#Blogovision: ένας πρόλογος

To 2017 πάτησα σκατά. Δύο φορές. Με δύο διαφορετικά ζευγάρια παπούτσια. Και τα δύο καινούργια, του κουτιού. Αναφέρω το διπλό ατυχές περιστατικό -η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή- όχι για να καταδείξω πόσο αφηρημένη και ονειροπαρμένη είμαι (που είμαι, τα 'θελα και τα 'παθα, το δέχομαι) αλλά για να σας βοηθήσω να νιώσετε ακριβώς αυτή την αίσθηση άνεσης και ανεμελιάς που προκαλούν οι μαλακές, άφθαρτες σόλες παπουτσιών και ύστερα να σας τσακίσω την ψυχολογία, μεταφέροντάς σας την απόγνωση που προκαλεί η συνειδητοποίηση πως οι πεντακάθαρες, αχρησιμοποίητες σόλες ήρθαν σε επαφή με μία γλοιώδη, σιχαμένη και απολύτως αχρείαστη, ανεπιθύμητη, ακάλεστη στο σενάριο της κανονικότητας, κουράδα.

Το 'χουμε;

Ε, έτσι λοιπόν ένιωσα και εκείνη την ηλιόλουστη Παρασκευή του Μαΐου που ξύπνησα κανονικά, πλύθηκα κανονικά, ντύθηκα κανονικά, πήρα έναν καφέ στο χέρι κανονικά, οδήγησα κανονικά, πήγα στη δουλειά μου κανονικά και απολύθηκα κανονικότατα.

Γυρίστε για λίγο στην προηγούμενη ιστορία. Κρίμα τα παπούτσια. Με βλέπετε πόσο απροετοίμαστη ήμουν για το σκατό; Ε αυτό.

Δυστυχώς, εκείνη η Παρασκευή αναπόφευκτα και μη αναστρέψιμα όρισε το 2017 και παρ' όλες τις (πολλές, δεν είμαι αχάριστη) όμορφες στιγμές της χρονιάς, η κανονικότητα δεν έχει ακόμα επανέλθει, γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να ρωτήσει -από συνήθεια- «τι κάνεις;» κι εγώ θα έχω καταλήξει να απεχθάνομαι αυτή την τόσο καλοπροαίρετη ερώτηση, γιατί ακόμα και τις ημέρες που βρίσκω τρόπους να περάσει η ώρα, θα πετύχω στο ασανσέρ τον κύριο από τον 6ο που μιλάει με το χίγμα και θα μου πει «πώχ και είχτε εδώ; δεν δουλεύετε πχια;» ή κάποιος άλλος στη γειτονιά -δεν ξέρω, ο χασάπης, ο περιπτεράς, ο διαχειριστής, ο κάθε άσχετος- αιφνίδια θα ρωτήσει «σχολάσατε κιόλας;» κι εγώ θα πρέπει άλλη μία φορά να προσποιηθώ πως όντως πιστεύω ότι «κάθε εμπόδιο για καλό» και «όλο και κάτι θα βρεθεί» και «άλλοι δεν έχουν για το νοίκι» και «την υγειά μας να 'χουμε κι όλα τα άλλα έρχονται» και θα τα απαγγείλω όλα τα κλισέ σαν ποίημα και μετά το βράδυ θα δω ξανά στον ύπνο μου τους παλιούς μου συναδέλφους, γιατί τα προβλήματά του ο καθένας μπορεί, για να μην απελπίζεται, να τα εκλογικεύει, τις σκέψεις του μπορεί να τις ελέγχει -μα το υποσυνείδητο όχι.

Μετά από επτά συναπτούς μήνες ανεπιτυχούς αυτο-ψυχοθεραπείας, αναποτελεσματικής ενδοσκόπησης και ατελέσφορης ταβανοσκόπησης (οι ίδιοι επιθετικοί προσδιορισμοί μπορούν να χρησιμοποιηθούν και για άλλες προσπάθειες, σε άλλους τομείς), νομίζω φάνηκε εξαρχής πού έχω καταλήξει:

Shit happens.

Κι όταν αυτό συμβαίνει, όπως λένε οι Fujiya & Miyagi στο "Freudian Slips":
If you can't get over it or under it, you gotta go through it.


