Primavera Sound Festival 2013 (live review)

the 'dear diary' version...

Πότε: 24 - 26 Μαΐου, Parc Del Forum, Βαρκελώνη, Ισπανία.

Κριτικές και απόψεις για το φετινό Primavera μπορείτε να διαβάσετε στο Jumping Fish, τη Lifo, το Βήμα, την Καθημερινή, την Ελευθεροτυπία κι εδώ. This is not a review.

 γραφική φωτογραφία Νο1

Ψοφήσαμε στο κρύο, χάσαμε ένα κινητό και μία ζακέτα και, φυσικά, τσακωθήκαμε για το ποια live άξιζαν και ποια όχι / ΝΤΡΟΠΗ σου / δεν σου ξαναμιλάω σοβαρά για μουσική.

Shoot me. Εγώ από την ημέρα της ανακοίνωσης του φεστιβάλ είχα πει ότι το line-up φέτος δεν ήταν ιδιαίτερα του γούστου μου (πέρυσι ήταν πολύ πιο "κοριτσίστικο" με Beirut, Beach House, The xx, M83, The Rapture, Chromatics, Grimes..) Αλλά είχε Blur. BLUR! Και μερικά νέα ονόματα -με ένα μόνο album- που ήθελα πολύ να δω: Savages, Jessie Ware, Peace, Daughter, Phosphorescent, Django Django. Δεν προσχεδίασα τις διαδρομές μου στο Parc del Forum. Δεν μ'έπιασε υστερία να τα δω όλα (και δεν θα έχω ποτέ γνώμη για μπάντες όπως οι Swans και οι Death Grips, που δεν αντέχω στα αυτιά μου λεπτό). Παρόλ'αυτά, μέσα σε 3 μέρες κατάφερα να δω καμιά εικοσαριά ονόματα  (6-7 την ημέρα) και να ζήσω μία από τις πιο δυνατές συναυλιακές στιγμές της ζωής μου, χαμένη μέσα σε ένα τεράστιο moshpit, λίγα μόνο μέτρα από τον Damon Albarn.

Μία εβδομάδα μετά, ακόμη τσακωνόμαστε για το ποιος είδε περισσότερες μπάντες, ποιο live ήταν πιο επικό, ποιος κοιμήθηκε λιγότερες ώρες, ποιος έφαγε τα καλύτερα tapas και αν είναι ποζεριά να φοράς ακόμα το βραχιολάκι -εγώ προσπαθώ ακόμα να αναρρώσω και αύριο ξεκινά η προπώληση για το '14.

Dear Diary,

Στο dropbox, ο Β. ονόμασε τον κοινό μας φάκελο "αριστερό ηχείο".

Για άλλη μία φορά, μας φιλοξένησαν στο σπίτι τους η Α. & ο Α.

Στο σαλόνι μας περίμενε ο Bati ♥.

Day 1: 

Savages: Κάτι συνέβη με την κιθάρα και τον ενισχυτή και η Gemma είχε ξενερώσει τη ζωή της,  -ήθελα να ανέβω πάνω να της πω «Δεν πειράζει ρε κορίτσι» - η άλλη στα drums είχε πάρει φωτιά, η frontwoman  θεά -αβίαστα υπερ-cool, αυθεντικά punk - αν ήμουν gay θα τις ερωτευόμουν όλες.

Tame Impala: Stoner feel, ψυχεδέλεια στο videowall – όταν έπαιξαν το “Feels Like We Only Go Backwards” γύρισα και κοίταξα την "Coachellική" ρόδα του Heineken stage, μου φάνηκε πολύ ταιριαστό -για λίγο νόμισα πως πήγαινε όντως ανάποδα.

Jessie Ware: ήταν ντυμένη σαν θείτσα αλλά είχε φωνάρα και μιλούσε σαν την Adele. Με τα κορίτσια αποφασίσαμε πως όλο αυτό το "κυρία" είναι μόστρα και πως στην πραγματικότητα είναι the girl next door (το door, έτσι "τραβηγμένο", με Βρετανική προφορά).

