20/06/2013

En Lefko Festival (live review)

the 'dear diary' version...

Πότε: Παρασκευή 14 Ιουνίου, Τεχνόπολις, Γκάζι.

*Δεν ξέρω αν το καταλάβατε, αλλά ο Εν Λευκώ (ναι, φέτος, κρίση μπλα μπλα) μας έκανε πλύση εγκεφάλου τη Ware και τον Talabot, έκλεισε κι άλλα δύο not-so-hot-right-now-αλλά-τι-πειράζει ονόματα για να γεμίσει το line-up, έβαλε και 2-3 φίλους να παίξουν στο 5|25 stage του και ωπ! τίγκα η Τεχνόπολη. Αν ήμουν στη θέση τους θα ένιωθα πολύ μάγκας. Και η διοργάνωση (on-the-clock τελείως) ήταν στ'αλήθεια πολύ καλή. Και οι μπίρες έκαναν 3 ευρώ (αυτό βοηθάει, πάντα). Τέλος πάντων. Στο ζουμί.

Έφτασα απόγευμα με το μετρό. Όσο ανέβαινα τις σκάλες σκεφτόμουν α) ότι είχα αργήσει στο ραντεβού μου και β) τι ωραία να πηγαίνεις σε συναυλία με συγκοινωνία και τι εύκολα, τι ωραία, τι καλά, καμία ταλαιπωρ-- Τη σκέψη μου διέκοψε μία μεγάααλη ουρά έξω από την Τεχνόπολη, όπου όλοι όσοι είχαν κλείσει τα εισιτήριά τους μέσω Internet (επειδή ακριβώς είναι μεγάλη διευκόλυνση και δε χρειάζεται να στηθείς σε καμία ουρά, απλά εκτυπώνεις το e-ticket σπίτι σου και τέλος) περίμεναν να παραλάβουν το "κανονικό" εισιτήριο από το ταμείο. [εχμ, δε με βλέπετε αλλά έχω τη φάτσα που έχουν τα σκίτσα του Αρκά στο τελευταίο καρέ]. Έτσι κάποιοι που ήθελαν να προλάβουν και το live της Ειρήνης Σκυλακάκη δεν τα κατάφεραν ποτέ και η υπάλληλος πίσω από το γκισέ χρειάστηκε να τσακωθεί με εκατοντάδες έξαλλα άτομα. Την καημένη.
Τέλος πάντων, μπήκαμε μέσα και μας υποδέχτηκαν 4-5 δίμετρες χαμογελαστές οπτασίες της Nescafe Espresso με πολύ ψηλά πόδια και πολύ ψηλά τακούνια και πολύ κοντά εφαρμοστά φορέματα και για λίγα δευτερόλεπτα εγώ ένιωσα όπως τότε, που περάσαμε μια φάση να βγαίναμε στα clubs της παραλιακής και ένιωθα μονίμως under-dressed, άσχημη και κοντή. Γρήγορα συνειδητοποίησα ότι εκείνες θα 'πρεπε να στέκονται για ώρες στα 10ποντα, εγώ πάλι όχι, οπότε πήρα τον καφέ μου, τις προσπέρασα χοροπηδώντας επιδεικτικά χοπ-χοπ-χοπ και πήγα με τους άλλους να χαζέψω.
Δεν έχω καλή σχέση με την Τεχνόπολη, σπάνια ευχαριστιέμαι μουσική, συνήθως αυτό που μου μένει πάντα είναι ότι είδα πολύ κόσμο, τα είπαμε, τα ήπιαμε, γελάσαμε, οκ πλάκα είχε -και μέχρι εκεί. Το En Lefko festival δεν ήταν εξαίρεση - είχε πάρα πολύ κόσμο, είδα όλους μου τους φίλους, χαιρέτισα όλους μου τους γνωστούς -η φίλη μου η Ε. ερχόταν συνέχεια από πίσω μου και όταν τελείωνα με τον καθένα με δούλευε: "γεια σουυυυ τι κάνειιιιις όλα καλάααα"- τα είπαμε, τα ήπιαμε, ακούσαμε μουσικούλα, πλάκα είχε, μέχρι εκεί.
