Άκου Αυτό: Φέτος συμπληρώθηκαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του ομώνυμου πρώτου δίσκου των Τρύπες. Στις 30/01/2015 έγραψα:
"Το τέλος των Τρύπες συνέπεσε με το τέλος της παιδικής μου ηλικίας. Το καλοκαίρι του 1999 που βγήκε το "Μέσα Στη Νύχτα των Άλλων" είχα μόλις αποφοιτήσει από το Πειραματικό Λύκειο Ηρακλείου Κρήτης και σχεδίαζα τη νέα, φανταστική, συναρπαστική μου ζωή στην πρωτεύουσα. Και λίγους μόλις μήνες αργότερα αισθανόμουν ήδη ώριμη, ανεξάρτητη και τόσο συνεπαρμένη από την Αθήνα για να δηλώσω στους γονείς μου "δεν με βλέπω να ξαναγυρίζω στην Κρήτη". Με τις Τρύπες και τον Γιάννη Αγγελάκα, λοιπόν, έκτοτε δεν ξανασυναντηθήκαμε, σαν να ήταν και εκείνοι μέρος της ζωής που άφησα πίσω. Μαζί με τα Διάφανα Κρίνα και τα Ξύλινα Σπαθιά, οι Τρύπες συμβολίζουν για μένα εκείνα τα τρία χρόνια πριν την "αληθινή ζωή", την πρώτη αυτή εφηβική υπαρξιακή κρίση, την αγωνία που βιώναμε για το μέλλον, το πέρασμα από το σχολείο στο Πανεπιστήμιο, την μετακόμιση από το πατρικό -κι όλα εκείνα τα "βασανιστικά" και "αφόρητα" που μας απασχολούσαν τέλος πάντων πριν βγούμε... εκεί έξω. Οι στίχοι της 'Καινούργιας Ζάλης' (από το "Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι του 1996) είναι γραμμένοι με μαύρο μαρκαδοράκι στο σκληρό, βαρύ, σταχωμένο πρόχειρο τετράδιο του Λυκείου, δίπλα σε σημειώσεις, εξομολογήσεις και αφιερώσεις: "Ο χρόνος είναι ο χειρότερος γιατρός, σε καίει, σε σκορπά και σε παγώνει, μα εσύ σε λίγο δεν θα βρίσκεσαι εδώ, καποιοι άλλοι θα παλεύουν με τη σκόνη". Δεν μπορώ να ακούσω αυτό το κομμάτι και να μην σκεφτώ τις κοπάνες στο πίσω μέρος της αυλής, τα σκονάκια, τις καταλήψεις, τα τσιγάρα στην "οικοδομή", τα δερμάτινα σακίδια με τα αρχικά μας, τη γαλαρία του λεωφορείου, τα ξενύχτια σε σπίτια όταν έλειπαν οι γονείς, τα τηλεφωνήματα που τέλειωναν στις 5 το πρωί, τα πρώτα (κακά) μεθύσια, τα πρώτα ερωτικά μπερδέματα, μα κυρίως εκείνον τον ελαφρώς καταθλιπτικό εαυτό μου που κλεινόταν στο δωμάτιό του και άκουγε μουσική με τις ώρες. Τώρα, πέρα από το πολύ προσωπικό του όλου πράγματος: τι εισαγωγή, τι κιθάρες, τι μπασογραμμή, τι στίχοι, τι ποίηση: Πες μου ποιο φόβο αγάπησες πάλι. Πωω, χάλια ήμασταν."
Αν είχα τώρα πρόχειρο τετράδιο, θα το γέμιζα με στίχους της Courtney Barnett. "Put me on a pedestal and I'll only disappoint you"
#Blogovision [No.9] Unknown Mortal Orchestra - Multi-Love
#Blogovision [No.10] Grimes - Art Angels
#Blogovision [No.11] Vessels - Dilate
#Blogovision [No.12] Larry Gus - I Need New Eyes
#Blogovision [No.13] Father John Misty - I Love You, Honeybear
#Blogovision [No.14] Jaakko Eino Kalevi - Jaakko Eino Kalevi
#Blogovision [No.15] Foals - What Went Down
#Blogovision [No.16] Baby Guru - Sunshine Special
#Blogovision [No.17] Ought - Sun Coming Down
#Blogovision [No.18] The Chemical Brothers - Born In The Echoes
#Blogovision [No.19] Blur - The Magic Whip
#Blogovision [No.20] The Charlatans - Modern Nature
#Blogovision: ένας πρόλογος
Τι ψηφίζουν οι υπόλοιποι
Like Άκου Αυτό ♫ on Facebook
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!
No comments:
Post a Comment