26/03/2013

Elephant

Ποιος: Οι Elephant (Facebook | SoundCloud | Tumblr) είναι η Amelia Rivas από το Pontefract και ο Christian Pinchbeck από το Bristol.
Genre: indie pop / dream pop με γυναικεία φωνητικά- η Guardian, μεταξύ άλλων, τους παρομοιάζει και με τους Keep Shelly In Athens :)
Trivia: Γνωρίστηκαν τον Μάιο του 2010 σε ένα πάρτυ. Ηχογράφησαν τα πρώτα τους τραγούδια στο διαμέρισμα του Christian, κάπου στο Νότιο Λονδίνο. Το Φθινόπωρο του 2010 τράβηξαν την προσοχή της δισκογραφικής Memphis Industries, με την οποία κυκλοφόρησαν δύο 7'' singles, το "Ants" και το "Allured". Το debut EP τους, "Assembly" ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα. To 2012 μετά από έναν καβγά και έναν σπασμένο καρπό (του Christian -πράγμα που ίσως είχε σχέση με τον καβγά, ίσως και όχι) το μέλλον άρχισε να διαφαίνεται χλωμό. Μετά από μία πολύ μέτρια χρονιά, κατά την οποία το μόνο που έκαναν ήταν να εμφανιστούν στο opening party του Primavera, άρχισαν και πάλι τις ηχογραφήσεις. Μες στη χρονιά σκοπεύουν να κυκλοφορήσουν το πρώτο ολοκληρωμένο album τους, ενώ το νέο τους single "Skyscraper" κυκλοφόρησε μόλις χθες, 25 Μαρτίου, με b-side το "Spies".
Άκου Αυτό: λίγο daydreaming δεν έβλαψε ποτέ κανέναν (νομίζω).
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

22/03/2013

Icona Pop

Ποιος: Οι Icona Pop (Facebook | YouTube) είναι η Caroline Hjelt και η Aino Jawo από τη Στοκχόλμη της Σουηδίας.
Genre: indie pop / synthpop με επιρροές electro-house και punk.
Trivia: Η Hjelt είναι του '87 και η Aino του '86. Γνωρίστηκαν το 2009 σε ένα πάρτυ. Το debut single τους "Manners" κυκλοφόρησε λίγο αργότερα και τράβηξε την προσοχή των music sites. Έχουν κυκλοφορήσει δύο EPs ("Nights Like This", 2011 και "Iconic", 2012) και δύο singles ("I Love It" και "We Got The World"). Το "I Love It" έχει χρησιμοποιηθεί σε video game και σε μία Γερμανική διαφήμιση της Coca-Cola Light, ενώ ήταν και το theme του Αμερικανικού reality Snooki & JWoww. Μέσα στο 2013, έχει ήδη ακουστεί σε ένα επεισόδιο "Vampire Diaries" και στο πιο fun επεισόδιο της δεύτερης σεζόν του "Girls" (αυτό με την κόκα). Έχουν μοιραστεί τη σκηνή με τους Passion Pit και τους Matt & Kim. Από το 2012 μοιράζουν τις ζωές τους μεταξύ Νέας Υόρκης και L.A. Πριν από λίγες μέρες εμφανίστηκαν στο SXSW στο Austin του Texas (πράγμα που ώθησε το "I Love It" στο top 40 των US charts) και λίγο αργότερα ανακοίνωσαν πως το debut album τους θα κυκλοφορήσει το καλοκαίρι στη Μ. Βρετανία. Προχθές έδωσαν την πρώτη τους συναυλία στο Λονδίνο.
Άκου Αυτό: παρά τον τρομερά cheesy στίχο "you're from the 70's but I'm a 90's bitch", το "I Love It" με κάνει να χοροπηδάω πάνω-κάτω σα χαζή. Επίσης την τύπισσα με το κοντό μαλλί τη βρίσκω λίγο πανέμορφη - ουάου.
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

16/03/2013

The Irrepressibles (live review)

