Πότε: Σάββατο 27 Ιουνίου, Terra Vibe
Η χθεσινή ημέρα του Rockwave ήταν τόσο true summer fun που πολύ λυπάμαι που δεν έχω βγάλει εισιτήριο και για σήμερα. Φτάσαμε στη Μαλακάσα στις 5.30 και στον συναυλιακό χώρο ένα μισάωρο αργότερα (αυτό δεν είναι πολύ - αν έχεις παρκάρει μόνο 30 λεπτά περπάτημα από το terra vibe, είσαι άρχοντας). Mπορώ να πω ότι σε σχέση με την ημέρα των Depeche Mode, που γινόταν της κολάσεως (30.000 άτομα, είχαν πει) χθες ήταν μάλλον άνετα. Και τα κινητά έπιαναν μια χαρά, και τη σκηνή έβλεπες από παντού, οι παρέες ήταν αραχτές στο γρασίδι, στα μπαρ δεν είχε μεγάλες ουρές. Τέλεια!
Προμηθευτήκαμε αρκετές μάρκες για να μας κρατήσουν μέχρι το βράδυ και ξεκινήσαμε με μία γεύση από Gogol Bordello - κλασικά ο Eugene topless στην σκηνή με τα μουστάκια του, να χοροπηδάει σε τσιγγάνικους πανκ ρυθμούς και από κάτω το κοινό σε κατάσταση 'σχιζοφρένειας', παρά τη ζέστη του απογεύματος (αναρωτιέμαι όλοι αυτοί που τα έδωσαν όλα στους Gogol, πώς άντεξαν μέχρι το τέλος της βραδιάς).
Μιας και είχαμε δει ξανά τους (κατά τα άλλα απίθανους) Gogol Bordello πέρυσι στο Fly BEEyond, προτιμήσαμε να αφήσουμε την υπόλοιπη παρέα για λίγο και να πάμε στην μικρή σκηνή και να δούμε τους Foals. Είχε ελάχιστο κόσμο από κάτω, οπότε και στηθήκαμε στην πρώτη σειρά. "Καλησπέρα, είμαστε ένα συγκρότημα από την Αγγλία" είπε ο Yannis Filippakis σε άπταιστα ελληνικά, τα οποία και συνέχισε να μιλάει σε όλο το σετ - "αυτό το τραγούδι λέγεται Ολυμπιακή αεροπορία" (φωνές και χειροκροτήματα από κάτω), "αυτό το τραγούδι λέγεται Κάσιους", πολύ δυνατό, δύο big fans δίπλα μου το τραγούδησαν όλο μαζί με τον Υannis, ενώ εγώ είχα χαζέψει με τα alternative τυπάκια που είχαν μαζευτεί κάτω από τη σκηνή.
Νομίζω ότι είδα μαζεμένα, σε ένα μέρος, όλα τα χρώματα Rayban που έχουν κυκλοφορήσει στην αγορά τα τελευταία δύο χρόνια. Το live μου άρεσε αρκετά, μου έμεινε και το ότι ο Yannis τραγουδούσε 'πλαγίως' και όχι κοιτάζοντας το κοινό, αλλά αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση ήταν οι δύο κοκκινομάλληδες hipsters που έπιναν μπίρα με... καλαμάκι.
Αφήσαμε τους Foals λίγο πριν το τέλος για να στηθούμε στην ουρά για τουαλέτα, πριν ξεκινήσει ο Μoby. Σ'αυτό το σημείο ο Τομ πέταξε την ατάκα "This is very civlized. If this festival was in England, I would have already drunk like four beers, and would have pissed twice against that wall over there!" Αρπάξαμε άλλες δύο μπίρες και επιστρέψαμε στο main stage, στην παρέα μας και στον Moby ακριβώς την ώρα που έσκασε το Extreme ways.
Κι εδώ έχω να πω: ΠΟΣΟ ΘΕΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΜΟΒΥ! Από πού να ξεκινήσω; Η σκηνική του παρουσία ήταν απίστευτη, μας μιλόυσε καθ'όλη τη διάρκεια, μας ξεσήκωνε, έτρεχε δεξιά-αριστερά στη σκηνή, χόρευε, κοπανιόταν ακατάπαυστα! Το setlist ήταν φανταστικό, δεν αγνόησε σχεδόν καμία από τις μεγάλες επιτυχίες του παρά τον επερχόμενο νέο δίσκο (από τον οποίο έπαιξε κάποια κομμάτια αλλά τις στιγμές που έπρεπε), και ανέβαζε και κατέβαζε την διάθεση ανάλογα με τη θέση του ήλιου: ξεκίνησε με κομμάτια όπως το Go! και Bodyrock, και όταν πια έπεφτε ο ήλιος μας βούτηξε στο Why does my heart feel so bad? και Natural blues, τα γυναικεία φωνητικά γέμιζαν το χώρο κι όλοι τραγουδούσαμε φαλσέτο μαζί τους. Με το που νύχτωσε πέταξε κάτι για τον Οbama και ξεκίνησε το Lift me up! κι εκεί έγινε το έλα να δεις - έβλεπες τους πάντες να πηδάνε πάνω κάτω σαν αφηνιασμένοι - αφού δε βούλιαξε το terra vibe από τα χοροπηδητά μας, πάλι καλά. Χωρίς δεύτερη σκέψη, το highlight της βραδιάς.
