27/07/2009

Mercury Rev (live review)

post by new slang

Πότε: Τετάρτη 22 Ιουλίου 2009, κηποθέατρο Παπάγου
"Welcome my friends". Με αυτό το καλοσυνάτο καλωσόρισμα μας υποδέχτηκε ο Jonathan Donahue την Τετάρτη το βράδυ. Και πράγματι βρισκόταν ανάμεσα σε φίλους τόσο λόγω του μικρού αριθμού των παρευρισκομένων (δεν είμαι καλός στους υπολογισμούς αλλά δεν νομίζω να ξεπερνούσαν τα 200-250 άτομα) όσο και του μικρού αλλά συμπαθέστατου κηποθεάτρου του Παπάγου (δημοτικό θεατράκι με τα δικά του καλοκαιρινά events, από παραστάσεις μέχρι και τις all time classic Μαχαιριτσας-Τσακνής συναυλίες, που όμως τα τελευταια χρόνια το ψάχνει λίγο παραπάνω, με Mercury φέτος, Liz Wright πέρυσι κ.ο.κ)
Σ' αυτη την οικογενειακή ατμόσφαιρα οι Mercury Rev αισθάνθηκαν σα στο σπίτι τους, και εντελώς απελευθερωμένοι μας παρέσυραν για ακόμη μια φορά στην παλίρροια τους. Αν ήταν ταινία θα ήταν μονόπλανο, τα κομμάτια να διαδέχονται το ένα το άλλο χώρις τυπική ενδιάμεση παύση. Βάλθηκαν να (μου) αποδείξουν πως το τελευταίο τους album (Snowflake Midnight) έχει μια απίστευτη δυναμική και λόγο ύπαρξης στη δισκογραφία τους, που προχωράει την μπάντα ακόμη πιο μπροστά. Το Snowflake in a hot world αποτέλεσε το ιδανικό εναρκτήριο και τη γέφυρα για ένα καταιγιστικό Funny Bird και εκείνο με τη σειρά του σε ένα ξεσηκωτικό You're my queen, που οδήγησε τους πρώτους να αφήσουν τις θέσεις τους για να γεμίσουν το μικρό κενό που χώριζε κοινο και μπάντα. Οι μελωδίες των Endlessly, Holes και Tonite it shows, σε εντελώς διαφορετικές εκτελέσεις, ήθελαν να μας πουν πως θα ακουγόταν το Deserter's songs αν το ηχογραφούσαν σήμερα (εξίσου καταπληκτικό!).
Όσο περνούσε η ώρα το χαμόγελο του Donahue και το δικό μας μεγάλωνε, ο Grasshopper ξεσπούσε πάνω στην κιθάρα του είτε με δοξάρι είτε παίζοντας με τα πετάλια του, ο Mercer σε συνεχείς αυτοσχεδιασμούς στα πλήκτρα του και το Dream of a young girl as a flower, το καλύτερο κατά τη γνώμη μου κομμάτι από το τελευταίο album, προσέφερε το ιδανικό έδαφος γι΄αυτούς. To επικό Dark is rising ξεκινάει με το ορχηστρικό του crescendo, αλλάζει με νότα αιδιοσοξίας το always σε sometimes στο στίχο "but dreams are always wrong" , δένει με το κιθαριστικό ξέσπασμα του "Senses on Fire", κλείνοντας το main set. Οι δικές μας αισθήσεις να δεις...!

To Goddess on Highway του encore βρήκε σχεδόν όλον τον κόσμο ένα με την μπάντα και μένα να σκέφτομαι στο τέλος το στίχο από το Holes "Bands that funny little plans that never work quite right". Και όμως αυτή η μπάντα δουλεύει εξαιρετικά καλά, δεν σταματάει να σε εκπλήσσει και να σε κάνει να αδημονείς τόσο για την επόμενη κυκλοφορία όσο και για το επόμενο live τους, που ποιος ξέρει μπορεί να γίνει στην αυλή σου...
Σκόπιμα άφησα για το τέλος το αποθεωτικό Tides of the Moon, για να σε αγγίξει λίγο η μαγεία του έστω και μέσα από μια απλή ψηφιακή. (thanks nadine για τη λήψη!)

...and we float on the tides of the moon...
post by new slang

2 comments:

  1. βασικά το ψιλομετάνιωσα ήθελα να πάω αλλά έπεσε πάνω σε ποδηλατικό event! Ακόμα ένα 90s rock fm era group. Decent enough και με ιδιαίτερο ήχο. Καλο review!

    ReplyDelete
  2. elpizw to link na doulevei akomh...

    http://rapidhare.com/files/261143269/P1010591.avi.html

    enjoy!

    ReplyDelete