Πότε: Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013, Fuzz club
Nιώθω πως η λέξη "συναυλία" αδικεί αυτό που είδα χθες. Ήταν σαν μουσικοθεατρικό show, με τον (έντονα βαμμένο) Jamie McDermott πρωταγωνιστή, το βιολί και το τσέλο στους δεύτερους ρόλους, και δύο ημίγυμνους drummers παρέα με μία αιθέρια ύπαρξη (που έπαιζε μέχρι και keytar) ανεβασμένους στα βάθρα να συμπληρώνουν το επιβλητικό σκηνικό.
(Δεν έχω δει ποτέ live Anthony & The Johnsons, αλλά τους φαντάζομαι κι εκείνους κάπως έτσι. Το ποιος είναι "καλύτερος" ή το αν ο ένας αντιγράφει τον άλλον μου είναι παντελώς αδιάφορο.)
Πέρα από το live αυτό καθαυτό ήταν τέλεια και "η φάση". Το ποιοι ήμασταν, το πόσο κοντά στη σκηνή βρισκόμασταν (και δε χρειάστηκε για άλλη μια φορά να ζήσω το δράμα του να είσαι 1,60), το ότι δεν στριμωχτήκαμε, ούτε ταλαιπωρηθήκαμε, αλλά μπορέσαμε να το ευχαριστηθούμε τέρμα. 
Φτάσαμε νωρίς, ήπιαμε τις μπίρες μας, γίναμε πολλοί. Απρόσμενη σύνθεση: γνωστοί, άγνωστοι, αγόρια, κορίτσια, gay, straight, κάπως όλοι από διαφορετικές παρέες, αλλά one fun crowd. Είδαμε τη Nalyssa Green να χαϊδεύει το theremin της και να ανοίγει το live παρέα με την Ευαγγελία Ξυνοπούλου, ήπιαμε τις μπίρες μας, γεμίσαμε ανυπομονησία, τελικά λίγο μετά τις 11, αποκαλύφθηκε ένα πιάνο με ουρά (π ε θ α ί ν ω), στα πανιά/οθόνες που κρέμονταν από τη σκηνή εμφανίστηκαν οι γυμνοί παλαιστές του video clip και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Arrow".
Όλο το live ήταν προμελετημένο και "σκηνοθετημένο" εκ των προτέρων. O McDermott ήταν μια υπέροχη drama queen, τα χέρια του θεατρικά, υπερβολικά, το στήσιμό του το ίδιο -η φωνή του αψεγάδιαστη. Eμείς από κάτω το είχαμε βουλώσει, στο "New World" και το "Two Men In Love" χειροκροτούσαμε, σφυρίζαμε, "προσκυνούσαμε" ήδη. Και μετά έγινε μια μικρή παύση.
Και επέστρεψαν στη σκηνή. Και είπαν αυτήν την υπερκοματτάρα, το "In This Shirt" και νιώσαμε κι εμείς το δράμα στο πετσί μας και λίγο έλειψε να σωριαστούμε στα πατώματα. Κοίταξα τον gs -που ξέρω πόσο λατρεύει αυτό το κομμάτι- και πήγα σχεδόν αυτόματα κοντά του, εκείνος μ'αγκάλιασε και βγάλαμε όλο το τραγούδι έτσι αγκαλιασμένοι -ήταν μια από τις πιο όμορφες, τρυφερές και ιδιαίτερες στιγμές που έχουμε ζήσει στην (πολύπαθη) φιλία μας, που κρατάει... 14 ολόκληρα χρόνια τώρα.
Ακολούθησε δεύτερο encore - το σωστό το encore, αυτό που αφήνεις τον κόσμο να χειροκροτεί κάνα πεντάλεπτο και έρχεσαι για να πεις δεύτερη φορά το ίδιο κομμάτι -εν προκειμένω το "Two Men In Love" - τους καταχειροκροτήσαμε και φύγαμε "on a high". Στην έξοδο βρήκαμε τον McDermott πίσω από ένα πάσο να μιλάει με τον κόσμο και να μοιράζει χαμόγελα. 

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

Portico Quartet (live review)

