Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, το Ejekt Festival ήταν κατά πρώτοις ένα
τεράστιο meet-up (να δεις τους φίλους σου, να μάθεις τα καλοκαιρινά
τους σχέδια, να πιεις μια μπύρα μαζί τους που είχες να τους δεις καιρό)
και κατά δευτέροις μια συναυλία. Μέχρι να σκάσουν οι Kasabian. Και τότε το φεστιβάλ μετατράπηκε σε ένα τεράστιο party.
Τα
πρώτα ονόματα δεν τα είδα γιατί δυστυχώς ζούμε στην εποχή που το να
τελειώσεις 8 η ώρα από τη δουλειά σου θεωρείται ευτυχία (ακόμα κι αν
έχεις ξεκινήσει από τις 9 το πρωί) κι έτσι έπρεπε να περιμένω δύο παιδιά
από την παρέα να πατήσουν ένα τελικό save στα PowerPoint τους πριν
ξεκινήσουμε για Φάληρο. Παρεμπιπτόντως, αγαπητοί εργοδότες σήμερα θα
παρατηρήσετε μία πτώση παραγωγικότητας και έντονους μαύρους κύκλους, καθώς το χθεσινό live μ’αυτά και μ’αυτά τελείωσε στις 02:30.
Τέλος πάντων, παρκάραμε χωρίς καμία καθυστέρηση στο parking του γηπέδου
Tae Kwon Do και φτάσαμε στην πλατεία Νερού όταν ήδη είχε ξεκινήσει ο Miles Kane.
Πέρασα όλο του το live να κάνω catch-up με τους διπλανούς μου, αρκετά
μακριά από τη σκηνή, και κατάφερε να μου τραβήξει την προσοχή μόνο στο
"Come Closer" (το χιτάκι) που επέλεξε να αφήσει για το κλείσιμο. Μην
είμαι άδικη, για την ώρα που εμφανίστηκε δεν ήταν κακός, έπαιξε σχεδόν
όλα τα κομμάτια του ενός άλμπουμ που έχει κυκλοφορήσει, solo– καλή
συνέχεια του εύχομαι, να μας ξανάρθει.
Οι James –τους έχω δει 2 ή 3 φορές– αυτή τη φορά ήταν άχρωμοι και άοσμοι και δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς το γιατί. Ο Tim Booth εμφανίστηκε
με ένα ριγέ φανελάκι (σαν παλιομοδίτικο ολόσωμο ανδρικό μαγιώ) στα
χρώματα της Ελλάδας και έκανε όπως πάντα τα γνωστά σπασμωδικά του (τον
χορό «έχω-πάθει-ηλεκτροπληξία-με-χάνετε») αλλά δεν ήταν αρκετό. Το
setlist ήταν μέτριο, ο ήχος ήταν μέτριος (προς το κακός), η ατμόσφαιρα
δεν είχε ένταση και οι «αγαπημένοι του ελληνικού κοινού» αυτή τη φορά
δεν κατάφεραν να μας κερδίσουν. Παρόλα αυτά μας είπαν τα “Sometimes”,
“Laid”, “Tomorrow”, “Getting Away With It” κλπ και υπήρξε το αναμενόμενο
παράφωνο (αλλά χαρούμενο) singalong. Μας ευχαρίστησαν λέγοντας “thank
you for coming, we know what it’s like here in Greece right now”. Αν το
ψήνετε, μπορούμε να ξεκινήσουμε από τώρα ένα στοίχημα για το αν θα
έρθουν και το 2013 – at a music venue near you.
Αλλά ΔΕΝ ΠΕΙΡΑΖΕΙ. Γιατί εμείς στην τελική τους Kasabian είχαμε
πάει να δούμε. Και ήρθαν. Και δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Δεν θέλω να
ακουστώ υπερβολική αλλά το setlist τους ήταν ίσως το πιο δουλεμένο,
προσεγμένο, «στρατηγικά» τέλειο setlist που έχω ακούσει ποτέ. Είναι
τεράστια υπόθεση να ξεκινάς τη συναυλία με το πιο γνωστό κομμάτι του
τελευταίου σου δίσκου (το "Days Are Forgotten") και παρόλα αυτά να
καταφέρνεις να μην κάνεις καθόλου κοιλιά και να κρατάς το κοινό στα ύψη
μέχρι το τέλος, ακόμα κι αν έχεις αφήσει για encore το πιο “electro” "Switchblade Smiles"
που είναι άγνωστο στη μάζα. Και είναι επίσης μεγάλο συν να επιτρέπεις
στον κόσμο, μέσα από το live σου, να σε μάθει λίγο καλύτερα, να τον
αφήσεις να σε δει πίσω από τη «μάσκα» του frontman. Ο Tom Meighan
ξεκίνησε σαν poser, με γυαλιά ηλίου και ένα μαύρο δερμάτινο ensemble,
και σιγά-σιγά άρχισε να αφαιρεί όλα τα περιττά και να μεταμορφώνεται σε
έναν "απλό άνθρωπο της διπλανής πόρτας", με το... μπυρόκοιλό του και ένα
ασημένιο φυλαχτό (!) στο λαιμό του, να κάνει το σταυρό του όποτε το
ένιωθε και να τραγουδάει το "Goodbye Kiss" με αφοπλιστική ειλικρίνεια. O
Sergio Pizzorno, παρόλο που είναι αδύνατος σαν
φάντασμα, είναι απίστευτα επιβλητική μορφή – όταν σου λέει να σηκώσεις
τα χέρια, υπακούς, όταν σου ζητάει να χοροπηδήσεις, ακολουθείς. Μας
έκαναν να χορεύουμε και να αγκαλιαζόμαστε σαν έφηβοι στο ρυθμό των "Days
Are Forgotten", "Shoot The Runner", "Where Did All The Love Go?",
"Re-Wired", "LSF", "Fire", "Misirlou"… Και για κλείσιμο, ο Meighan βγήκε
για μια τελευταία φορά στη σκηνή, μας κοίταξε στα μάτια και μας
αποχαιρέτησε τραγουδώντας a capella το "She Loves You" των Beatles.
Φωτογραφία: Θοδωρής Μάρκου (περισσότερες εδώ)