Postal Service: «ήττα». Έχασα τσάμπα τους Deerhunter (που apparently ήταν θεούληδες, ο Bradford Cox φορούσε φόρεμα και τέτοια) και δεν είδα και τίποτα γιατί κάπως καταφέραμε με την παρέα μου να χαθούμε (και να έχουμε ξεμείνει από μπαταρία), πράγμα που σημαίνει ότι τριγυρνούσα γύρω από τη Heineken για 40 περίπου λεπτά, μέχρι να επανασυνδεθούμε (με ένα υπεβολικά δραματικό «Νόμιζα πως δεν θα σε ξαναβρω ποτέ!!!») Δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα από αυτό το live.

Grizzly Bear: Άντρες και γυναίκες πίσω από μικρόφωνα, μουσικά, όργανα και decks φαίνονται 50% πιο sexy από ό,τι είναι στην πραγματικότητα. Αυτό ΔΕΝ ισχύει στην περίπτωση του Ed Droste. Πολύ καλοί τεχνικά -δυστυχώς πέρασαν και δεν ακούμπησαν. Μπορεί να έφταιγε και η ώρα (περασμένες μεσάνυχτα), μου φάνηκαν πολύ "corporate", bonding μηδέν.

Phoenix: έκπληξη! Στο “Love Like a Sunset” (κομματάρα) ο ουρανός γέμισε κομφετί, που όμως δεν ήταν κομφετί, ήταν ΛΕΦΤΑ και το φετινό δίσκο τους τον λένε “Bankrupt!” και σκεφτόμουν πόσο κινηματογραφικά τέλειο ήταν που είμαι τελείως ταπί αυτήν την περίοδο και σκάσανε έτσι λεφτά από τον ουρανό και προσπαθούσαμε να τα πιάσουμε και έπαιζε το “Love Like a Sunset” και ήμασταν πενταήμερη στη Βαρκελώνη.

Fuck Buttons: τρελό sprint μέχρι την ATP, πήρε το αυτί μας το “Surf Solar” και έπρεπε να το χορέψουμε οπωσδήποτε.

Four Tet: "Α δηλαδή αυτός είναι ένας; όχι τέσσερις;" Πάρα πολύ ωραία βάραγε και το ίδιο πίστευε και ένας stage assistant, που έσκαγε κάθε-τρεις και λίγο στη σκηνή με τη μπίρα του και το τσιγάρο του, τα δινε όλα και επέστρεφε backstage. Στο τέλος, με ένα πολύ ταπεινό ύφος, απλά πάτησε στοπ, έσκυψε, πήρε την backpack του χαιρέτισε χαμογελαστός και έφυγε. Aw.

Day 2: 

γραφική φωτογραφία Νο2

Peace: Tους ανακάλυψα κάπου στα τέλη του 2012 και ήθελα πολύ να τους δω γιατί παίζουν αυτήν την εύπεπτη ροκ που θα άκουγες σε μία teen movie (“I wanna get lovesick with you” και τέτοια) κι εμένα αυτή η μουσική μου λείπει γιατί όλοι τώρα τελευταία παίρνουν τους εαυτούς τους πολύ στα σοβαρά. Ωραία τα πιτσιρίκια, αν ήταν schoolband θα ήταν η καλύτερη schoolband που έχεις δει ποτέ. Ο τραγουδιστής έσκασε με παλτό και γυαλιά ηλίου και ήθελα να τον σπάσω στο ξύλο, αλλά μετά άλλαξα focus γιατί παρατήρησα πως ο ντράμερ έμοιαζε σαν να έχει ξεπηδήσει από τους Hanson.

Django Django: "γάμησαν, γάμησαν".

The Jesus and Mary Chain: Μας φάνηκαν «παππούληδες», μετά θυμηθήκαμε ότι έχουμε πατήσει τα 30 και το βουλώσαμε. Θα μου μείνουν το “Cracking Up”, το "Reverence" και ο σταυρός.

Daughter: Η Vice ήταν γεμάτη (δεν το περίμενα) και η Elena Tonra ακουγόταν υπέροχη και όταν τραγουδούσε και όταν έλεγε “I really didn’t expect this, this is amazing, the biggest crowd we've ever played to, thank you so much”. Δεν έμεινα πολύ, άκουσα το “Landfill”, είχε και πανσέληνο, ήταν λίγο "ουφ" η φάση (το... ίδιο είπε και μια Γαλλίδα που περνούσε δίπλα μου εκείνη τη στιγμή: "bah, c'est ouf") δεν μ'άφησα να πέσω, φορτώθηκα ξανά την backpack και γύρισα τρέχοντας στη Heineken να πιάσω θέση για Blur.