Πότε: Πέμπτη 14 Μαρτίου 2013, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών
To live των Portico Quartet ξεκίνησε με έναν καυγά. ΟΚ, fine, ίσως και να έφταιγα. Αλλά δεν είχα ξαναπάει στη Στέγη και μέχρι να βρω τα κατατόπια, χάσαμε την αρχή (άρα και το "Ruins") και κάθισα στην καρέκλα μουτρωμένη και κακόκεφη σαν τιμωρημένο παιδάκι. Ευτυχώς η τσαντίλα δεν κράτησε πολύ, γιατί τα σφιγμένα χείλια μετατράπηκαν σε "σαγόνι-στο-πάτωμα". 
Τέσσερις τύποι στη σκηνή έβγαζαν τους πιο απίστευτους ήχους από όργανα που δεν καταλάβαινα (αυτό το hang είναι μαγικό, αλήθεια), άλλαζαν σε ανύποπτο χρόνο θέση μεταξύ τους, ηχογραφούσαν επιτόπου ό,τι έπαιζαν (και το άφηναν να παίζει στο background σε λούπα) και δημιουργούσαν 15λεπτα κομμάτια με σαξόφωνο, double bass, κρουστά και ηλεκτρονικά samples, ενώ τα φώτα της σκηνής άλλαζαν χρώμα επηρεάζοντας διάθεση και ατμόσφαιρα (ανά φάσεις μάλιστα ο ήχος ξέφευγε εντελώς από το "ορχηστρικό" και γινόταν κανονική electronica). 
Για να είμαι ειλικρινής, δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που είδα -σήμερα δεν είναι και η μέρα μου, γενικά- ούτε θέλω να προσποιηθώ ότι ξέρω από jazz, ή... free jazz, ή... jazzstep... Διαβάστε εδώ το review του Γιάννη, που τα λέει ωραία και την επόμενη φορά που θα έρθουν για live φροντίστε να είστε εκεί. Από την αρχή.
ΥΓ: Ετοιμάζουν live/remixes album - πιστεύω πως θα είναι επικό.
Φωτό by epatsialos

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

14/03/2013

Woodkid

Ποιος: Ο Woodkid (Facebook) είναι ο 29χρονος Γάλλος σκηνοθέτης, γραφίστας και μουσικός Yoann Lemoine.
Genre: "symphonic pop" / cinematic pop / chamber pop με φωνητικά που θυμίζουν Anthony & The Johnsons.
Trivia: Γεννήθηκε στο Reims. Σπούδασε γραφιστική και animation στη Lyon και συνέχισε τις σπουδές του στο Λονδίνο. Το 2004 μετακόμισε στο Παρίσι. Έχει συνεργαστεί με τον Luc Besson και τη Sofia Coppola. Έχει βραβευτεί για την anti-AIDS διαφημιστική καμπάνια του, ενώ το 2012, αναδείχθηκε Director of the Year στα βραβεία MVPA του Los Angeles. Έχει σκηνοθετήσει πολλά video-clips, μεταξύ των οποίων το "Mistake" του Moby, τα "Born To Die" και "Blue Jeans" της Lana Del Rey, το "Teenage Dream" της Katy Perry, το "Back To December" της Taylor Swift και το "Take Care" των Rihanna και Drake. Έχει προταθεί για 6 MTV Video Music awards. Το πρώτο του EP, "Iron" κυκλοφόρησε το Μάρτιο του 2011. Το ομώνυμο (φανταστικό) τραγούδι συνοδεύτηκε από ένα αριστουργηματικό video clip και χρησιμοποιήθηκε, μεταξύ άλλων, στο διαφημιστικό trailer του "Assassin's Creed: Revelations", το "Hitchcock" και το "Django Unchained", ενώ οι στίχοι του ενέπνευσαν τη σειρά "A Soldier On My Own" της ανδρικής κολεξιόν Φθινόπωρο-Χειμώνας 2013 του οίκου Dior. Το debut album του, "Golden Age", κυκλοφορεί επισήμως στις 18 Μαρτίου.
Άκου Αυτό: ο Woodkid είναι (απ'όσο ξέρουμε) ο πρώτος σκηνοθέτης video-clip που έγινε μουσικός.
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

11/03/2013

Daughter

Ποιος: Οι Daughter (Facebook | YouTube | SoundCloud) είναι ένα folk trio από το Λονδίνο.
Genre: indie folk με γυναικεία φωνητικά -  "she can be as dolorous as Dolores and strident as Sinead". [via]
Trivia:  Ξεκίνησε ως solo project της 22χρονης Elena Tonra. Στην πορεία προστέθηκε ο κιθαρίστας (και σύντροφος της Elena) Igor Haefeli και ο drummer Remi Aguilella.  Αρχικά κυκλοφόρησαν τρία EPs ("Demos", self-released, 2010, "His Young Heart" -SoundCloud stream- self-released, 2011 και "The Wild Youth", Communion Records, 2011). Σύντομα τράβηξαν το ενδιαφέρον του For Folk's Sake και ενός παραγωγού του BBC Radio 1, με αποτέλεσμα να χρησιμοποιηθούν κάποια τραγούδια τους σε διαφημίσεις και τηλεοπτικές σειρές ("Grey's Anatomy" / "Vampire Diaries"). Το 2012 υπέγραψαν με την 4AD, με την οποία κυκλοφορούν και το debut album τους, "If You Leave", στις 18 Μαρτίου. Tο πόσο θα πηγαίνει με λιακάδες δε λέγεται. (και μην ξανακούσω παράπονο πως δεν ανεβάζω πια easy-listening).
Άκου Αυτό: "cause I want you so much, but I hate your guts"
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