Η Bebe δεν κατάλαβα ποτέ τι γύρευε σ'αυτό το φεστιβάλ (φανταστικά πάντως φάνηκε να περνούσε μόνη της -εμείς της φωνάζαμε από μακριά "shhh" γιατί κάτι σημαντικό αναλύαμε και λίγο μας ενοχλούσε, εκείνη συνέχιζε να περνάει φανταστικά). H Jessie Ware απ'την άλλη ήταν -πέρα από φωνάρα- συμπαθέστατη, χαμογελαστή, προσιτή και καθόλου σνομπ και καθόλου κυρία, ντίβα ή οτιδήποτε τέτοιο (μας είχε ξεγελάσει η εταιρεία της κανονικότατα). Στο Primavera σκεφτόμουν ότι αυτό που είχε επιλέξει να φορέσει ήταν τραγικό, αλλά αυτό που έβαλε εδώ ήταν ανεκδιήγητο (Jessie, ποτέ τέτοιο εσώρουχο με αυτό το ύφασμα), με αποκορύφωμα τα πιο ντεκαβλέ -συγγνώμη κιόλας- παπούτσια που μπορεί να φορέσει γυναίκα (κόκκινες, πλαστικές πλατφόρμες, αλήθεια, ΓΙΑΤΙ). Αν τύχει και πάτε Σκόπελο και την πετύχετε πουθενά (apparently πηγαίνει κάθε καλοκαίρι από τα 6 της), πείτε της καμιά κουβέντα.
Στους Archive βαρέθηκα πάρα πολύ -κυρίως χάζευα τα μπαλόνια που έφευγαν στον ουρανό και αναρρωτιόμουν τι θα γίνουν όλα αυτά τα φωτεινά λαμπάκια που είχαν μέσα, όταν εκείνα σκάσουν και αν θα μας πέσουν μετά από μέρες στο κεφάλι όλα μαζί. ο_Ο
John Talabot, καλή φάση, τρεις κι ο κούκος ήμασταν (σχέση με πριν) γιατί οι περισσότεροι μετά τους Archive την έκαναν ("δεν είμαστε για τέτοια") -εγώ κουνήθηκα, μ'αρέσει πολύ και το 'Destiny', δεν ήταν μόνος του στη σκηνή ήταν δύο, εννοείται ειπώθηκε... "ποιος είναι ο Τζων και ποιος ο Τάλαμποτ".
Όταν τελείωσαν τα live, είχαν after party οι παραγωγοί του Εν Λευκώ και μπήκαμε μέσα σε μία χάλια αίθουσα, με απαίσιο φωτισμό και τραγικό ήχο, αλλά ήμασταν σίγουροι ότι that was the place to be γιατί ήταν εκεί και ο Στάθης ο Παντού. Αν με ρωτήσεις, εγώ θα προτιμούσα να τη βγάλουμε στο πίσω δωμάτιο που είχε ένα video installation πάνω σε ένα μεγάλο γλυπτό-τσούχτρα και βάραγε πολύ καλύτερα.
ΥΓ: να κάνει κάποιος ένα πάρτυ και να 'ρθουν να παίξουν ο Φανταστικοί Ήχοι -αυτός είναι ένας, μόνος του- και ο ΝΤΕΙΒΙΝΤ. Τους φωνάζαμε "άλλο ένα-άλλο ένα" -τζίφος. Γενικά κανείς, όλο το βράδυ, δεν είχε περιθώρια για encore -στην Τεχνόπολη, όλα πρέπει να γίνουν όλα by-the-book: διαδικαστικά, βιαστικά, με το ρολόι, χωρίς απρόοπτα. Μπορεί να φτάνεις εύκολα με το μετρό, καμία ταλαιπωρ-- στον εξωτερικό χώρο όμως απαγορεύεται η μουσική μετά τα μεσάνυχτα, σόρι.

ΥΓ2: είμαι σίγουρη ότι το φεστιβάλ θα επαναληφθεί, οπότε να χουμε το νου μας ποιο θα είναι το επόμενο "χαλί" του Εν Λευκώ.

Τις φωτογραφίες τις έκλεψα από το mixgrill, το avopolis και το Instagram.


"Κανονικό" review εδώ.

Άντε και του χρόνου (φέρτε τους MS MR και τους Disclosure).

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!

1 comment:

  1. My boyfriend likes to copy watches.Best Luxury Replica Watch Brands When you buy it back, this gorgeous replica watch is amazing. Luxury replica rolex president watches The perfect weight and quality are very good. The price is still so cost-effective, this copy watch is very special, just like his dial.

    ReplyDelete