The Irrepressibles (live review)

Πότε: Παρασκευή 15 Μαρτίου 2013, Fuzz club

Nιώθω πως η λέξη "συναυλία" αδικεί αυτό που είδα χθες. Ήταν σαν μουσικοθεατρικό show, με τον (έντονα βαμμένο) Jamie McDermott πρωταγωνιστή, το βιολί και το τσέλο στους δεύτερους ρόλους, και δύο ημίγυμνους drummers παρέα με μία αιθέρια ύπαρξη (που έπαιζε μέχρι και keytar) ανεβασμένους στα βάθρα να συμπληρώνουν το επιβλητικό σκηνικό.

(Δεν έχω δει ποτέ live Anthony & The Johnsons, αλλά τους φαντάζομαι κι εκείνους κάπως έτσι. Το ποιος είναι "καλύτερος" ή το αν ο ένας αντιγράφει τον άλλον μου είναι παντελώς αδιάφορο.)

Πέρα από το live αυτό καθαυτό ήταν τέλεια και "η φάση". Το ποιοι ήμασταν, το πόσο κοντά στη σκηνή βρισκόμασταν (και δε χρειάστηκε για άλλη μια φορά να ζήσω το δράμα του να είσαι 1,60), το ότι δεν στριμωχτήκαμε, ούτε ταλαιπωρηθήκαμε, αλλά μπορέσαμε να το ευχαριστηθούμε τέρμα. 

Φτάσαμε νωρίς, ήπιαμε τις μπίρες μας, γίναμε πολλοί. Απρόσμενη σύνθεση: γνωστοί, άγνωστοι, αγόρια, κορίτσια, gay, straight, κάπως όλοι από διαφορετικές παρέες, αλλά one fun crowd. Είδαμε τη Nalyssa Green να χαϊδεύει το theremin της και να ανοίγει το live παρέα με την Ευαγγελία Ξυνοπούλου, ήπιαμε τις μπίρες μας, γεμίσαμε ανυπομονησία, τελικά λίγο μετά τις 11, αποκαλύφθηκε ένα πιάνο με ουρά (π ε θ α ί ν ω), στα πανιά/οθόνες που κρέμονταν από τη σκηνή εμφανίστηκαν οι γυμνοί παλαιστές του video clip και ακούστηκαν οι πρώτες νότες του "Arrow".

Όλο το live ήταν προμελετημένο και "σκηνοθετημένο" εκ των προτέρων. O McDermott ήταν μια υπέροχη drama queen, τα χέρια του θεατρικά, υπερβολικά, το στήσιμό του το ίδιο -η φωνή του αψεγάδιαστη. Eμείς από κάτω το είχαμε βουλώσει, στο "New World" και το "Two Men In Love" χειροκροτούσαμε, σφυρίζαμε, "προσκυνούσαμε" ήδη. Και μετά έγινε μια μικρή παύση.

Και επέστρεψαν στη σκηνή. Και είπαν αυτήν την υπερκοματτάρα, το "In This Shirt" και νιώσαμε κι εμείς το δράμα στο πετσί μας και λίγο έλειψε να σωριαστούμε στα πατώματα. Κοίταξα τον gs -που ξέρω πόσο λατρεύει αυτό το κομμάτι- και πήγα σχεδόν αυτόματα κοντά του, εκείνος μ'αγκάλιασε και βγάλαμε όλο το τραγούδι έτσι αγκαλιασμένοι -ήταν μια από τις πιο όμορφες, τρυφερές και ιδιαίτερες στιγμές που έχουμε ζήσει στην (πολύπαθη) φιλία μας, που κρατάει... 14 ολόκληρα χρόνια τώρα.

Ακολούθησε δεύτερο encore - το σωστό το encore, αυτό που αφήνεις τον κόσμο να χειροκροτεί κάνα πεντάλεπτο και έρχεσαι για να πεις δεύτερη φορά το ίδιο κομμάτι -εν προκειμένω το "Two Men In Love" - τους καταχειροκροτήσαμε και φύγαμε "on a high". Στην έξοδο βρήκαμε τον McDermott πίσω από ένα πάσο να μιλάει με τον κόσμο και να μοιράζει χαμόγελα. 

ΣΥΝΑΥΛΙΑΡΑ.

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!