The Killers (live review)

Πότε: Σάββατο 14 Μαρτίου 2009, Max Schmeling Halle, Βερολίνο

Ένα θα σας πω: μία από τις καλύτερες συναυλίες που έχω πάει (και έχω πάει σε πολλές). Φτάσαμε στο venue λίγο πριν τις 9 (χάσαμε το support των Καλιφορνέζων Louis XIV αλλά χαλάλι γιατί πρόλαβα να δω σε μία μέρα όλο το Βερολίνο, που παρεμπιπτόντως, είναι φοβερή πόλη, κλείστε ένα τριήμερο τώρα!) Ο χώρος ήταν ένα τεράστιο στάδιο στο ανατολικό Βερολίνο, απέξω πούλαγαν Bratwurst mit Brötchen (aka hotdogs) και draft μπίρα, μέσα απίστευτη ηρεμία-τάξη-ασφάλεια (παρά τα χιλιάδες άτομα που είχαν μαζευτεί). Κάναμε μία απόπειρα να αφήσουμε τα παλτό μας στην γκαρνταρόμπα, αλλά ήταν όλες οι κρεμάστρες γεμάτες (ε, 9 παρά κι εσύ που πας;) Οπότε βγάλαμε τα παλτό μας, τις ζακέτες μας και τα κασκόλ μας και τα κρεμάσαμε στη μέση μας (αυτό είναι καλή πατέντα btw, άσε που μετά δε χρειάζεται να περιμένεις και στην ουρά για να πάρεις πίσω ό,τι άφησες στην γκαρνταρόμπα).

Πήραμε από δύο μπίρες ο καθένας -στο μεταξύ, ο κόσμος κάθε τρεις και λίγο έκανε woooohoooo και χειροκροτούσε με προσμονή- και φύγαμε να βρούμε ένα καλό σημείο. Κι εδώ θέλω να δηλώσω το εξής: ε ναι λοιπόν! ΔΕΝ κατέβηκα στην αρένα. Κι αυτό για τρεις λόγους:

1) η μπρατσωμένη κυριούλα με το κόκκινο T-shirt γάβγισε κάτι μες στη μούρη μου στα Γερμανικά, που νομίζω ότι σήμαινε "Μην τολμήσεις και κατέβεις άλλο σκαλί, γιατί θα σε πετάξω έξω με τις κλωτσιές Verstehen Sie?!"

2) από εκεί ψηλά που ήμουνα έβλεπα όλη την σκηνή και τα φώτα και το κουστουμάκι του Brandon Flowers μια χαρά. Αν κατέβαινα κάτω θα έβλεπα σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας... τον σβέρκο του μπροστινού μου. Είμαι 1.60, εντάξει;!

3) στις μεγάλες συναυλίες, υπάρχει μία απόφαση-κλειδί: ή μπίρα, ή στρατηγικό σημείο κοντά στην τουαλέτα. Και τα δύο δεν γίνεται. (Πόσο μάλλον αν έχεις και όλα σου τα ρούχα δεμένα στη μέση σου - ew.)

Και ξεκίνησαν. Με το Human. Πίσω τους φοίνικες και έντονα χρώματα. Για να σου θυμίσουν ότι δεν είναι άλλο από ένα band που ξεκίνησε από τα κλαμπς του Las Vegas...

Key moment: Κάπου στα μέσα της συναυλίας άρχισαν να παίζουν το Shadowplay των Joy division ενώ από πίσω το videowall έδειχνε σκηνές από την ταινιάρα-βιογραφία του Ian Kurtis "Control" - εγώ έπαθα παράκρουση και χοροπήδαγα και φώναζα ♫To the centre of the city where all roads meet, waiting for you♫ - γιαυτό και δεν υπάρχει βίντεο από αυτήν την στιγμή :) Αυτή ήταν και η μόνη διασκευή.

Περιττό να σας πω ότι έγινε της κολάσεως στα παλαιότερα Somebody Told Me και Mr Brightside, ότι ο ήχος τους ήταν τόσο καλός που νόμιζες ότι άκουγες το άλμπουμ, ότι το show ήταν προσχεδιασμένο και σκηνοθετημένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια (θα λεγα ότι οι Killers είναι η Madonna της alternative rock), ότι τα φώτα και τα visuals ήταν υπέροχα και ότι η ατμοόσφαιρα στο στάδιο ήταν καταπληκτική. Μπορεί να είναι το πιο mainstream rock συγκρότημα αυτή τη στιγμή, αλλά τους παραδέχομαι γιατί δεν ήταν καθόλου σνομπ, έκαναν τον κόσμο να περάσει τέλεια και ήταν τόσο αφοπλιστικά επαγγελματίες που όταν τελείωσαν δεν ένιωθα σαν να είχα πάει σε ροκ συναυλία αλλά είχα αυτή την αίσθηση όπως όταν έχεις μόλις φάει σαν βασιλιάς, σε ένα καλό εστιατόριο...

Άκου αυτό: για να ξέρεις τι να περιμένεις το καλοκαίρι που θα τους δεις στο Rockwave festival 2009. Σου έχω και βίντεο από το All These Things That I've Done (το φινάλε του κυρίως μέρους) - πανοραμική θέα, όχι αστεία!

ΥΓ: Οι Γερμανοί είναι μανούλες στην οργάνωση. Ούτε συνωστισμός, ούτε επεισόδια, ούτε ταλαιπωρία, σε 10 λεπτά ήμασταν έξω, αρτιμελείς και με Βratwurst στο χέρι...