13/06/2016

Primavera Sound Festival 2016 (live review)



the 'dear diary' version...

Πότε: 2-4 Ιουνίου, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία.

[This is not a review.]

"Πάμε παραλιακά, που είναι πιο όμορφα." Κάνω πετάλι αργά, τα γόνατά μου βρίσκουν την κυκλική κίνηση ανακουφιστική κι αρχίζουν σιγά-σιγά να ξεμουδιάζουν μετά από τόσες ώρες ορθοστασίας. Είναι περασμένες 5 το πρωί. Σε λιγότερο από 4 ώρες θα χτυπάει το ξυπνητήρι και σκουντουφλώντας θα πλένουμε τα δόντια μας, θα χωνόμαστε στα πιο φαρδιά μας ρούχα και θα μπαίνουμε σε ένα ταξί για το αεροδρόμιο της Βαρκελώνης. Αριστερά μας έχουμε τη θάλασσα, τα παραλιακά μπαρ έχουν ακόμα κόσμο. Tην προηγούμενη μέρα επιστρέφαμε ακόμα πιο αργά, κι όταν περνούσαμε από εκείνο το σημείο είχε αρχίσει να βγαίνει ο ήλιος. Πήρε ο ουρανός ένα χρώμα πορφυρό, άρχισε να γυαλίζει η επιφάνεια της θάλασσας, σταμάτησα στην άκρη με το ποδήλατο να βγάλω μια φωτογραφία -κι ένιωσα για λίγο σαν να έχω μπει σε μια παράλληλη χωροχρονική διάσταση, σαν να είχε μπει η κανονικότητα σε παύση.

A photo posted by Evi X. (@akouauto) on

Όταν γυρίσω στην Αθήνα όλα θα είναι ακριβώς όπως τα άφησα, αλλά εγώ θα έχω κάνει για 5η συνεχόμενη χρονιά αυτήν την πενταήμερη παρένθεση και θα αισθάνομαι κάπως σαν να έχω κερδίσει χρόνο -κόντρα στη ρουτίνα, τη σταθερότητα, το συνεχές. Και φέτος θα γραφτούν δεκάδες reviews για το Primavera κι εγώ για άλλη μια φορά δεν θα έχω όρεξη να γράψω τίποτα γιατί εκεί που όλοι εστιάζουν στις λεπτομέρειες, εγώ θα θέλω να μιλάω για συναισθήματα.

Κάνω πετάλι λίγο πιο γρήγορα και πλησιάζω το μπροστινό ποδήλατο.

"Ποιοι πιστεύεις πως διαβάζουν live reviews;"
"Οι μουσικογραφιάδες. Και οι music snobs. Οι δεύτεροι κυρίως για να πουν πως το review ήταν μάπα."

Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης απομακρύνομαι πάλι προς τα πίσω. Μετά από τόσες συναυλίες και τόσες απομυθοποιήσεις, ο ενθουσιασμός δεν είναι δεδομένος. Το ευάλωτο παρουσιαστικό των Daughter το έχουμε ξαναδεί, το crowdsurfing των Savages είναι λιγότερο ψαρωτικό, τα κομφετί των Tame Impala ξέρουμε πως γίνονται για τη φωτογραφία, τους Air όλοι τους βρήκαμε παράφωνους και ο Brian Wilson φάνηκε πως δεν μπορούσε όχι να τραγουδήσει, αλλά ούτε καν να σταθεί όρθιος. Όσοι ήταν μακριά από τη σκηνή στους Radiohead γκρίνιαξαν για τον ήχο, κάποιοι έχουν μούτρα επειδή περίμεναν από τους LCD Soundystem νέο υλικό και από την PJ Harvey να πει τα παλιά της. Τους The Last Shadow Puppets κάποιοι τους βρίσκουν καραγκόζηδες, τους Sigur Ros απάλευτους, τους Moderat και τους Kiasmos "για πολλά ναρκωτικά".