Οπότε, για την ώρα, όσο εύχομαι με την αλλαγή της χρονιάς να αλλάξει και το γούρι, στο σενάριο της κανονικότητας επείγει να ταξινομήσω τα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν φέτος και να περάσω τις τρεις πρώτες εβδομάδες του Δεκέμβρη, βουτηγμένη στη μουσική.

Τις επόμενες 20 μέρες, μέσα από αυτό εδώ το blog, θα σας πω ποιους 20 δίσκους άκουσα περισσότερο το 2017.

Και στο μεταξύ, θα φτιάξουμε -όπως κάθε χρόνο- και μια playlist.

--Εύη

Αν βρεθήκατε στο Άκου Αυτό ♫ εντελώς τυχαία και δεν έχετε ιδέα τι είναι η Blogovision (και γιατί με ωθεί προς την κ̶α̶τ̶ά̶θ̶λ̶ι̶ψ̶η̶ εξομολόγηση) ρίξτε μια ματιά εδώ (FAQ).

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

Sound of 2017

Σε λίγες μέρες μπαίνει Δεκέμβρης και υπό κανονικές συνθήκες αυτό το post θα ανέβαινε εν μέσω αδιανόητα πολλής δουλειάς, αμέτρητων υποχρεώσεων και αφόρητου άγχους να κλείσουν όλα πριν λήξει ο χρόνος, λες και μετά τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου θα ενεργοποιηθούν κόρνες, σειρήνες, μεγάφωνα και το ψηφιακό ολόγραμμα μιας μεγάλης φωτεινής επιγραφής θα γράψει μπροστά στα μάτια μου GAME OVER! YOU LOSE! και μια μαύρη τρύπα θα ανοίξει, θα με καταπιεί και θα με φτύσει στο πηχτό σκοτάδι μαζί με όλους τους άλλους losers.

Φέτος, πριν προλάβω να συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε, ο έλεγχος του παιχνιδιού έφυγε από τα χέρια μου, η τρύπα αυτή άνοιξε σε ανύποπτο χρόνο, και βρέθηκα εντελώς απροειδοποίητα σε μια παλιότερη πίστα, μια πίστα για αρχάριους, ελάχιστα συναρπαστική και αρκετά μοναχική. Σ'αυτή την πίστα δεν έχει γρίφους, ούτε προκλήσεις, έχω άπλετο χρόνο στη διάθεσή μου και δεν έχω τι να τον κάνω, ξυπνάω και κοιμάμαι χωρίς στρες -πράγμα που στον περισσότερο κόσμο μπορεί να φαντάζει ονειρεμένο σενάριο, όχι όμως αν είσαι άνθρωπος που αισθάνεται τρομερά άβολα όταν παρατηρείται για μεγάλο διάστημα έλλειψη αγωνίας (για οτιδήποτε).

Εν πάση περιπτώσει, μπορεί μαζί με τον έλεγχο να έχασα και τον εαυτό μου, οι ψυχαναγκαστικές μου όμως τάσεις βρίσκονται ακόμα εδώ και μου επιβάλουν να φτιάξω πριν την Πρωτοχρονιά την playlist με τον ήχο της χρονιάς, να ακούγεται τουλάχιστον κάτι, όσο περιμένω καρτερικά να βρεθεί κάποιος να επενδύσει σε μένα, να βάλει λίγα κέρματα στη σχισμή, μήπως -αν βάλω τα δυνατά μου- καταφέρω να ανεβώ πίστες ξανά.

So here it goes:

Θα βοηθήσετε; Να φτιάξουμε -όχι μια λίστα- αλλά μια playlist με τα τραγούδια που σημάδεψαν το 2017; 

Στείλτε τις επιλογές σας στο akouauto@gmail.com μέχρι τις 10/12.  
Αν έχετε έτοιμη δική σας playlist "best of 2017", pls στείλτε μου το playlist link.

ΥΓ1: Αυστηρούς κανόνες δεν έχουμε, του τύπου αν κυκλοφόρησε σε single ή όχι, αλλά ψάχνουμε τον ήχο του '17, οπότε, ναι, ΟΚ μη στείλετε προπέρσινα.
ΥΓ2: Μέχρι 10 tracks ο καθένας όχι παραπάνω, please.
ΥΓ3: Για τα καλύτερα albums της χρονιάς, τα ξέρετε, Blogovision και φέτος. Ξεκινάμε 1η Δεκεμβρίου.

