Red Hot Chili Peppers (live review)

Πότε: Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012, ΟΑΚΑ

Πριν τη συναυλία:

Το live των Peppers στην Αθήνα είχε ανακοινωθεί έναν ολόκληρο χρόνο πριν. Αρκετός καιρός για να αποφασίσει κανείς αν θα πάει, να αγοράσει εισιτήρια, να ξανακούσει όλα τους τα albums (και το τελευταίο) για warm-up, ακόμα και να ψάξει να βρει το setlist για να έχει μια ιδέα του τι να περιμένει. Χθες 4 Σεπτεμβρίου, ανήμερα της συναυλίας, ένιωθες πως εκείνοι που είχαν βγάλει εισιτήρια βαριόντουσαν τρελά να πάνε, ενώ εκείνοι που ήθελαν πάρα πολύ να πάνε ήταν έξαλλοι που η αρένα είχε γίνει sold out. Κανένα νόημα. Επίσης, λες και ένα χρόνο τώρα δεν το ήξεραν, ξαφνικά όλοι, μαζικά, συνειδητοποίησαν πως η συναυλία θα γινόταν σε στάδιο και άρα θα είχε πάρα πολύ κόσμο και πάρα πολλή ταλαιπωρία και θα πήγαιναν όοολοι μα όοολοι, ακόμα και εκείνοι που (πώς τολμούν!) έχουν ακούσει μόνο το Californication. Αδυνατώ να καταλάβω γιατί όλοι αυτοί οι υπερόπτες κομπλεξικοί που δεν άντεχαν την ταλαιπωρία και τα 15χρονα δεν έκατσαν σπίτάκι τους και βάλθηκαν instead να διατυμπανίζουν παντού πόσο δεν αντέχουν το ότι όλοι τους οι φίλοι στο Facebook πόσταραν όλοι μέρα τραγούδια των RHCP. Όπως είπε και ο @pascal_ "όσοι σνομπάρετε μια συναυλία για το κοινό της, θυμηθείτε ότι οι Beatles παίζανε μπροστά σε ξελιγωμένα αλαφιασμένα κοριτσόπουλα".

Το F.O.S.:

Είχα εισιτήρια Front Of Stage. Μες στο μυαλό μου, είχα πλάσει μια φανταστική συναυλιακή εικόνα: βρισκόμουν σε απόσταση ανάσας από τον Flea, χόρευα, τραγουδούσα, αγκάλιαζα τους διπλανούς μου, ζητούσα από τον Kiedis να μου πετάξει το καπέλο του, ήμουν στο κέντρο του mosh pit. [η νοερή φούσκα σκάει - ποπ!] Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Τι κι αν είχα πληρώσει 75 ευρώ. Μπήκα στο στάδιο μαζί με όοολο τον κόσμο της αρένας (και εκείνους που ξέρουν μόνο το Californication) πέρασα πόρτες, κάγκελα, κιγκλιδώματα, σκάλες, λόφους, βουνά και τελικά... είδα... το F.O.S μία ολόκληρη ώρα από την ώρα που πάρκαρα. Καμία οργάνωση, καμία σειρά, καμία ουρά, καμία πρόβλεψη για το ότι ο κόσμος πρέπει να μπαίνει αλλά και να βγαίνει, κανένα νόημα. Και ΟΚ, μπορεί να ήμασταν στο κέντρο και σχετικά μπροστά αλλά εγώ (είμαι και κοντή) είδα για άλλη μια φορά το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας μέσα από τις (μικρές, btw) οθόνες.

Οι RHCP:

