James (live review)

Πότε: Σάββατο 1η Μαΐου 2010, κλειστό γήπεδο Φαλήρου Tae Kwon Do

"People of Athens! Thank you for showing up tonight in the middle of this chaos that you find yourselves in." - o Tim Booth δεν ξεχνά να υπενθυμίσει στο κοινό του ότι η χθεσινή βραδιά δεν ήταν παρά ένα ευχάριστο διάλειμμα εν μέσω "χάους".

Ας τα πιάσω από την αρχή. Η πρωτομαγιάτικη συναυλία των James ήταν μία ευγενική χορηγία του Saul Davies (που παίζει κιθάρα και βιολί στο συγκρότημα). Ο Tom έτυχε να ξέρει τον ξάδερφό του ο οποίος του έστειλε απλά ένα mail με τα ονόματά μας και ο ίδιος ο Saul απάντησε αμέσως "sure, all they gotta do is go to the front and say they're on the James list". Που εντάξει, όσο να πεις είναι pretty fucking cool. Σκάσαμε στο Tae Kwon Do με αρνητική προδιάθεση γιατί πέρυσι στο Coca Cola Soundwave ο ήχος ήταν κάκιστος και είχαμε ξενερώσει τη ζωή μας. Αυτό με τον κακό ήχο ίσχυσε θεωρώ στους Abbie Gale - που παρ'ολ'αυτά μας κράτησαν καλή παρέα από τις 21:00 μέχρι τις 21:30, κλείνοντας φυσικά με το Love Song και τον Vassiliko on stage.

Από τις 21:30 μέχρι τις 22:30 μας είχε λούσει κρύος ιδρώτας. Μετά την περυσινή εμπειρία στη Μαλακάσα, ακόμα και μισή ώρα καθυστέρηση ξυπνά μέσα σου συναισθήματα οργής και λες τώρα θα σκάσει η κυριούλα να μας πει να πάμε σπίτια μας.

Κι όμως. Ο Tim Booth όχι μόνο εμφανίστηκε, αλλά έκανε και εντυπωσιακή είσοδο. Ενώ όλοι με το που έσβησαν τα φώτα είχαμε στραμμένα τα βλέμματά μας στη σκηνή, ένας προβολέας φώτισε τις τελευταίες σειρές των κερκίδων: ο Booth -με το μαύρο μπερέ του- βρισκόταν εκεί, ανάμεσα στους εκστασιασμένους fans που τον τράβαγαν με τα κινητά τους και το γήπεδο γέμισε με τους πρώτους στίχους του Lose Control "Where is the love? Where is the love? Where is the love, that everyone is talking of".

Το δεύτερο κομμάτι ήταν το Seniorita. The rest is history. Οι Έλληνες λατρεύουν τους James. Και αντιστρόφως. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο θετική που ακύρωνε ολες τις ελλείψεις του venue. Ο Tim Booth ήταν ο γνωστός εγωκκεντρικός πλην όμως απολαυστικός εαυτός του. Ήθελε όλα τα μάτια στραμμένα πάνω του, εμφανίστηκε με μπερέ, καπέλο και λαμέ παλτό, ας φώναξε μέσα από μια... ντουντούκα, χόρεψε σαν ξεχαρβαλωμένη μαριονέττα, ανέβηκε και μας τραγούδησε αφ'υψηλού. αλλά κατέβηκε και κάτω για να πιάσει τα χέρια του κόσμου. Όπως ένας από την παρέα εύστοχα παρατήρησε: "χαχαχα σαν να βλέπεις τον Πλούταρχο που σκάει στα πρώτα τραπέζια - τι έγινε παιδιά όλα καλά; πώς περνάμε;"

Το setlist προκάλεσε τον αναμενόμενο πανικό στο Say something, κέρδισε την προσοχή μας με το Dr Hellier και το Shine από τον καινούργιο δίσκο αλλά έκανε νομίζω σε κάποιο σημείο "κοιλιά". Ωστόσο το encore, με Sometimes, Laid και Getting away with it (all messed up), ήταν τόσο χορταστικό που όταν πλέον ο Booth μας πλησίασε στα αριστερά της σκηνής για να κλείσει με το Sit Down, it felt like a bonus.

Οι Πρωτομαγιάτικοι James ήταν αν μη τι άλλο σωστοί επαγγελματίες. Αν και γράφουν μία εύπεπτη καψούρικη pop που προσωπικά μου λέει λίγα (αλλά μου θυμίζει περισσότερα) τους παραδέχομαι για το πόση αληθινή ενέργεια βγάζουν επί σκηνής και πόσο σέβονται πραγματικά το κοινό τους.

"We feel like this is our home".