Blur: εξωσωματική εμπειρία -δεν έχω λόγια, θα δανειστώ κάποιου άλλου.

The Knife: στη σκηνή συνέβαινε κάτι τέτοιο -πανηγυράκι κανονικό) και ξαφνικά η καλλιτεχνική τους παράκρουση άρχισε να βγάζει νόημα. Από μακριά τους είδα, αλλά "σεληνιάστηκα", όσο οι άλλοι έκαναν ουρά στα hot-dogs εγώ χόρευα σαν απροσάρμοστο.

Day 3: 

Deerhunter: Οι Band Of Horses ακύρωσαν και το κενό γέμισαν οι Deerhunter οπότε κατάφερα κι εγώ να τους δω που τους έχασα την πρώτη μέρα. Ωραίοι. Αναρωτήθηκα αν πρέπει κι εγώ να βάζω τη φράντζα στη μούρη όπως ο Bradford Cox και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να ακούσω και το φετινό "Monomania" που το αναβάλω συνεχώς. Αν "έμαθα" κάτι σ'αυτό το Primavera, αυτό ήταν οι Deerhunter.

Wu-Tang Clan: Δεν μου το ‘χα, αλλά πάρα πολύ γούσταρα όλο αυτό το hip-hop party που είχαν στήσει – μέσα στη γραφικότητά του (μικρόφωνα, break-dancing, “hands to the left / hands to the right”) ήταν τρομερά διασκεδαστικό, βρήκα χώρο κάτω από την αριστερή οθόνη and I shook it, κανονικότατα.

Nick Cave & The Bad Seeds: "He's a showman and a half - and a dirty old man". Η live εκτέλεση του “Jubilee street” ήταν να σου σηκώνεται η τρίχα, αλλά το setlist το βρήκα τρομερά ελλειπές. Δεν τον είχα ξαναδει live ποτέ -έμεινα με το απωθημένο να ακούσω το πιάνο του "As I Sat Sadly By Her Side"...

Phosphorescent: πολύ τον πάω αυτόν τον μουσάτο τύπο, εξαιρετικός ήταν, αλλά δεν πολυπρόσεχα γιατί βρήκα δυο φίλες που δεν είχα καταφέρει να δω καθόλου τρεις μέρες, οπότε αράξαμε πίσω και πίναμε και βγάζαμε φωτογραφίες και ανεβήκαμε και στη ρόδα για βόλτα –τουριστάκια κανονικά, ψοφήσαμε στο γέλιο.

My Bloody Valentine:  έμεινα για 2 τραγούδια μόνο, γιατί... βαρέθηκα. *σκύβει να αποφύγει αντικείμενα* Ε ναι, βαρέθηκα. Δεν είχα όρεξη για κάτι τέτοιο εκείνη την ώρα (ήταν 2:30 το πρωί), τα φωνητικά δεν ακούγονταν καθόλου, μου φαινόταν πολύ φλατ, είχα πιει τα ποτάκια μου, ήταν τελευταία μέρα, προτίμησα να πάω για patatas bravas στο εστιατόριο κι αυτό ήταν τρελό highlight γιατί στην Αθήνα βρίσκομαι σε μόνιμη δίαιτα. So there.

Hot Chip: "Για τέτοια είσαι μωρή... για ντίσκο". Μακάρι να μην ήμουν τόσο κουρασμένη, δεν τους είχα ξαναδει, χόρεψα και τραγούδησα με ό,τι δυνάμεις μου είχαν απομείνει -και ναι, όντως για τέτοια είμαι.

Ο μόνος μου FOMO είναι που αποφασίστηκε να φύγουμε αμέσως μετά τους Hot Chip και έχασα το ξημέρωμα.

La fin. 

Ο Bati νομίζω δεν ήθελε να φύγουμε.

Travel notes:
Mescladis
Bar del pla
Cera

"...and watch the world spinning gently out of time..."

Περισσότερα:
Athens Voice

Ni-Taf-Zita
Avaton Kortez
DOH!
Το κουλούρι

Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!