O Kiedis -με το γνωστό καπέλο OFF!- και ο Flea έσκασαν (εννοείται χωρίς μπλουζάκια) με παντελόνια μισό κανονικό, μισό βερμούδα και κάλτσα μέχρι το γόνατο με ρίγα, ασορτί  (aaaw cute). Ο Smith έσκασε με ολόσωμη κόκκινη φόρμα και σε όλο το live σκεφτόμουν πόσο μου θυμίζει από μακριά α) τον Will Ferrell και β) τον Βen Stiller στο The Royal Tenenbaums. O Klinghoffer μπήκε με πατερίτσες και την έβγαλε σε όλο το live καθιστός (τον Δεκαπενταύγουστο έσπασε το πόδι του, αφήστε τα) εκτός από το The Adventures of Raindance Maggie που (άγνωστο γιατί) τον ξεσήκωσε τρελά, λέμε. Γενικά έπεσε πολύ τζαμάρισμα - ανάμεσα στα τραγούδια έπαιζαν ό,τι να 'ναι-χάσιμο-φίλε-μου δηλαδή, το ίδιο και στο τέλος, μετά το encore και αφού έφυγε από τη σκηνή ο Kiedis. Επίσης, δεν θα τους έλεγες και... πολυλογάδες, ο Kiedis δεν θυμάμαι καν αν μας μίλησε και καθόλου (γενικά, ήταν πολύ απόμακρος και μπλαζέ και καμία στιγμή δεν έκανε "bonding" με το κοινό), ο Flea μας είπε 2-3 φορές ότι είμαστε "amazing" και ότι χαίρονται τρομερά που έπαιζαν για 1η φορά στην Ελλάδα και ότι ήταν "fucking ridiculous" που ήταν η πρώτη φορά. Αναφέρθηκε και στην κρίση λέγοντας "τα βλέπεις στις ειδήσεις, μαθαίνεις τι γίνεται, αλλά μετά έρχεσαι εδώ και το μόνο που νιώθεις είναι μόνο αγάπη". Στο encore μου είπαν ότι μπήκε στη σκηνή περπατώντας με τα χέρια, εγώ ποτέ δεν το είδα αυτό, αλλά είπαμε είμαι και κοντή.

To setlist:

Ξεκίνησαν με Monarchy of Roses (το πρώτο κομμάτι του τελευταίου τους album, αναμενόμενο) Έπαιξαν στα καπάκια  Dani California, Can't Stop και Scar Tissue (καλή φάση) συνέχισαν με το (boooring) Look Around κατά τη διάρκεια του οποίου εμφανιζόταν στις οθόνες ένα καρτούν-άλογο (κι εγώ γέλαγα κι έλεγα από μέσα μου let's go to the candy mountain, charlieee) και μετά έγινε μια "κοιλιά" με Strip My Mind, Parallel Universe και I Could Have Lied, πριν σκάσει το ραδιοφωνικό The Adventures of Rain Dance Maggie και τα I Like Dirt, Under the Bridge (εννοείται τραγουδούσε όοολο το στάδιο) και το Higher Ground του Stevie Wonder. Έκλεισαν με Californication, Goodbye Hooray και By the Way και επέστρεψαν με ένα... τουμπερλέκι (του Mauro Jam), το Suck My Kiss (τα δωσα όλα εκεί, έπρεπε να ήσασταν από μία γωνιά να με βλέπατε), Ethiopia (no one cared, κακή επιλογή για encore), Give It Away (της μουρλής) και ένα ψυχεδέλικό-καμαρώστε-μας-που-παίζουμε-παπάδες-τζαμάρισμα (άνευ Kiedis) Φυσικά, εκείνοι που ξέρουν μόνο το Californication (πρωταγωνιστές της βραδιάς) ήταν έξαλλοι γιατί δεν έπαιξαν το Otherside. 

Το ζουμί:

Οι συναυλίες σε μεγάλα στάδια δεν είναι εύκολες. Έχουν αναγκαστική ταλαιπωρία, αναμενόμενη πολυκοσμία και μέτριο ήχο (εξαρτάται βέβαια πολύ από το που κάθεσαι). Γιαυτό περιμένεις πέρα από τη μουσική και κάτι να σε εντυπωσιάσει, να σε αγγίξει, να σου αποτυπωθεί ως εικόνα στο μυαλό, για να ξεχάσεις αυτομάτως όλα τα υπόλοιπα και να πεις χαλάλι όλα τ'άλλα μόνο και μόνο για αυτή τη στιγμή. Η χθεσινή συναυλία δεν αισθάνομαι ότι είχε κάποιο highlight. Θα θελα πολύ να γυρίσω πανευτυχής και γεμάτη νιώθοντας ότι όντως πήγα στο μουσικό γεγονός της χρονιάς. Θα ήθελα να έχω μείνει άφωνη με την ενέργειά τους, την επικοινωνία τους με το κοινό, την όλη performance, την τρέλα, το «δέσιμο» της μπάντας. Νομίζω όμως ότι σε ένα χρόνο από τώρα η πρώτη εικόνα που θα μου έρχεται στο μυαλό θα είναι η επίπονη έξοδός μας από την αρένα και τα χιλιάδες έφηβα κοριτσάκια με τζιν σορτσάκια. Έτσι προτιμώ να κρατήσω τη φανταστική μου συναυλιακή φωτογραφία: βρισκόμουν σε απόσταση ανάσας από τον Flea, χόρευα, τραγουδούσα, αγκάλιαζα τους διπλανούς μου, ζητούσα από τον Kiedis να μου πετάξει το καπέλο του, ήμουν στο κέντρο του mosh pit.