Μαζί με τις πρώτες ψιχάλες του Σεπτέμβρη έρχονται κάθε χρόνο και οι πρώτες συναυλίες της χειμερινής σεζόν -το προ καλοκαιρινών διακοπών κανονισμένο ραντεβού μας για επανασύνδεση και επαναφορά στην αθηναϊκή νύχτα. Φέτος ο κλήρος έπεσε στο Gagarin 205 και τον Καλιφορνέζο Nick Waterhouse, τον άνθρωπο-χρονομηχανή. Έτσι, το συναυλιακό μας ραντεβού δεν μας προσγείωσε στην πραγματικότητα, αλλά στο παρελθόν, στην εποχή που άνδρες κυκλοφορούσαν σιδερωμένοι, με τα μαλλιά διπλωμένα προς τη μία πλευρά με μπριγιαντίνη και οι γυναίκες φόραγαν εφαρμοστά φορέματα και κοκκάλινα γυαλιά με αμυγδαλωτό σκελετό, για να 'χουν πονηρό βλέμμα γάτας.
Όταν βλέπεις τον Waterhouse σε φωτογραφίσεις και εξώφυλλα περιοδικών σκέφτεσαι ότι μπορεί να φταίει η σκηνοθεσία, το στήσιμο, το φίλτρο. Όταν τον αντικρύζεις όμως από κοντά, δεν αισθάνεσαι πως βλέπεις κάποιο act και πως έχει βρεθεί εκείνος κατά λάθος στη σύγχρονη εποχή, μα περισσότερο πως εσύ κάπως έπεσες, μέσα από μια τρύπα στο χρόνο, στο δικό του κόσμο: τα 50s.
"Α, έπρεπε να είχαμε ντυθεί Mad Men!"
Δεν ήταν μόνο το παρουσιαστικό του, αλλά και ο τρόπος ομιλίας του, η προφορά του, οι χειρονομίες του, το πώς σύστησε την μπάντα του -"from Los Angeles California ladies and gentlemen, this is...": την εξαιρετική τραγουδίστριά του Brittany Manor, την πανύψηλη επιβλητική και so effin' cool σαξοφωνίστρια Paula Henderson aka Secretary (βλ. φωτό), τον ντράμερ, τον μπασίστα και τον πιανίστα του (μου διαφεύγουν τα ονόματά τους), αλλά και τον Δημήτρη Παπαδόπουλο των His Majesty The King Of Spain που τον συνόδευσε με την τρομπέτα του.
Παρεμπιπτόντως, ο Νεκτάριος Κουβαράς και η μπάντα του είχαν προσφέρει ιδανική προθέρμανση με τα οικεία μας πλέον τραγούδια του 'Hyena', τη Nalyssa Green και τη Δεσποινίδα Τρίχρωμη ντυμένες ασορτί στα δεύτερα φωνητικά, μπάντζο, θέρεμιν, τρομπέτα και μεταξύ άλλων μια fun διασκευή του "I Was Dancing In a Lesbian Bar" του Jonathan Richman που παίζει έκτοτε στο μυαλό σε repeat.
Πίσω στον Nick. Έπαιξε πάνω από μιάμιση ώρα, διασκεύασε -ή μάλλον προσάρμοσε τελείως στα rythm & blues μέτρα του, τα κομμάτια ήταν αγνώριστα- τους συμπατριώτες του Ty Segall και Allah-Las, επιδόθηκε μαζί με όλους τους μουσικούς του σε ένα απολαυστικό τζαμάρισμα και έκανε ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin να αγνοήσει τη ζέστη και την...ανυδρία (ναι, στη συναυλία του Waterhouse τέλειωσε το νερό, oh the irony) και να χορέψει με την καρδιά του, χαρούμενα, αυθόρμητα και ακομπλεξάριστα όπως χόρευαν τότε.
Έκλεισε με το 'Pushin' Too Hard' των The Seeds σε μία ανεξέλεγκτη ιδρωμένη νιρβάνα κι ήταν σαν να είμαστε μάρτυρες της σκηνής του 'Johnny B Goode' στο 'Back To The Future'. Χειροκροτήσαμε αποκαμωμένοι και ενώ προχωρούσαμε προς την έξοδο του Gagarin τινάζαμε τα ρούχα μας να φύγει από πάνω μας η μαγική χρυσόσκονη, με την ελπίδα να επιστρέψουμε στο 2014, τα σπίτια μας να βρίσκονται στη θέση τους και τα δωμάτιά μας να είναι έτσι όπως τα είχαμε αφήσει.
No comments:
Post a Comment