Πότε: Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012, Alexandra's Palace, Λονδίνο
Πρόλογος: Πίσω στα μέσα Νοεμβρίου, μια εφαρμογή, το Drinkify, με εξέπληξε ευχάριστα, καθώς μου έμαθε
το καινούργιο single της αγαπημένης μου (τα τελευταία 2-3 χρόνια) μπάντας.
Μπαίνοντας λοιπόν στο site του συγκροτήματος, βλέπω όχι μόνο ότι βγάζουν
καινούργιο album, αλλά ότι κάνουν και τουρνέ στην Ευρώπη στις αρχές του 2012.
Στην ΕΥΡΩΠΗ ΣΤΙΣ ΑΡΧΕΣ ΤΟΥ 2012. Δυστυχώς, η παρουσία μου στον εργασιακό χώρο
με απέτρεψε από το να κρεμαστώ σα νυχτερίδα από το ταβάνι (το κάνω όταν είμαι
χαρούμενη). Αντ' αυτού, λέω ΚΛΕΙΝΩ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΟΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΟΛΑ ΣΤΟ ΚΑΛΟ, εγώ
θα πάω να τους δω, χέσε την άδεια, όσο-όσο πληρώνω να πετάξω το κυλοτάκι μου
στον Dan και
από δω παν κι άλλα. Το Μιλάνο δε μας βόλεψε -damn you easyjet
- το Λονδίνο είχε δύο εμφανίσεις, εκ των οποίων η μία sold out
. Το site έλεγε ότι θα γινόταν στο Alexandra
’s Palace
. Που σκατά είναι αυτό, δεν είναι και κανά θέατρο ξακουσμένο και
γνωστό, πάει στο καλό θα το βρούμε, καλή διάθεση να υπάρχει και τα συναφή. Κλείνω δύο εισιτήρια, στέλνω στον έτερο της
παρέας το νέο CD για να μάθει τους στίχους απ έξω, κλείνω άδεια και πλέον
ετοιμάζομαι ψυχολογικά για την απόβασή μου στο Λονδίνο και για το να ακούσω
τους Black Keys
. Και τα δύο για πρώτη
φορά στη ζωή μου. Δάκρυ συγκίνησης.
Ψητό:
ΠΟΛΥ ΚΡΥΟ. Το "δεν-πειράζει-θα-το-βρούμε-στο-κέντρο-θα-ναι-μωρέ-θα-ναι-κανά-καινούργιο-κοτζάμ-Black
-Keys
-σιγά-μην-παίζανε-στου-διαόλου-την-κάλτσα"
Alexandra’s Palace
ήταν όντως στου διαόλου την κάλτσα. Ζώνη 5,
το 'μαθα κι αυτό. Και σκέψου ότι περπατήσαμε ανηφορ-γ-ιές κατηφορ-γ-ιές με τα
πόδια. ΜΕ ΤΑΠΟΔΙΑ. Και με -5 βαθμούς και υγρασία τρυπάνι στο κόκκαλο. Να
προσθέσω εδώ ότι περιμέναμε από τις 5:30 έξω από το Ally Pally
(πόσο λοκάλι πια) για να πάρουμε τα εισιτήρια
στις 6:30 και να μπούμε σε ένα venue
παγωμένο στο οποίο δε διανοηθήκαμε να βγάλουμε τα παλτό μας ούτε
στιγμή. Πραγματικά, δεν τα βγάλαμε καθόλου.
Το show
το άνοιξαν οι Band
of Skulls. Καλούτσικοι, ξεκινούν με ωραία μπλουζ
ακόρντα, μετά το χάνουν λίγο και πλατειάζουν. Ο δε κιθαρίστας άλλαζε κιθάρες σε
κάθε κομμάτι, μέσα στο ίδιο κομμάτι, ταλαιπώρια σκέτη. Δεν πειράζει καλά να ναι
τα παιδιά, μας δώσανε και τσάμπα CD και έχουν γυναίκα μπασίστρια (+10 στο cool-ο-μετρο).
Όσο περνούσε η ώρα τόσο η αγωνία και τα καρό
πουκάμισα πολλαπλασιάζονταν - ήταν το ανεπίσημο dress code της συναυλίας.
Είχαμε καθήσει μπροστά μπροστά και ελαφρώς πλαγίως για να μην πέσουν πάνω μας
όλοι. Τελικά κάναμε την καλύτερη
επιλογή, καθώς και σούπερ θέα είχαμε και δίπλα μας καθόταν κυρίες και
κύριοι...
