From Him To Eternity.
Πότε: Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017, Γήπεδο Tae Kwon Do
Πρώτη φορά τελευταία σειρά. Βρίσκομαι στην τελευταία κερκίδα, αντιδιαμετρικά της σκηνής, έχω όλο το γήπεδο στα πόδια μου, μια θάλασσα από κόσμο, όλα τα κεφάλια στραμμένα προς τον "άμβωνα" από όπου βγάζει το μελωδικό του κήρυγμα ο Nick Cave, οθόνες κινητών διάσπαρτες στο χώρο αναβοσβήνουν εδώ κι εκεί σαν πυγολαμπίδες. Και το δωμάτιο, το τεράστιο αυτό δωμάτιο που μοιραζόμαστε απόψε, αλλάζει χρώματα, μωβ, κόκκινο, μπλε, άσπρο, μαύρο.
Μαύρο σαν το κοστούμι του Cave, αυτό το κοστούμι σήμα-κατατεθέν: μαύρο στενό παντελόνι, μαύρο στενό σακάκι, λευκό ξεκούμπωτο πουκάμισο, μια αλυσίδα στο λαιμό, χέρια μακριά σαν τα κλαδιά ενός σκελετωμένου δέντρου, μαλλιά κατάμαυρα, ολόισια, χτενισμένα προς τα πάνω και απαραιτήτως πίσω από τα αυτιά, έτσι όπως ταιριάζουν σε εκείνον, και μόνο εκείνον.
«Ρε Εύη, σκεφτόμουν... άμα σε ρωτήσει κανείς τι μουσική παίζει o Nick Cave τι θα πεις; Θέλω να πω... Δεν είναι ροκ... Δεν είναι φολκ, μπλουζ, σόουλ - τι είναι;»
«Εμμμ.... μελοποιημένα παραμύθια.»
Ο Cave γράφει τραγούδια για τον έρωτα, τον θάνατο, τον χωρισμό, τον ήλιο. Μια γυναίκα, έναν άνδρα, ένα καράβι. Γράφει weeping songs και murder ballads. Θυμάται μια καταιγίδα που ξέσπασε στην πόλη Tupelo, ένα κορίτσι που ζούσε στη Jubilee Street, έναν καταραμένο motherfucker που τον λέγαν Stagger Lee. O Nick Cave είναι ποιητής. Παίρνει εικόνες, πρόσωπα και συναισθήματα και τα μετατρέπει σε ιστορίες συναρπαστικές, τρομακτικές, λυπηρές, μαγευτικές, αξέχαστες.
"Can you feel my heart beat? boom, boom, boom!" σκύβει και ρωτάει τους θεατές στις πρώτες σειρές κοιτάζοντάς τους στα μάτια. Εκείνοι σηκώνουν τα χέρια, προσπαθούν να τον αγγίξουν -σαν να είναι ευλογημένος άγιος κι εκείνοι το ποίμνιό του.
Κανένα τραγούδι δεν ακούγεται όπως ακούγεται στους δίσκους. Επειδή όλα ακούγονται καλύτερα: οι μελωδίες γιγαντώνονται, τα όργανα ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, η φωνή ακούγεται δυνατή, καθαρή, στεντόρεια.
Όταν κάθεται στο πιάνο και ξεκινά να παίζει το "Into My Arms", ενώνουμε τις φωνές μας με τη δική του, ο κορμός ορθώνεται σε στάση λατρείας, τα μάτια βουρκώνουν.
"Girl In Amber". "I Need You". "Red Right Hand". Βρισκόμαστε σε έκσταση. Εκείνος γυρίζει προς την ορχήστρα του, ο κάθε ένας τους χωριστά έχει σημαντικό και απαραίτητο ρόλο στην μυσταγωγική τελετή που παρακολουθούμε: οι κιθάρες, το πιάνο, τα κρουστά, ο Warren Ellis που παίζει βιολί σαν να έχουν μπει μέσα του οι δαίμονες και του τρώνε τα σωθικά.
"An eye for an eye and a tooth for a tooth / And anyway I told the truth / And I'm not afraid to die."
Είναι ηγετικός. Είναι ο παντογνώστης και είμαστε οι έμπιστοί του. Μας μαζεύει γύρω του, όπως θα μάζευε ένας πατέρας τα μικρά του παιδιά ή ένας δάσκαλος τους μαθητές του. Είναι επιβλητικός. Είναι 60 χρονών. Είναι μάγος. Είναι σοφός.
"This is a weeping song, a song in which to weep"
Όταν επιστρέφει για το encore, συνειδητοποιούμε ότι μας έχει καθηλώσει σε βαθμό υπνωτισμού. Πλέον κάνουμε ό,τι μας ζητά χωρίς δεύτερη σκέψη. Φωνάζουμε το όνομά του στα ελληνικά -"Νίκο! Νίκο! Νίκοοο!"- χτυπάμε παλαμάκια στο ρυθμό του τραγουδιού, σωπαίνουμε όταν μας γνέφει "shhhh".
Με το πρόσταγμά του ανεβαίνουμε στη σκηνή και χορεύουμε, τραγουδάμε, τον αγγίζουμε, αγκαλιαζόμαστε, οδηγούμαστε μαζί προς το φινάλε, σπρώχνουμε «να φύγει ο ουρανός», η τελετή μύησης έχει ολοκληρωθεί -του ανήκουμε ολοκληρωτικά.
...
"Boom Boom Boom". Έτσι χτυπούσε και η δική μου καρδιά για δύο ώρες. Ξύπνησε από τον λήθαργο της καθημερινής ρουτίνας και συντονίστηκε με τη δική του.
Κι ας ήμουν στην τελευταία σειρά.
Φωτογραφίες: Instagram, hashtag #nickcave #nickcaveandthebadseeds
No comments:
Post a Comment