The Cribs (live review)

Πότε: Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012, Κύτταρο

Η χθεσινή συναυλία ήταν σαν ένα πολύ κακό και αμήχανο πρώτο ραντεβού, χωρίς χημεία. Δεν σκόπευα να γράψω review γιατί δεν μ'αρέσει να γράφω για πράγματα που δεν γνωρίζω καλά και η αλήθεια είναι ότι, παρόλο που οι Cribs είναι μπάντα εδώ και 10 χρόνια, εγώ τους γνώρισα καλύτερα τις τελευταίες εβδομάδες. Ήξερα ελάχιστα για τους αδελφούς Jarman πριν χρειαστεί να τους πάρω συνέντευξη για το Jumping Fish - στην πορεία έμαθα μέχρι και τα προσωπικά τους, άκουσα το "In The Belly Of The Brazen Bull" καμιά δεκαριά φορές, βρήκα πρόσκληση (thank you) και τελευταία στιγμή αποφάσισα να πάω στο Κύτταρο να τους δω από κοντά. Ε, και μετά ήθελα κάπου να τα πω. So there.

Γενικά είχε λίγο κόσμο (άβολα λίγο κόσμο) και σκεφτόμουν πόσο άσχημα θα προδιέθετε αυτό την μπάντα -μια μπάντα που είναι huge στη χώρα της, που έχει βγάλει 5 albums και παίζει στα μεγαλύτερα φεστιβάλ της Αγγλίας- όταν έβγαινε στη σκηνή. Έπνιξα ένα γελάκι όταν παρατήρησα ότι τα πρώτα δύο τραγούδια τα είπαν με τα μάτια εντελώς κλειστά. Ξεκίνησαν με το "Come on, be a no-one", το πιο γνωστό, catchy, "ραδιοφωνικό" τέλος πάντων hit τους - πίσω μου κάποιος είπε "A, ΟΚ, τύπου τώρα μπορούμε να φύγουμε." "Είσαι τρέλα!" φωνάζει ο Cribs biggest fan που παθαίνει παράκρουση μόνος του όλο το βράδυ μπροστά από τη σκηνή και ξέρει όλα τα τραγούδια απέξω. "Whaaaaaa?" απορεί ο Ryan. "You are crazy!" φωνάζει (σε ελεύθερη μετάφραση) ο Cribs biggest fan. Καμία αντίδραση. (Awwwwkwaaaard.) "Do you remember our first record?" λέει σε κάποια φάση ο Ryan. Τσιμουδιά οι από κάτω. "Who had our first recoooord?" επιμένει. "Wooooo" πετάγονται μερικοί από κάτω. "I knew it! I knew we were big in Greece!" μονολογεί κοιτάζοντας το πάτωμα.

Έπαιξαν περίπου 1:30 ώρα. Δεν είναι ότι δεν προσπάθησαν - ο drummer σε κάποια φάση έπαιζε όρθιος σκύβοντας πάνω από τα drums, ο Ryan κατέβηκε από τη σκηνή και έπαιζε μες στο κοινό, το setlist είχε δύναμη και το "Be Safe" (με τον Lee Ranaldo των Sonic Youth να απαγγέλει στο video wall) ήταν μια έντονη στιγμή.  Ήλπιζαν όμως, το έβλεπες, να δημιουργήσουν πανικό -σε κάποια φάση το ζήτησαν κιόλας "We want a big moshpit!!" - δεν κουνήθηκε κανείς, ποτέ. Σε κάποια φάση ο Gary απελπίστηκε "If someone walked in right now, they'd think we're playing jazz tonight". Ούτε μ'αυτό πτοήθηκαν οι από κάτω - συνέχισαν να πίνουν το ποτάκι τους και να κουνούν συγκαταβατικά το κεφάλι, λες και βρίσκονταν σε bar στο Κολωνάκι.

Ελπίζω, Cribs, το δεύτερο ραντεβού να πάει καλύτερα... Χμ. Δεν θα υπάρξει δεύτερο, ε;

 Like Άκου Αυτό  ♫ on Facebook 

Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!