV 'Skins'. Εδώ το εν λόγω κομμάτι When I'm small και το Bloody Palms.



suggestion by superlila

25/01/2011

Hotel Persona


Ποιός: Οι Hotel Persona είναι ένα συγκρότημα με βάση την Ισπανία, τη Σουηδία και την Αγγλία.

Genre:
Electro rock, alternative rock. Κάτι σαν τους Placebo, αλλά στο πιο pop τους βασικά.

Trivia:
Δεν είναι τυχαία η αναφορά στους Placebo...Πρόκειται για τους Stefan Olsdal (μπασίστα / κιθαρίστα των Placebo) και τους David Amen και Javier Solo. Ο τελευταίος είναι για τα Ισπανικά φωνητικά τους. Ο Stefan και ο David κυρίως μίξαραν μουσική και έπαιζαν ως dj's σε διάφορα πάρτυ around the globe!
Πρώτη μου επαφή μαζί τους το 2008, όπου κάτι είχε πάρει το αυτί μου για side project των Placebo αλλά τότε είχαν απλά πιάσει κάποια τραγούδια των τελευταίων και τα είχαν **σκίσει!
Εντάξει, μεταξύ μας, δεν είναι και τίποτα σπουδαίο, αλλά αποφάσισα να κάνω την επιστροφή μου με κάτι λίγο πιο mainstream και είναι ένα post που έπρεπε να είχα γράψει άπειρο καιρό τώρα. Ένας δίσκος so far και μέχρι εκεί το βλέπω να πηγαίνει το πράγμα - βέβαια υπάρχουν και οι πλάτες του θείου Molko από πίσω, οπότε ποτέ δεν ξέρεις ;)
p.s. Προσοχή στις απομιμήσεις! Κυκλοφορεί και ένα ξενοδοχείο στη Ρωσία με το ίδιο ακριβώς όνομα!

Άκου Αυτό: Και σε αυτό το σημείο, έφτασε η στιγμή να σε ανταμείψει αυτό το post. Υπέροχη διασκευή του Touch me της Samatha Fox με φωνητικά από την ίδια. Θα μυρίσει 80 ίλα το pc σου :)
Να ακούσεις όμως και το Modern Kids, αν είσαι fan του Molko και αν χαίρεσαι κάθε φορά που αναγνωρίζεις τη φωνή του μέσα σε "άκυρα" τραγούδια (βλ. First day)



24/01/2011

Anna Calvi


Ποιός: Η Anna Calvi (MySpace) είναι μια Ιταλίδα που μεγάλωσε στο Λονδίνο
Genre: melodramatic pop, ατμοσφαιρική indie βλέπε Siouxsie and the Banshees. "I see my songs as mini films"
Trivia: Οι γονείς της ήταν μουσικοί. Μοιράζει τη ζωή της ανάμεσα σε Λονδίνο και Ρώμη. Αναφέρει ως επιρροές της τους David Bowie, Nick Cave και Velvet Underground, αλλά και τους κλασικούς Ravel και Debussy. Το debut album της "Anna Calvi" -σε παραγωγή Rob Ellis (βλ. PJ Harvey)- κυκλοφόρησε αυτόν τον μήνα, αλλά "buzz" είχε δημιουργηθεί γύρω από το όνομά της από τον Δεκέμβριο όταν το BBC την συμπεριέλαβε στους υποψήφιους του "Sound of 2011" (το οποίο κέρδισε τελικά η πιο "mainstream" Jessie J).
Άκου Αυτό: γιατί ο Brian Eno την έχει αποκαλέσει "the biggest thing since Patti Smith". Εδώ το Suzanne & I (το intro δε θυμίζει Morrissey;) και η κινηματογραφική διασκευή της στο Jezebel της Edith Piaf, χάρη στο οποίο αναδείχθηκε ως μία εκ των most blogged about artists αυτόν τον μήνα.


16/01/2011

Jan van de Engel

suggestion by Giannis

Ποιός: ο Jan van de Engel είναι ένας τύπος από την Αθήνα
Genre: electronica, bug beat, new jazz, ήχοι "από τύμπανα, βιμπράφωνο, βιόλα, κοντραμπάσο, φλάουτο, σαξόφωνο μαζί με mini Moog, λούπες, αγάπη και κατανόηση. "
Trivia: H 64millimetres κυκλοφόρησε το 2010 το πρώτο του album "Misspent", το οποίο περιέχει έξι αγγλόφωνα και έξι instrumental κομμάτια, όλα δικές του συνθέσεις. To τέλειο είναι ότι δεν βρήκα τίποτα στο Google για αυτόν -ούτε καν φωτογραφία- πέρα από... αυτό.
Άκου Αυτό: γιατί είναι "ψαγμενίλα". Άκου το ομώνυμου Misspent - είναι σαν ιστορία με δύο μέρη, το πρώτο θεατρικό.

13/01/2011

José González (live review)


Πότε: Τετάρτη 12 Ιανουαρίου, Gagarin 205

Τον José González δεν τον είχα ξαναδεί και ήθελα πολύ. Το "Veneer" το είχα λυώσει στο Λονδίνο. Η κιθάρα του μου θυμίζει κάτι νωχελικά Κυριακάτικα πρωινά στην Bryantwoood Road, που έμενες στο κρεββάτι για ώρες κι έξω ο ουρανός ήταν γκρι. Από το παράθυρο έβλεπες τη βροχή (που δεν σταμάταγε ποτέ, η γ*μημένη) διάβαζες περιοδικά, απαντούσες σε e-mails φίλων και έπινες τσάι με γάλα, ενώ οι συγκάτοικοι στο σαλόνι έβλεπαν Peep Show.