Και μετά από όλη αυτήν την εκτόνωση, έγινε μία αναγκαστική παύση μέχρι να ανέβουν στη σκηνή οι Placebo. Εκεί είναι που σου βγαίνει όλη η κούραση και από το "περνάω φανταστικά" περνάς στο "που είμαι, τι κάνω, σκοτείνιασε, δεν βλέπω τίποτα, πωωω ποιός αντέχει την επιστροφή στην Αθήνα μετά". Επειδή λοιπόν είσαι σε τέτοιο mood έτσι κι αλλιώς, θα 'θελες για φινάλε κάτι να σε ανεβάσει, να σε απογειώσει να φύγεις χορτάτος και ικανοποιημένος. Οι Placebo δεν μας έκαναν τη χάρη. (Για να μην παρεξηγηθώ, εγώ τους λατρεύω και τους έχω δει ζωντανά πάρα πολλές φορές). ΟΚ, έβγαλαν καινούριο δίσκο και θέλουν να τον προμοτάρουν - το δέχομαι. Ωστόσο, πρέπει να κάνεις μία σωστή μείξη ανάμεσα σε νέο και παλιό. Αλλιώς, είναι σαν να βγαίνεις σε κλαμπ και να σου βάζει ο dj μόνο αυτά που γουστάρει αυτός και όχι αυτά που γουστάρεις εσύ.
Τα live για μένα έχουν δύο διαστάσεις: 1) το πόσο καλά παίζει ζωντανά το συγκρότημα και 2) αν πέρασες εσύ καλά. Ε, εγώ στους Placebo δεν πέρασα καλά. Όχι επειδή δεν ήταν καλοί - μια χαρά ήταν και ο ήχος και η ένρινη φωνή του Molko, και τα visuals και τα φώτα. Αλλά δεν με ταξίδεψαν, δεν με γύρισαν στα παλιά, δεν με συγκίνησαν. Ξεκίνησαν με ένα καινούριο κομμάτι (που δεν ήξερε η πλειοψηφία του κόσμου) , συνέχισαν με άλλο ένα και έπαιξαν το Battle for the sun και το For What It's Worth, στα καπάκια. Γιατί!; Όλα τα χιτάκια (Special K, Every you, every me κλπ) τα έπαιξαν διασκευασμένα (και μπράβο για αυτό, δεν λέω, αλλά έτσι, ούτε αυτά τα ένιωθες οικεία). Highlight ήταν σίγουρα το Meds, το Bitter End και το Taste in men (το οποίο μάλιστα έπεσε ακριβώς το ίδιο δευτερόλεπτο που είπα "Μα καλά! Να μην παίξουν το Taste in men!") αλλά συνολικά το πρόγραμμα έκανε πολλές φορές 'κοιλιά' λόγω της αμηχανίας που προκαλούσε ο νέος δίσκος και το καταθλιπτικό ύφος του μεγαλύτερου μέρους του setlist.
Και η δεύτερη ατάκα της βραδιάς:
Molko: "15 years in the music business, I think we deserve a cigarette break..."
Tom: "Oh, I thought the whole setlist was a fucking cigarette break!"
Φύγαμε (τρέχοντας), ξεγλιστρήσαμε από το πλήθος που αγόραζε βρώμικο (βλέπεις εμείς είχαμε σαντουιτσάκια από το σπίτι - χεχε), ακούσαμε την ατάκα "Εδώ το καλό λουκάνικοοοο! Εδώ τρως και δεν πας νοσοκομείοοο!", βρήκαμε το αυτοκίνητο, φύγαμε εύκολα και ήμασταν σπίτι λίγο μετά τη 01:00 (καμία σχέση με την ταλαιπωρία των Depeche Mode)
Χθες περάσαμε όμορφα! Αλλά headliner έπρεπε να είναι ο Μoby.
