U2 (live review)

Πότε: Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2010, ΟΑΚΑ

What time is it in the world? Showtime!

Πρόλογος: Αυτό που όλοι ξαφνικά άρχισαν να σνομπάρουν τους U2 και σε κοίταζαν με ύφος όταν έλεγες ότι θα πας στη συναυλία δεν το πιάνω. OK ούτε εμένα είναι το αγαπημένο μου συγκρότημα ever, αλλά σε ένα live πας για την όλη εμπειρία, και το show, τον κόσμο, την ατμόσφαιρα, το συναίσθημα. Κι ένα γεγονός που τραβάει πολύ κόσμο και τις κάμερες του Star δεν είναι απαραιτήτως για φτύσιμο. Είναι σαν τα multiplex: κι εγώ προτιμώ τα μικρά σινεμά της γειτονιάς, αλλά μία υπερπαραγωγή καλύτερα να την βλέπεις σε αίθουσα IMAX...

Φτάσαμε στο ΟΑΚΑ άνετοι και χαλαροί κατά τις 7 και αλλά όσο έπαιζε ο Aviv Geffen χαζολογούσαμε απέξω. Αργότερα αυτό αποδείχτηκε μαλακία μας, γιατί χάσαμε τα 3 πρώτα τραγούδια των Snow Patrol - και εξηγώ: φτάνουμε στην πύλη 35 (btw εισιτήρια πήραμε... προχθές, των 65) και μας λέει μία ευγενέστατη κοπελίτσα ότι τέλος πάντων η πύλη αυτή δεν θα χρησιμοποιηθεί τελικά γιατί τοποθετήθηκε εκεί μία τεράστια οθόνη. Πηγαίνετε στην εξυπηρέτηση πελατών και θα σας πούνε τη νέα σας θέση. Και πάμε στην εξυπηρέτηση πελατών και ένας ευγενέστατος κύριος μου χαμογελάει, μου δείχνει το σχεδιάγραμμα και μου λέει: -ορίστε! πού θα 'θελες να κάθεσαι; -Πλάκα μου κάνεις! του λέω εγώ. -Πες! επιμένει εκείνος. Να μην σας τα πολυλογώ, αναβαθμιστήκαμε (Yeah!) και μας στείλανε στη θύρα 27. Βέβαια μέχρι να βρούμε τη θύρα 27, χρειάστηκε να μιλήσουμε σε άλλους 5-6 ευγενικούς κυρίους και να κάνουμε το γύρο του σταδίου 3 φορές ενώ έπαιζαν ήδη οι Snow Patrol αλλά χαλάλι, δε βαριέσαι.

Δε θα σταθώ στους Snow Patrol καθόλου, κατ'εμέ ήταν τόσο λίγοι, που ήταν σαν να το κάνουν επίτηδες για να φανούν μετά τιτανοτεράστιοι οι U2. O Lightbody έχασε αρκετές φορές τα λόγια του και είπε και κάτι του στυλ, δεν πειράζει εγώ είμαι εδώ απλά για να σας προθερμάνω για τους U2. Εμένα πολύ μ'αρέσουν οι σνόου πάτρολ [sic.] και τα τραγούδια τους αλλά δεν μου έμεινε τίποτα από το live τους, sorry.

Και μετά περιμέναμε για καμιά ώρα. Όταν το ρολόι στην περιβόητη οθόνη 36ο μοιρών έδειξε μεσάνυχτα άρχισε να ακούγεται στα μεγάφωνα το "Space Oddity" του David Bowie και έσκασαν από μία γέφυρα οι U2, με αργό περπάτημα υπερήρωα, ο Bono δε με ύφος "έχω-τα-πιο-βαριά-αρχ*δια-εδώ-μέσα" - απόλαυση.

Τώρα τι να σας πω; Το setlist ήταν χορταστικό μέχρι σκασμού, ο ήχος ήταν κρύσταλλο, η φωνή του Bono και η performance του ήταν αψεγάδιαστη, η κατασκευή-διαστημόπλοιο-360 μοίρες είναι ΤΟΣΟ μπροστά που ανά φάση με έπιανα να χάσκω με το στόμα ανοιχτό και ένα ύφος 10χρονου: ωωωωω ουάουυυ! Beautiful Day, Ι Will Follow, Get On Your Boots, Magnificent, Mysterious Ways, Elevation, Still Haven't Found What I'm Looking For, Pride, In a Little While, Vertigo, Discotheque, Sunday Bloody Sunday, Walk On, One, Where the Streets Have No Name, Hold Me Thrill Me Kiss Me, With or Without You, Moment of Surrender και κάποια που ξεχνάω. Και videos, και visual effects, και φώτα, και υπότιτλοι, και κινούμενα σχέδια, οι γέφυρες να πηγαινοέρχονται, πασαρέλες, ένας αστροναύτης, κάτι για τον Μέγα Αλέξανδρο, ο Bono να υπερίπταται, παντού οθόνες κινητών και flash μηχανής, όλο το ΟΑΚΑ να τραγουδάει "Άι κεν λίιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιβ γουιθ ορ γουιδάουτ γιουυυυυυυ - γουιθ ορ γουιδάουτ γιουυυυυ - οοοοοοο οοο οο οοοοοοοοοοο" Απόλαυση.

Περίφημα τα περάσαμε, αυτά τα shows είναι σπάνια στην Ελλαδίτσα, κακώς που σνομπάρατε. Να σας δω όταν έρθει η Lady Gaga.