10/03/2013

My Drunken Haze, Pan Pan (live review)

Πότε: Σάββατο 9 Μαρτίου 2013, Frown, Ψυρρή
Νόμιζα ότι είχα προγραμματίσει όλα τα live του μήνα, αλλά μετά έσκασε κι αυτό και δεν μου έκανε καρδιά να μην πάω (παρόλο που είχα καταστραφεί στον DJ Shadow την προηγουμένη) για δύο λόγους: 1) τους My Drunken Haze τους "παρακολουθώ" από το 2010, που κάπου είχε πάρει πρέφα ο Σπύρος το blog και μου είχε στείλει να ακούσω (σχετικό post). Πρόσφατα έμαθα ότι έχουν κυκλοφορήσει το πρώτο τους EP και πολύ χάρηκα - και μόνο "συμβολικά" (για support, αν θες) ήθελα λοιπόν να τους ακούσω και live. 2) τον Pan Pan τον ακολουθώ χρόνια στο Twitter, ξέρω ότι είναι φίλος φίλων, δεν τον είχα δει ποτέ live, μ'έπιασε περιέργεια, ένα "κι εγώ θέλω" (αυτό με πιάνει συχνά, λέγεται FOMO, νομίζω έχω γεννηθεί μ'αυτό το σύνδρομο), έχει κι ένα κομμάτι που λέγεται "Sex in a Postnoise Era" και βρίσκω αυτόν τον τίτλο λίγο τέλειο - τέλος πάντων, μάζεψα τα κομμάτια μου και πήγα.
Το Frown (τα γραφεία του Lust, από ό,τι κατάλαβα) είναι ένα υπόγειο δίπλα στο Tranzistor - μέσα ήταν γεμάτο και η ατμόσφαιρα ήταν αποπνικτική, έξω ήταν σαν να είναι καλοκαίρι και να έχουμε μαζευτεί έξω από το Pop και να κόβουμε φάτσες: μούσια, φίλοι, συνάδελφοι, γνωστοί, "twitterόκοσμος", fashionistas, πολλά iPhones, χιψτερία. 
Στους My Drunken Haze ήμουν πίσω και το μόνο που μπορούσα να δω ήταν οι σκιές των παιδιών στον τοίχο - πράγμα που δε με χάλασε γιατί κόλλαγε τέλεια με τη μουσική και ήταν έτσι σαν "άποψη" ξέρω 'γω. Πολύ ωραία έπαιζαν, αλλά όσο τους άκουγα κάνοντας παράλληλα το socializing μου, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν το  γαμωστομάχι μου που με είχε ΠΕΘΑΝΕΙ από το πρωί -εννοείται δεν ήπια τίποτα (και πρέπει να ήμουν η μόνη γιατί οι μπίρες έκαναν 2 - δύο - ευρώ).
Στον Pan Pan με παρέσυραν μπροστά-μπροστά και αυτό ήταν τέλειο γιατί μπορούσα να ακούω τις γελοιότητες που του φώναζαν οι κολλητοί του, να βλέπω τις πορτοκαλί σαλοπέτες τους και την κονσόλα και τα πλήκτρα και το βιολί της Nefeli Walking Undercover και κυρίως αυτή τη γαμάτη οθόνη αφής (που δεν ξέρω πως λέγεται* γιατί είμαι εντελώς άσχετη) με κάτι φωτάκια που άλλαζαν χρώμα και αναβόσβηναν με τη μουσική και όταν τα άγγιζε ο Pan Pan κάτι συνέβαινε αλλά δεν μπορούσα να καταλάβω τι. (το ξέρω ότι ακούγομαι σαν παιδάκι, αλλά ήταν γαμάτο, είχα υπνωτιστεί και κατάφερα να ξεχάσω για λίγο το στομάχι).
Στους Mech_nimal δεν έμεινα γιατί ΠΟΝΟΥΣΑ και τελικά πήγα σπίτι, πήρα ένα (ληγμένο όπως αποδείχθηκε στην πορεία) Zantac, κουλουριάστηκα στον καναπέ και υπέφερα μέχρι τις 4 το πρωί. Καλά να πάθω: organ donor #diplis.
Αυτά. Εγώ δε γράφω reviews, γράφω ιστορίες. Να μπείτε να ακούσετε μουσικές:
http://mydrunkenhaze.bandcamp.com/
http://panpanathens.bandcamp.com/
http://nefeliwalkingundercover.bandcamp.com/
Φωτό: από παλιότερο live, από το Facebook του Pan Pan.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