Φχαριστώ :)

Sound Of 2016
Sound Of 2015
Sound Of 2014
Sound Of 2013
Sound Of 2012
Sound Of 2011
Sound Of 2010
Sound Of 2009

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

Nick Cave & The Bad Seeds (live review)

From Him To Eternity.

Πότε: Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2017, Γήπεδο Tae Kwon Do 

Πρώτη φορά τελευταία σειρά. Βρίσκομαι στην τελευταία κερκίδα, αντιδιαμετρικά της σκηνής, έχω όλο το γήπεδο στα πόδια μου, μια θάλασσα από κόσμο, όλα τα κεφάλια στραμμένα προς τον "άμβωνα" από όπου βγάζει το μελωδικό του κήρυγμα ο Nick Cave, οθόνες κινητών διάσπαρτες στο χώρο αναβοσβήνουν εδώ κι εκεί σαν πυγολαμπίδες. Και το δωμάτιο, το τεράστιο αυτό δωμάτιο που μοιραζόμαστε απόψε, αλλάζει χρώματα, μωβ, κόκκινο, μπλε, άσπρο, μαύρο. 

Μαύρο σαν το κοστούμι του Cave, αυτό το κοστούμι σήμα-κατατεθέν: μαύρο στενό παντελόνι, μαύρο στενό σακάκι, λευκό ξεκούμπωτο πουκάμισο, μια αλυσίδα στο λαιμό, χέρια μακριά σαν τα κλαδιά ενός σκελετωμένου δέντρου, μαλλιά κατάμαυρα, ολόισια, χτενισμένα προς τα πάνω και απαραιτήτως πίσω από τα αυτιά, έτσι όπως ταιριάζουν σε εκείνον, και μόνο εκείνον. 

"With my voice, I am calling you..."

«Ρε Εύη, σκεφτόμουν... άμα σε ρωτήσει κανείς τι μουσική παίζει o Nick Cave τι θα πεις; Θέλω να πω... Δεν είναι ροκ... Δεν είναι φολκ, μπλουζ, σόουλ - τι είναι;»

«Εμμμ.... μελοποιημένα παραμύθια.»

Ο Cave γράφει τραγούδια για τον έρωτα, τον θάνατο, τον χωρισμό, τον ήλιο. Μια γυναίκα, έναν άνδρα, ένα καράβι. Γράφει weeping songs και murder ballads. Θυμάται μια καταιγίδα που ξέσπασε στην πόλη Tupelo, ένα κορίτσι που ζούσε στη Jubilee Street, έναν καταραμένο motherfucker που τον λέγαν Stagger Lee. O Nick Cave είναι ποιητής. Παίρνει εικόνες, πρόσωπα και συναισθήματα και τα μετατρέπει σε ιστορίες συναρπαστικές, τρομακτικές, λυπηρές, μαγευτικές, αξέχαστες.

"Can you feel my heart beat? boom, boom, boom!" σκύβει και ρωτάει τους θεατές στις πρώτες σειρές κοιτάζοντάς τους στα μάτια. Εκείνοι σηκώνουν τα χέρια, προσπαθούν να τον αγγίξουν -σαν να είναι ευλογημένος άγιος κι εκείνοι το ποίμνιό του. 

Κανένα τραγούδι δεν ακούγεται όπως ακούγεται στους δίσκους. Επειδή όλα ακούγονται καλύτερα: οι μελωδίες γιγαντώνονται, τα όργανα ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια μας, η φωνή ακούγεται δυνατή, καθαρή, στεντόρεια. 

Όταν κάθεται στο πιάνο και ξεκινά να παίζει το "Into My Arms", ενώνουμε τις φωνές μας με τη δική του, ο κορμός ορθώνεται σε στάση λατρείας, τα μάτια βουρκώνουν. 

"Girl In Amber". "I Need You". "Red Right Hand". Βρισκόμαστε σε έκσταση. Εκείνος γυρίζει προς την ορχήστρα του, ο κάθε ένας τους χωριστά έχει σημαντικό και απαραίτητο ρόλο στην μυσταγωγική τελετή που παρακολουθούμε: οι κιθάρες, το πιάνο, τα κρουστά, ο Warren Ellis που παίζει βιολί σαν να έχουν μπει μέσα του οι δαίμονες και του τρώνε τα σωθικά. 

