30/11/2012

#Blogovision: ένας πρόλογος

 
Βασικά, έχω κάποια θέματα. Και είπα πριν ξεκινήσω το countdown για τα καλύτερα albums της χρονιάς να σας τα πω - κάπως σαν "know us better".
Το βασικό μου θέμα είναι ότι, γενικά, εγώ δεν ακούω albums. *gasp* Ποτέ δεν ήμουν συλλέκτης, ποτέ δεν την έβγαζα σε δισκοπωλεία, ποτέ δεν αγόρασα πικάπ, ποτέ δεν μπήκα στον κόπο να κάνω μαζικές παραγγελίες από κάποιο online music store. Καλώς ή κακώς, τώρα, αυτό είναι μεγάλη συζήτηση, ας την κάνουμε καμιά μέρα με μπίρες. Όταν ξεκίνησε (το '99;) η όλη φάση με τα mp3s και το Napster άρχισα να κατεβάζω τραγούδια μανιωδώς. Μετά έβαζα τους φίλους μου να μου γεμίζουν DVDs και στικάκια και εξωτερικούς σκληρούς με μουσική -τα περνούσα όλα στον υπολογιστή, εντόπιζα τα αγαπημένα μου κι έφτιαχνα λίστες. Εμένα, να. Αυτό μ'αρέσει. Να φτιάχνω λίστες. Στο σχολείο με βάζανε να τους γράφω κασσέτες - κι εγώ ξενυχτούσα και περίμενα πότε θα παίξει στο ραδιόφωνο εκείνο το τραγούδι που μου άρεσε να πατήσω record στο κασσετόφωνο. Στη σχολή, αράζαμε σπίτι ατέλειωτες ώρες με τα παιδιά, λιώναμε σε κάτι ξεφουσκωμένα πουφ και τρώγαμε μακαρόνια με... Raguletto - πάντα έπαιζε μία λίστα μου στο Winamp: "την easy-listening βάλε". Μετά μεγάλωσα, έγινε γρήγορο το Internet, πήραμε όλοι iPods, αργότερα βγήκε το YouTube, το Grooveshark, το Spotify. Έπαψα να κατεβάζω μουσική, το γύρισα στο streaming - αλλά δεν σταμάτησα ποτέ να φτιάχνω λίστες. Θεωρώ ότι θέλει τέχνη να φτιάξεις το σωστό mix (ναι, το "High Fidelity" είναι μία από τις αγαπημένες μου ταινίες -και βιβλία- ever και μπορείς ακόμα και σήμερα να με ρίξεις με μία mixtape) - γιαυτό λατρεύω το (σωστό) ραδιόφωνο, γιαυτό γράφω CDs για το αυτοκίνητο κάθε καλοκαίρι πριν τις διακοπές, γιαυτό κάθε Δεκέμβρη σας ζητάω να φτιάξουμε μαζί τον "ήχο της χρονιάς".
Φέτος υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα ακούω όλη μέρα ραδιόφωνο, ούτε θα παρακολουθώ μανιωδώς τι ποστάρουν οι άλλοι στα social media, ούτε θα τη βγάζω στα related του YouTube. Και είπα να μην κάνω απλά ένα πέρασμα από τις νέες κυκλοφορίες, αλλά να ακούσω προσεκτικά ολόκληρα albums, για να μπορέσω επιτέλους να πάρω μέρος στη Blogovision. Τη θεωρώ μια από τις πιο  ιδιοφυείς ιδέες που έχουν περάσει ποτέ από το Ελληνικό Internet, την παρακολουθούσα εδώ και χρόνια (διακριτικά, από μια γωνιά) και κάθε χρόνο ζήλευα -δεν έχω χειρότερο από το να νιώθω left out- αλλά δεν το τολμούσα. Φέτος είναι η πρώτη μου φορά. Και, ΟΚ, μπορεί να με εκνευρίζει λίγο η "δηθενιά" του πράγματος, αλλά αν δεν υπήρχε διαφωνία, κόντρα, gossip, δεν θα είχε και πλάκα. Έτσι δεν είναι; ...ε;
