16/09/2015

Angel Olsen (live review)

Πότε: Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2015, AN Club
Πώς να αισθάνονται άραγε όλες αυτές οι βασανισμένες ψυχές, αυτές οι "θλιμμένες/οργισμένες/καταραμένες singers/songwriters" όταν βγαίνουν στη σκηνή και ξεγυμνώνουν τα συναισθήματά τους, ξανά και ξανά, ζωντανά, προς τέρψιν του κοινού; Επισκέπτονται κάθε φορά εκείνες τις στιγμές κατάθλιψης που τους ενέπνευσαν τα τραγούδια και ζουν την κάθαρση σε επανάληψη; Ή υποδύονται έναν ρόλο, προκειμένου να απομυθοποιήσουν τα όσα κάποτε τους προκάλεσαν πόνο, μετατρέποντάς τα σε επαγγελματική υποχρέωση;
Είναι δύσκολο να ψυχολογήσεις την Angel Olsen. Δεν είναι εκκεντρική σαν την Cat Power, δεν είναι ευπρόσιτη σαν την Torres, δεν είναι όμως ούτε απόμακρη κι ακατάδεκτη σαν την Marissa Nadler. Στο ΑΝ Club, το βράδυ τις Τρίτης, υπήρχαν στιγμές που το γατίσιο βλέμμα της ήταν καρφωμένο στο κενό, προσηλωμένο αποκλειστικά στις νότες και στιγμές που το πρόσωπο της φαινόταν να μην θέλει καν να ακολουθήσει το κατατονικό ύφος των τραγουδιών, φανερώνοντας περισσότερο μια διάθεση για χιούμορ, ιστορίες ("so what do you call that very strong Greek alcohol?"), μέχρι και φλερτ ("can I be your girlfriend?"). Απρόσμενη ίσως συμπεριφορά για μια 28χρονη που ξεκινά τον τελευταίο της δίσκο, με ένα κομμάτι που έχει τίτλο "Unfucktheworld" και στις πιο upbeat στιγμές της τραγουδά "Are you lonely too? Hi-5! So am I!" ("Hi-Five").
Μεταξύ των δύο αυτών συναισθηματικών άκρων, δεν θα 'λεγα πως η Angel Olsen κατάφερε, αρχικά, να χαρίσει (πέρα από την όμορφη φωνή της και το πολύ χαριτωμένο παρουσιαστικό της) κάτι ιδαίτερα αξιομνημόνευτο σε όσους παρευρίσκονταν στο ΑΝ. Έχοντας μαζί της στο πρώτο μέρος του σετ, full band σίγουρα μπόρεσε να παρουσιάσει καλύτερα τα πιο "garage" κομμάτια της ("Forgiven/Forgotten", "High & Wild" κ.ά.) αλλά το κλου της συναυλίας ήρθε, για μένα τουλάχιστον, στο τέλος της βραδιάς, όταν βρισκόταν μόνη με την κιθάρα της στη σκηνή και ξεκινούσε με ένα χαμόγελο (πόσο αντιφατικό!) το καλύτερο -πάλι κατ'εμέ- κομμάτι του "Burn Your Fire For No Witness", "White Fire".
Είναι μεγάλη υπόθεση μόνο με τη φωνή σου και μια κιθάρα που παίζει συνέχεια το ίδιο επαναλαμβανόμενο μοτίβο να κατορθώνεις να καθηλώνεις τους ίσως ευδιάθετους, μεθυσμένους, ανέμελους ή κουρασμένους που βρίσκονται κάτω από τη σκηνή, με ένα τραγούδι που ξεκινά με τόση θλίψη: "Everything is tragic, it all just falls apart/But when I look into your eyes, it pieces up my heart". Κοκκαλώσαμε ακαριαία, ακούσαμε υπνωτισμένοι όλη την ιστορία, είδαμε τους μουσικούς της να επιστρέφουν στη σκηνή σαν φαντάσματα και να παίρνουν τις θέσεις τους στα όργανά τους, κουνηθήκαμε επιληπτικά στο ρυθμό της κιθάρας και των ντραμς που γιγάντωσαν τον ήχο για το φινάλε και απολαύσαμε μία πραγματικά ιδιαίτερη, αξέχαστη live εκτέλεση ενός συναισθηματικά "τεράστιου" τραγουδιού.


 Αρχική δημοσίευση: Jumpingfish.gr
 
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band! 

No comments:

Post a Comment