"An eye for an eye and a tooth for a tooth / And anyway I told the truth / And I'm not afraid to die."

Είναι ηγετικός. Είναι ο παντογνώστης και είμαστε οι έμπιστοί του. Μας μαζεύει γύρω του, όπως θα μάζευε ένας πατέρας τα μικρά του παιδιά ή ένας δάσκαλος τους μαθητές του. Είναι επιβλητικός. Είναι 60 χρονών. Είναι μάγος. Είναι σοφός. 

"This is a weeping song, a song in which to weep"

Όταν επιστρέφει για το encore, συνειδητοποιούμε ότι μας έχει καθηλώσει σε βαθμό υπνωτισμού. Πλέον κάνουμε ό,τι μας ζητά χωρίς δεύτερη σκέψη. Φωνάζουμε το όνομά του στα ελληνικά -"Νίκο! Νίκο! Νίκοοο!"- χτυπάμε παλαμάκια στο ρυθμό του τραγουδιού, σωπαίνουμε όταν μας γνέφει "shhhh". 

Με το πρόσταγμά του ανεβαίνουμε στη σκηνή και χορεύουμε, τραγουδάμε, τον αγγίζουμε, αγκαλιαζόμαστε, οδηγούμαστε μαζί προς το φινάλε, σπρώχνουμε «να φύγει ο ουρανός», η τελετή μύησης έχει ολοκληρωθεί -του ανήκουμε ολοκληρωτικά.

...

"Boom Boom Boom". Έτσι χτυπούσε και η δική μου καρδιά για δύο ώρες. Ξύπνησε από τον λήθαργο της καθημερινής ρουτίνας και συντονίστηκε με τη δική του. 

Κι ας ήμουν στην τελευταία σειρά.

Φωτογραφίες: Instagram, hashtag #nickcave #nickcaveandthebadseeds

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

Cigarettes After Sex

Ποιος: Οι Cigarettes After Sex (Facebook | Bandcamp) είναι ένα σχήμα μελαγχολικής dream pop, από το El Paso του Texas. 

Genre:  downbeat dream pop, shoegaze, ambient pop, slowcore | σε μια playlist θα ταίριαζε τέλεια με Mazzy Star, Cocteau Twins ή και Rhye.

Trivia: Η ανδρόγυνη φωνή των Cigarettes After Sex ανήκει στον Greg Gonzalez. Ηχογράφησε το πρώτο του EP «εντελώς τυχαία, συμπτωματικά, ήταν κάτι σαν πείραμα» στην εστία της σχολής του στο Πανεπιστήμιο του El Paso. Λίγο αργότερα μετακόμισε στο Brooklyn της Νέας Υόρκης και άρχισε να ηχογραφεί πιο εντατικά και να εμφανίζεται live, με σταθερή live band. Τα πρώτα  τους τραγούδια έγιναν viral στο YouTube, ενώ το "Nothing's Gonna Hurt You Baby" ακούστηκε και σε ένα επεισόδιο του τηλεοπτικού hit "The Handmaid's Tale". To debut album τους κυκλοφόρησε τελικά τον Ιούνιο του 2017 και ο ίδιος ο Gonzalez λέει πως οφείλει την επιτυχία του στο γεγονός ότι βοήθησε πολύ κόσμο να καταπολεμήσει τα προβλήματα που αντιμετώπιζε με... τον ύπνο. Ισχύει πως όλα τα κομμάτια μπορούν να παίζουν όλη μέρα στο background -κάπως σαν easy-listening Beach House- μέχρι να προσέξει κανείς πόσο εφηβικοί είναι οι στίχοι (πχ "your lips, my lips, apocalypse" -μάλιστα- ή "well I know full well that you are the patron saint of sucking cock" -εχμ, γουάτ) και να συνειδητοποιήσει πως το συγκρότημα λέγεται "Τσιγάρα Μετά Το Σεξ". 

Άκου Αυτό: αν πήγαινε κανείς να καπνίσει πάνω στα καθαρά μου σεντόνια θα πάθαινα νευρικό κλονισμό.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!