DJ Shadow (live review)

Πότε: Παρασκευή 8 Μαρτίου 2013, Inbox club
Ναι και που λέτε, τον DJ Shadow πρόσφατα -λέει- τον πέταξαν έξω από ένα club στο Miami (ονόματι Mansion) επειδή αυτά που έπαιζε (ένα από τα All Bases Covered mixes του) ήταν "πολύ φουτουριστικά" και δε γούσταρε ο κόσμος. Εκείνος αντέδρασε με αυτό το tweet και στη συνέχεια ανέβασε όλο το mix στο SoundCloud. Στο Internet έγινε της τρελής, το Mansion έφαγε απίστευτο κράξιμο και τελικά δημοσίευσε επίσημη απολογία και είπε "δεν θα το ξανακάνουμε" και τέτοια.
Την Παρασκευή το Inbox ήταν τίγκα (σε σημείο που μία φίλη αποφάσισε να εγκαταλείψει γιατί δεν την πάλευε με την πολυκοσμία). Λίγο νωρίτερα η Detox είχε ανακοινώσει πως η συναυλία ήταν sold out (fair enough, εγώ λέω -τα πρώτα εισιτήρια κόστιζαν 15 ευρώ και το set διαφημίστηκε ως pre-party του Ejekt). Δεν ξέρω πόσοι από αυτούς που ήρθαν ήξεραν τι θα δουν. Έσκασε στο booth σε μεγάλα κέφια, μας έκανε μια μεγάλη εισαγωγή να μας χαιρετίσει, να μας ρωτήσει αν "περνάμε καλάααα" και να μας εξηγήσει πως του αρέσει να ανακατεύει διαφορετικά genres και το μόνο που θέλει από εμάς είναι να χορέψουμε σαν να μην υπάρχει αύριο.
Εμείς (παρέα, 7 άτομα) κατεβάσαμε καναδυο (ahem - who's counting) ποτά με καλαμάκι και την είδαμε "πάρτυυυ". Breaks, beats, drum & bass, hip-hop, δικά του, ό,τι θες - παράκρουση. Συνειδητοποιήσαμε ότι δεν παίζει πουθενά στην Αθήνα τέτοια μουσική, θυμηθήκαμε το Fabric στο Λονδίνο, χορέψαμε σαν απροσάρμοστα, we got wasted, it was fun.
Λίγο μετά το set, εκείνος έκανε αυτό το tweet:
Φωτό by desigink

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

06/03/2013

Empress Of

Ποιος: Empress Of (Facebook | SoundCloud | YouTube) είναι το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο της Lorely Rodriguez από το Brooklyn της Νέας Υόρκης.
Genre: "diffuse and sophisticated haze-pop" [via] "hypnotic dronetronica" [via] (ψοφάω για δηθενιές, τρελαίνομαι) α λα Grimes και Purity Ring.
Trivia: Τράβηξε την προσοχή των music bloggers, ανεβάζοντας στο κανάλι της στο YouTube μια σειρά videos διάρκειας ενός λεπτού το καθένα, με μόνη πληροφορία να τα συνοδεύει ένα χρώμα και ένα νούμερο (extra hipster points: colourminutes cassette tape -το τερμάτισε).  Έχει ήδη κυκλοφορήσει ένα 7'' μέσω της No Recordings, ενώ το EP της "Systems" αναμένεται στις 2 Απριλίου από την Terrible Records και τη Double Denim. To πρώτο δείγμα από το EP λέγεται "Hat Trick" και κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου.
Άκου Αυτό: "don't show me the stars, show me the distance"
  