Συνεχίζουμε να κάνουμε πετάλι, διασχίζουμε φανάρια, περνάμε μπροστά από μια παιδική χαρά, σε λίγο έχει ένα μικρό πάρκο, όσοι κάθονται στα παγκάκια θα μας κοιτάξουν και θα τους κοιτάξουμε κι εμείς.

Παίρνω την όποια γκρίνια, τη γυρίζω τούμπα και την βλέπω ανάποδα. Άκουσα live το "Dance Yrself Clean", το "Paranoid Android", το "Cherry Blossom Girl", το "Let It Happen", το "I Get Around", το "To Bring You My Love" και το "Bad Kingdom". Άκουσα τις ανάσες των γύρω μου όταν o Thom Yorke τραγουδούσε το "Daydreaming".

Όταν, μετά από 40 λεπτά περίπου, εμφανιστεί ο τελευταίος ποδηλατόδρομος θα τον αναγνωρίσω αλλά στο τέλος του -ακόμα και σήμερα μετά από τρεις μέρες- δεν θα ξέρω αν θα πρέπει να πάω δεξιά ή αριστερά.

O T. όλες τις μέρες του φεστιβάλ κυνηγούσε μπαλόνια. Τρεις μέρες περιφερόταν σε όλες τις σκηνές του Forum και έψαχνε να βρει σε ποιον ανήκει το κάθε μπαλόνι. Η D. μέθυσε και έφαγε ένα κουτί noodles, ένα κομμάτι πίτσα και τρεις empanadas. Ο Α. έπαθε κόλλημα με το "Eventually" και το έφερνε στη συζήτηση ακόμα κι όταν δεν κολλούσε. Η Α. και η Ε. χάρη στον Γ. είχαν τρελή όρεξη μετά τους Avalanches. Ο Α. φώναζε στην PJ πως ήθελε να κάνει τα παιδιά της. Η Ι. μας οδηγούσε κρατώντας σημαία της ένα χριστουγεννιάτικο τραπεζομάντηλο. Ο Θ. και η Δ. όταν φυσούσε φορούσαν τις κουκούλες τους και δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιος είναι ποιος. Η L. μπερδευόταν συνέχεια γιατί επιμέναμε να ανταλλάζουμε μηνύματα στο What's App στα ελληνικά. Σε ένα μήνα θα μπω στο chat με ονομασία #PS16, και θα διαβάζω τι γράφαμε μεθυσμένοι προσπαθώντας απεγνωσμένα να συναντηθούμε και θα σκάω στα γέλια.





Όταν φτάσουμε στο ξενοδοχείο, θα στρίψουμε στη γωνία για να κλειδώσουμε τα ποδήλατα και μόλις κατέβω από τη σέλα θα νιώσω την καρδιά μου να χτυπάει  πολύ δυνατά.

Στην πτήση της επιστροφής για Αθήνα θα ταξιδεύουμε με τον Alex Turner και τον Miles Kane.

Κι όταν ανοίξω να διαβάσω το βιβλίο μου στη σελίδα 211 θα λέει: "Μέσα σε λίγα λεπτά, είχε μάθει ότι η σερβιτόρα ήταν φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο του Όλμπο όπου σπούδαζε βιολογία, είχε περάσει τρεις μήνες το περασμένο καλοκαίρι στις ΗΠΑ, είχε δύο αδελφούς αλλά όχι φίλο, διατηρουσε τη σιλουέτα της κάνοντας γιόγκα τρεις φορές την εβδομαδα, και πίστευε ότι οι Radiohead δεν είναι τόσο καλοί όσο λένε μερικοί."

Πέρσι είχα πει πως θα ήταν η τελευταία μου χρονιά στο Primavera.

Στην απογείωση θα ανασηκωθώ στην καρέκλα μου, θα ακουμπήσω πίσω το κεφάλι μου, θα κλείσω τα μάτια και θα νιώσω πάλι την καρδιά μου να χτυπάει πολύ δυνατά, θα νομίζω πως είναι από κούραση, κυρίως όμως θα 'ναι από ευτυχία.

A video posted by Evi X. (@akouauto) on


Κεντρική φωτογραφία:
@yor_key

Travel notes:

Περισσότερα:


Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

No comments:

Post a Comment