Πότε: Δευτέρα 16 Ιουλίου 2012, θέατρο Λυκαβηττού
Τι συνέβαινε πάνω στη σκηνή.
Μεγάλη φυσιογνωμία. Τεράστια προσωπικότητα. Πολύ ιδιαίτερος performer. Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Στέκεται εκεί με τα μαύρα του και τη φράντζα του και όλη την ιστορία που κουβαλάει στους ώμους του και πιάνει το μικρόφωνο και σου λέει μ’αυτήν τη μπάσα φωνή: “La Grece! I am yours” και σε πιάνει δέος. Έτσι ξεκίνησε, υποκλίθηκε και άρχισε το set του με “How Soon Is Now?”, “You Have Killed Me” και “I’m Throwing My Arms Around Paris” (βασικά, around Athens), στα καπάκια, έτσι, για να μας βάλει στο κλίμα. “If this song makes you feel uncomfortable, then… I am glad” είπε προλογίζοντας το “You’re the one for me, fatty” – party από κάτω. Να μην στενοχωριόμαστε για τα μάρμαρα της Ακρόπολης, είπε. “There are more stolen goods in the Buckingham palace than anywhere else in the world.” Να μην τρώμε κρέας είπε δείχνοντάς μας κατσίκια και πρόβατα και σφαγεία στο video-wall ενώ τα έδινε όλα στο “Meat Is Murder” (σ’αυτό το σημείο να παραδεχτώ πως εγώ είμαι φανατική κρεατοφάγος οπότε εκείνη την ώρα χάζευα το Twitter, συγνώμη Moz). “I Will See You in Far Off Places” είπε, και ταξιδέψαμε στην Ανατολή. “Every day is like Sunday” είπε - και τραγουδήσαμε μαζί του και κλείσαμε τα μάτια και αφήσαμε το μυαλό να φύγει από τον Λυκαβηττό. “Let Me Kiss You” είπε και στο σημείο “and then you open your eyes, and you see someone that you physically despise” έβγαλε το ιδρωμένο του πουκάμισο, το πέταξε στο κοινό κι έμεινε ημίγυμνος πάνω στη σκηνή μέχρι το τέλος του κομματιού. Άλλαξε άλλες δύο φορές μπλούζα, μιλούσε συνέχεια στο κοινό, παρουσίασε τη μπάντα του λέγοντας “They are covered in mosquito bites, but they’re still playing quite well”, έδωσε το μικρόφωνο στο κοινό, βγήκε για δύο encore, υποκλίθηκε μαζί με όλο το συγκρότημα, λες και είχαν μόλις δώσει μια θεατρική παράσταση. Το δικό μου highlight ήταν αναμφισβήτητα το “I Know It’s Over” των Smiths, ίσως το πιο όμορφο, λυρικό και άκρως καταθλιπτικό κομμάτι που γράφτηκε ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα live – για πάντα θα κρατήσω τη στιγμή εκείνη που ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε εκεί πάνω, στις κερκίδες, ενώ η φωνή του Morrissey γέμιζε το θέατρο:
Μεγάλη φυσιογνωμία. Τεράστια προσωπικότητα. Πολύ ιδιαίτερος performer. Ό,τι και να πεις είναι λίγο. Στέκεται εκεί με τα μαύρα του και τη φράντζα του και όλη την ιστορία που κουβαλάει στους ώμους του και πιάνει το μικρόφωνο και σου λέει μ’αυτήν τη μπάσα φωνή: “La Grece! I am yours” και σε πιάνει δέος. Έτσι ξεκίνησε, υποκλίθηκε και άρχισε το set του με “How Soon Is Now?”, “You Have Killed Me” και “I’m Throwing My Arms Around Paris” (βασικά, around Athens), στα καπάκια, έτσι, για να μας βάλει στο κλίμα. “If this song makes you feel uncomfortable, then… I am glad” είπε προλογίζοντας το “You’re the one for me, fatty” – party από κάτω. Να μην στενοχωριόμαστε για τα μάρμαρα της Ακρόπολης, είπε. “There are more stolen goods in the Buckingham palace than anywhere else in the world.” Να μην τρώμε κρέας είπε δείχνοντάς μας κατσίκια και πρόβατα και σφαγεία στο video-wall ενώ τα έδινε όλα στο “Meat Is Murder” (σ’αυτό το σημείο να παραδεχτώ πως εγώ είμαι φανατική κρεατοφάγος οπότε εκείνη την ώρα χάζευα το Twitter, συγνώμη Moz). “I Will See You in Far Off Places” είπε, και