30/11/2019

#Blogovision: ένας πρόλογος


Expectation Vs. Reality [knowyourmeme]: refers to a series of images featuring a side-by-side comparison illustrating an obvious discrepancy.

Μία από τις προσωπικές μου ιστορίες που μ'αρέσει πολύ να αφηγούμαι είναι για τότε που πήγα ταξίδι στο Περού για να δω το Machu Picchu. Ξέρετε, το Μάτσου Πίτσου είναι προορισμός-όνειρο για πολύ κόσμο, νομίζουν πως θα φτάσουν εκεί και μπροστά στο δέος που θα τους αποπνεύσει το τοπίο, θα νιώσουν πλήρεις, ολοκληρωμένοι, και conquistadores όχι της Λατινικής Αμερικής, μα του νοήματος ολόκληρου της ζωής. Τέλος πάντων, εγώ όταν πήγα στο Μάτσου Πίτσου έριχνε βροχή και χαλάζι και είχε παγώσει το είναι μου από το κρύο -επίσης ήμουν τρεις μέρες άπλυτη γιατί για να φτάσουμε μέχρι εκεί κάναμε κάτι ατελείωτες πεζοπορίες μες στον σκατόκαιρο οι οποίες κατέληγαν σε μια σκηνή της κακιάς ώρας την οποία στήναμε στη μέση του πουθενά- και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, όταν τελικά ανεβήκαμε (κατάκοποι, κακόμοιροι και μούσκεμα) στο κλασικό σημείο όπου πας και βγάζεις ΤΗ φωτογραφία και βλέπεις όλο τον οικισμό των Incas στο πιάτο σου και σου φεύγει το κεφάλι, εμείς ήρθαμε αντιμέτωποι με ένα παχύ πάπλωμα πηχτής λευκής ομίχλης η οποία έκρυβε ολοκληρωτικά τη θέα, δηλαδή δεν ξέρω αν με καταλάβατε, ήμασταν σε υψόμετρο 2500 μέτρων, στο γαμο-Μάτσου Πίτσου και δεν βλέπαμε ΤΙΠΟΤΑ.

Μετά από εκείνο το ταξίδι λοιπόν, οδηγήθηκα σε διάφορα συμπεράσματα, όπως: α) τα πράγματα δεν πηγαίνουν πάντα όπως τα φαντάζεσαι β) μερικές φορές πρέπει απλά να λες στον εαυτό σου «κολύμπα και σκάσε» γ) ίσως τελικά δεν κάνω για camping.

Τι σας τα λέω όλα αυτά. Προσπαθώντας να απαντήσω μες στο κεφάλι μου στην ερώτηση «πώς ήταν ο πρώτος χρόνος μου ως μαμά διδύμων», συνειδητοποίησα πως και για αυτό το ζήτημα κάπου εκεί έχω καταλήξει, δηλαδή στο ότι οι προσδοκίες μου ήταν εντελώς διαφορετικές από την πραγματικότητα, και δεν αναφέρομαι τόσο στην καθημερινότητα με δύο μωρά (παρόλο που ήταν μεγαλύτερη πρόκληση από ό,τι θα φανταζόμουν ποτέ), ούτε στα μωρά τα ίδια (παρόλο που τα αγόρια μου μού βγήκαν πολύ πιο ατίθασα από ό,τι τα περίμενα), αλλά κυρίως στα αντανακλαστικά συναισθήματά μου απέναντι στον νέο μου ρόλο, τα οποία ενίοτε με οδηγούν σε αλλεπάλληλες ενοχικές σκέψεις -και, καταλάβατε, τρέμω μην οδηγηθώ στην ίδια παραδοχή στην οποία κατέληξα σχετικά με το camping.

Το 2019, εν μέσω ματαιόδοξης υπερπροσπάθειας να είμαι και καλή μαμά, και καλή σύντροφος,  και καλή νοικοκυρά, και καλή φίλη, αδερφή, κόρη, επαγγελματίας, χομπίστρια, μαθήτρια..., πάσχιζα συνεχώς να αντιληφθώ σε ποια από τις ιδιότητές μου έπρεπε να δώσω προτεραιότητα και κάπως όλο αυτό μου ρούφηξε την ενέργεια, για να μην πω την ψυχή.

Μέχρι που κάπου προς στο τέλος της χρονιάς [με αφορμή κάτι μικρό και χαζό] ξεκλείδωσε εντελώς αναπάντεχα η είσοδος σε μια δαιδαλώδη ενδοσκοπική δίνη. Κι όταν βρέθηκα στην άλλη άκρη, μου έγινε σαφές: το θέμα είναι, στο τέλος της ημέρας, όταν όλοι οι ρόλοι έχουν σωπάσει, να μπορείς να βρίσκεις (ακόμη) τον εαυτό σου.

Φυσικά, όσο βυθιζόμουν στη δίνη, ακουγόταν μουσική.

Τις επόμενες 20 μέρες, μέσα από αυτό εδώ το blog (και μέσα από τα μάτια των διδύμων) θα σας πω ποιους 20 δίσκους άκουσα περισσότερο το 2019.


- Ξέρεις εσύ τι είναι αυτό το Blogovision που λέει η μαμά;
- Ναι, νομίζω είναι όλα αυτά που ακούει όταν δεν ακούμε το Ελεφαντάκι του Δεληβοριά.

--Εύη

Past life:
Ένας πρόλογος 2018
Ένας πρόλογος 2017
Ένας πρόλογος 2016
Ένας πρόλογος 2015
Ένας πρόλογος 2014
Ένας πρόλογος 2013
Ένας πρόλογος 2012


Αν βρεθήκατε στο Άκου Αυτό ♫ εντελώς τυχαία και δεν έχετε ιδέα τι είναι η Blogovision (και γιατί με ωθεί προς την κ̶α̶τ̶ά̶θ̶λ̶ι̶ψ̶η̶ εξομολόγηση) ρίξτε μια ματιά εδώ κι εδώ.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook