Chinawoman (live review)

Πότε: Κυριακή 3 Μαρτίου 2013, six d.o.g.s.

"Μα ποια είναι αυτή και γιατί θέλουν όλοι να πάνε τέλος πάντων;" Εύλογη η απορία, αν σκεφτεί κανείς το τρομερό buzz που δημιουργήθηκε από την ημέρα ανακοίνωσης της συναυλίας, ακόμα και σε κύκλους (σε έναν από τους οποίους ανήκω κι εγώ) που δεν γνώριζαν ιδιαίτερα την Chinawoman και είχαν απλά ακούσει ένα-δυο κομμάτια της τυχαία, σε κάποιο Facebook wall: "εννοείται θα πάμε". Οι δύο βραδιές στο six d.o.g.s. έγιναν sold-out (στην πολύ καλή τιμή των 12 ευρώ –να τα λέμε κι αυτά) μία ολόκληρη εβδομάδα πριν το live, εγώ βρέθηκα εκεί –με την Άννα και μια μπίρα στο χέρι- την Κυριακή. 

Στο σημείο που βρεθήκαμε αρχικά (λίγο μετά το bar, δεξιά από τη σκηνή), η αλήθεια είναι πως κάτι είχε συντονιστεί με το ηχείο και λίγο νιώθαμε το μπάσο παραπάνω από όσο θα έπρεπε (ή θα θέλαμε), αλλά η Άννα πέταξε ένα "ρε είναι σαν να κάνουμε power plate", λυθήκαμε στα γέλια, το ξεπεράσαμε και απλά χωθήκαμε λίγο πιο μπροστά. 

Η μεγαλωμένη από Ρώσους γονείς στο Toronto του Καναδά Chinawoman –κατά κόσμον Michelle Gurevich- έσκασε στη σκηνή (με μαύρο σακάκι και μαύρο παντελόνι, «κυρία») μαζί με τον (όπως μας πληροφόρησε αργότερα) Ιταλό κιθαρίστα της και τον Σκωτσέζο drummer της, πλησίασε σχεδόν ερωτικά το μικρόφωνο, άφησε τα "μεγαλίστικα", παλιομοδίτικα σγουρά μαλλιά της να καλύψουν τα μάτια της και ξεκίνησε το set της με το "To Be With Others".

to be with others 
the need to be with others 
for just a couple hours 
to be with others 
without destroying ours

Τόσο προσωπικοί και αυτοβιογραφικοί είναι οι στίχοι των τραγουδιών της Chinawoman. Άλλοτε σκοτεινοί ("miserable couples on the bus / we used to say: thank god that's not us / now I'm hiding out / trying to figure it out" - "Vacation From Love"), άλλοτε παιχνιδιάρικοι ("Aviva, Aviva, come on let’s have a threesome" - "Aviva"), άλλοτε εξομολογητικοί ("But i know much of you / You're my favourite asshole / Tonight we'll sleep away / Without a word the way we do / We know we'll find each other soon" - "Friday Night"), όλοι τους γεμάτοι (πολύ προσωπικές) αλήθειες. 

Για να είμαι ειλικρινής, έχοντας λιώσει τις τελευταίες μέρες τα δύο albums της ("Party Girl", 2007 και "Show Me The Face", 2010) την περίμενα ψυχρή, καταθλιπτική, απόμακρη, δήθεν. Ήταν ακριβώς το αντίθετο. Σεμνή, χαμογελαστή, κεφάτη, μας έλεγε "γεια μας" κάθε φορά που έπινε μια γουλιά από το ποτό της και δεν χόρταινε να μας ευχαριστεί "here we are, together at last -thank you for having me in your country". Οι από κάτω την ένιωθαν τόσο "δικιά τους" που της έκαναν συνέχεια παραγγελιές. Σε κάποια φάση κάποιος μάλιστα από το κοινό της έδωσε μια μικρή ανθοδέσμη - την κράτησε με νάζι και αυτοανακηρύχθηκε "winner of the Athens pageant" (νικήτρια του διαγωνισμού οπορφιάς Miss Αθήνα). Λίγο αργότερα της έδωσαν να ανοίξει ένα κινέζικο fortune cookie: Το διάβασε αρχικά από μέσα της, μας κοίταξε και είπε "Δεν νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω τη συναυλία - ξέρετε τι λέει; If you don’t think about the future you cannot have one!"

Ενώ δούλευα μες στο κεφάλι μου τι ήθελα να γράψω στο review, κάποια στιγμή ρώτησα την Άννα: "Τι μουσική θα λεγες ότι παίζει;" Σήκωσε τους ώμους της. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ αδυνατώ να την κατατάξω σε κάποιο genre. Δεν είναι rock, ούτε folk, ούτε μπορείς να την πεις "ακουστική" γιατί ανά φάσεις παίζει μέχρι και με το "ραδιοφωνικό" pop ("Go"). Είναι σίγουρα μελαγχολική και αισθαντική και θεατρική και ακούγεται καλύτερα μες στα σκοτάδια, με τα ακουστικά στα αυτιά, κάτι μέρες "με όχι και τόσο κέφι". Την έχουν παρομοιάσει με τον Leonard Cohen και την PJ Harvey, αλλά ούτε αυτός ο παραλληλισμός σε βοηθά να φανταστείς το ιδιαίτερο στυλ της. Αυτό που ξέρω είναι ότι έχει "πιάσει" την ψυχοσύνθεση της γυναίκας τόσο πολύ που -gay or straight- δε γίνεται να μην ταυτιστείς έστω με ένα τραγούδι της. Κι αν εκείνη αποκαλύπτει τη μεγαλύτερη δική της αλήθεια στο "I’ll Be Your Woman" κάθε φορά που τραγουδά σχεδόν αποσιωπόντας το "and you can be mine", εμείς –όσο μας τρώνε τα ξενύχτια- θα ρίχνουμε ένα μελαγχολικό χαμόγελο κάθε φορά που ακούμε τους υπέροχα ειρωνικούς στίχους που κλείνουν το κομμάτι που κράτησε για το φινάλε (μόνη της στη σκηνή, με την κιθάρα της), "Party Girl"

I used to cry but now I don’t have the time 

I used to be so fragile 
but now I’m so wild 
– so wild

Η Chinawoman τα τελευταία δύο χρόνια ζει στο Βερολίνο επειδή "με 100 - 200 ευρώ μπορεί να πετάξει σχεδόν σε οποιαδήποτε πόλη και να παίξει live". Τώρα που συστηθήκαμε -και έχοντας ενημερωθεί πως το Φθινόπωρο του 2013 ετοιμάζει νέο δίσκο- ελπίζω σύντομα να τη δούμε ξανά στην Αθήνα. Είμαι σίγουρη πως και πάλι θα γίνει sold out.

Φωτό: Βαγγέλης Πατσιαλός

Also published on jumpingfish.gr

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!