[drumroll]
O
Ronnie Wood.
Κατά τις 9:15 λοιπόν τα φώτα χαμηλώνουν. Οι
βοηθοί βγάζουν τα καλύμματα από τα μουσικά όργανα.
Και βγαίνουν τα ινδάλματα. Συγγνώμη αν ειμαι
υπερβολική, αλλά η συγκίνησις βλέπετε. Συνοδεύονται από έναν ακόμη μπασίστα και
έναν πληκτροκιθαρίστα. Από το πρώτο κομμάτι δείχνουν τις προθέσεις τους.
Επίσης, από το πρώτο κομμάτι χάνονται τα γυαλιά του ντράμερ κάπου μεταξύ
υπερπροσπάθειας και πόρωσης. Λέγοντας μόνο
«Goodevening, we are the Black Keys from Akron, Ohio”
μας πέταξαν στα μούτρα ένα Howlin’ for you.
Αυτός ο γλυκός και ανιδιοτελής έρωτας επί της
ηλεκτρικής κιθάρας συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της συναυλίας. Δεύτερο
κομμάτι My Next Girl. Έχω βγάλει το ξυραφάκι και κόβω τις φλέβες
μου μία μία. Ο Dan κάνει τα δικά του στην σχεδόν κατεστραμμένη του κιθάρα και
ο Pat με μετρημένη ρυθμικά και σαρωτική ενεργειακά συνοδεία στα ντραμς, όπως
ακριβώς πρέπει για ένα τραγούδι με τόσο εμφανείς μπλουζ καταβολές. My Next Girl, will be nothing like my ex girl,
I made mistakes back then I’ll never do it again. Κι εγώ
κρεμασμένη στα κάγκελα (πάντα με το παλτουδάκι μου) να ουρλιάζω τους στίχους.
Το ρεπερτόριο περιείχε τα νέα τους κομμάτια
κυρίως: Gold on the
Ceiling, Run Right
Back to Her, Money Maker.
Σε κάποια στιγμή, οι δύο συνοδευτικοί
εγκαταλείπουν και μένουν τα δύο τους. Η αρχική μορφή της μπάντας. Ο Pat και ο Dan. Και εκεί αρχίζει ο
πόλεμος. Ακούγοντας τις 2 πρώτες συγχορδίες γίνεται της μουρλής.
Your touch. Προσωπικό
αγαπημένο.
Ποτέ μια μπάντα με κιθάρα και με ντραμς μόνο
δε γέμισε τόσο πολύ ένα χώρο. Τα κυριότερα από Attack & Release και Rubber Factory και ThickFreakness (λατρεία μόνο για το ομώνυμο τραγούδι) σε πολύ δυνατές live εκδόσεις. Συνεχίζω να
ουρλιάζω, εννοείται χωρίς καμία αιδώ. Κοιτάζω γύρω. Δεν είμαι η μόνη. Μια χαρά.
Όταν επιστρέφουν τα υπόλοιπα μέλη συνεχίζεται
το μουσικό ντελίριο. Αρχίζει και το crowdsurfing
από αρκετούς τολμηρούς, οι οποίοι προσγειώνονται από την ασφάλεια
κακήν κακώς. Επίσης εκτοξεύεται και ένα σουτιέν στη σκηνή. Very Classy.
Στο δε Little Black Submarines τα σχόλια
περιττεύουν. Όλοι και όλα στον αέρα.
Και τελευταίο κομμάτι του set το Lonely Boy.
Δε θα μπορούσε να μην υπάρχει και encore. Απλά δεν μπορούσε.
Tighten Up
She’s Long Gone (προσκύνησα)
Everlasting Light (φωτίστηκε ο τόπος
με τη δισκομπάλα)
Ι Got Mine (άφησα τα
κόκκαλά μου).
Και για φινάλε αυτό
Επίλογος: Εξαιρετικός ήχος. Εξαιρετικός. Τολμώ να πω ότι αν δεν τους δεις
ζωντανά, δεν
καταλαβαίνεις την ενέργεια που έχουν.
Έξω
στρωμένο χιόνι. Charter buses
να μας κατεβάσουν
στο μετρό για να μη χάσουμε τον τελευταίο συρμό. Χαμόγελο μέχρι σήμερα ώς τα
αυτιά.
post by @villou | φωτογραφία: www.limpidgreen.com
