Πότε: Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010, Σταυρός του Νότου
OK το Jumping Fish το παρακολουθώ από τότε που ξεκίνησε (το ακολουθώ και στο twitter), γουστάρω απίστευτα την προσπάθεια που κάνει - έχω άλλωστε κάνει για αυτό μεγάλες δηλώσεις.
Χθες λοιπόν το Jumping Fish είχε live στο Σταυρό του Νότου με όλα τα... starάκια που "τσίμπησε" το site από τον Οκτώβρη μέχρι σήμερα. Αποφάσισα να πάω πρώτον γιατί είχα να πάω σε live 200 χρόνια, δεύτερον γιατί είχα καλή παρέα, αλλά και τρίτον γιατί το όλο σκηνικό ήταν πολύ Notting Hill Arts Club (ροκ club στο Λονδίνο που είχε live τις Τετάρτες από μικρά άγνωστα indie bands - τύπου σκηνή από το 'The O.C.' ή το 'Nick & Norah's Infinite Playlist') και εγώ για τέτοια ψ ο φ ά ω.
Έσκασα νωρίς, καπάκι από τη δουλειά με μία τεράστια τσάντα που είχε μέσα από τη Lifo και το "βιβλίο-για-το-μετρό" μέχρι αποσμητικό, κολώνια και τέσσερα διαφορετικά lip gloss. Το να σκας από νωρίς στο Σταυρό του Νότου σημαίνει δύο πράγματα: ότι θα βρεις τραπέζι πρώτο τραπέζι-πίστα αλλά και ότι μέχρι τη δεύτερη μπάντα θα έχεις γίνει κουρούμπελο. Συνέβησαν και τα δύο.
O Lolek ήταν ο πρωτάρης της υπόθεσης γιατί φάνηκε αρκετά αμήχανος, μου θύμισε σε διαφορετικές φάσεις από Nick Cave και Mazzy Star μέχρι Νικόλα Άσιμο (weird, I know) φόραγε σεμνό πουκαμισάκι πράγμα που τον έκανε να μοιάζει σαν να μην "κόλλαγε" με τη σκηνή και την κατάσταση αλλά κάποιος μου σφύριξε ότι ήταν λέει ηλεκτρολόγος μηχανικός και τα παράτησε όλα για να αφοσιωθεί στη μουσική οπότε μετά είδα το πουκαμισάκι με άλλο μάτι.
Και μετά (δηλαδή αφού είχα γίνει ήδη κουρούμπελο) έσκασαν στη σκηνή οι Travel Mind Syndrome. Και βρέθηκα με τη μία εκεί που σας έλεγα πριν: στο Notting Hill Arts Club, στο Λονδίνο. Καταρχάς ο keyboardίστας φόραγε μία γραβάτα με πλήκτρα. Όχι ζώνη, γραβάτα. Respect. Κι έπειτα ο Φίλιππος (ή Phil) -ο τραγουδιστής- είναι τόσο natural born frontman που όταν δεν βρίσκεται πάνω στη σκηνή δεν μπορώ να φανταστώ τι κάνει. Μπορώ έτσι μόνο να τον σκεφτώ, όπως τον είδα χθες, ιδρωμένο και σε έκσταση, να δίνει όλο του το είναι σε κάθε τραγούδι. Μπείτε στο MySpace τους να ακούσετε τις κομματάρες τους και πείτε μου αν είμαι τρελή που ο Φίλιππος μου θυμίζει Chris Cornell και που το Back in the Hole νόμιζα προς στιγμήν ότι είναι Alice in Chains και που πιστεύω ότι το Breeze of Light θα μπορούσε άνετα να είναι το ελληνικό Sweet Disposition.
Ο Lumiere Brother (aka ο αδερφός της Μόνικα) επίσης πολύ καλός, άλλο στυλ βέβαια, άλλη διάθεση και ατμόσφαιρα, εγώ δεν είχα συνέλθει από τους προηγούμενους. Και βρήκα πολύ χαριτωμένο το set-up πάνω στη σκηνή (αυτός καθισμένος στα πλήκτρα) η Δανάη στα πουά και η Βιολέτα στα (κατα)κόκκινα. Nice.
Για το τέλος όταν ξεκίνησαν οι πρώτες νότες του 'Εξαιρέσεις' (σκασίλα μου που έγινε mainstream), μην τα ξαναλέμε, είμαι τρελή Rousίτσα, του 'δωσα και κατάλαβε.
Φωτό: jumpingfish.gr (δικές μου δεν έχω, όποιος έχει ας στείλει)
(btw στους No Profile δεν έμεινα γιατί "πρέπει να ξυπνήσω αύριο γαμώτο" - bollocks)
No comments:
Post a Comment