Λεφτά, κινητό, κλειδιά, γυαλιά, μάσκα.
Ου φονεύσεις.
Ου μοιχεύσεις.
Ου κλέψεις.
Ου ψευδομαρτυρήσεις κατά του πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδή.
Ου χορέψεις. Ου ξενυχτήσεις. Ου ταξιδέψεις. Ου ψωνίσεις. Ου συγχρωτιστείς. Ου ξενιτευτείς. Ου ψυχαγωγηθείς με σινεμά, θέατρο ή ζωντανή μουσική. Ου μοιραστείς το τραπέζι σου με φίλους και συγγενείς. Ου περιποιηθείς τα μαλλιά σου και τα νύχια σου, στολιστείς και βγεις. Ουκ εργαστείς, αν η δουλειά σου απαιτεί πελατεία, κοινό και συνευρέσεις. Ου κρατήσεις στα χέρια σου το νεογέννητο της φίλης σου την ημέρα που ήρθε στη ζωή. Ουκ αγκαλιάσεις τον πατέρα σου την ημέρα που έθαβε τον δικό του. Ου πράξεις διά ζώσης κάτι, αν αυτό μπορεί να γίνει διαδικτυακά. Ουκ αναζητήσεις εραστές, εκτός αν μοιράζεστε την ίδια στέγη. Ου διαμαρτυρηθείς. Ουκ αφαιρεθείς. Ουκ απομακρυνθείς. Ου παραστρατήσεις. Ουκ αγγίξεις. Ουκ αναπνεύσεις. (Ξέπνοη ξυπνάς μες στην άγρια νύχτα, σαν από μακροβούτι. Καρδιοχτύπι.)
Εδώ και μια δεκαετία σχεδόν, κάθε χρόνο τέτοια μέρα, γράφω ένα πολύ προσωπικό κείμενο στο blog, κάνω τον απολογισμό μου, την αυτοκριτική μου και την ψυχοθεραπεία μου κι είναι σαν να κλείνω τη χρονιά χωρίς εκκρεμότητες -πατάω «Δημοσίευση» και νιώθω πως φεύγει από τους ώμους μου όλο το βάρος του κόσμου. Φέτος, το πάλευα μες στο κεφάλι μου εβδομάδες και τελικά συνειδητοποίησα πως αφενός, δεν θέλω να μοιραστώ τίποτα προσωπικό μου και αφετέρου αυτό το συνεχές ψυχοπλάκωμα που αιωρείται στην ατμόσφαιρα της μετά-Covid εποχής, δεν μπορώ να το αποβάλλω βάζοντας απλά λέξεις στη σειρά. Το στερητικό σύνδρομο είναι τόσο δυνατό που για να συνέλθω θα χρειαστεί να μου γίνει λοβοτομή και να μην με νοιάζει τίποτα.
Κάποιοι διαχειρίζονται την κατάσταση πολύ πιο ψύχραιμα. Αναγνωρίζοντας το ότι αυτό που προέχει είναι η υγεία, έχουν αποδεχτεί συνετά και αδιαμαρτύρητα πως, τι να κάνουμε, c'est la vie, έτσι θα ζούμε για λίγο. Μερικοί αντιμετωπίζουν την περίοδο αυτή μέχρι και ως ευκαιρία (!) για να διαπρέψουν. Αλλά έτσι δεν είναι; Κάποιοι αν τυχόν μείνουν χωρίς πόδια, θα μαραζώσουν και θα φυτοζωούν μέχρι το τέλος σκεπτόμενοι πως όλα είναι μάταια, ενώ άλλοι θα γίνουν πρωταθλητές στο μπάσκετ με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν λέω πως είναι το ίδιο, αλλά φαντάζομαι πως όσοι αυτοί την περίοδο δηλώνουν απελπισία (μαζί τους κι εγώ, όχι συνέχεια και όχι κάθε μέρα, αλλά ναι, απελπισία) κάπως έτσι βιώνουν την πανδημία: σαν να έχασαν από τη μια μέρα στην άλλη το δικαίωμά τους σε κάποια βασική (όχι απόλαυση, πολυτέλεια αλλά) ανάγκη, αίσθηση -σαν να έχασαν για παράδειγμα, εν μια νυκτί την όρασή τους. ("Remember When..." is the lowest form of conversation. ~ The Sopranos, S06E15)
«Είναι προσωρινό, υπομονή, θα περάσει, θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα, θα γίνουν όλα όπως παλιά.» Είναι όμως προσωρινό; Κι αν μετά από αυτή την πανδημία ξεκινήσει μια άλλη; Κι αν μέχρι να ξεμπερδέψουμε από όλο αυτό, έχουμε αποξενωθεί τελείως; Κι αν στο μεταξύ φαληρίσουμε; Κι αν αρρωστήσουμε; Κι αν διασωληνωθεί κάποιος δικός μας; Κι αν γίνουμε υποχόνδριοι, μικροφοβικοί, αντικοινωνικοί, εθισμένοι στο Netflix, καταθλιπτικοί, νωθροί και υπέρβαροι ερημίτες, σε μόνιμη βιντεοκλήση;
WALL-E, Pixar, 2008Κι αν.... Ποιος ξέρει; Μέχρι τότε, ο καθένας σπιτάκι του. Σε μια νέα τάξη πραγμάτων, στην οποία το μέλλον έχει πάψει να είναι κάτι το οποίο περιμένουμε με ανυπομονησία, («αχ, άντε επιτέλους να συμβεί αυτό») αλλά μια έννοια στην οποία αντιφατικά αναφερόμαστε με παρελθοντικούς όρους («ουφ, θα περάσει κι αυτό»). Αποδοχή, συμβιβασμός, διαχείριση, μαμ, κακά, νάνι, δουλειά, παιδιά, repeat. Ο καθένας σπιτάκι του, σε καταστολή.
(Από το lockdown μέχρι το breakdown, 4 γράμματα δρόμος.)
Ουκ επιθυμήσεις την γυναίκα του πλησίον σου· ουκ επιθυμήσεις την οικίαν του πλησίον σου ούτε τον αγρόν αυτού ούτε τον παίδα αυτού ούτε την παιδίσκην αυτού ούτε του βοός αυτού ούτε του υποζυγίου αυτού ούτε παντός κτήνους αυτού ούτε πάντα όσα τω πλησίον σου εστί.
Ουκ επιθυμήσεις τίποτα και κανέναν, για λίγο ακόμα. Λίγο ακόμα. Θα αντέξεις;
(Δεν αντέχω. Μετακίνηση 4. «Σε ανάγκη».)
Πού θα πάει, κάποια μέρα θα τις βγάλουμε τις μάσκες. Ίσως βέβαια τότε μας βάλουν παρωπίδες.
Ευτυχώς, σε κάθε περίπτωση, τα αυτιά παραμένουν ελεύθερα.
Τις επόμενες 20 μέρες, μέσα από αυτό εδώ το blog και θα σας πω ποιους 20 δίσκους άκουσα περισσότερο το 2020.
--Εύη
Past life:
