Προσοχή, ακολουθεί γκρίνια.
Στους Pet Shop Boys ήθελα να πάω για δύο λόγους. Πρώτον για να δω από κοντά το "ιστορικό δίδυμο της dance-pop" (γκουχ γκουχ cliché) δεύτερον γιατί έπαιζαν στο Metropolitan Expo και είχα τρομερή περιέργεια για τον "Ευρωπαϊκών προδιαγραφών" χώρο στο Ελ.Βελ.
Έφτασα στο αεροδρόμιο κατά τις 8, μία κυριούλα μου είπε από που φεύγει το shuttle bus, μαζεύτηκε τσούρμο στη στάση, περιμέναμε κάμποση ώρα, τελικά ήρθε το πουλμανάκι και μας πήρε όλους και μας πήγε έξω από τον νέο, τεράστιο, εκθεσιακό (και όχι συναυλιακό) χώρο.
Φάουλ νούμερο 1. Η κλασική "αταξία" - αχ Ελλαδίτσα. Εισιτήρια δεξιά, ηλεκτρονικά εισιτήρια αριστερά, είσοδος στο κτίριο από τη μέση. Κοινώς ό,τι να 'ναι, δεν υπήρχε σειρά, δεν υπήρχε προτεραιότητα, δεν καταλάβαινες ποιός ήταν στη δεξιά ουρά και ποιός στην αριστερή και ποιός στη μεσαία. Βάλτε ενα διαχωριστικό ρε παιδιά, αυτό το ζιγκ-ζαγκ που έχουν στα αεροδρόμια, πώς αλλιώς να τα βγάλεις πέρα με 10.000 κόσμο;
Φάουλ νούμερο 2. Η αίθουσα ήταν ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Όταν λέμε τεράστια, εννοούμε χαοτική. Αλλά δεν έπαυε να είναι ένα κουτί. Χωρίς κλίση στο έδαφος, χωρίς καθίσματα και (απίστευτο και όμως αληθινό) χωρίς οθόνες. Ειλικρινά, δεν ξέρω τι λέγανε όσοι σκάσανε 45 ευρώ και βρίσκονταν τέρμα Θεού να βλέπουν (κατά πάσα πιθανότητα) μόνο το φυτό που φόραγε στο κεφάλι του σε κάποια φάση ο Chris. Επίσης δεν ξέρω τι λέγανε όσοι είχανε σκάσει 70 ευρώ για VIP εισιτήρια και τους είχαν στριμώξει στα δεξιά (και όχι μπροστά) τον έναν πίσω από τον άλλο αλλά ελαφρώς "αφ'υψηλού".
Φάουλ νούμερο 3. Όταν η συναυλία γίνεται μέσα σε ένα κουτί, πρέπει somehow να προβλέψεις για το πώς μπορεί ο κόσμος να πηγαίνει τουαλέτα, να πηγαίνει για μπίρα (τέρμα θεού ήταν τα bar btw) ή πώς μπορεί να φύγει αν πάθει μία κρίση πανικού, έχει τάση λιποθυμίας κλπ. Στην O2 arena, όπου είχα δει τους Smashing Pumpkins πριν από καναδυό χρόνια, υπήρχαν άτομα δεξιά και αριστερά που με το σώμα τους δεν άφηναν τον κόσμο να βρίσκεται στις δύο άκρες κι έτσι δημιουργούσαν δύο διαδρόμους από όπου μπορούσε ο κόσμος να πηγαινοέρχεται back and forth. True story. Δοκιμάστε το.
Όλα αυτά σκεφτόμουν όσο έπαιζε (μετά τον Tasman) αυτή η μουσικούλα η "τιουινγτιουινγκ-ω-δικέ-μου-χάσιμο" που μου δημιούργησε έναν κόμπο στο στομάχι γιατί μου θύμισε τη "συναυλία" των Depeche Mode στη Μαλακάσα και για μερικά δευτερόλεπτα μου έσκαγαν εφιαλτικά flashbacks. brrrrr
Οι Pet Shop Boys όμως δεν μας πούλησαν. Βγήκαν στη σκηνή και εκεί, μέσα στην κάπνα (φάουλ νούμερο 4) και την ιδρωτίλα των διπλανών μας (έκανε α σ ύ λ λ η π τ η ζέστη) αποφασίσαμε να σταματήσουμε την γκρίνια και να περάσουμε καλά.
Το Pandemonium των Pet Shop Boys είναι όντως ένα εντυπωσιακό show, με έντονα χρώματα, πολύχρωμους κύβους, δυναμικούς χορευτές (που φοράνε φόρμες adidas) περίεργα κοστούμια, γρήγορες εναλλαγές και πολλή πολλή αυθεντική dance pop. Η φωνή του Neil είναι όσο χαρακτηριστική την έχεις στο κεφάλι σου και ναι, ξέρεις σχεδόν όλα τους τα τραγούδια.
Ο ήχος ήταν τραγικός. Για την ακρίβεια ένιωθες συνέχεια ότι έπαιζαν στο διπλανό δωμάτιο με την πόρτα κλειστή.
Ωστόσο, ο κόσμος γούσταρε πάρα πολύ. Στο Always on my mind λάτρεψα τις χιλάδες κόσμου που τραγουδούσε με βαριά ελληνική προφορά "Γκιιιιβ μιιιι ουάν μορ τσανς του κιπ γιου σατισφάααααααιντ - γιου αρ ώλγουειζ ον μάι μααααααααιντ", στο It's a Sin έγινε πραγματικά της κακομοίρας όλοι ήταν εκστασιασμένοι και τράβαγαν με τα κινητά ό,τι να'ναι κουνιόντας τα χέρια δεξιά αριστερά, μόνο και μόνο για να απαθανατίσουν τη στιγμή. Άλλη λατρεμένη στιγμή: όλοι ήθελαν να τραγουδήσουν, κανείς δεν ήξερε ακριβώς τα λόγια οπότε έβγαινε κάτι του στυλ: "Everything I nana done Everything nana go - DO! Every nananana been Every..where! I nana go- IT'S A SIN!"
Bonus highlight: το remix στο Viva La Vida των Coldplay και ο Neil με βασιλικό στέμμα να τραγουδάει για τις "καμπάνες της Ιερουσαλήμ, και τις Ρωμαιοκαθολικές χορωδίες"
Στο encore μας χόρτασαν με Being Boring και West End Girls και να'ναι καλά η VeeCee που είχε αυτοκίνητο και φύγαμε άνετα.
Μου έμειναν οι άνθρωποι ντυμένοι ουρανοξύστες. Επειδή με άρπαξαν από τα πόδια ο Tom με τον AstraLon και με σήκωσαν ψηλά. 'Αγιε μου Βασίλη, φέτος τα Χριστούγεννα θα 'θελα ένα ζευγάρι κυάλια.
Έτσι όπως τα γράφεις, καλά έκανα και δεν πήγα! Και με το ύψος μου, εγώ θα έβλεπα, αλλά όσοι ήταν πίσω μου θα με έβριζαν...
ReplyDeleteΜα καλά, γιατί αφού ΔΕΝ έχεις τις προδιαγραφές για συναυλίες, τι τις θες τις μεταξωτές κορδέλες, κυρ-χώρε;
ελατε βρε παιδια καλα ηταν
ReplyDeleteχορεψαμε και γελασαμε
gelasa polu me thn perigrafh sou
ReplyDeleteA re Evi!
egw eixa eishthria dwrean kai den phga, alla epeidh exw 8ema me to na niw8w strimokwla kai na skaw (auto ton kairo:P) metaniwnw ligotero ap'oso metaniwna x8es to vradu se ena bar p meta apo ligo hr8e plh8os apo to live.
pes taaa pes taaaaa , epishs opoios htan pisw pisw tha eniwse kai th bafila pou mas epnikse kapoia fash otan arxise na akougetai to it;s a sin!!
ReplyDeleteSuper άρθρο Εύη! Πολλές καλησπέρες...
ReplyDeleteΣχετικά με τον ήχο να πω ότι εγώ που ήμουν σχετικά μπροστά και αριστερά άκουγα πολύ καλά! Υποθέτω ότι ο ήχος δεν ακουγόταν το ίδιο σε όλον το χώρο της αίθουσας.
ReplyDeleteΣχετικά με τις εξόδους, ο χώρος είχε πύλες δεξιά και αριστερά αν 20m κάτι που δεν το συναντάς εύκολα!
Όσο για το στριμωξίδι... τι να πω...
Σε συναυλία είσαι! Άμα έχει κόσμο, έχει κόσμο! Εκεί που καθόμουν εγώ πάντως δε μπορώ να πω ότι είμασταν σαν σαρδέλες.
Όσο για την καπνίλα... Ελλαδιστάν!
Εγώ πήγα με αυτοκίνητο. Το βρήκα εύκολα, πάρκαρα άνετα και μπήκα και πολύ άνετα στον χώρο. Γρήγορο τσεκάρισμα στην είσοδο με bar Code κι έτσι αποφύγαμε τις πολλές καθυστερήσεις.
Γενικότερα πέρασα πολύ καλά και το ευχαριστήθηκα!
Ο χώρος δεν είναι και ο χειρότερος. Δεν ξέρω κιόλας αν υπάρχει στην Ελλάδα κλειστός χώρος που να μπορεί να δεχτεί τόσο πολύ κόσμο και να είναι μελετημένος για σωστή ακουστική! Πιστεύω τα γήπεδα μπάσκετ, έχουν ακόμη χειρότερη ακουστική.
Ο καλύτερος κλειστός χώρος για μένα είναι το Αθηνών Αρένα όπου είχα δει τους Gotan Project και ο ήχος ήταν τέλειος! Αλλά... μέχρι 5.000 άτομα!
Εγώ έφυγα με αυτοκίνητο. Μας πήρε πάρα πολλή ώρα να καταφέρουμε να φτάσουμε στην έξοδο, πλήρες χάος και εκεί.
ReplyDeleteΈνας τροχονόμος θα έλυνε το πρόβλημα.
Όσο για τον ήχο, ήταν απαράδεκτος. Δεν είναι δική μου "παραξενιά" όλοι έγραψαν ότι ήταν μπουκωμένος.
Ήταν κρίμα μωρέ.. γιαυτό γκρινιάζω :)