Άκου αυτό ♫: Florence and The Machine (live review)

post by gs

Πότε: Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, Arena Berlin, Βερολίνο

Στο παρατσάκ να κλείσω 2 χρόνια αποχής από εδώ (όχι ότι μετράει κανείς). Χρειάστηκε να τραβηχτώ μέχρι το Βερολίνο, για να το «πάρω απόφαση» (δηλαδή να με εξαναγκάσει η @AkouAuto) και να υποστώ να δω τους Florence and the Machine live για να γράψω review. Δηλαδή μιλάμε για μεγάλο δράμα. #not.

Facts

- Δεν έχω ξαναδεί συναυλία στο εξωτερικό και ως εκ τούτου πάντα βλέπω πολύ καλά όπου και να κάθομαι (ψηλός γαρ), αλλά οι Γερμανοί είναι ψηλά παιδιά σε σημείο που αναγκαζόμουν να σηκωθώ στις μύτες.
- Η θερμοκρασία στο Βερολίνο ήταν από -2 μέχρι 1. Έριξε και χιόνι (yeah). Και χαλάζι (αλλά με πυκνότητα βροχής). Ωστόσο μέσα στο venue η θερμοκρασία ήταν 25+. Καλή φάση; Η γκαρνταρόμπα ήταν η πιο κερδοφόρα μπίζνα εκεί μέσα.
- Full το venue – 2.000 άτομα θα έλεγα.
- Non smoking (μα να μην ανάψει ούτε ένας ένα τσιγάρο - ή ό,τι άλλο - σε όλη τη συναυλία; Seriously;).
- Έπαιξαν μόνο 14 τραγούδια, μαζί με το encore - αλλά η συναυλία κράτησε 2 παρά κάτι ώρες.
- Η Florence είναι 2 άνθρωποι: μια η σοβαρή και βαριεστημένη και μια η χαμογελαστή νεράιδα που έκανε όλο το venue να αγκαλιαστεί με την παρέα του και με τους αγνώστους γύρω του (#true story).
- Την ένταση θα τη θέλαμε λίγο πιο πάνω: δηλαδή σκέψου ότι ήμασταν κάπου στη μέση και με άκουγα να τραγουδάω (οι φίλοι μου ξέρουν τι μαρτύριο είναι αυτό).
- Εάν επέστρεφες πίσω το ποτήρι που ήπιες το ποτό σου ή το πλαστικό μπουκαλάκι του νερού, σου έδιναν πίσω 1 ευρώ. Από εμάς κανείς δεν το επέστρεψε, είμαστε large… Οι Γερμανοί όμως στεκόντουσαν στην ουρά για να πάρουν το ευρουλάκι τους.

Μουσική

Άνοιξαν με το Only if for a Night και συνέχισαν με το What the Water Gave Me. Και δεν είπαν ούτε ένα hello, ένα thank you Berlin, τίποτα. Τόσο σοβαρή η Florence, που εάν δεν το έγραφε η Wikipedia ότι είναι 26 χρονών, δεν θα το πίστευα ποτέ. Και μετά χαμογέλασε και άρχισε να χορεύει και να στροβιλίζεται και να περνάει καταπληκτικά. Και δεν σταμάτησε μέχρι το τέλος. (Φυσικά και πάλι δεν πιστεύω ότι είναι 26, αλλά σε αυτή τη φάση δεν έχει σημασία πλέον). Δεν μπορούσες να καταλάβεις πως έβγαινε αυτή η φωνή χωρίς να είναι στα πατώματα από το ζόρι, με τις φλέβες να πετάγονται από παντού. Όλος ο κόσμος πολύ ζωντανός, ζεστός, να τραγουδάει τα πάντα, μέχρι και αναπτήρα άναψαν σε μια «μπαλάντα» (φήμες λένε πράγμα πολύ σπάνιο για τους Βερολινέζους: όχι ο αναπτήρας, το γενικό «διασκεδάζω-και-το-δείχνω» mood). Το encore το άνοιξαν με το Sweet Nothing (δεν το ήξερα), συνέχισαν με το Spectrum (Saaaay my naaame – ξελαρυγγιαστήκαμε) και έκλεισαν με ένα 15’ version του Dog Days are Over, μέσα στo οποία έδωσε recital λογοδιάρροιας η Florence. Θυμήθηκε που έκανε Γερμανικά στο σχολείο και το μόνο που τις έχει μείνει είναι μια έκφραση που η κυριολεκτική της μετάφραση στα Αγγλικά είναι little sea pig (wtf!), μας έκανε να χοροπηδήσουμε με το έτσι θέλω όλους, να αγκαλιαστούμε, να φωνάξουμε και να μην θέλουμε με τίποτα μα με τίποτα να τελειώσει. (Πολύ στεναχωρηθήκαμε βέβαια που δεν είπαν το Girl with one Eye, να το πούμε και αυτό).

You’ve got the love

Δεν μπορώ να μην γράψω ξεχωριστά για αυτό το τραγούδι, απλά δεν μπορώ. Tο έχω συνδυάσει με πρόσωπα που τους το έχω τραγουδήσει (φωνάξει, βασικά) και δεν θα το κάνω πλέον... Και θυμάμαι να απογειώνομαι κάθε φορά που συνέβαινε αυτό. Οπότε περίμενα να ανατριχιάσω όταν θα το άκουγα live. Δυστυχώς αυτό δε συνέβη, μάλλον επειδή το είπαν σε ένα mix κάπως διαφορετικό. Θύμιζε λίγο το original από τους The Source (ναι, αυτό που ήταν στην τελευταία σκηνή του τελευταίου επεισοδίου του Sex and the City) αλλά λίγο πιο techno. Είναι από τα τραγούδια που δεν έχω καταλήξει εάν σε μελαγχολεί ή εάν σε απογειώνει. Μου τα προκαλεί και τα δύο ανά περιστάσεις - στη συναυλία με έκανε να νιώσω μετά από πολύ καιρό καλά μέσα μου - και αυτό είναι καλό.

Άκου αυτό: Για να νιώσεις το vibe των τελευταίων λεπτών :)

P.S.: ουφ, τα είπα όλα και ξαλάφρωσα. Η αλήθεια είναι ότι το post είναι πολύ μεγάλο. Θα μπορούσε να είναι απλά μια αράδα και να λέει: «Η συναυλία γάμησε».