Στους Still Corners έχω αδυναμία για δύο λόγους. Αρχικά, γιατί στο debut album τους, "Creatures Of An Hour" έχουν ένα τραγούδι, το "
Endless Summer", που ξεκινά με το drum intro του "
Be My Baby", -πράγμα που συνειρμικά με οδηγεί σε ένα σωρό
άλλα τραγούδια που έχουν δανειστεί την ίδια ακολουθία των Ronettes (ένα φαινόμενο που ιντριγκάρει το sucker-for-trivia geek μέσα μου αφάνταστα)- και δεύτερον, στο φετινό τους δίσκο, "Strange Pleasures", έχουν ένα άλλο κομμάτι, το "
Berlin Lovers", που διαρκεί μόλις 2 (τέλεια) λεπτά και 35 (τέλεια) δευτερόλεπτα και θες να το ακούς όλη μέρα στο repeat. Πέραν τούτου, κάνοντας "warm-up" για τη συναυλία, άκουσα το "Strange Pleasures" καμιά δεκαριά φορές και σε κάθε ακρόαση ανακάλυπτα ακόμα ένα κομμάτι που μ'αρέσει πολύ -πλέον το νιώθω πολύ δικό μου (και άνετα το βλέπω να κάνει την εμφάνισή του στη λίστα της φετινής μου Blogovision).
Κατέβηκαμε στο ΑΝ από νωρίς, πριν καν ξεκινήσουν οι
Spectralfire και ήπιαμε τις πρώτες μπίρες του ΠΣΚ στα σκαλάκια δίπλα στον ηχολήπτη
, ένας χώρος που έχει κατά κάποιο τρόπο καθιερωθεί τώρα που το σκέφτομαι ως meeting point στο ΑΝ (κι έτσι δε χρειάζεται διαλέγουμε ανάμεσα σε αριστερά και δεξιά ηχεία
...). Νομίζω το ΑΝ έχει καταλήξει να είναι το αγαπημένο μου χειμερινό λαϊβάδικο. Μ'αρέσει που είναι στα Εξάρχεια (μια περιοχή που με γυρίζει στα φοιτητικά μου χρόνια), μ'αρέσει που είναι υπόγειο (κάτι που δημιουργεί ατμόσφαιρα ήδη ενώ κατεβαίνεις τα σκαλιά), μ'αρέσει η σφραγίδα που σου βάζουν όταν κόβεις εισιτήριο (να ξυπνάω και να την έχω ακόμη στο χέρι), μ'αρέσουν οι (χαμηλές) τιμές των ποτών του και η (κυκλική) διαρρύθμιση του χώρου. Μ'αρέσει το όλο vibe, τέλος πάντων και σ'όλο αυτό το setting, οι Still Corners έκαναν τέλειο fit. Αλλά.
Άργησαν αρκετά να βγουν -μετά τις 23:30 νομίζω. Στήθηκαν φουλ θεατρικά: η Tessa με ένα φανταστικό στραφταλιζέ σακάκι (από αυτά που αλλάζουν χρώμα ανάλογα το φωτισμό -μαγεία) και το πηγούνι σηκωμένο ελαφρά, το βλέμμα από πάνω προς τα κάτω και τη φράντζα να καλύπτει το μισό πρόσωπο (
λες και ετοιμαζόταν για ναζιάρικο selfie στο Instagram). Ξεκίνησαν λίγο άτσαλα, με μεγάλες καθυστερήσεις μεταξύ των κομματιών και συνεχείς συνεννοήσεις με τον ηχολήπτη και λίγο τα άβολα κενά που δημιουργήθηκαν, λίγο το ότι η Tessa ήταν εμφανώς "high" ("μωρέ, η γλυκούλα, κοίτα την τι τέλεια που τα περνάει"), λίγο ο χαμηλός ήχος, το live δεν "κύλησε", δεν απέκτησε ποτέ ρυθμό, έμεινε σε ένα υποτονικό λίγο άψυχο tempo και δεν απογειώθηκε ποτέ, παρά μόνο στο τελευταίο κομμάτι του encore ("
The Trip") -μόνο που τότε ήταν πια αργά.
Όσο τους άκουγα και χάζευα το trippy χιψτερο-arty-farty video wall από πίσω τους, έκανα διάφορες
κινηματογραφικές σκέψεις (γιατί όχι "cinematic dream pop" παίζουν άλλωστε τα παιδιά). Το ΑΝ Club μεταμορφώθηκε σε μια αποθήκη, κάπου στη μέση του πουθενά, όπου τελείωνε ένα party. Κάποιοι έβαζαν το τελευταίο τους ποτό, κάποιοι είχαν λιώσει στις σκάλες, ένα ζευγάρι χαμουρευόταν κουρασμένα και επαναληπτικά στο βάθος -και μια δεκαριά άτομα χόρευαν νωχελικά, με μεθυσμένα μάτια και κατάκοπα πόδια, μπροστά από τη σκηνή των Still Corners. Η Tessa πλαισίωνε ερωτικά το μικρόφωνο με τα δυο της χέρια, σήκωνε το πηγούνι, και τραγουδούσε μέσα από τη φράντζα της, ενώ έξω είχε αρχίσει να χαράζει.
[*pop* σκάει η φούσκα]
Πίσω στο AN, το video wall είχε κολλήσει και στη θέση των clips φαινόταν ο τίτλος ενός filename με κατάληξη paris_2013.avi.
- "Σκεφτόμουν... Σε ένα παράλληλο σύμπαν, οι Still Corners δεν θα έκαναν πολύ καλή παρέα με τους Empty Frame;"
- "Ναι, στο ίδιο που οι His Majesty The King Of Spain πολεμούν με τους Godspeed You! Black Emperor".