Άκου αυτό ♫: Primavera Sound Festival 2015 (live review)

the 'dear diary' version...

Πότε: 28 - 30 Μαΐου, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία.

Στο Jumping Fish (Day 1 | Day 2 | Day 3) εντυπώσεις από τις συναυλίες του φετινού Primavera Sound Festival. This is not a review.

Πριν φύγουμε για Βαρκελώνη φέτος, ήμουν ένα περιφερόμενο πτώμα. Για την ακρίβεια, είχα γίνει σχεδόν ναρκοληπτική -ήθελα να κοιμάμαι συνέχεια, δεν χόρταινα ύπνο με τίποτα.

Σαν να είχαν τελειώσει οι μπαταρίες μου, αισθανόμουν πως είχε κοκκινήσει πάνω στο κούτελό μου ένα αγχωτικό 3% και χρειαζόμουν επειγόντως φόρτιση. Θα σκεφτόταν κανείς πως σε τέτοια κατάσταση, ένα τριήμερο φεστιβάλ θα έπεφτε πολύ βαρύ στον οργανισμό μου. Κι όμως. Για τρεις μέρες, το κεφάλι μου γέμισε μουσική, τα μάτια μου ξεκουράστηκαν μακριά από την οθόνη του υπολογιστή, το μυαλό μου πήρε ανάσα και το σώμα μου ξαναβρήκε τη ζωντάνια του. Το ταξίδι στη Βαρκελώνη ήταν το απινιδωτικό σοκ που χρειαζόμουν για να συνέλθω.

Φέτος ήταν διαφορετικά. Δεν μείναμε στο σπίτι της Α. & του Α., αλλά σε air b'n'b στο κέντρο (η Α. μας έλειψε όμως πολύ). Δεν ξεκινούσαμε τα πρωινά μας σαν χαμένοι, αλλά είχαμε ακριβές πλάνο για τι ώρα θα φάμε και πού (τα tips του Γ. όλα ένα κι ένα). Δεν πεινάσαμε ποτέ, γιατί στις τσάντες μας βάζαμε μπαγκέτες (η μία με ζαμπόν, η άλλη με γαλοπούλα, η άλλη με προσούτο, της D. χωρίς βούτυρο, του S. χωρίς ντομάτα). Δεν πιεστήκαμε να δούμε στο φεστιβάλ όλοι τα ίδια, ο καθένας έκανε ό,τι ήθελε και μετά δίναμε ραντεβού στις στάνταρντ θέσεις που είχαμε μαρκάρει σε κάθε σκηνή. Δεν χαθήκαμε ποτέ μεταξύ μας, είχαμε όλοι 3G στα κινητά. Και κυρίως: φέτος δεν βραχήκαμε, δεν κρυώσαμε και δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου. Άντε τώρα να πείσουμε τους εαυτούς μας δηλαδή πως ήταν σωστή η απόφασή μας να είναι η φετινή #pentaimeri η τελευταία...

Primavera 2015 in fast forward:
Συγκλονιστικά χειροποίητα μακαρόνια με γέμιση τυρί και λεμόνι στο Las Fernandez, ένα επικό gin σε μεγάλο στρογγυλό κολονάτο ποτήρι στο Manila, να μαζευόμαστε στο σαλονάκι με τους λευκούς δερμάτινους καναπέδες πριν ξεκινήσει η μέρα, να πηγαινοερχόμαστε στο διάδρομο συνέχεια, γιατί το ψυγείο ήταν στο σαλόνι (?), να περιμένουμε το τραμ, το φαγητό στο La Monroe, ο μπασίστας των Ought, η γριά που βύζαινε ένα γουρούνι στο video wall των Anthony & The Johnsons, να χασμουριόμαστε στους Black Keys, να χορεύουμε στους Jungle, να περπατάμε εξουθενωμένοι με τον Θ. τον Α. και την παρέα τους για χιλιόμετρα και να μην έχει ταξί και μετά να στρίβουμε σε έναν δρόμο με λουλούδια που μύριζε παραδισένια και να εμφανίζονται πράσινα φωτάκια ("ελεύθερος") το ένα μετά το άλλο, το σκοτάδι του Auditori Rockdelux, το χαμόγελο της D. στους Belle & Sebastian, η ατάκα του S "αυτή είναι σαν την μαμά μου! μπράβο μαμά!" στο ίδιο live, η έκφραση στα πρόσωπά μας, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι μια τύπισσα είχε κατεβάσει το βρακί της και κατουρούσε, δίπλα στις φίλες της, μες στη μέση του κόσμου στους Run The Jewels, να ανταλλάζουμε μήνυμα "playlist με mp3s στο Winamp, 1ο έτος!" στην Tori Amos, να γελάμε στους Foxygen, να τραγουδάμε στους Strokes, να σπρώχνω εγώ κι ο Τ. αποφασιστικά τους χιλιάδες μπροστινούς μας και να φτάνουμε δίπλα σε όλους τους φίλους, κάγκελο στον Caribou, την ώρα που έπαιζε το 'Our Love'.