Rodrigo y Gabriela (live review)

Πότε: Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011, Gazarte

Πώς μπορούν δύο ακουστικές κιθάρες να κάνουν τόσο σαματά.

Ήταν Μάιος του 2007 -τσεκαρισμένο, μόλις κοίταξα το calendar- όταν είδα για πρώτη φορά τους Rodrigo y Gabriela live, στο Shepherd's Bush Empire στο Λονδίνο. Είχαν μόλις κυκλοφορήσει το self-titled album τους -'Rodrigo y Gabriela'- και έκαναν περιοδεία σε όλη την Ευρώπη για να το προωθήσουν. Πήγαμε με την D. και τον Τ., χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς θα δούμε, χωρίς να έχουμε καν ακούσει τη δουλειά τους. Θυμάμαι ότι ήμασταν πολύ κοντά στη σκηνή, έβλεπα τα μαγικά δάχτυλα της Gabriela πάνω στην κιθάρα και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, -πέρασα έτσι όλη το live, σα χάνος- έπειτα κατέβασα το CD και το άκουγα για ένα δίμηνο τουλάχιστον μία φορά την ημέρα.

Όταν μάθαμε ότι έρχονται Αθήνα, αποφασίσαμε να πάμε ξανά οι τρεις μας, όπως τότε. Δεν είχα ξαναδεί τον συναυλιακό χώρο του Gazarte, ήταν η πρώτη φορά που έμπαινα σ'αυτή την αίθουσα. Χλίδα. Χαμηλά τραπέζια, δερμάτινοι καναπέδες, κεριά, κολωνάτα ποτήρια, απαγορεύεται το κάπνισμα (yes!) κι έτσι. Εμείς είχαμε εισιτήρια για όρθιους κι έτσι μείναμε στο πλάι, δίπλα ακριβώς από τη σκηνή.

Δεν έχω λόγια. Γύρισα σπίτι κι ένιωθα σαν να είχα μόλις γυρίσει από κάποιο ταξίδι όπου γνώρισα τυχαία δυο τύπους από το Μεξικό και τα 'χαμε περάσει... γαμώ. Πόσο συγκινητικά αυθεντικοί! Δεν θα σχολιάσω καν τη μουσική, ο ήχος ήταν κρυστάλλινος, το setlist τα 'χε όλα, τρελή χημεία μεταξύ τους, ο τέλειος συντονισμός. Αυτό που πραγματικά τους κάνει αξέχαστους όμως ήταν η επαφή τους μαζί μας.

Είμαστε συνηθισμένοι στις ντίβες. Να μας λένε δυο λόγια με το ζόρι και να το θεωρούμε και τιμή μας. Είχαν απίστευτη όρεξη (και άκρως μεταδοτική), μας είπαν -με σπασμένα αγγλικά, γελώντας και πειράζοντας ο ένας τον άλλον συνέχεια- όλη τους την ιστορία, πώς γνωρίστηκαν στο Μεξικό κι έπαιζαν μαζί σε μια metal μπάντα - "με τεράστια... αποτυχία" - πώς τους την έδωσε και φύγανε και ήρθαν στην Ευρώπη και κυνήγησαν την τύχη τους στην Ιρλανδία, πώς συνδυάζουν το "latin" με το heavy metal, πώς στο νέο τους album "11:11" αποτίουν φόρο τιμής στις μεγαλύτερες επιρροές τους (βλ. Santana, Jimi Hendrix, Pink Floyd κ.α.), πόσο τους άρεσε στην Ελλάδα (είναι και οι δύο vegan) "the fava beans and the horta".

Στο τέλος του live όλοι είχαν σηκωθεί όρθιοι και χόρευαν μαζί τους, μπροστά μια παρέα αγοριών, παραμέρισε τα κολωνάτα ποτήρια και χτυπούσε παλαμάκια στη Gabriela σαν να ήταν στα μπουζούκια.

Στο βάθος ένα ζευγάρι φιλιόταν με πάθος.

 
ΥΓ: Note to self: όταν τραβάμε video δεν βάζουμε τα δαχτυλάκια μας πάνω στο μικρόφωνο της κάμερας. 
ΥΓ2: Είχα να γράψω 4 μήνες. Μου λείπει. Πολύ. Θα επανέλθω. Promise. Μέχρι τότε, Άκου Αυτό.

