What came first, the pandemic or the misery?
Το 2021 έκλεισα τα 40. Όταν ήμουν μικρή, νόμιζα πως μια γυναίκα στα 40 έχει άπειρα λεφτά στην τράπεζα, δυο παιδιά, δυο σπίτια, δυο αυτοκίνητα και ντύνεται με σύνολα Parthenis. «40! Αποκλείεται! Δεν σου φαίνεται με τίποτα!» Μέχρι πρότινος το έβρισκα χαριτωμένο και κάπως κολακευτικό, φέτος όσο πλησίαζαν τα γενέθλια είχα αρχίσει να προβληματίζομαι. Τι θα πει δεν μου φαίνεται. Πώς θα έπρεπε να είμαι; Μήπως να σταματήσω να ντύνομαι σαν έφηβη και να πάω να αγοράσω με δόσεις μία τσάντα των 500 ευρώ; Μήπως ο τρόπος ομιλίας μου παραείναι νεανικός; Μήπως με περνάνε για ανώριμη; «Πώς έχεις τέτοιο λαιμό στα 40;» μου είπε ένα βράδυ ένα 25χρονο κορίτσι -οι φίλες της την φώναζαν με ένα υποκοριστικό που θύμιζε σαπουνόπερα. Fuck, πώς θα έπρεπε να είναι ο λαιμός μου;
Ε λοιπόν, μου φαίνεται δεν μου φαίνεται, δεν ξέρω πώς θα είχα βιώσει το 2021 αν ήμουν μικρότερη. Ενδέχεται να μην είχα καν επι-βιώσει, εδώ που τα λέμε. Η να είχα φλιπάρει, εντελώς. Η φετινή χρονιά απαιτούσε συνεχή διαχείριση. Συνεχή. Σχεδόν κάθε δευτερόλεπτο της (ανυπόφορα ανιαρής και ακρία ανέμπνευστης working from home) ημέρας, κάποιος ή κάτι χρειαζόταν την άμεση προσοχή μου (κλάματα το ένα μωρό, φωνές το άλλο, ding-Messenger, τιντιν-What's App, τούτουτου-new e-mail, πάλι κλάματα, υστερίες, ντριιιν-τηλέφωνο, ντινντον-κουδούνι, τουτού τουτού-ο φούρνος, ding-Messenger -κάποιος χτύπησε- τιντιν-What's App -κάποιος θέλει αγκαλιά- ding-Messenger -κάποιος χέστηκε- ding-Messenger, ding-Messenger, ding-Messenger). Στον όποιο «ελεύθερο χρόνο» μου, έπρεπε να βάζω συνεχώς σε τάξη όλα τα υπόλοιπα: τις υποχρεώσεις μου, τις ανάγκες μου, τις ορέξεις μου, τις σκέψεις μου, τις επιθυμίες μου, τα μέσα μου. Κι αυτό το πράγμα δεν είχε τελειωμό, δεν είχε διακοπές, δεν είχε Κυριακές.
Lockdown! Meltdown! Οι λέξεις της χρονιάς! To 2021 μου είναι χωρισμένο σε 4μηνα. Μέχρι τον Απρίλη ήμασταν κλεισμένοι μέσα, λυσσάγαμε για λίγη επαφή, ανήμερα θεριά. Έφτασε Μάιος, φτου ξελευθερία για όλους (;) -ο καθένας τελικά το εξέλαβε διαφορετικά αυτό- η δική μου φάση (ζωής και συγκυρίας) ήταν κυρίως «ω μα επιτέλους τώρα θα μπορούμε να-- oh wait.» Από τον Σεπτέμβρη και μετά, όλα άρχισαν οριστικά να πηγαίνουν κατά διαόλου, life was too real, σταδιακά αποτοξινώθηκα από το daydreaming -τον Νοέμβριο μου κοπήκαν τελείως τα φτερά, προσγειώθηκα απότομα. Άουτς.
Και να 'μαι, με τα πόδια στη Γη. Ομολογουμένως, υπάρχει καλύτερη ισορροπία, μα δεν μπορώ να διώξω αυτή την αίσθηση ότι έκτοτε έπαψαν να λειτουργούν οι γευστικοί μου κάλυκες, σαν να 'χω μόνιμα covid -όλα είναι άγευστα.
Δεν ξέρω τι θα αλλάξει το 2022, πάντως ο ουρανίσκος μου είναι τρομερά ανήσυχος.
