#Blogovision: ένας πρόλογος

To 2017 πάτησα σκατά. Δύο φορές. Με δύο διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια. Και τα δύο καινούργια, του κουτιού. Αναφέρω το διπλό ατυχές περιστατικό -η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή- όχι για να καταδείξω πόσο αφηρημένη και ονειροπαρμένη είμαι (που είμαι, τα 'θελα και τα 'παθα, το δέχομαι) αλλά για να σας βοηθήσω να νιώσετε ακριβώς αυτή την αίσθηση άνεσης και ανεμελιάς που προκαλούν οι μαλακές, άφθαρτες σόλες παπουτσιών και ύστερα να σας τσακίσω την ψυχολογία, μεταφέροντάς σας την απόγνωση που προκαλεί η συνειδητοποίηση πως οι πεντακάθαρες, αχρησιμοποίητες σόλες ήρθαν σε επαφή με μία γλοιώδη, σιχαμένη και απολύτως αχρείαστη, ανεπιθύμητη, ακάλεστη στο σενάριο της κανονικότητας, κουράδα.

Το 'χουμε;

Ε, έτσι λοιπόν ένιωσα και εκείνη την ηλιόλουστη Παρασκευή του Μαΐου που ξύπνησα κανονικά, πλύθηκα κανονικά, ντύθηκα κανονικά, πήρα έναν καφέ στο χέρι κανονικά, οδήγησα κανονικά, πήγα στη δουλειά μου κανονικά και απολύθηκα κανονικότατα.

Γυρίστε για λίγο στην προηγούμενη ιστορία. Κρίμα τα παπούτσια. Με βλέπετε πόσο απροετοίμαστη ήμουν για το σκατό; Ε αυτό.

Δυστυχώς, εκείνη η Παρασκευή αναπόφευκτα και μη αναστρέψιμα όρισε το 2017 και παρ' όλες τις (πολλές, δεν είμαι αχάριστη) όμορφες στιγμές της χρονιάς, η κανονικότητα δεν έχει ακόμα επανέλθει, γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να ρωτήσει -από συνήθεια- «τι κάνεις;» κι εγώ θα έχω καταλήξει να απεχθάνομαι αυτή την τόσο καλοπροαίρετη ερώτηση, γιατί ακόμα και τις ημέρες που βρίσκω τρόπους να περάσει η ώρα, θα πετύχω στο ασανσέρ τον κύριο από τον 6ο που μιλάει με το χίγμα και θα μου πει «πώχ και είχτε εδώ; δεν δουλεύετε πχια;» ή κάποιος άλλος στη γειτονιά -δεν ξέρω, ο χασάπης, ο περιπτεράς, ο διαχειριστής, ο κάθε άσχετος- αιφνίδια θα ρωτήσει «σχολάσατε κιόλας;» κι εγώ θα πρέπει άλλη μία φορά να προσποιηθώ πως όντως πιστεύω ότι «κάθε εμπόδιο για καλό» και «όλο και κάτι θα βρεθεί» και «άλλοι δεν έχουν για το νοίκι» και «την υγειά μας να 'χουμε κι όλα τα άλλα έρχονται» και θα τα απαγγείλω όλα τα κλισέ σαν ποίημα και μετά το βράδυ θα δω ξανά στον ύπνο μου τους παλιούς μου συναδέλφους, γιατί τα προβλήματά του ο καθένας μπορεί, για να μην απελπίζεται, να τα εκλογικεύει, τις σκέψεις του μπορεί να τις ελέγχει -μα το υποσυνείδητο όχι.

Μετά από επτά συναπτούς μήνες ανεπιτυχούς αυτο-ψυχοθεραπείας, αναποτελεσματικής ενδοσκόπησης και ατελέσφορης ταβανοσκόπησης (οι ίδιοι επιθετικοί προσδιορισμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλες προσπάθειες, σε άλλους τομείς), νομίζω φάνηκε εξαρχής πού έχω καταλήξει:

Shit happens.

Κι όταν αυτό συμβαίνει, όπως λένε οι Fujiya & Miyagi στο "Freudian Slips":
If you can't get over it or under it, you gotta go through it.


Οπότε, για την ώρα, όσο εύχομαι με την αλλαγή της χρονιάς να αλλάξει και το γούρι, στο σενάριο της κανονικότητας επείγει να ταξινομήσω τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν φέτος και να περάσω τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Δεκέμβρη, βουτηγμένη στη μουσική.

Τις επόμενες 20 μέρες, μέσα από αυτό εδώ το blog, θα σας πω ποιους 20 δίσκους άκουσα περισσότερο το 2017.

Και στο μεταξύ, θα φτιάξουμε -όπως κάθε χρόνο- και μια playlist.

--Εύη

Αν βρεθήκατε στο Άκου Αυτό ♫ εντελώς τυχαία και δεν έχετε ιδέα τι είναι η Blogovision (και γιατί με ωθεί προς την κ̶α̶τ̶ά̶θ̶λ̶ι̶ψ̶η̶ εξομολόγηση) ρίξτε μια ματιά εδώ (FAQ).

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!