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

04/03/2013

Suuns

suggestion by @hlektronio & @fotobill
Ποιος: Οι Suuns (Facebook | YouTube | Tumblr) είναι μια τετραμελής μπάντα από το Montreal του Καναδά.
Genre: experimental / psych rock / post-punk / art rock / indie
Trivia: Σχηματίστηκαν το καλοκαίρι του 2006 από τον Ben Shemie (φωνητικά / κιθάρα) και τον Joe Yarmush (κιθάρα / μπάσο). Στην πορεία στο line-up προστέθηκαν οι Liam O'Neill (ντράμερ) και Max Henry (μπάσο / πλήκτρα). Έδωσαν την πρώτη τους συναυλία, ως "Zeroes", στο Pop Montreal του 2007 και λίγο αργότερα ηχογράφησαν το "Zeroes QC", με τη βοήθεια του Jace Lasek των Besnard Lakes. Το ντεμπούτο τους τράβηξε το ενδιαφέρον της Secretly Canadian με την οποία υπέγραψαν το 2010 και άλλαξαν το όνομά τους σε Suuns, για νομικούς λόγους. (Apparently, Suuns σημαίνει μηδέν στα ταϊλανδέζικα). Το δεύτερο album τους, "Images Du Futur", κυκλοφορεί επισήμως αύριο Τρίτη 5 Μαρτίου. Προς το παρόν μπορείτε να το streamάρετε ολόκληρο στο site της AOL. Ενδεικτικά, το Line Of Best Fit το βαθμολόγησε με 9,5 αστεράκια. "This is an album that demands attention. An album that is experiential - at once lo-fi and richly textured - where the listener is a fly on the wall, mesmerised by minor-chord introspections that come in waves - some lap gently; others overwhelm.." [via]
Άκου Αυτό: το τελευταίο κομμάτι του album λέγεται... "Music Won't Save You". Θέλω να το κάνω μπλουζάκι και να κοιμόμαστε μαζί.

suggestion by @hlektronio & @fotobill
 
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

Chinawoman (live review)

Πότε: Κυριακή 3 Μαρτίου 2013, six d.o.g.s.
"Μα ποια είναι αυτή και γιατί θέλουν όλοι να πάνε τέλος πάντων;" Εύλογη η απορία, αν σκεφτεί κανείς το τρομερό buzz που δημιουργήθηκε από την ημέρα ανακοίνωσης της συναυλίας, ακόμα και σε κύκλους (σε έναν από τους οποίους ανήκω κι εγώ) που δεν γνώριζαν ιδιαίτερα την Chinawoman και είχαν απλά ακούσει ένα-δυο κομμάτια της τυχαία, σε κάποιο Facebook wall: "εννοείται θα πάμε". Οι δύο βραδιές στο six d.o.g.s. έγιναν sold-out (στην πολύ καλή τιμή των 12 ευρώ –να τα λέμε κι αυτά) μία ολόκληρη εβδομάδα πριν το live, εγώ βρέθηκα εκεί –με την Άννα και μια μπίρα στο χέρι- την Κυριακή. 
Στο σημείο που βρεθήκαμε αρχικά (λίγο μετά το bar, δεξιά από τη σκηνή), η αλήθεια είναι πως κάτι είχε συντονιστεί με το ηχείο και λίγο νιώθαμε το μπάσο παραπάνω από όσο θα έπρεπε (ή θα θέλαμε), αλλά η Άννα πέταξε ένα "ρε είναι σαν να κάνουμε power plate", λυθήκαμε στα γέλια, το ξεπεράσαμε και απλά χωθήκαμε λίγο πιο μπροστά. 
Η μεγαλωμένη από Ρώσους γονείς στο Toronto του Καναδά Chinawoman –κατά κόσμον Michelle Gurevich- έσκασε στη σκηνή (με μαύρο σακάκι και μαύρο παντελόνι, «κυρία») μαζί με τον (όπως μας πληροφόρησε αργότερα) Ιταλό κιθαρίστα της και τον Σκωτσέζο drummer της, πλησίασε σχεδόν ερωτικά το μικρόφωνο, άφησε τα "μεγαλίστικα", παλιομοδίτικα σγουρά μαλλιά της να καλύψουν τα μάτια της και ξεκίνησε το set της με το "To Be With Others".
to be with others 
the need to be with others 
for just a couple hours 
to be with others 
without destroying ours
Τόσο προσωπικοί και αυτοβιογραφικοί είναι οι στίχοι των τραγουδιών της Chinawoman. Άλλοτε σκοτεινοί ("miserable couples on the bus / we used to say: thank god that's not us / now I'm hiding out / trying to figure it out" - "Vacation From Love"), άλλοτε παιχνιδιάρικοι ("Aviva, Aviva, come on let’s have a threesome" - "Aviva"), άλλοτε εξομολογητικοί ("But i know much of you / You're my favourite asshole / Tonight we'll sleep away / Without a word the way we do / We know we'll find each other soon" - "Friday Night"), όλοι τους γεμάτοι (πολύ προσωπικές) αλήθειες. 
Για να είμαι ειλικρινής, έχοντας λιώσει τις τελευταίες μέρες τα δύο albums της ("Party Girl", 2007 και "Show Me The Face", 2010) την περίμενα ψυχρή, καταθλιπτική, απόμακρη, δήθεν. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Σεμνή, χαμογελαστή, κεφάτη, μας έλεγε "γεια μας" κάθε φορά που έπινε μια γουλιά από το ποτό της και δεν χόρταινε να μας ευχαριστεί "here we are, together at last -thank you for having me in your country". Οι από κάτω την ένιωθαν τόσο "δικιά τους" που της έκαναν συνέχεια παραγγελιές. Σε κάποια φάση κάποιος μάλιστα από το κοινό της έδωσε μια μικρή ανθοδέσμη - την κράτησε με νάζι και αυτοανακηρύχθηκε "winner of the Athens pageant" (νικήτρια του διαγωνισμού οπορφιάς Miss Αθήνα). Λίγο αργότερα της έδωσαν να ανοίξει ένα κινέζικο fortune cookie: Το διάβασε αρχικά από μέσα της, μας κοίταξε και είπε "Δεν νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω τη συναυλία - ξέρετε τι λέει; If you don’t think about the future you cannot have one!"
Ενώ δούλευα μες στο κεφάλι μου τι ήθελα να γράψω στο review, κάποια στιγμή ρώτησα την Άννα: "Τι μουσική θα λεγες ότι παίζει;" Σήκωσε τους ώμους της. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ αδυνατώ να την κατατάξω σε κάποιο genre. Δεν είναι rock, ούτε folk, ούτε μπορείς να την πεις "ακουστική" γιατί ανά φάσεις παίζει μέχρι και με το "ραδιοφωνικό" pop ("Go"). Είναι σίγουρα μελαγχολική και αισθαντική και θεατρική και ακούγεται καλύτερα μες στα σκοτάδια, με τα ακουστικά στα αυτιά, κάτι μέρες "με όχι και τόσο κέφι". Την έχουν παρομοιάσει με τον Leonard Cohen και την PJ Harvey, αλλά ούτε αυτός ο παραλληλισμός σε βοηθά να φανταστείς το ιδιαίτερο στυλ της. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχει "πιάσει" την ψυχοσύνθεση της γυναίκας τόσο πολύ που -gay or straight- δε γίνεται να μην ταυτιστείς έστω με ένα τραγούδι της. Κι αν εκείνη αποκαλύπτει τη μεγαλύτερη δική της αλήθεια στο "I’ll Be Your Woman" κάθε φορά που τραγουδά σχεδόν αποσιωπόντας το "and you can be mine", εμείς –όσο μας τρώνε τα ξενύχτια- θα ρίχνουμε ένα μελαγχολικό χαμόγελο κάθε φορά που ακούμε τους υπέροχα ειρωνικούς στίχους που κλείνουν το κομμάτι που κράτησε για το φινάλε (μόνη της στη σκηνή, με την κιθάρα της), "Party Girl"
I used to cry but now I don’t have the time 
I used to be so fragile 
but now I’m so wild 
– so wild
Η Chinawoman τα τελευταία δύο χρόνια ζει στο Βερολίνο επειδή "με 100 - 200 ευρώ μπορεί να πετάξει σχεδόν σε οποιαδήποτε πόλη και να παίξει live". Τώρα που συστηθήκαμε -και έχοντας ενημερωθεί πως το Φθινόπωρο του 2013 ετοιμάζει νέο δίσκο- ελπίζω σύντομα να τη δούμε ξανά στην Αθήνα. Είμαι σίγουρη πως και πάλι θα γίνει sold out.
Also published on jumpingfish.gr
Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!