Πότε: Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011, ΟΑΚΑ
Εγώ σ'αυτά τα "μαζικά" που σνομπάρουν οι κουλτουριάρηδες πηγαίνω πάντα, ξέρετε. Δε λέω, κι εγώ προτιμώ το... σινεμά της γειτονιάς, μία στο τόσο όμως χρειάζεται κι ένα... blockbuster σε multiplex. Έτσι όταν βρέθηκα, απρόσμενα, με δύο προσκλήσεις για το live των
Bon Jovi στην Αθήνα, δε με χάλασε καθόλου. Η πλάκα όμως είναι ότι μέχρι και την ημέρα της συναυλίας νόμιζα ότι τα εισιτήριά μου ήταν για αρένα. Κι έφυγα από το σπίτι έτοιμη για ταλαιπωρία, ζέστη, ιδρώτα, ποδοπάτημα και ξενύχτι. Αλλά φίλε, τα εισιτήριά μου ήταν για καθήμενους! [στιγμή ευτυχίας 1] Και μάλιστα VIP! [στιγμή ευτυχίας 2] Με
open bar! [υπέρτατη ευτυχία] Και
τσάμπα φαί! [απόλυτη ευτυχία]
Μην πιστεύοντας την τύχη μας και νιώθοντας σαν χωριατάκια που πάνε πρώτη φορά στην πόλη, περάσαμε τη θύρα τη στιγμή που ξεκινούσε το live και αντικρύσαμε χιλιάδες κόσμου να χειροκροτά σεληνιασμένο τον μαυροντυμένο Jon. "
Finally we're here! This isn't television! We're really here!"
[χαμός]
Όποιος έχει δει
εκείνο το επεισόδιο του How I Met Your Mother με το "get psyched mix" του Barney, ξέρει ότι μόνο η φράση "Shot through the heart and you're to blame -
you give love a bad name" αρκεί. Περάσαμε όλη τη συναυλία έτσι. "Psyched".
Οι Bon Jovi δεν πουλάνε μούρη. Δεν είναι cool. Δεν νομίζουν ότι μπορούν να σώσουν τον κόσμο (βλ.
U2). Δεν προσποιούνται. Έρχονται από μία άλλη εποχή, πιο αγνή, πιο απλή, πιο happy. Όταν τραγουδούσα με όλη τη δύναμη της φωνής μου το "
Always" δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο πολύ, αλλά κόντεψα να τα μπήξω και να γίνω ρεζίλι στο... "V.I.P." entourage μου. Δε βαριέσαι..., σίγουρα κι εκείνοι έκαναν πάρτυ στο σχολείο και περίμεναν μέχρι το τέλος "πότε θα βάλει μπλουζ". (μετά μεγαλώσαμε, γίναμε too cool και κόψαμε τα blues στα πάρτυ.)
Στα 49 του, ο Jon Bon Jovi, περιφερόταν -με δερμάτινο, μακρυμάνικο πουκάμισο- στη σκηνή με άνεση τριαντάρη, χοροπηδούσε, μιλούσε συνέχεια στο κοινό "
I've always wondered what it'd be like to make a Greek girl scream!" [χαμός] "Ο μόνος άνδρας που έχει το δικαίωμα να τραγουδά το
I'll be there for you, χωρίς να θεωρείται φλώρος" ήταν άψογος επαγγελματίας, είχε εξαιρετική χημεία με όλο το συγκρότημα και κυρίως: χαμογελούσε... Και οι από κάτω; Τον αποθέωσαν, τον τράβηξαν με τις κάμερες και τα κινητά τους, του πέταξαν λουλούδια (!) στο "
Bed Of Roses", τον χειροκρότησαν με όλη τους τη δύναμη όταν έσκασε στη μέση της αρένας με μία ελληνική σημαία που έγραφε "
Livin' On a Prayer" και ακολούθησαν όλες τις προσταγές του "χέρια ψηλά - πάμε - δεξιά αριστερά - εεεε- οοοο".
Μετά από 2,30 ώρες μουσικής αναδρομής (
εδώ το setlist) οι Bon Jovi υποκλίθηκαν, μας χαιρέτισαν και αποσύρθηκαν στα παρασκήνια (υποψιάζομαι για ένα παγωμένο ντους).
Φύγαμε τραγουδώντας, με χαμόγελο στα χείλη.
ΥΓ: Από τα πιο εντυπωσιακά video wall που έχω δει ποτέ, respect στις live κάμερες, το σκηνοθέτη και όλο το στήσιμο και μοντάζ. Απίθανο.
"
Have a nice day".