Πότε: 6-7 Ιουνίου 2014, κτίριο 56, Ελληνικός Κόσμος
Στο Jumping Fish μία ομαδική αποτίμηση του φετινού Plisskën. This is not a review.
Το όνομα Plisskën είναι ό,τι χειρότερο για έναν ψυχαναγκαστικό σχιζοφρενή σαν εμένα, γιατί έχει αυτό το umlaut πάνω από το ë και κάθε φορά που ήθελα να μιλήσω για αυτό έπρεπε να το βρω σωστά γραμμένο και να κάνω copy-paste για να αισθάνεται καλά ο Παρθένος μέσα μου. Όταν (πριν από πάρα πολλούς μήνες) συνειδητοποίησα πως η promo campaign του φεστιβάλ θα κράταγε μήνες -και άρα θα μου έβγαζε την Παναγία το γαμωumlaut- αποφάσισα, κάθε φορά που ανακοίνωνε η ομάδα διοργάνωσης μία νέα προσθήκη στο line-up, να γράφω απλά "ΝΑΙ ΡΕ ΠΛΙΣΚΕΝ", κάτι που κατά τα άλλα δεν κάνω ποτέ, γιατί βρίσκω τα αγγλικά με ελληνικούς χαρακτήρες όσο αποκρουστικά όσο τα greeklish.
Τέλος πάντων, αυτό το "Ναι ρε Πλίσκεν" το έγραψα τελικά πολλές φορές. Και αλήθεια το εννοούσα.
Τα άτομα που στήνουν το Plisskën κάνουν ε ξ α ι ρ ε τ ι κ ή δουλειά. Μιλάμε για μία πολύ μικρή ομάδα ατόμων που -κακά τα ψέματα- απευθύνεται σε ένα τρομερά niche κοινό. Αν είχαν λειτουργήσει με τη λογική του "έλα μωρέ, πόσοι ακούν στ'αλήθεια Fuck Buttons" και "τι κοινό να έχουν οι Black Lips" θα μας είχαν ξεπετάξει με μία αφίσα και ένα-δυο teasers στο Facebook, και θα είχαν ποντάρει στο ότι όσοι είναι να έρθουν θα έρθουν. Όχι.
Το Plisskën παίρνει στα σοβαρα τον εαυτό του και συμπεριφέρεται σαν φεστιβάλ του εξωτερικού. Μιλάει αγγλικά, έχει Facebook, Twitter και Instagram, συνομιλεί με mentions και hashtags, κολλάει αφίσες 65daysofstatic στις στάσεις των λεωφορείων (κι όποιος το πιάσει το 'πιασε), διαφημίζεται σε ξένα sites, κυνηγάει τουρίστες και, παρά το εκλεκτικό μουσικό του γούστο, έχει μεγάλες φιλοδοξίες μια μέρα να "πιάσει" πολύ μεγαλύτερη μάζα (σε σχέση με τις 3.000 που έφτασε περίπου, τελικά).
Ναι, θα θέλαμε να μην υπήρχαν καθυστερήσεις ανάμεσα στα live (έτσι ώστε να μη χρειάζεται να βγαίνει στο μικρόφωνο ένας τύπος και με τον πιο awkward τρόπο να μαζεύει τον κόσμο κοντά στη σκηνή "πάμε δυνατά, πάμε πλίσκεεεεν, το επόμενο λάιβ είναι ο Φιιινκ"), ναι θα ήταν ωραίο να μην είχαμε καθόλου τεχνικά προβλήματα, να μην έκανε τόση ζέστη στη main stage, να μην περιμέναμε τόση ώρα στην ουρά για μπίρα (μόνο για να ανακαλύψουμε ότι οι μέσα μπίρες ήταν μεγαλύτερες αλλά κόστιζαν και εκείνες μόνο 3 ευρώ), να μην μπούκωνε ο ήχος στη μέσα σκηνή...
Λόγους για να γκρινιάζουμε θα βρίσκουμε. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, πιο πολύ σχολιάζουμε γιατί ξέρουμε πως -σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε σχέση με όλα τα άλλα φεστιβάλ που συμβαίνουν στην Αθήνα- τα μηνύματά μας θα ακουστούν και του χρόνου οι ατέλειες θα έχουν διορθωθεί.
Και θα είμαστε εκεί και θα φωνάζουμε "ΝΑΙ ΡΕ ΠΛΙΣΚΕΝ" ακόμα πιο δυνατά.
Keep up the good work. Τέλεια τα περάσαμε.
Φωτογραφίες: Θοδωρής Μάρκου
Το αγαπημένο μου live ήταν οι 65daysofstatic, η μεγαλύτερη αποκάλυψη ήταν ο Son Lux και το πιο σουρεάλ στιγμιότυπο ήταν όταν βρεθήκαμε από το πουθενά στην έξω σκηνή με μια φίλη και τραγουδούσαμε η μία στην άλλη -μαζί με τους Imam Baildi και τη φωνή της Σοφίας Βέμπο- το "πόοοσο λυπάμαι τα χρόοονια που πήγαν χαμέεενα, πριν να γνωρίσω εσέεενα".
Ατάκα της βραδιάς, για τους Fuck Buttons, από κολλητό που έχει ελάχιστη σχέση με αυτή τη μουσική (pardon my French): "Ρε μαλάκα, αυτό είναι σαν να σου τον παίζουν τρία τέταρτα και να μη χύνεις ποτέ."
(Πολύ) περισσότερα:
Popaganda
Avopolis (day 1, day 2)
Postwave (part 1, part 2)
Mixgrill
Mic.gr
Enface
Vice
Vice
Allaboutmusic
Avaton Cortez
Thodorismarkou (day 1, day 2)
Grekamag
Like Άκου Αυτό ♫ on Facebook
Θέλεις να γράψεις για το Άκου Αυτό; Suggest a band!