Bon Jovi (live review)

Πότε: Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011, ΟΑΚΑ

Εγώ σ'αυτά τα "μαζικά" που σνομπάρουν οι κουλτουριάρηδες πηγαίνω πάντα, ξέρετε. Δε λέω, κι εγώ προτιμώ το... σινεμά της γειτονιάς, μία στο τόσο όμως χρειάζεται κι ένα... blockbuster σε multiplex. Έτσι όταν βρέθηκα, απρόσμενα, με δύο προσκλήσεις για το live των Bon Jovi στην Αθήνα, δε με χάλασε καθόλου. Η πλάκα όμως είναι ότι μέχρι και την ημέρα της συναυλίας νόμιζα ότι τα εισιτήριά μου ήταν για αρένα. Κι έφυγα από το σπίτι έτοιμη για ταλαιπωρία, ζέστη, ιδρώτα, ποδοπάτημα και ξενύχτι. Αλλά φίλε, τα εισιτήριά μου ήταν για καθήμενους! [στιγμή ευτυχίας 1] Και μάλιστα VIP! [στιγμή ευτυχίας 2] Με open bar! [υπέρτατη ευτυχία] Και τσάμπα φαί! [απόλυτη ευτυχία]





Μην πιστεύοντας την τύχη μας και νιώθοντας σαν χωριατάκια που πάνε πρώτη φορά στην πόλη, περάσαμε τη θύρα τη στιγμή που ξεκινούσε το live και αντικρύσαμε χιλιάδες κόσμου να χειροκροτά σεληνιασμένο τον μαυροντυμένο Jon. "Finally we're here! This isn't television! We're really here!"

[χαμός]

Όποιος έχει δει εκείνο το επεισόδιο του How I Met Your Mother με το "get psyched mix" του Barney, ξέρει ότι μόνο η φράση "Shot through the heart and you're to blame - you give love a bad name" αρκεί. Περάσαμε όλη τη συναυλία έτσι. "Psyched".

Οι Bon Jovi δεν πουλάνε μούρη. Δεν είναι cool. Δεν νομίζουν ότι μπορούν να σώσουν τον κόσμο (βλ. U2). Δεν προσποιούνται. Έρχονται από μία άλλη εποχή, πιο αγνή, πιο απλή, πιο happy. Όταν τραγουδούσα με όλη τη δύναμη της φωνής μου το "Always" δεν περίμενα να συγκινηθώ τόσο πολύ, αλλά κόντεψα να τα μπήξω και να γίνω ρεζίλι στο... "V.I.P." entourage μου. Δε βαριέσαι..., σίγουρα κι εκείνοι έκαναν πάρτυ στο σχολείο και περίμεναν μέχρι το τέλος "πότε θα βάλει μπλουζ". (μετά μεγαλώσαμε, γίναμε too cool και κόψαμε τα blues στα πάρτυ.)

Στα 49 του, ο Jon Bon Jovi, περιφερόταν -με δερμάτινο, μακρυμάνικο πουκάμισο- στη σκηνή με άνεση τριαντάρη, χοροπηδούσε, μιλούσε συνέχεια στο κοινό "I've always wondered what it'd be like to make a Greek girl scream!" [χαμός] "Ο μόνος άνδρας που έχει το δικαίωμα να τραγουδά το I'll be there for you, χωρίς να θεωρείται φλώρος" ήταν άψογος επαγγελματίας, είχε εξαιρετική χημεία με όλο το συγκρότημα και κυρίως: χαμογελούσε... Και οι από κάτω; Τον αποθέωσαν, τον τράβηξαν με τις κάμερες και τα κινητά τους, του πέταξαν λουλούδια (!) στο "Bed Of Roses", τον χειροκρότησαν με όλη τους τη δύναμη όταν έσκασε στη μέση της αρένας με μία ελληνική σημαία που έγραφε "Livin' On a Prayer" και ακολούθησαν όλες τις προσταγές του "χέρια ψηλά - πάμε - δεξιά αριστερά - εεεε- οοοο".



Μετά από 2,30 ώρες μουσικής αναδρομής (εδώ το setlist) οι Bon Jovi υποκλίθηκαν, μας χαιρέτισαν και αποσύρθηκαν στα παρασκήνια (υποψιάζομαι για ένα παγωμένο ντους).