Φυσικά, δεν άκουσα όλα τα albums που βγήκαν φέτος. Ούτε έχω γνώμη για κάτι φασαριόζικες / πειραματικές / noise bands, γιατί δεν έχω εκπαιδευμένα αυτιά. Ούτε electro albums άφησα για την 20άδα γιατί "it's not me" - θα τα ποστάρουν άλλοι. Βλέπω τις διάφορες 'best of 2012' λίστες κι έχω πολλά κενά (και άγνωστα ονόματα). Μεταξύ άλλων, δεν άκουσα ποτέ τους καινούργιους Animal Collective (γιατί είμαι προκατειλημμένη), δεν τέλειωσα ποτέ το "Sheer" των Swans (γιατί δεν το καταλάβαινα), δεν πρόλαβα να ακούσω τα νέα albums των Deftones και των Soundgarden (έχουν κάτι ακόμη να πουν; δεν ξέρω), βαρέθηκα να ακούσω τους καινούργιους δίσκους του Bruce Springsteen, του Bob Dylan και του Neil Young (δεν έχω άλλη δικαιολογία, αυτό - βαρέθηκα), θεώρησα πως δεν είναι για μένα ο Frank Ocean και ο Kendrick Lamar (γιατί δεν το κατέχω το είδος), δεν μπήκα στον κόπο να ακούσω Leonard Cohen (ίσως γιατί το album του έχει τίτλο... "Old Ideas"). Δυστυχώς δεν άκουσα και αρκετά ελληνικά albums (ok, ελληνικά αγγλόφωνα, έστω) οπότε δεν θα δείτε ελληνικά ονόματα (ok, αγγλικά ονόματα με καταγωγή από Ελλάδα, έστω) στην 20άδα μου. Ξέρω όμως ότι, μεταξύ άλλων, ο Cayetano, οι Baby Guru, οι His Majesty The King Of Spain, o Lee Burton, o Sillyboy, η Nalyssa Green, η Etten έβγαλαν πολύ όμορφα πράγματα φέτος. Άκουσα όμως. Πολλά άλλα - κυρίως debuts (γιατί αυτό είναι και το focus αυτού του blog)- και έλιωσα (παίζει να το άκουγα και κάθε μέρα) ένα συγκεκριμένο album που δικαιωματικά θα βρεθεί και στην κορυφή της λίστας μου. (No surprises there - όσοι με παρακολουθούν στο Twitter ξέρουν ήδη το Νο1 μου).
Δεν ξέρω ποια ήταν αντικειμενικά τα καλύτερα albums της χρονιάς. Νιώθω ότι θα ήταν πολύ αλλαζονικό να πιστέψω ότι μπορώ εγώ να το κρίνω αυτό. Ας το αποφασίσουν τα διάφορα μουσικά sites που βρίσκονται σε περίοδο ανασκόπησης. Αυτό που θέλω να πετύχω -μέσα από τη δική μου blogovision- είναι του χρόνου να κοιτάω το top 20 μου, να ακούω ξανά τα albums και να ξαναπερνάει όλο το 2012 μπροστά από τα μάτια μου. Στο δικό μου μικρόκοσμο, το 2012 ήταν η χρονιά που εγκατέλειψα την... "dream job" μου (κι αυτή είναι μια ιστορία που μπορώ αν θέλετε να σας πω καμιά μέρα με μπίρες), πέταξα από πάνω μου τον τίτλο του "Manager", βρήκα δύο χαμηλόμισθες part-time jobs και έστησα στην άκρη της τραπεζαρίας, στο σαλόνι μου, το δικό μου γραφείο. Δηλαδή πήρα το laptop μου και του έβαλα ένα ποντίκι από τη μία και ένα ζευγάρι ακουστικά από την άλλη - πέρασα βασανιστικά πολλές ώρες μόνη, τα ακουστικά δεν έφυγαν ποτέ από τα αυτιά μου. Τις επόμενες 20 μέρες θα σας πω τι άκουγα.
Και στο μεταξύ, θα φτιάξουμε -όπως κάθε χρόνο- και μια playlist.
Ε.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

No comments:

Post a Comment