Πότε: Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2014, Gazarte
R.I.P. Portico Quartet. To promo της συναυλίας του Σαββάτου στο Gazarte θα μπορούσε να λέει: "O Jono McLeery μαζί με την μπάντα του παρουσιάζει τον νέο του δίσκο, 4 μήνες πριν την κυκλοφορία του". Επειδή όμως κανείς δεν ξέρει τον Jono McLeery, είπαν τα παιδιά να εκμεταλλευτούν το όνομα που έχουν χτίσει τα τελευταία χρόνια (εδώ ένα ρεζουμέ της καριέρας τους) και να μοιραστούν με το κοινό την μεταμόρφωσή τους, από "νέο αίμα της jazz" σε "άλλο ένα σχήμα πειραματικής ambient electronica με φαλσέτο φωνητικά".
Τα καινούργια τραγούδια τους δεν είναι άσχημα (θυμίζουν από Burial, μέχρι James Blake και Chet Faker) αλλά δεν τα λες και αξιομνημόνευτα. Και σίγουρα δεν έχουν καμία σχέση με τις προηγούμενές τους δουλειές.
Βλέπετε, όλη η μαγκιά των Portico Quartet ήταν το hang, και hang πλέον δεν υπάρχει. Αναρρωτιέμαι αν όλοι όσοι βρέθηκαν στο Gazarte το Σάββατο ήταν ενήμεροι ή αν τα έχασαν τελείως όταν άκουσαν τον Duncan Bellamy να λέει στο encore "Thank you, you're too kind. Θέλουμε πολύ να συνεχίσουμε να παίζουμε, αλλά δεν έχουμε άλλο υλικό -οπότε.. οκ, θα σας παίξουμε τρία κομμάτια ξανά."
To 'Living Fields' θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο. Και ok, θα στηρίξουμε. Απλά δεν μπορεί να μας κατηγορήσει και κανείς που ο παλιός τους εαυτός θα μας λείψει.
Σουρεάλ, σχεδόν άτοπος ο πολιτισμός του Gazarte (τραπεζάκι, σέρβις, μέχρι και απαγόρευση του τσιγάρου) εν μέσω τόσης βαρβαρότητας.
Φωτογραφίa: την έκλεψα από το Instagram
No comments:
Post a Comment