Φύγαμε τραγουδώντας, με χαμόγελο στα χείλη.

ΥΓ: Από τα πιο εντυπωσιακά video wall που έχω δει ποτέ, respect στις live κάμερες, το σκηνοθέτη και όλο το στήσιμο και μοντάζ. Απίθανο.

"Have a nice day".

Ejekt Festival 2011 (live review)

Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011, πλατεία Νερού, Φάληρο.

Στην Πλατεία Νερού έφτασα μόνη μου - και παρέμεινα μόνη για πολλή ώρα. Δεν πρόλαβα τους Monovine. Είχε πολύ ήλιο. Και ζέστη. Οι Baby Guru έπαιζαν ήδη το πρώτο κομμάτι του set τους μπροστά σε μερικές δεκάδες άτομα που είχαν μαζευτεί μπροστά στη σκηνή - άλλοι άραζαν εδώ κι εκεί, προσπαθώντας να κρυφτούν σε κάποια σκιά. Πήγα πήρα μια μπίρα, κάθισα στον ήλιο κι απόλαυσα τη ψυχεδέλεια.

Προτιμώ να μη γράψω "review" και να καταγράψω το χθεσινό Ejekt σαν ένα νοερό album με φωτογραφίες:
1. Μια κοπέλα είναι ξαπλωμένη πλάι στη φίλη της. Φοράει γυαλιά ηλίου, κι ενώ οι Baby Guru παίζουν το "Marilu" εκείνη παίζει με τα μαλλιά της και διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
2. Ο Justin Young των Vaccines κατεβαίνει από τη σκηνή και τραγουδά ανάμεσα στο κοινό πριν ακόμα πέσει ο ήλιος
3. Τα μαλλιά της Φωτεινής.
4. Ο Σποτ, ο σκύλος.
5. Οι πρώτες νότες του "Blackfield" - νύχτωσε - τα μπαλόνια της Heineken - αεράκι.

5. "I wrote this next song for my parents": Fuck you fuck you fuck you, you don't care. Go to hell, go to hell, go to hell
6. Ο Aviv Geffen χωρίς μπλουζάκι τραγουδά φορώντας μια μαύρη κουκούλα στο κεφάλι.
7. Η διασκευή του "Rehab" από τη Joy Malcolm - τρίτο τραγούδι στο set του Moby - μας θυμίζει την Amy- γελάμε και δαγκωνόμαστε.
8. Να χορεύουμε το "Go", το "Bodyrock", το "Extreme Ways", το "Disco Lies", το "Honey", το "Lift Me Up"
9. Να τραγουδάμε το "Why Does My Heart Feel So Bad", "We Are All Made Of Stars", το "Porcelain", το "In This World", το "Natural Blues".
10. Η στιγμή που ο Moby σταμάτησε να μας βγάλει φωτογραφία.

In the back of my head, η συναυλία που δεν έγινε/δεν θα ξαναγίνει ποτέ (όχι, το video δεν είναι από το φιάσκο στο Βελιγράδι):

ΥΓ1: ωραίος χώρος, ωραία ατμόσφαιρα, ωραίος ήχος, να ξαναπάμε.
ΥΓ2: του χρόνου να ρθουν και οι"κολλημένοι".
ΥΓ3: What's Up: το πιο ενοχλητικό/αποτελεσματικό branding, ever.

Interpol (live review)

Τρίτη 7 Ιουνίου 2011, Entertainment Stage, Ιερά Οδός.
Θα το πω. Φανατική των Interpol δεν είμαι. Τα albums τους, ναι, τα έχω ακούσει, αλλά όχι, δεν ξέρω όλους τους στίχους απέξω, ούτε έχω αποστηθίσει την σειρά των tracks σε κάθε δίσκο. Έτσι όταν η Ντ.,η Μ. και ο Β. έκλειναν εισιτήρια για να τους δουν live στο Βερολίνο τον Νοέμβριο, το είχα θεωρήσει κομματάκι υπερβολικό. Όταν δε έμαθα ότι στο Primavera στη Βαρκελώνη, τον Μάιο, έχασαν το live του Caribou για να τους ξαναδούν (ενώ ήξεραν ότι θα ερχόντουσαν και στην Αθήνα μερικές μέρες μετά) σκέφτηκα ότι είναι αρρωστάκια με το συγκρότημα - και μόνο έτσι εξηγείται. Ε, χθες λοιπόν συνειδητοποίησα ότι έτσι είναι όλοι οι fans των Interpol.