Η χθεσινή συναυλία με γύρισε σ'εκείνο το σπίτι στο Λονδίνο, εξάλλου η φωνή του González, και live, είναι σαν να ακούς το CD.

Εμφανίστηκε μόνος του, με την κιθάρα του, την οποία κούρδιζε και ξεκούρδιζε ανάμεσα στα tracks και το μόνο που "στόλιζε" τη σκηνή ήταν τρία φωτεινά έλατα στο background. Η συναυλία του ήταν ό,τι πιο απλό, ό,τι πιο "ταπεινό" έχω δει εδώ και καιρό. Μας έκανε μασάζ στα αυτιά για 90 λεπτά και μας "ξύπνησε" μόνο στο τέλος για να τραγουδήσουμε μαζί του το Love will tear us apart των Joy Division.

Άκου Αυτό:

09/01/2011

Oh Land

Ποιός: Oh Land (MySpace) είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Nanna Fabricius από την Κοπεγχάγη της Δανίας.
Genre: electronica, experimental, electropop
Trivia: To όνομα Oh Land βγαίνει από το middle name της, κανονικά γράφεται "Øland". Μετακόμισε στο Brooklyn της Νέας Υόρκης το 2010. Η μητέρα της ήταν τραγουδίστρια της όπερας και ο πατέρας της συνθέτης και θεατρικός παραγωγός. Ασχολήθηκε για χρόνια με το μπαλέτο, φοίτησε στην Danish Royal Ballet Academy, αλλά ένας τραυματισμός την κράτησε μακριά από το χορό και την ώθησε να βρει το άλλο ταλέντο της: τη μουσική. Την ανακάλυψε ο Kasper Bjorke και μαζί του έκανε το πρώτο album, "Fauna", που έλαβε διθυραμβικές κριτικές στη Δανία. Το 2009 η Epic Records την γνώρισε στο SXSW - η συνέχεια επί... των ακουστικών σας. ΥΓ: she looks like a super model.
Άκου Αυτό: αν σου αρέσουν οι Zero 7, οι The Knife και οι Cardigans. Εδώ το Wolf and I που ανακάλυψα σ'αυτό το post του ΝΜΕ για τους artists to watch του 2011.

06/01/2011

Sixtoo

suggestion by missmac_D
Ποιός: o Sixtoo είναι ο Vaughn Robert Squire από το Halifax του Καναδά.
Genre: hip-hop, trip-hop, electronica "It's the kind of soundtrack that could make movies more suspenseful, late night drives moodier and walks brisker" - Pitchfork
Trivia: "There is a huge amount of inaccurate information on the inter-web about Sixtoo and related projects. We don't really endorse any of it, and are too lazy to try and clear up the inaccuracies, so, take any web info with a grain of salt". - Weaponshouse. Γεννήθηκε το 1978. Ξεπήδησε από την Καναδέζικη underground hip-hop σκηνή του '90. Από το 1997 συνεργάστηκε με διάφορες δισκογραφικές σε original recordings και remixes αλλά το 2003 κατέληξε στην Ninja Tune με την οποία κυκλοφόρησε τα "Chewing on Glass & Other Miracle Cures" και "Jackals and Vipers in Envy of Man".
Το καλοκαίρι του 2009, ο Sixtoo "πέθανε". Διαρρήκτες εισέβαλαν στο σπίτι του και έκλεψαν σκληρούς δίσκους του με ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις, samples και αρχείο 15 χρόνων.
Κατά καιρούς έχει χρησιμοποιήσει και τα ψευδώνυμα Six Vicious, Villain Accelerate και S&N, ενώ έχει συνεργαστεί στο remix project Megasoid και με τον Hadji Baraka των Wolf Parade. Πλέον γράφει μουσική ως Speakerbruiser Rob.
Άκου Αυτό: να σου σηκωθεί η τρίχα.


ΥΓ: δεν έχω ακούσει τίποτε άλλο δικό του, ενώ o ίδιος μέσω του weaponshouse χαρακτηρίζει κάποια παλιά του κομμάτια "horrendous pieces of music".
suggestion by missmac_D

05/01/2011

Sonny Touch

suggestion by nasousiro

Ποιός: Ο Sonny Touch είναι ο Δημήτρης Τάτσης από την Θεσσαλονίκη

Genre: electronica, blues, folk, acoustic

Trivia: Γεννήθηκε στο Παρίσι το 1981. Ξεκίνησε κιθάρα στα 13 του και άρχισε να γράφει δική του μουσική απευθείας. 'Εφηβος πέρασε από πολλές post rock/punk, hip hop, funk μπάντες, ενώ από το 2004 κι έπειτα έγραψε μουσική και για θεατρικά, ταινίες μικρού μήκους και άλλα projects. Τον Οκτώβριο του 2008 άνοιξε τη συναυλία των Thievery Corporation στη Θεσσαλονίκη μαζί με το side project του Gacho Rejected. Το πρώτο του album λέγεται "Brain Soup". Αν και ο ηλεκτρονικός ήχος διακρίνεται στο background, στο album συμμετέχουν πολλοί μουσικοί (κιθάρα, μπάσο, τρομπέτες, κρουστά, βιολί, πιάνο, ακορντεόν... Τη μουσική και τους στίχους έχει γράψει ο ίδιος. Στα live του εμφανίζεται με την 5μελή "Honolulu Philharmonic". Ο ίδιος έχει παρομοιάσει τον ήχο του concept album του με Beck. Το artwork του δίσκου είναι της Ελένης Ρουκέτα, όλο σχεδιασμένο στο χέρι.

Άκου Αυτό: και νιώσε... ανακούφιση. Εδώ το Need a rest? και το πολυδιάστατο, opening track του album Bob.


suggestion by nasousiro