ταξιδέψαμε στην Ανατολή. “Every day is like Sunday” είπε - και τραγουδήσαμε μαζί του και κλείσαμε τα μάτια και αφήσαμε το μυαλό να φύγει από τον Λυκαβηττό. “Let Me Kiss You” είπε και στο σημείο “and then you open your eyes, and you see someone that you physically despise” έβγαλε το ιδρωμένο του πουκάμισο, το πέταξε στο κοινό κι έμεινε ημίγυμνος πάνω στη σκηνή μέχρι το τέλος του κομματιού. Άλλαξε άλλες δύο φορές μπλούζα, μιλούσε συνέχεια στο κοινό, παρουσίασε τη μπάντα του λέγοντας “They are covered in mosquito bites, but they’re still playing quite well”, έδωσε το μικρόφωνο στο κοινό, βγήκε για δύο encore, υποκλίθηκε μαζί με όλο το συγκρότημα, λες και είχαν μόλις δώσει μια θεατρική παράσταση. Το δικό μου highlight ήταν αναμφισβήτητα το “I Know It’s Over” των Smiths, ίσως το πιο όμορφο, λυρικό και άκρως καταθλιπτικό κομμάτι που γράφτηκε ποτέ. Ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα live – για πάντα θα κρατήσω τη στιγμή εκείνη που ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε εκεί πάνω, στις κερκίδες, ενώ η φωνή του Morrissey γέμιζε το θέατρο:
“Cause tonight is just like any other night
That's why you're on your own tonight
With your triumphs and your charms
While they're in each other's arms...”
That's why you're on your own tonight
With your triumphs and your charms
While they're in each other's arms...”
Όλα τα υπόλοιπα επιλέγω να τα ξεχάσω.
Τι συνέβαινε στο Λυκαβηττό.
Για να το πω κόσμια, συνέβαινε... της πουτάνας. Πολύ απλά η Detox είχε αποφασίσει να πουλήσει πολύ περισσότερα εισιτήρια από όσα άντεχε ο Λυκαβηττός (μάλιστα προς το τέλος άνοιξαν και τις πόρτες σε εκείνους που δεν είχαν εισιτήρια). Ας σημειωθεί πως το θέατρο είχε κλείσει για ένα διάστημα επειδή δεν ήταν ασφαλές και ξανάνοιξε για το κοινό, παρόλο που όπως λέγεται δεν έγινε καμία εργασία – και γενικώς κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τίποτα. Θες να έρθεις; Με γεια σου με χαρά σου. Ανέβα το λόφο σα μαλάκας και στριμώξου για 40 λεπτά στην είσοδο μέχρι να περάσεις μέσα σε ένα ήδη ασφυκτικά γεμάτο θέατρο και να πάθεις αγοραφοβία, λιποθυμία, υπόταση, αφυδάτωση (α, ναι, απαγορεύονταν και τα πλαστικά μπουκαλάκια με νερό – καλή φάση). Προσωπικά, έχω πάει αμέτρητες φορές στο θέατρο και άλλες τόσες στα βραχάκια, οπότε δεν είναι ότι δεν ξέρω τη φάση, δεν είναι ότι γκρινιάζω, ήταν στ’αλήθεια α π α ρ ά δ ε κ τ α. Την έβγαλα λοιπόν όρθια στις κερκίδες (για λίγο οξυγόνο) έχοντας πλήρη επίγνωση πως αν κάτι συνέβαινε απλά την είχαμε βάψει όλοι κανονικά. Δεν μπορέσαμε ποτέ να κατέβουμε να πάρουμε κάτι να πιούμε (καλύτερα, γιατί μετά θα θέλαμε τουαλέτα κι αυτό δεν έπαιζε, δηλαδή μάλλον θα ‘πρεπε να τα πετάξουμε εκεί επιτόπου και να κατουράμε τους αποκάτω). Με τους φίλους μας δεν μιλήσαμε ποτέ, μία κοπέλα από την παρέα πέταξε το εισιτήριό της και πήγε βραχάκια, μια άλλη κοπέλα από την παρέα χλώμιασε και βγήκε έξω στα μισά, ήμασταν όλοι ιδρωμένοι και πεθαίναμε από δίψα - απλά ήταν αδύνατο να συγκεντρωθείς στο καλλιτέχνη (που είχες πληρώσει να δεις) όταν είχες τόσα να σε απασχολούν παράλληλα. Η έξοδος από το θέατρο ήταν εξίσου επίπονη. Βγαίνοντας σκεφτόμουνα τι ωραία τι καλά τι «Ευρωπαϊκά» που τα είχαμε περάσει στο Ejekt τον Ιούνιο και κουνούσα το κεφάλι κι έκανα «τσκ τσκ τσκ», ενώ οι από πίσω έσπρωχναν, έβριζαν και η ατμόσφαιρα μύριζε ιδρώτα και έλλειψη πολιτισμού.