Η ατμόσφαιρα μέσα στο (εξαιρετικό, επιτέλους ένα decent live venue στην Αθήνα) Entertainment Stage ήταν η καλύτερη που έχω ζήσει σε συναυλία στην Ελλάδα - ever. Τέλειος ήχος, καθόλου στρίμωγμα, καμιά ταλαιπωρία, κανένα παράπονο, κι ένα κοινό τόσο καβ*μένο με τη φάση, σαν σε έκσταση. Από την αρχή μέχρι το τέλος ο κόσμος συμμετείχε με όλο του το είναι, όλοι τραγουδούσαν , χόρευαν, "πάμε μωρέ Ιντερπολ αρρώστια!", χειροκροτούσαν, χοροπηδούσαν, αγκάλιαζαν ο ένας τον άλλον, φιλιόντουσαν, χέρια ψηλά - μπίρες στον αέρα, η μπάντα τα 'δινε όλα, σε ένα χορταστικό setlist που μπορεί να μην περιείχε (προς μεγάλη μου απογοήτευση) το PDA, κράτησε όμως μέχρι τα μεσάνυχτα - και θέλαμε κι άλλο.

Το συγκρότημα έδειξε να τα χάνει με το Αθηναϊκό κοινό, όσοι τους είχαν δει έξω επέμεναν πως "είναι πολύ καλοί, αλλά βγαίνουν, τα λένε και φεύγουν, δεν επικοινωνούν καθόλου με τον κόσμο".

"You're fucking beautiful" είπε ο Paul Banks "καλέ αυτοί τα πέρασαν καταπληκτικά!" είπε η Ντ.
True Story:

Υ.Γ.: "-Tι μυρίζει; -Μπάφος. -Όχι, όχι, είναι πολύ γλυκό για να 'ναι μπάφος. Νομίζω είναι μπάφος με κερί αποτρίχωσης."

Υ.Γ.2: Σ'αυτή τη ζωή υπάρχουν δύο οπτικές (γωνίες). Η δική σου και αυτή του @manolis.

Roxette (live review)

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011, Terra Vibe Park.

Ήταν μία υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα... Ο ουρανός ήταν βαθύ γκρι, τα σύννεφα πύκνωναν απειλητικά πάνω από τα κεφάλια μας και νωρίτερα είχε κατεβάσει καρέκλες. Τέλειος καιρός για Μαλακάσα, δεν βρίσκετε;

Όπως πάντα έχασα το support (Μουζουράκης, ok, no biggie) και μπήκα στο Terra Vibe με τις πρώτες νότες του Dressed For Success το οποίο και άρχισα να τραγουδάω μόνη μου τρέχοντας χαρωπή στο λιβάδι να βρω την παρέα μου. Παρά τον καιρό και τις γκρίνιες και τη λάσπη, το Terra είχε πολύ κόσμο. Και όλοι έδειχναν να τα περνάνε... φανταστικά!

Με εξαίρεση κάτι μπαλλάντες και κανα δυο καινούργια, οι (52χρονοι) Roxette είπαν όλα τα... SOS, τα οποία και τραγουδήσαμε σε άπταιστη ελληνική προφορά και σε πολύ κακά, όπως παρατήρησε ένας φίλος, αγγλικά. Λογικό. Όταν κάπου στις αρχές του '90 άκουσες για 1η φορά το Must Have Been Love, ήσουν υπερβολικά μικρός για να καταλάβεις ότι ο στίχος "play a whisper on my pillow, leave the window on the ground" δεν βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Και συνεχίζεις ακόμα και σήμερα να το τραγουδάς έτσι.

