13/05/2012

Plisskën Festival (live review)

Πότε: Σάββατο 12 Μαΐου 2012, Κέντρο Πολιτισμού "Ελληνικός Κόσμος" 

I've been  plisskëned. Δεν θα πω ψέματα πως πήγα από τις 3 το μεσημέρι και έφυγα στις 6 το πρωί (η αλήθεια είναι πως πήγα αργά, γύρω στις 6.30 και έφυγα στις 2). Δεν θα προσποιηθώ πως είδα όλα τα ονόματα (αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν αδύνατο, αφού πολλοί έπαιζαν ταυτόχρονα στα δύο stages του φεστιβάλ). Δεν θα εκφέρω γνώμη για τα dj sets του club stage (ο κόσμος χόρευε πολύ, πάρα πολύ,άρα μάλλον πετυχημένα ήταν). Ούτε θα κάτσω να κρίνω τη μουσική και τον ήχο της κάθε μπάντας (τις περισσότερες εξάλλου δεν τις γνώριζα καν από πριν). Ωστόσο, η τελευταία μου ανάμνηση από ττο φεστιβάλ είναι να στεκόμαστε λίγο πιο πέρα από την κεντρική είσοδο του main stage με τον drummer των Βέλγων Triggerfinger (και αποκάλυψη της βραδιάς, για μένα) και -από το πουθενά-να τα λέμε σαν παλιόφιλοι που είχαν να βρεθούν καιρό. I've definitely been plisskëned.

Ιδού τα (δικά μου) highlights:

1. Οι We Were Promised Jetpacks, ένα από τα ονόματα (και τί όνομα) που γνώριζα από πριν, που ήθελα να δω και που δεν με απογοήτευσαν στο ελάχιστο. (Κι αν δεν ξέρετε τι είναι jetpack, διαβάστε το παλιότερο post μου για αυτούς, εδώ).
2. Οι King Khan and The Shrines, ένα από τα ονόματα που δεν γνώριζα από πριν, των οποίων το σετ πρόλαβα μόνο στο τέλος (τη στιγμή που παρότρυναν τους άντρες της αίθουσας to... eat more pussy!). Ο τραγουδιστής φορούσε ένα στέμα τύπου άγρια φυλή της ζούγκλας και ένα μπλουζάκι τίγκα στο στρας. Πάνω στη σκηνή, μαζί του, ήταν δεκάδες άτομα, στο main stage γινόταν party, και όπως ενημερώθηκα εκ των υστέρων, το live τους ξεκίνησε με τον frontman να φωνάζει, σε άπταιστα ελληνικά, "γαμήσου, Χρυσή Αυγή!"
3. Ο drummer των Notwist.
4. Το πλοίο (κανονικό πλοίο, μεγάλο, ξύλινο, με κουπιά και πανιά) στην αυλή του φεστιβάλ, που πηγαίναμε κι αράζαμε στα διαλείμματα.
5. Τα σουβλάκια με χαλούμι και ντομάτα.
6. Η τιμή της μπίρας (3 ευρώ, στις 6, άλλη μία δώρο)
7. Οι Triggerfinger. Μια μπάντα που μέχρι χθες αγνοούσα την ύπαρξή της. Και που πέρασα "να τσεκάρω". Και τελικά έμεινα σε όλο το set, να χειροκροτώ ενθουσιασμένη και να χαζεύω όλη την αίθουσα να κάνει head-banging, στους ρυθμούς τριών κουστουμαρισμένων τύπων μεταξύ 40 και 50 ετών - και τρελά "ποζέρια"- ο ένας σαν Freud με φράντζα, ο άλλος ψηλός, τεράστιος, φαλακρός και με γυαλιά ηλίου, σαν μπράβος σε σκυλάδικο κι ο τρίτος απλά γαμώ τα παιδιά αφού όπως ήδη ανέφερα του πιάσαμε την κουβέντα και μας μίλησε μέχρι και για πολιτική "Μην ανησυχείτε, εμείς στο Βέλγιο, δεν είχαμε κυβέρνηση για ενάμιση χρόνο!" Μετά από μια γρήγορη έρευνα έμαθα ότι κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album το 2004, έγιναν γνωστοί για την ακουστική διασκευή που έκαναν στο I Follow Rivers (wtf!) και ο drummer τους ήταν παλιά στους Hooverphonic. Ποτέ τρία άτομα δεν έκαναν τόσο θόρυβο.
8. Το ότι για πρώτη φορά σε ελληνικό φεστιβάλ είδα παιδάκια. Ειδικά ένα 5χρονο σγουρομάλλικο χίπικο παλαβιάρικο που χόρευε στο club stage όταν έπαιζε ο College και οι Villa, νομίζω ξύπνησε μέσα μου το μητρικό ένστικτο.
9. H Peaches. Tο ξεκίνημά της -"Τον πούλο Χρυσή Αυγή! Τον πούλο Μιχαλολιάκο"-, η μπανάνα που έφαγε στη σκηνή (και μας πέταξε τη φλούδα), το crowd-walking (όχι surfing, walking) "If Jesus walks on water, Peaches walks on you!" που είχαμε ξαναδεί στο Synch Festival τον Ιούνιο του 2010 (live review εδώ), σε μια εμφάνιση 20 φορές καλύτερη από τη χθεσινή (να τα λέμε κι αυτά).


10. Η τύπισσα με το τούλι, η τύπισσα με το ροζ μαλλί και την τουτού, ο τύπος με το κοντό σορτσάκι και τη ριγέ φανέλα, τα τατουάζ στην πλάτη της διπλανής μου, οι φλατ εσπαντρίγιες, τα κοκκάλινα γυαλιά, τα χρωματιστά γυαλιά, τα πορτοκαλί κραγιόν, τα μουστάκια, τα μούσια, τα (έπρεπε να τα μετρήσουμε) all star σε κάθε χρώμα που μπορεί να συλλάβει ο ανθρώπινος νους. Fashion bloggers, ΠΟΥ ΗΣΑΣΤΑΝ; Στο επόμενο Plisskën σας θέλω έτοιμες, με φωτογραφική στο χέρι για full fashion report από το πιο hipster event της Αθήνας. Μα όλα εγώ;
ΥΓ: ΜΠΡΑΒΟ για τους κάδους ανακύκλωσης και τον ψύκτη στο club stage.
ΥΓ2: Μουσικές εδώ κι εδώ.

1 comment:

  1. I bought it for my husband. replica oakley sunglasses It has been hot recently. I just need a pair of sunglasses. When I see an activity, I will shoot it quickly. There are not many men's sunglasses brands. Ray-Ban is my favorite.replica oakley sport sunglasses It is not fancy. The logo is also very small. It looks very representative. It is the glasses of their family. Husband is super like, happy.

    ReplyDelete