Για να το πω κόσμια, συνέβαινε... της πουτάνας. Πολύ απλά η Detox είχε αποφασίσει να πουλήσει πολύ περισσότερα εισιτήρια από όσα άντεχε ο Λυκαβηττός (μάλιστα προς το τέλος άνοιξαν και τις πόρτες σε εκείνους που δεν είχαν εισιτήρια). Ας σημειωθεί πως το θέατρο είχε κλείσει για ένα διάστημα επειδή δεν ήταν ασφαλές και ξανάνοιξε για το κοινό, παρόλο που όπως λέγεται δεν έγινε καμία εργασία – και γενικώς κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί για τίποτα. Θες να έρθεις; Με γεια σου με χαρά σου. Ανέβα το λόφο σα μαλάκας και στριμώξου για 40 λεπτά στην είσοδο μέχρι να περάσεις μέσα σε ένα ήδη ασφυκτικά γεμάτο θέατρο και να πάθεις αγοραφοβία, λιποθυμία, υπόταση, αφυδάτωση (α, ναι, απαγορεύονταν και τα πλαστικά μπουκαλάκια με νερό – καλή φάση). Προσωπικά, έχω πάει αμέτρητες φορές στο θέατρο και άλλες τόσες στα βραχάκια, οπότε δεν είναι ότι δεν ξέρω τη φάση, δεν είναι ότι γκρινιάζω, ήταν στ’αλήθεια α π α ρ ά δ ε κ τ α. Την έβγαλα λοιπόν όρθια στις κερκίδες (για λίγο οξυγόνο) έχοντας πλήρη επίγνωση πως αν κάτι συνέβαινε απλά την είχαμε βάψει όλοι κανονικά. Δεν μπορέσαμε ποτέ να κατέβουμε να πάρουμε κάτι να πιούμε (καλύτερα, γιατί μετά θα θέλαμε τουαλέτα κι αυτό δεν έπαιζε, δηλαδή μάλλον θα ‘πρεπε να τα πετάξουμε εκεί επιτόπου και να κατουράμε τους αποκάτω). Με τους φίλους μας δεν μιλήσαμε ποτέ, μία κοπέλα από την παρέα πέταξε το εισιτήριό της και πήγε βραχάκια, μια άλλη κοπέλα από την παρέα χλώμιασε και βγήκε έξω στα μισά, ήμασταν όλοι ιδρωμένοι και πεθαίναμε από δίψα - απλά ήταν αδύνατο να συγκεντρωθείς στο καλλιτέχνη (που είχες πληρώσει να δεις) όταν είχες τόσα να σε απασχολούν παράλληλα. Η έξοδος από το θέατρο ήταν εξίσου επίπονη. Βγαίνοντας σκεφτόμουνα τι ωραία τι καλά τι «Ευρωπαϊκά» που τα είχαμε περάσει στο Ejekt τον Ιούνιο και κουνούσα το κεφάλι κι έκανα «τσκ τσκ τσκ», ενώ οι από πίσω έσπρωχναν, έβριζαν και η ατμόσφαιρα μύριζε ιδρώτα και έλλειψη πολιτισμού.
Και του χρόνου.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου (που δεν έβγαλε πουκάμισο αλλά έβγαλε κι άλλες από τη συναυλία εδώ.)
No comments:
Post a Comment