Συγκινηθήκαμε στο Fading Like a Flower (έβρι τάιμ άι σι γιου όου άι τράι του χάιντ εγουέι), κάναμε δεύτερες φωνές στο Spending My Time (γουότσινγκ δε ντέιζ γκόου μπάαααι), χτυπηθήκαμε σαν να μην υπάρχει αύριο στο Joyride (χαλόου γιου φουλ άι λοβ γιου), θυμηθήκαμε το Dangerous (χόλντ ον τάιτ, γιου νόου σιζ α λιτλ μπιτ ντέιντζερους) κρατήσαμε το ρυθμό στο The Look (νανανανανά νανανανανανά) και αφήσαμε την εφηβική καψούρα να διαπεράσει ξανά το κορμί μας στο Listen To Your Heart (γουεν χιζ κόλινγκ φορ γιου).

Απολαυστική, αξεπέραστη, απενοχοποιημένη φλωριά από τα 90's. Τότε που το μόνο μας πρόβλημα ήταν αν θα μας βγάλει το πρωί να πούμε προσευχή (κρύψε με, δεν θέλω) και κάτι απροειδοποίητα στα μαθηματικά. Τότε που ακούγαμε κασσέτες και χορεύαμε στα πάρτυ blues.

ΥΓ: Γαλότσες. Το απόλυτο αξεσουάρ Άνοιξη-Καλοκαίρι 2011.

ΥΓ2: There is a God. Άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς τη στιγμή που μπήκαμε στο αυτοκίνητο.

Jamie Woon

suggestion by jj kondilis

Ποιός: Ο Jamie Woon (MySpace) είναι ένας μουσικός, τραγουδιστής και παραγωγός από το Λονδίνο.

Genre: R&B, soul, dubstep

Trivia: Γεννήθηκε το '83, αποφοίτησε από το Brit School ένα χρόνο μετά την Amy Winehouse (για την οποία έχει παίξει ως support act), ενώ το 2007 κυκλοφόρησε το πρώτο του EP "Wayfaring Stranger" - στο ομώνυμο track έχει κάνει remix ο Burial. Το 2010 τράβηξε τα βλέμματα με το single του Night Air. Στο poll του BBC για το Sound of 2011 βγήκε 4ος. Η μητέρα του, τραγουδίστρια της folk, στις μέρες της είχε κάνει backing vocals σε καλλιτέχνες όπως ο Michael Jackson, η Kylie Minogue και η Bjork. Το πρώτο του album ''Μirrorwriting'' κυκλοφορεί τον Απρίλιο από την Polydor Records.

Άκου Αυτό: γιατί R'n'B δεν είναι μόνο ο Usher.

suggestion by jj kondilis

Keep Shelly in Athens

Ποιός: Οι Keep Shelly in Athens είναι ένα μουσικό δίδυμο από την Αθήνα.

Genre: chillwave, down-tempo electronica, lo-fi

Trivia: Η Sarah P και ο RΠЯ μεγάλωσαν στην Κυψέλη (Keep Shelly). Αν και δεν έχουν ούτε 1 χρόνο ζωής (τουλάχιστον στο MySpace) κατάφεραν -με τη μουσική τους, και μόνο, αφού έχουν κρατήσει την ταυτότητά τους κρυφή μέχρι τώρα- να στρέψουν τα βλέμματα των bloggers πάνω τους και να γραφτούν, μεταξύ (πολλών) άλλων, στο Gorilla vs Bear, το Pitchfork, το NME και την Guardian. O ήχος τους έχει παρομοιαστεί με εκείνον των Air και των Saint Etienne, ενώ η Guardian έχει γράψει χαρακτηριστικά "they'll make you happy to feel sad". Επιμένουν να μη μιλούν για τη ζωή τους (η Sarah είναι σε σχολή ηθοποιίας και ο RΠЯ σπουδάζει κοινωνιολογία), λατρεύουν τη μυρωδιά της νεραντζιάς και την αυλή του 6 d.o.g.s. Χρησιμοποιούν το twitter υποδειγματικά (ποστάρουν μόνο άρθρα ή tweets άλλων που τους αφορούν). Αγαπημένοι της Lifo και του M.Hulot, έφτασαν και στα δικά μας αυτιά στα τέλη του 2010 και το Cremona Memories συμπεριλήφθηκε στην λίστα μας με τα καλύτερα της χρονιάς. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πρώτο τους EP "In Love With Dusk" καθώς και το single Hauntin' Me.

Άκου Αυτό: και δες τους live στο Bios στις 26 Μαρτίου (περισσότερα εδώ κι εδώ).